menu

Suicide - Suicide (1977)

mijn stem
3,73 (189)
189 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Electronic
Label: Red Star

  1. Ghost Rider (2:32)
  2. Rocket USA (4:14)
  3. Cheree (3:40)
  4. Johnny (2:09)
  5. Girl (4:04)
  6. Frankie Teardrop (10:24)
  7. Che (4:50)
  8. Cheree [Remix] * (3:46)
  9. I Remember * (3:09)
  10. Keep Your Dreams * (4:48)
  11. Mr. Ray [Live] * (6:26)
  12. Las Vegas Man [Live] * (4:21)
  13. 96 Tears [Live] * (3:46)
  14. Keep Your Dreams [Live] * (3:17)
  15. I Remember [Live] * (5:09)
  16. Harlem [Live] * (4:04)
  17. 23 Minutes over Brussels [Live] * (22:54)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 31:53 (1:33:33)
zoeken in:
avatar van Paalhaas
5,0
Echt één van mijn favorieten. 'Ghost rider' is echt een geniaal nummer (ik snap echt niet waarom dat geen wereldberoemd nummer is), net als het lange 'Frankie Teardrop' (merg en been, titan, merg en been). Omdat ook de rest van zeer hoog niveau is ('Rocket USA', 'Cheree', 'Johnny', 'Girl' en vooral 'Che', de perfecte afsluiter), verdient dit album volgens mij gewoon de 5/5

avatar van lebowski
3,5
Leer deze plaat net kennen (had er echt nog nooit van gehoord), waar MuMe al niet goed voor is. Hink op twee gedachten, want deze muziek is uniek, maar ik zit toch met vergelijkingen in mijn hoofd (Daft Punk meets Jesus & Mary Chain, DAF a la Tiësto, Stray Cats on acid of zoiets). Het absolute hoogtepunt. Ik kom niet op dancefeesten, maar dit lijkt me ook anno nu een geheide vloervuller. Wisselvallig, want ik vind itt anderen op deze bladzijde Frankie Teardrop en ook Johnny zwakke nummers: 3,5 *

avatar van T.O.
3,0
Enerzijds origineel en intrigerend, anderzijds beperkt en simpel.

Er zit veel emotie in deze muziek en ik kan het niet zo snel vergelijken met een andere artiest, maar die simpele drumcomputerritmes en weinig veranderende voordracht van de zanger komen me na een tijd wel een beetje de neus uit.

avatar van Cygnus
4,5
"Can we have the microphone back, otherwise there is no show."

Het nummer 23 minutes over Brussels is geniaal en hilarisch tegelijk. Op 16 juni 1978 verzorgde Suicide het voorprogramma van Elvis Costello en dat optreden werd na 23 minuten bruut afgebroken na een confrontatie met het publiek. Het optreden viel bij de Costello-fans niet in goede aarde. Ze verstoren het optreden met boegeroep en fluiten Suicide uit, en op een gegeven moment zingen ze zelfs een liedje door de muziek van Suicide heen. Wanneer de band Frankie Teardrop in wil zetten, wordt de microfoon afgepakt. Ondanks enkele sommaties de microfoon terug te geven, komt deze niet terug, waarna het optreden maar wordt gestaakt.

Geniaal om dit op je plaat te zetten.

avatar van Schizophrenia
4,5
Its doomsday thuesday

Twee kunstenaars ontmoeten elkaar ergens midden in de jaren 70.
Martin Rev is een van deze kunstenaars, en kan wel aardig keyboard spelen en heeft ergens nog een oude drum computer staan. Alan Vega figureert als zanger maar het blijf altijd een twijfel of hij eigenlijk wel over zangkwaliteit beschikt.

Ergens in een stoffige kelder in New York gaan ze wat nummertjes schrijven. En langzamerhand beginnen ze we op te treden in kleine clubs. Al snel krijgen ze een cult status, de zanger Alan Vega probeert namelijk net zoals Iggy Pop het publiek te shockeren. In de oudere optredens zijn zelfs verhalen bekend dat Vega met een stalen motorketting om zijn nek stond te zingen en de gene die de zaal wou verlaten kreeg een flinke klap met deze ketting. Of hij ging zichzelf verminken met scheermesjes. Waarom? Puur om te shockeren.

