Franz Ferdinand - Franz Ferdinand (2004)

Ik vind het geen slechte plaat, maar ook echt geen hoogstaande plaat. Sommige stukken begonnen me toch wel te vervelen, maar gelukkig niet zo erg dat ik moest beginnen skippen. Favorieten zijn Michael, Take Me Out en The Dark of the Matinée.

Combineer het stuwende basgeluid van Gang of Four met de zang van The Strokes en zorg ervoor dat het allemaal binnen de lijntjes blijft.
Gooi er vervolgens een flinke dosis Blur doorheen.
Stop het allemaal in de mixer en laat het uitdruipen op een cakeplaat.
Eventjes de boel goed laten opwarmen.
Drumpartijen die als slagroom het nog flink opkloppen.
Bij het eindproduct de scherpe kantjes eraf snijden en je komt een heel eind.
Het debuut van Franz Ferdinand is er een om je vingers mee af te likken.
Vaak wordt de link met Talking Heads gelegd, maar die hoor ik voornamelijk terug in het geschoolde en doordachte.
Beetje het hoog opgeleide gevoel wat ook een band als Weezer heeft.
Over elk loopje en koortje is duidelijk nagedacht.
Geen geflirt met de Schotse Hooglanden zoals een Big Country of Simple Minds tijdens Life In A Day.
Dit is geen muziek voor de gespierde stoere arbeider.
De link met Sean Connery en Braveheart ontbreekt.
Het is allemaal een stuk gejaagder.
Er wordt terug gegrepen naar persoonlijke favorieten.
Die duidelijk eind jaren 70 liggen.
Buiten de sound ligt de kracht in de duurzaamheid van het geheel.
Op de een of andere manier klinkt het tijdloos en blijft het hele album boeien.
Vaak heb ik de neiging om halverwege een plaat de keuze op een andere band te laten vallen.
Deze heeft gewoon nog de ideale elpee lengte.
Om vervolgens net als U2 op War af te sluiten met een nummer genaamd ’40.
En dan wordt weer een invloed me duidelijk.
Alex Kapranos heeft qua zangsnelheid zeker wat weg van een jeugdige opstandige Bono.
Ook hij was ooit de stem voor de jonge alternatief gerichte muziekliefhebber.
Voordat hij zichzelf op een slinkse manier bij elk modaal gezinssamenstelling de platenkast inwerkte.
Franz Ferdinand die de muziekpers op de knieën kreeg.
Een nieuwe belofte was geboren.
Alleen bleek de grote muziekwereld niet Het Beloofde Land.
De twee opvolgers deden al snel mijn aandacht verslappen.

Goed album, maar net wat minder interessant dan de debuutalbums van vergelijkbare bands als Bloc Party, Arctic Monkeys, The Strokes en Kings of Leon. Treurig ook dat geen van al die postpunk-revival bands het niveau van hun debuut hebben kunnen vasthouden.

En waarom heb je dat als mening aangevinkt?

Heb ik dat gedaan? Onbewust, ik was in de veronderstelling dat ik dit aanvinkte: Dit bericht bevat geen recensie, nieuwsbericht of andere tekst waarvan de rechten niet bij mij liggen.

@I-do-not-exist Arctic Monkeys is muzikaal gezien alleen maar gegroeid sinds hun debuut, het is minder energieker, dat wel.

En nu heb je je bericht zelfs verwijderd. Ik bedoelde gewoon dat sterretje linksboven.

Wist niet dat het zo makkelijk was, heb het eronder gezet.

Deze gelijknamige en debuutplaat van Franz Ferdinand is aanstekelijk en verslavend van begin tot eind. De muziek nestelt zich in je hoofd en het beklijft eigenlijk direct. "Franz Ferdinand" rockt, het is dansbaar en misschien zelfs wel tijdloos. "Take Me Out" is wellicht het bekendste nummer van deze plaat, maar qua niveau is de gehele plaat vergelijkbaar. Eigenlijk zijn er niet echt zwakke momenten. Het meezinggehalte is hoog, en dat is in het geval van Franz Ferdinand geen zwaktebod. Deze plaat is catchy, energiek en houd je vanaf de eerste tonen bij de les. Gewoon lekker!

