menu

Gary Moore - Back to the Blues (2001)

mijn stem
3,62 (39)
39 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Sanctuary

  1. Enough of the Blues (4:47)
  2. You Upset Me Baby (3:13)
  3. Cold Black Night (4:18)
  4. Stormy Monday (6:53)
  5. Ain't Got You (2:53)
  6. Picture of the Moon (7:14)
  7. Looking Back (2:19)
  8. The Prophet (6:19)
  9. How Many Lies (6:09)
  10. Drowning in Tears (9:21)
  11. Go On Home * (4:22)
  12. Lost in Your Love * (5:59)
  13. Worry No More * (5:07)
  14. Fire * (2:51)
  15. Surrender * (9:38)
  16. Picture of the Moon [Single Edit] *
  17. Cold Black Night [Live at VH1] *
  18. Stormy Monday [Live at VH1] *
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 53:26 (1:21:23)
zoeken in:
Empyrium
Zijn beste blues plaat met afstand, Looking Back, Cold Black Night, Ain't Got You.... en het schitterende Picture of the Moon en het instrumentale The Prophet.

beaster1256
ja, goeie blues plaat , vooral stormy monday en drowning..., zeer mooi , de rest glijd wat naar beneden

avatar van devel-hunt
2,0
Moore valt weer in zijn oude afgrond, Blues zonder bezieling, te glad en over de top gemaakt, terwijl Blues juist puur en gruizig en vies moet klinken.

Empyrium
Onzin. Waarschijnlijk heb je deze plaat nooit gehoord.

avatar van devel-hunt
2,0
Ik heb deze plaat meerdere malen beluistert en hoor een Moore aan het werk die puntgaaf gitaar speelt en een blues plaat maakt, maar wel een plaat waar geen enkele echte bezieling in aanwezig is, en bezieling is juist hetgeen in blues moet zitten, anders is het geen blues. Het is mijn mening, ik mag toch een mening hebben??

Empyrium
jawel, maar jouw mening wordt in deze niet gedeeld.

Joy
ach ja, eeuwige gezeur over blues, met een aan drank verslaafde halfdooie neger op een gitaar met 3 snaren, kreunend en steunend, dat is pas echte blues volgens de kennert

welnee, moore heeft zich als bluesgitartsit meer dan bewezen, en ik vind dat hij in de bluesmuziek pas echt tot zijn recht komt, en niet in zijn voormalige hardrockwerk

gewoon een prima plaat

avatar van Lamontagne
5,0
Dit is echt een topper
met misschien wel 1 van zijn mooiste nummers ooit opgenomen
als je luistert naar The Prophet maar vooral het laatste nummer
dat mag van mij nog wel 10 minuten langer doorgaan
*****

avatar van akira124
4,5
devel-hunt schreef:
Ik heb deze plaat meerdere malen beluistert en hoor een Moore aan het werk die puntgaaf gitaar speelt en een blues plaat maakt, maar wel een plaat waar geen enkele echte bezieling in aanwezig is, en bezieling is juist hetgeen in blues moet zitten, anders is het geen blues. Het is mijn mening, ik mag toch een mening hebben??


Die bezieling hoor jij volgens mij nergens bij Gary Moore. Op iedere plaat heb jij wel wat te vitten.

avatar van Rinus
4,0
Erg goed album uit Gary's blues periode.

avatar van Ronald5150
3,5
Ach ja, de eeuwige discussie over de echte bluesbezieling. Dit is en zal altijd arbitrair blijven. Ik ben een echte bluesliefhebber en hou van de authentieke zwarte Amerikaanse blues. Dus in die zin mis ik bij Gary Moore de echte bluesbezieling wel een beetje. Aan de andere kant kan ik niet ontkennen dat het gitaarspel van Moore op dit album absoluut op de blues gestoeld is en dat hij zich bewijst als een goede interpretator van deze stijl van gitaarspelen.

Het album opent sterk met een viertal goede tot zeer goede nummers. De cover "Stormy Monday" is goed uitgevoerd, maar ik vind de overdrive op zijn Gibson hier iets minder bijpassen, maar desalniettemin spetterend gitaarspel. Helaas vind ik dat er ook wat zwakkere nummers op deze plaat staan ("Ain't Got You" en "Looking Back"). Op die nummers is de blues wat ver te zoeken. Het instrumentale "The Prophet" en de epische afsluiter "Drowning in Tears" zijn weer prachtig. Kortom: uiterst genietbare plaat van Gary Moore met meer dan noemenswaardig gitaarspel.

avatar van Brutus
3,5
Uitstekende en beste bluesplaat van G.M.
Ik ben vooral weg van How many Lies en Drowning in Tears.

avatar van heartofsoul
3,0
Brutus schreef:
Uitstekende en beste bluesplaat van G.M.


Best aardig album van Gary Moore, maar of het zijn beste is weet ik niet. De stem van Moore is niet echt geschikt om blues te zingen, en een bluesplaat is het dan ook niet. Laten we het maar bluesrock noemen. Moore's covers van You Upset Me Baby van B.B. King en Stormy Monday van T.Bone Walker klinken bovendien erg geforceerd. Leuk geprobeerd, maar gewoon onvoldoende. Wel kan ik van Moore's gitaarspel genieten (bijvoorbeeld in het mooie The Prophet), maar na een keer draaien van dit album had ik toch al weer genoeg gehoord. En nog even een opmerking over het afschuwelijke drumgeluid van Darrin Mooney. Brrr...

avatar van jailhouserocker1
De stem van Moore is niet echt geschikt om blues te zingen


Ik vind hem juist wel een mooie doorleefde stem hebben voor de blues. Ik vind hem juist beter passen bij blues dan bij de hardrock.