Ze zingen over dood en verdriet, maar ook over onderwerpen die ze tegen komen op straat zoals corrupte agenten en drugs dealers.
De muziek op zich zelf is enorm minimaal. Vaak hoor je een simpel ritme uit de drum computer van Rev met een af en toe een simpele keyboard deun er tussen door. Boven op deze simpele bodem, zing/schreeuwt/krijst Alan Vega voor het nog extra verontrustende effect.

Dit samen geeft vind ik echt een van de beste platen ooit. Waarom? De sfeer die hier hangt vind ik echt ongekend goed. neem nou bijvoorbeeld de opener Ghost Rider, als je dit nummer hoort zou je zweren dat deze ergens het afgelopen jaar is uitgebracht. Enorm tijdloos dus. Of Che, het simpele ritme als of je in een stoet met mensen loopt die een begrafenis kist dragen naar de eeuwige rust plaats.
Frankie Teardrop, het meeste enge nummer ooit gemaakt.

Toentertijd hadden ze niet echt een commercieel succes, een vaak liepen optredens uit op een rel. Anno 2008 is de invloed die Suicide heeft op bands niet meer op een hand te tellen.

Ik kan me niet voorstellen dat deze ooit uit mijn top tien gaat.

gonna crash, gonna burn, gonna die!

avatar van deric raven
4,0
Ghostrider.
Het je kunnen veroorloven om dwars tegen alle stromingen in te gaan.
En je dan ook nog een heldenstatus aan rekenen.
Geniaal of artistieke zelfmoord?
Wat Suicide hier laat horen pakt je gelijk, of je hebt er totaal niks mee.
Ik hoor tot de eerste groep.

Dit is de soundtrack van Frankie Teardrop.
Door alle nummers heen hoor je een drumbeat die zijn hartslag uitbeeld.
Het haastige gezang vormt een te hoog oplopende bloeddruk.
Vreemde vervormde synthesizers zijn de barstende hoofdpijn.
De echo's in de songs zijn de stemmen in zijn hoofd.
Een overspannen werkeloze vader die geen uitweg in het leven ziet.
Perfect neer gezet in het zelfde getitelde werkstuk.
Helaas lopen er juist nu weer steeds meer Frankie Teardrops rond in de wereld.
Te vaak vinden familiedrama's plaats.
Hoe actueel kun je zijn met een album van 33 jaar oud.

Zonder Suicide waarschijnlijk ook geen This Last Night... in Sodom van Soft Cell.
Ook het verloop van Foetus, Swans en Nine Inch Nails zou anders verlopen zijn.
Frankie Teardrop heeft de status van poortwachter van de hel verworven.
Hij bepaald wie het recht heeft om binnen te treden.

Alan Vega en Martin Rev waren pioniers; al zijn ze zo nooit erkend.
Het onbegrip ontaarde regelmatig in ontregelheden bij concerten.
Perfect weer gegeven in bonusdisc 23 Minutes Over Brussels.
Juist om er voor te kiezen om dit toe te voegen geeft het extra kracht.
Hoeveel bands verkondigen wel niet dat ze vroeger nooit begrepen werden.
Hier een bijna niet te overtreffen voorbeeld.

avatar van wibro
4,5
Van dit album had ik tot voor kort nog nooit gehoord. Ik stuitte hier op toen ik albumtitels aan het verzamelen was voor de door mij te organiseren game "Knock-out: 1977". Het lekker in het gehoor klinkende nummer "Ghost Rider" nodigde mij uit dit hele album maar eens te gaan beluisteren. Toen ik op "Frankie Teardrop" stuiterde had ik het idee dat ik naar een soundtrack zat te luisteren uit een of andere horrorfilm. Dat absurde nummer van een krijsende Alan Vega ging inderdaad door merg en been. Ik moest gelijk denken aan dat andere absurde nummer 'Sentimental Journey' van Pere Ubu waarin je kon horen dat er flessen kapot gesmeten werden. Tja, hoe kom je erop
Dit zeer gedurfde album is net zoals Pere Ubu's album "The Modern Dance" (1978) moeilijk te beoordelen. Zeer vernieuwend is het zeker en het klinkt zeker niet slecht maar je moet het denk ik om het te kunnen waarderen toch zeker meerdere keren gehoord hebben. Het positieve in ieder geval is dat het organiseren van een music game voor mij inmiddels zijn vruchten heeft afgeworpen. Misschien ontdek nog wel meer bijzondere albums uit het voor mij zo belangrijke muziekjaar 1977.