Franz Ferdinand zal nooit mijn favoriete Britse band zijn, maar ik moet toch zeggen dat dit debuut helemaal niet zo slecht is als ik dacht dat het zou zijn. Het is wel geen immens verschil met mijn vorige luisterbeurt van eind 2011, maar het zorgt er wel voor dat ik dit met een halfje ga verhogen.

Welk nummer van Life In a Day doet jou dan denken aan de Highlands ?? De eerste Hoogland-geluiden bij de Minds hoor ik pas op Street Fighting Years, dat is 10 jaar later....

Leave this academic factory!

Het is alweer negen jaar geleden dat Franz Ferdinand mij verraste met de heerlijke single "Take Me Out". Toen dit album later verscheen bleek het een schot in de roos. Stuk voor stuk melodieuze, pakkende songs waar het plezier vanaf spat. Hoewel mijn Engels destijds nog niet zo goed was vóelde je gewoon waar de heren over zongen.

Tegenwoordig let ik veel meer op de lyrics en mijn vermoedens destijds worden bij alle nummers bevestigd. Een dergelijke afstemming van melodie en tekst kom ik niet vaak tegen en doen mij stiekem een beetje aan The Beatles uit hun beginperiode denken. De liedjes raken mij nog steeds en het album vliegt gewoon voorbij. Nergens overdreven geschreeuw of ellenlange gitaarsolo's: popmuziek in z'n puurste vorm.

Even later braken The Arctic Monkeys door en hoewel hun absoluut goede muziek gemaakt hebben kunnen ze wat mij betreft niet tippen aan de volwassener en harmonieuzer klinkende Schotten. Misschien wel mijn favoriete plaat van de laatste 10 jaar.

5*

Helaas, dit veelgeprezen debuut van Franz Ferdinand valt mij eerlijk gezegd wat tegen. Natuurlijk staat de moderne klassieker Take Me Out op deze plaat en ook het rocknummer Michael is niets minder dan geweldig. Maar over het algemeen staan er teveel missers op en is het niveau gemiddeld gezien een stuk minder dan bij de opvolger. Wat mij betreft teveel “recht toe/recht aan” refreintjes die daarbij ook niet verslavend genoeg zijn (met name This Fire en ook The Dark of the Matinée).

Bizar. Deze plaat is alweer 10 jaar oud.

Ja, zo zal dat dit jaar wel vaker gaan met platen uit 2004.

Wat een flauwe grap, maar ik moest toch wel erg lachen.

Voor mij voelt het als een plaat van ZEKER tien jaar oud. Draaide hem in 2004 een paar keer, zag ze live dat jaar op Pinkpop (een van mijn hoogtepunten) en toen verdween deze cd op een stapel om er pas gisteren uit tevoorschijn te komen. Ik zou gokken uit 2000 of 2001, maar dat valt dus mee. En de muziek ook, nog even goed, fris, pakkend als toen!

Aangezien ik wat terug heb gelezen over de vergelijking tussen de muziek van The Talking Heads en deze band Franz Ferdinand (Ik heb dit album 'Franz Ferdinand' een paar keer gedraaid). Ja, drie nummers hebben wel een vrij hoog Talking Heads-gehalte; 'Tell her tonight', 'Matinee' en 'This fire'. Ook de stem van Alexander Paul Kapranos lijkt wat op die van David Byrne (zanger van Talking Heads).

Als kersvers lid op MuMe kon ik me geen betere start bedenken dan hier een eerste (nogal lange) recensie te storten. Verwacht hier geen kritische kijk over tekstuele hoogstandjes, vreemdsoortige gitaarakkoorden en dat soort grut, hier spreekt vooral een huis-tuin-en-keukenrecensent. Een tot over zijn oren verliefde huis-tuin-en-keukenrecensent welteverstaan. Mijn eerste bijdrage op MuMe is dan ook een vlindersindebuikverklaring aan het titelloze debuut dat Alex Kapranos, Nick McCarthy, Paul Thomson en Bob Hardy ruim twaalf jaar terug uitbrachten. Kapranos, een markante man in de business. Overtuigd anti-Brexit en pro-Schotland, maar bovenal bedenker van prachtige nummers als Outsiders, Walk Away en Twilight Omens. En natuurlijk de elf nummers op de schijf die achter de fraaie zwarte hoes met de simpele letters en de oranje streep schuilgaat.

