Elvis Presley - Elvis Presley (1956)

Dit is wel zeker het eerste echte rock 'n' roll album, waar Elvis' trouwens zoals altijd zijn diversiteit in smaken ten toon spreidt. Elvis mag je wel zien als de uitvinder van rockabilly, samen met Scotty, Bill & in mindere mate Sam natuurlijk

Het is altijd lastig om nu te kunnen inschatten hoe vernieuwend bepaalde albums destijds geweest moeten zijn. Het debuut van Elvis klinkt met oren van nu heel wisselvallig en erg matig geproduceerd (sommige nummers klinken alsof ze in een badkamer zijn opgenomen). Maar het blijft een leuke korte plaat, die swingt en de variëteit van Elvis al laat zien. Persoonlijke favorieten zijn 'I love you because' en uiteraard 'Blue suede shoes'. (2/1001, 3,5*)

Zoals eerder aangegeven is dit -vooral- een album met muzikale historische waarde. Verders ook met een iconische hoes met die pose en belettering. Daar blijft het -voor mij- dan ook wel bij, met uitzondering voor Blue Suede Shoes. Waar bij Tutti Frutti Little Richard er mee aan de haal gaat, doet Elvis dit bij Carl Perkins naar mijn smaak.

Overtuigend debuut van deze legendarische zanger, hoewel het niet allemaal even is ingespeeld en opgenomen.
Maar Elvis overtuigd wel het gehele album wat mij betreft.

Elvis Presley was zonder twijfel de meest aansprekende en wellicht ook beste rock'n roll-zanger maar was niet de uitvinder van de rock'n roll of rock-a-billy. Voor het begin van de rock'n roll moeten wij terug gaan naar de jaren '30 bij de Texaan Bob Wills (& His Texas Playboys) die swingende countrybilly bracht met blues- en jazztintje zoals Steel Guitar Rag. Zijn Ida Red ligt een stuk dichter bij de rock'n roll die wij van de jaren '50 kennen dan de vernoemde nummers van Fats Domino en Jackie Brenston en ik weet zeker dat Elvis Presley en Bill Haley daar de mosterd hebben gehaald en ook Chuck Berry (Maybellene lijkt daar zeer sterk op). De term rock'n roll komt overigens van een nummer van Buddy Jones uit 1939.
Het zijn wel Elvis Presley en ook Chuck Berry wiens vorm van rock'n roll het meest invloedrijk was en het belang en impact van dit debuutalbum van Elvis Presley staat buiten kijf.

Een ware klassieker, dit debuut van Elvis Presley. In 28 minuten 36 seconden brengt hij twaalf liedjes ten berde, maar na dat kleine halfuur ben ik wel weggeblazen door 's mans kunnen. Elvis laat horen dat hij veel aankon, niet alleen als rock 'n roll-zanger, maar ook het wat tragere, romantischer klinkende werk wordt hier niet geschuwd. I Love You Because is daar wellicht het beste voorbeeld van; een waar pareltje!

Toch zijn het de vinnige songs, met heel wat swing en schwung, die het meest tot de verbeelding spreken. Ik kan me zeer levendig inbeelden dat, toen dit in de jaren '50 uitkwam, de luisteraar na opener Blue Suede Shoes alles wat hij eerder in z'n leven had gehoord onder de mat veegde. Hetzelfde geldt, in iets mindere mate, voor I Got a Woman en Tutti Frutti, hoewel Little Richard Elvis een jaartje later met hetzelfde nummer op grandioze wijs de loef zou afsteken; zijn versie van één der meest ultieme rock 'n rollsongs is onovertroffen.

Mensen die niet helemaal bekend zijn met Elvis (bestaan die dan wel?), kan ik dit album met veel warmte aanbevelen, evenzeer zelfs als de meeste compilaties. Elk nummer op dit album zal namelijk wel een belletje doen rinkelen, wat deels ook de kracht is van deze plaat. Voor het overige is er maar één die hier de show steelt, en dat is Elvis.

4,5 sterren

Little Richard bracht dit nummer een jaar eerder, in 1955. Ik ga wel akkoord met je dat Little Richard z'n versie beter is, heeft toch nog iets meer pit.

Een legendarisch album waar eigenlijk al zo goed als alles over gezegd en geschreven is. In werkelijkheid betekende deze lp zeker niet de geboorte van de Rock and Roll, maar door het grote, met name internationale publiek werd dit echter wel zo ervaren. De nog betere Sun-opnames zouden namelijk pas in 1959 op de lp "A date with Elvis" verschijnen. Niet dat de Sun opnames van Elvis wel de geboorte van de Rock and Roll betekenden, maar dat terzijde......

Wat beschouw je dan wel de geboorte van rock 'n' roll? De vele jumpblues nummers? Bill Haley? Maar dit album is natuurlijk wel het eerste rock 'n' roll album (mét Sun opnames, al zijn het niet de rock nummers die het wel hadden kunnen zijn, zoals Good Rockin' Tonight en Baby, let's play house).

Op 28 oktober 1956 komt dit album op een 3e plaats binnen in de de UK albumchart. Het debuut van Elvis in Groot Brittannië is een feit. Het album staat 15 weken in de chart waarvan 1 week op 1.

Opener Blue Suede Shoes is een erg goede binnenkomer. Het is meteen duidelijk dat we niet met een eendagsvlieg te maken hebben. Persoonlijk liggen de swingende nummers mij het beste, met Blue Suede Shoes en Tutti Frutti als echte toppers.
3,5* blijft 3,5*

Het eerste album van The King is me erg goed bevallen.

Een mooie afwisseling van swingende nummers en ook wat rustigere nummers. Blue Suede Shoes is natuurlijk een klassieker die heerlijk uit de speakers knalt. Een rauwe Elvis die me erg goed bevalt, maar ook de rustigere, lage zang van The King klinkt erg lekker in de oren. Altijd al een grote fan geweest van de hits, nu tijd om wat meer research te gaan doen en alle albums te gaan beluisteren om wat pareltjes te ontdekken. Kan niet wachten!

Als ik Elvis hoor, geraak ik altijd een beetje nostalgisch naar een tijd die zó ver voor de mijne is. Niet alles is even geweldig, de ballads zijn soms wel iets te veel middelmaat, maar als nog: Wat een rock n roll pareltjes huist dit album.

Onlangs de boxset The Album Collection aangeschaft van Elvis. Van oorsprong ben ik een echte jaren 70 liefhebber van Elvis maar de laatste jaren komt daar verandering in en ben ik ook steeds meer zijn eerdere werk gaan waarderen.
Dus ben nu eens voor zijn eerste album op RCA gaan zitten. En deze bevalt prima, lekker rauw en bondig.
De remastering klinkt overigens als een klok. En Elvis zijn prachtige stem komt fantastisch naar voren. En zijn stem is natuurlijk ook zijn grootste kracht en maakt ook dat ik van Elvis de versie's van Blue Suede Shoes. I Got A Woman en ook Tutti Frutti meer waardeer dan originelen van resp Carl Perkins, Ray Charles en Little Richard. En erg fraai vind ik het bluesy Tryin' To Get To You. Maar voor mij is het absolute hoogtepunt Blue Moon. En ja deze twee laatst genoemde tracks en nog enkele andere (Just Because, I Love You Because en I'll Never Let You Go) zijn nog Sunopname's en deze kende ik al goed door de mooie verzamelaar van zijn Sun werk, Sunrise.
Al met al prima debuutalbum maar geen meesterwerk.