4,0*

avatar van adri1982
4,5
Ik geloof dat ik dit album een anderhalf jaar heb ontdekt. Dit was naar aanleiding dat ik tijdens het bespelen van het facebookspel 'songpop' bij categorie new wave of punk het nummer 'Ghost rider'. Vervolgens ben ik het nummer gaan luisteren, en daarna het hele album. De hele a-kant (nummers 1 t/m 5, waaronder 'Ghost rider', 'Cheree' en 'Johnny') zit geniaal in elkaar. 'Girl' vind ik zelfs Doors-achtig klinken. 'Frankie teardrop' vind ik echter langdradig, maar 'Che' sluit dit album mooi af. 4****

avatar van Drs. DAJA
5,0
Zelden zoiets gruwelijks gehoord (en ik ben horror- fan) als Frankie Teardrop. Alhoewel ik wist dat die gil zou komen schrok ik toch en liet ik bijna mijn telefoon vallen. Holy fuck wat is dit een indrukwekkende plaat, ook los van die gil. Het geheel is benauwend maar ook totaal uniek in haar klank en visie op muziek. Een meesterwerk.

avatar van madmadder
4,5
Ik geef het maar meteen toe: ik vind Suicide’s debuutalbum noch mooi, noch goed. En toch heb ik het vinyl al vanaf mijn tienerjaren in bezit, was het 33 1/3 boekje over dit album één van de eersten uit de reeks die ik in bezit kreeg en móet ik dit album nog steeds gewoon op regelmatige basis nog eens van begin tot einde horen, een half leven nadat ik kennismaakte met dit excentrieke tweetal. Alsof ik na al die jaren nog steeds niet kan geloven wat er toen in 1977 op plaat uitkwam.

In het 149e boekje uit de 33 1/3 boekenreeks leren we de achtergrond bij dit bijzondere album kennen. Allereerst pluspunten voor het feit dat schrijver Andi Coulter ervoor gekozen heeft om de geschiedenis rond dit album in een lopend verhaal te gieten. De boekjes uit deze reeks zijn vaak zo volgepakt met feiten dat het verhaal niet altijd even lekker leest. Daar heeft deze uitgave totaal geen last van.

Cultstatus
Als ik niet al een groot deel van de informatie rond dit album had geweten, had ik waarschijnlijk gedacht met fictie in plaats van non-fictie te maken te hebben. Coulter beschrijft waanzinnig goed hoe deze band aan zijn cultstatus is gekomen, waarbij je als lezer van de ene wonderlijke gebeurtenis in de andere valt.

Alan Vega werd van de ene op de andere dag kunstenaar nadat hij afgekeurd werd voor militaire dienst, Marty Rev genoot een opleiding bij een jazzmuzikant en koesterde een fascinatie voor weirde geluiden en extreme herrie. Ze vonden elkaar in New York in een kunstatelier waar Vega bezig was met zoveel mogelijk herrie uit zijn gitaar te krijgen. Rev was gefascineerd en keerde op een later moment terug om zich ongevraagd te mengen in de herrie en Suicide was geboren.

Punk?
In het atelier waren regelmatig concerten waarbij het publiek vooral bestond uit eigenzinnige kunstenaars en veteranen van de Vietnamoorlog, die hun plek na thuiskomst niet meer konden vinden in de Amerikaanse samenleving. Suicide probeerde met hun muziek uiting te geven aan de maatschappelijke problemen die ze in hun stad zagen. Oorlogsveteranen die het hoofd niet boven water konden houden, een New York vol geweld en criminaliteit, het komt allemaal terug in hun muziek.