Meteen maar beginnen met wat achtergrondinfo van de band, een totstandkoming uit het boekje. Gast die in meerdere bandjes gespeeld heeft meets andere gast die in meerdere bandjes gespeeld heeft, ze meeten nog twee leden, eentje moet leren drummen en de andere leren basspelen. Een gekke naam bedenken op basis van een paardenrace, hoezen op basis van het Russisch constructivisme en voila, Glasgow was weer een bandje rijker. In den beginnen is het ook een typisch clubje Britse kunstacademielui: gigs begonnen om 7 pm - doorgaans in een verlaten gevangenis voor een kleine twintig aangeschoten maten van de uni - en duurden “totdat de wouten kwamen”. Niemand kon vermoeden dat de heren met hetzelfde liedjesmateriaal enkele maanden zalen van capaciteit 1000+ en zelfs festivals konden platspelen. Zo is dit album alleen al een kleine 4 miljoen maal verkocht.

De release van dit album is destijds langs me heengegaan. Ik was zeven, wat wist ik nou van postpunkrevival? Idem voor YCHISMB en Tonight. Nee, gek genoeg was het echter pas tot de single Right Action uitkwam eind 2013 voordat ik me in de band (en überhaupt de muziek) ging verdiepen. Toen pas realiseerde ik me dat de heren toch wel heel veel toffe nummers op de radio hebben bezorgd zonder dat ik de onderlinge link direct legde (Do You Want To, No You Girls, This fffire, Take Me Out natuurlijk…). Inmiddels ken ik het gehele oeuvre uit mijn hoofd, ben ik de eigenaar van de vier albums en staat ook FFS nog op mijn te halen lijstje. En hoewel dit allemaal goede platen zijn, missen de laatste drie (vier inc. FFS) iets dat het debuut wel heeft. Een combinatie van consistentie, een zekere rauwheid en het breed scala aan geweldige riffvondsten.

De toon wordt met Jacqueline direct gezet. Een betere opener hadden ze niet kunnen kiezen. Een rustig, half pratend begin met wat akoestisch getokkel, waarna je plots gelanceerd wordt in een achtbaan van stuk voor stuk geweldige riffs en een meezingbaar refrein. Het is duidelijk: Franz Ferdinand schuwt niet om van de conventionele opbouw van een nummer af te wijken. Kapranos en zijn mannen hebben een alternatieve formule voor gitaarpopliedjes, en hebben die duidelijk onder de knie. Het lijkt een beetje rommelig, maar het is duidelijk dat over alles uitstekend is nagedacht.

Als de boodschap om gitaarmuziek te maken om meisjes te laten dansen nog niet duidelijk was bij Jacqueline, dan zal te tweede tracks dat nog eens extra onderstrepen. Tell Her Tonight, ook wel een liefdesverklaring naar een donkerbruin smeerbaar broodbeleg, is nooit als single uitgebracht maar als soundtrack van FIFA trek je natuurlijk ook wel de enige aandacht. Niet dat ik er verder erg in had: pas drie jaar terug kwam ik erachter dat dit van de zelfde artiesten als Take Me Out en Do You Want To afkomstig was. Het is dan ook de vreemde eend in de bijt hier op dit album, al is het al omdat Nick hier de leadvocalen verzorgt. Dit is tevens de enige albumplaat waar dat gebeurt, aan b-kantjes geen gebrek trouwens. Zoek geen diepgaande teksten hier, het is het meest poppy nummer op de al vrij poppy plaat.

Dan komen we bij het klapstuk. Heb je het over hét nummer van Franz Ferdinand, dan kom je uiteindelijk altijd hier uit. Met Take Me Out heeft de band zich echt gevestigd bij de grote namen van de postpunkrevival. De band wist dat ze met het riff al een goudhaantje hadden, maar hoe ze het nummer her omheen hebben geschreven is zonder meer briljant. Kortom: een geweldig riff en een twee refreinen die eigenlijk niet onderdoen voor elkaar. Ik vind het eigenlijk jammer dat ik het nu al zo goed ken, want bij die enkele keer airplay op de radio trapte ik altijd weer in die magische vertraging. Seven Nation Army mijn reet, dít is het ultieme zeroesnummer.