4,0
Ondanks alle positieve en negatieve commentaren geniet ik nu al een paar jaar van dit album. Mooi gitaarspel, de stem past bij dit soort muziek. Jaren geleden zag ik hem bij Barend en Van Dorp; hij speelde en zong toen Picture of the moon. Naar aanleiding hiervan kocht ik deze cd en daar heb ik tot heden geen spijt van.

avatar van gigage
The Prophet is eigenlijk de instrumentale versie van Nothing's the Same van After Hours kwam ik vandaag achter toen ik spontaan de lyrics begon de murmelen bij deze melangolische tranentrekker.

avatar van RonaldjK
3,5
In Gary Moore: The Official Biography (2022) vertelt Harry Shapiro veel over de terugkeer van Gary Moore naar de blues, na twee experimentele en minder verkopende albums.
Tourmanager Jo Rendle werd de nieuwe vriendin van Gary Moore. In september 1998 beviel ze van hun dochter. Moore kocht een huis in Henley voor zijn nieuwe gezin, waar zonen Jack en Gus uit zijn huwelijk met Kerry Booth frequent logeerden. Het contact met zijn oudste dochter Saoirse, inmiddels volwassen, verliep moeizaam.
In 1999 moest er getourd worden, liefst met een groep die hem op zijn volgende album zou bijstaan.

In de Londense Bull's Head Pub treedt wekelijks Barnes Blues op met daarin enkele ervaren muzikanten. Als Moore eens te gast is, wordt hem gevraagd mee te jammen. Tot hun niet geringe verbazing vraagt deze korte tijd later of toetsenist Vic Martin en bassist Pete Rees deel willen uitmaken van zijn band.
Drummer Gary Husband maakt nog korte tijd deel uit van de groep, maar de pure blues is niet zijn ding en hij vertrekt naar de groep van Mark King, ex-Level 42. Eén van degenen die vervolgens auditie doen is oudgediende Ted McKenna, met wie Moore in '81-'82 speelde in de groep van Greg Lake en die bovendien bij Rory Gallagher en Michael Schenker op de drumkruk had gezeten. Het is echter Darrin Mooney die wordt verkozen. Deze speelt ook in Primal Scream en verdeelt zijn tijd tussen de twee groepen.

Uit Moores drum 'n' bassperiode komen Surrender en Lost in Your Love op de setlist, maar verder ligt de nadruk op blues.
Na de tournee volgen de opnames voor Back to the Blues. Moores spel is na elf jaar blues rustiger geworden in vergelijking met Still Got the Blues (1990). Met producer Chris Tsangarides aan zijn zijde is geen sprake van "overplaying"' en bovendien een sound die vooral "clean and raw" is, aldus de gitarist in een interview.
Moores helden klinken door in de muziek. Op Stormy Monday hoor je de invloed van Eric Claptons solo op Have You Heard op het "Beano-album uit 1966, bewondering voor Peter Green in Drowning in Tears, een bewerking van Fleetwood Macs Looking for Somebody van hun debuut en The Prophet (door de bandleden 'The Bastard' genoemd omdat het zo enorm moeilijk te spelen was) is geïnspireerd door gitarist Roy Buchanan. Picture of the Moon was een vervolg op Parisienne Walkways en Still Got the Blues. Soms is het stevig, soms ingetogen. Een enkele keer klinken blazers (You Upset Me Baby).
Het touren gaat door met volle zalen waar hij komt. Niet alleen Duitsland en Zweden staan weer uitgebreid op de tourkalender, deze keer wordt ook opgetreden in Sint-Petersburg. De biografie vertelt enkele plezante anekdotes over het tourleven, inclusief de militaire precisie en dwangmatige gewoontes waaraan Moore vasthield. Wat daarbij opviel: zijn podiumangst voor aanvang van een concert verergerde; twee glazen wijn dronk hij alvorens naar het podium te gaan.

De terugkeer van Gary Moore met blues bracht niet het gehoopte megasucces: in het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld haalde het album in maart 2001 slechts #53. De concerten bleven echter druk bezocht.

Back to the Bluesrock was wellicht een betere titel geweest, mede ook omdat Moore in deze periode steeds meer naar Jimi Hendrix luistert. Sterker nog, het idee groeit om een powertrio te beginnen. Zo ontstaat Scars.
Bij dit album heb ik het meeste met de ingetogen nummers op dit album, waarop de gitarist inderdaad subtieler speelt dan op zijn eerste twee bluesalbums en bovendien zijn veelzijdigheid binnen het genre toont.

avatar van RonaldjK
3,5
Een PS'je. Het album is sinds 13 oktober uit op vinyl, als 2LP met klaphoes. Als bonussen de singleversie van Picture of the Moon en liveopnamen van de VH1-uitzendingen van Cold Black Night en Stormy Monday. Hier de beschrijving bij de vlog Now Spinning, die iets meer dan 5 minuten duurt. Hij vindt de geluidskwaliteit "superb".

avatar van Twinpeaks
4,5
De titel zegt het al. Na omzwervingen met beats en breaks weer terug naar de blues. En vol overgave mag ik wel zeggen. Voor zover het kan in het genre klinkt het fris en Moore lijkt zich nog meer toe te leggen op de solo's in de songs. Prima terugkeer naar wat voor hem het beste uitpakte qua verdiensten. Had hem al op cd , maar laatst aangeschaft op lp en ik moet zeggen die is subliem qua geluid. Waarschijnlijk wel degene van zijn blues albums die hier het meeste voorbij komt, vandaar ook 4 en halve ster.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:16 uur

geplaatst: vandaag om 14:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.