Het is dan ook niet gek dat Suicide vaak als punk geclassificeerd wordt. Maar dan wel het raarste soort punk dat je ooit gehoord hebt. De soms hijgerige, soms angstaanjagende vocalen van Vega, de bevreemdende pulserende, elektronische klanken van Rev, het is niet voor niets dat de muziek onmogelijk in een hokje te stoppen is. Ze zochten naar de kracht en energie van Iggy Pop en The New York Dolls maar goten dat in een vorm waarbij constant de grenzen van het muzikale spectrum opgezocht werden.

Reputatie
Het duo (begonnen als trio overigens, maar voor de derde man werd het al snel te gortig) bouwde al snel een reputatie op. Ze stonden te boek als de band die binnen enkele minuten een zaal helemaal leeg kon spelen, en juist datgene was wat mensen steeds naar hun shows trok en waarom ze toch telkens weer opnieuw geboekt werden. En Vega en Rev vonden het prachtig, dat hun muziek en podiumact zo uitdagend was dat het bijna niemand lukte om de hele show uit te zitten.

Hun Europese tour, kort na het uitkomen van het debuutalbum, bevestigde hun status eens te meer. In Brussel ontstonden rellen nadat het publiek helemaal niet gediend was van wat Suicide – het voorprogramma van Elvis Costello en The Clash – liet horen en Elvis Costello vervolgens maar een heel korte set speelde omdat hij boos was op hoe het publiek om was gegaan met Suicide. Vega hield er een gebroken neus aan over en in Glasgow bekogelde iemand uit het publiek Vega met een bijl. John Peel had ook al doodsbedreigingen ontvangen na het draaien van Suicide op de radio. Europa bleek zowaar nog minder klaar voor Suicide dan de Verenigde Staten.

Gevoel voor humor
Het getuigt van een enorm gevoel voor humor dat ze de registratie van hun show in Brussel later hebben uitgebracht (hij is inmiddels ook te vinden op speciale edities van het debuutalbum). Pas dan hoor je wat een bijzonder effect Vega en Rev hadden op het publiek. Tuurlijk, Suicide is een beetje een vreemd album, maar de bizarre vocalen en het uitdagende karakter van Vega en de nog extremere live-versies van Rev riepen blijkbaar echt onverhulde haat en agressie op. Ik kan ’23 Minutes Over Brussels’ echt aan iedereen aanraden, het is een zeer boeiend hoofdstuk in de geschiedenis van de popmuziek.

Gehaat door het publiek, maar artiesten als Lydia Lunch, Lou Reed, Bruce Springsteen en Henry Rollins liepen weg met het duo. Springsteen speelt ook bijvoorbeeld nog steeds regelmatig een cover van ‘Dream Baby Dream’, een nummer van Suicide’s tweede album. De muzikanten, en enkele fans, begrepen dat het uitdagen van het publiek precies was wat Suicide voor elkaar wilde krijgen en dat ze dat deden op een manier die tot dan toe ongehoord was.

Klassiekerstatus
Pas na vele jaren kreeg Suicide dan ook eindelijk de klassiekerstatus. Het zegt genoeg dat dit album tegenwoordig gezien wordt als invloedrijk voor stijlen als no wave, synthpop, electroclash en industrial. Het blijft een krankzinnig album waarbij humor en horror enorm dicht bij elkaar liggen. Zoals ik al zei, ik vind het noch mooi, noch goed, maar na al die jaren weet het album me nog steeds mateloos te fascineren. En laten we wel wezen, ‘Frankie Teardrop’ is één van de meest angstaanjagende nummers ooit gemaakt. Wat ze in die tien minuten laten horen is echt ongeëvenaard.

Coulter weet in zijn verhaal enorm goed de omstandigheden te schetsen waarin dit duo kon ontstaan en brengt heel overtuigend over welke cultstatus Suicide heeft. Qua schrijfstijl zeker het beste boekje uit deze reeks dat ik tot nu toe las. Het focust duidelijk minder op de muziek zelf dan het effect van de muziek, maar in dit geval paste dat wel heel goed. Het is immers ook heel moeilijk om deze muziek te beschrijven, je moet het echt zelf horen om te kunnen geloven. En dat geloven vind ik zelf na al die jaren nog steeds moeilijk.

Blogpost

Gast
geplaatst: vandaag om 13:40 uur

geplaatst: vandaag om 13:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.