We tuffen vrolijk verder, want The Dark Of The Matinee kan zich ook gemakkelijk meten met de voorgaande tracks. Het rauwere waar Take Me Out mee begint wordt hier weer hervat, maar het blijft gewoon een vermaledijde goede popsong. Franz Ferdinand snapt dat je voor een energiek rocknummer niet altijd vol gas hoeft te gaan, het couplet is zelfs ingetogen te noemen. Wat me hier verder aanstaat zijn de ietwat verstopte rifjes in het couplet en het drumwerk van Paul, die hier zijn beste prestatie op FF neerzet. En een hilarische clip.

Auf Achse is dan weer een soortement rustpuntje op de plaat. Maar dan wel op z’n Franz’. Genoemd naar een serie over truckers (hoofdpersoon: Franz Meersdonk); de demoversie heette Truck Stop. Dit moge duidelijk zijn: this is a driving song. Een asfaltvreter. De ideale soundtrack voor als je midden in de nacht langs knooppunt Empel zoeft. Hier staat ook één van de mooiste momenten van de plaat op: de overgang na 1:50 van refrein naar eerste (en enige) couplet geeft me nog altijd de shivers.

Zoals ook een geliefde betaamt, zijn het soms de zwakkere kanten die je meer van hem of haar doen gaan houden. Een zwakte is een blijk van menselijkheid, en zo ook een iets zwakker nummer. Cheating On You is het minste nummer van de plaat en is ook logischerwijs in het midden geplaatst. Het begint veelbelovend met één van de betere riffs op het album en een pakkend couplet, maar zodra het refrein begint valt het dood. De bridge is ook matig. Ik heb het idee dat ze dit riff bedachten en het zo tof vonden dat ze er wel iets mee moesten doen, zonder het exacte idee wat. Dit is de keerzijde van de gouden medaille die Take Me Out heet, want daar lukte het wel. Erg zonde, want in potentie had dit het meest energieke nummer van het album kunnen worden. Het is echter nog altijd geen skipper, en als de hem op vol volume afspeelt is het echter ook al beter te beluisteren.

Gelukkig is er in This Fire geen gebrek aan inspiratie. Het gitaartje ligt een stukje hoger dan bij Take Me out, Jacqueline en Matinee, en geeft dit nummer nét weer een andere insteek dan de rest van het album. Maar de opbouw van het nummer en het herhalende refrein zijn wel weer gewoon vertrouwd Franz. De uitvoering met drie f’jes is als single uitgebracht, daarin is het tempo iets verhoogd en het geheel meer bijgeslepen. Maar als ik mocht kiezen, dan ga ik denk ik toch voor de albumversie. Burnout!

Ich heiße Superfantastisch! Ich trinke schampus mit Lachsfisch! Darts of Pleasure is de beste single die de band tot op heden uitbracht, en na Outsiders mijn favoriete liedje van ze. Melodisch intrigerend is dat het refrein eigenlijk ingetogener is dan het couplet, maar het werkt hier echt.
Kapranos’ zalvende stem komt hier ook het beste tot zijn recht, en geeft het nummer de precieze seductieve lading mee als hij zingt. Het slotstuk, dat dan weer de humoristische inbreng is van halve Pruis Nick, komt toch even als een verrassing (wat zingen ze nou?) maar staat wel als een huis.

Michael is het meest volbloed rocknummer dat de band tot nog toe uitbracht. Vergeet Take Me Out: de opening van dit nummer is het beste riff dat de band dus dusver uit de gitaar heeft weten te persen. Het is mijn afwasanthem geworden: met een beschuimde pan in je klauwen onhandig een gitaar imiteren en wroooaar! Het is volgens mij ook het favoriete liedje van de band zelf, getuige het feit dat ze het eigenlijk ondanks slechts bescheiden singlesucces tijdens elke liveshow spelen en het ook een FFS-livebewerking kreeg naast verplichte nummers Do You Want To en Take Me Out.

Na al dat geweld zakt het tempo wat af bij de laatste twee nummers. Niet dat dat erg is: je Come On Home is het meest ingetogen nummer op de plaat, al durf ik het niet meteen een ballad te noemen. Zeker niet. De synthesizer uit Auf Achse keert terug en geeft het nummer een eigen uitstraling die het met louter gitaren niet had gehad. Wederom een toffe vondst van de Schotse rakkers.

40 feet (die malle Schotten met hun bejaarde meetsysteem) blijven over en daar kon nog één nummer van gemaakt worden. Als 40’ een renpaard was geweest waar de heren op konden wedden, dan zou het een dikkige, loensende knol zijn. Laag beentempo, maar vooral veel gestuiter en hoeven die flinke kuilen in de door de terreinknecht nog net zo zorgvuldig aangelegde modder stampen. Dit allemaal onder het oog van ademloos toekijkend doch zwaar genietend publiek. 40’ is bij vlagen een jamsessie: even een lekker rustig couplet op de mompel, een licht opbouwende lalalalala en dan een lekkere bak half ongeorganiseerde herrie. Dat een paar keer herhalen leidt tot een gruwelijk heerlijk klapstuk.

Maar was de pret destijds nog niet mee over, want ook de losse singletjes (DoP, TMO, Michael, DotM en This fffire) hadden nog wat leuks te bieden. De B-kantjes die in de tijd van het debuut zijn uitgekomen kan ik eigenlijk allemaal wel waarderen, en een paar hiervan zouden niet misstaan hebben op het album. Love And Destroy had de meest logische vervanger van Cheating on You geweest, Shopping For Blood is lekker rauw en duister, All For You, Sophia schatplichtig aan de bandnaam, Van Tango vooral heel erg druk en vrolijk, Tell Her Tonight (Paul Sings) hilarisch en heel erg Duits, Words So Leisured de Katherine Kiss Me van Darts of Pleasure en Missing You vooral heel mooi, ware het niet dat ze het einde daarvan een beetje hebben afgeraffeld.

Ik mag dan een leek zijn maar voor mijn gedachte is dit een legendarisch debuutalbum geworden. Mij persoonlijk heeft het in elk geval in de muziek gezogen, en daarvoor ben ik de Schotten nog altijd dankbaar. Op Cheating On You na slaagt eigenlijk elk nummer om de bedoelde intentie af te leveren en ook dat nummer bezit nog een paar sterke elementen. Vijf vette sterren en mijn bonus naar Take Me Out, Darts Of Pleasure en 40'.

Goed, ik sluit bij deze af, want ik hoor op de achtergrond iemand zeggen dat Jacqueline aan de werktafel zit en dan moet ik even gaan dansen. Met een pan in mijn hand.

Wel poetertjes, je doet jezelf heel wat eer aan met zo'n verduidelijking betreffende deze plaat. Goed bezig dus. Persoonlijk, toen die plaat uitkwam, was ik helemaal verkocht. Ik vond het geweldig allemaal. Door de jaren heen is het heel wat minder geworden. Mede door de zwakkere albums die na deze uitkwamen. De liefde was over, maar deze plaat behoord tot de leuke herinneringen van 2004 en daarom alleen al een knappe 4. Sentimenteel plaatje. Niet meer, maar zeker ook niet minder.

Toffe review 123poetertjes!
Ja het blijft een leuk plaatje dit. Al vind ik het tweede en vierde album nog ietsje beter!

Strakke debuutplaat van Franz Ferdinand, na enkele EP'tjes. Bijna elk nummer is raak, hoewel het ene me wat meer doet dan het andere. Jacqueline is een wat aarzelende opener, maar daarna barst het feest los, met drie schitterende songs na elkaar. Verder zijn ook Michael, This Fire en Darts of Pleasure ontzettend de moeite waard, en kent de plaat met 40' een straffe, escalerende afsluiter.

Altijd fijn om één van die oude songs van deze band op de radio te horen.

4 sterren

Levensvreugde! Dat stralen de nummers van dit album uit. Muzikaal vooral de ritme-sectie die het hem doet,.... mooie baslijnen..... Hou persoonlijk meestal van wat meer drama in muziek, maar tegen de verwachting in vind ik dit album best wel goed.

Vooreerst 4 sterren, en dat zegt bij mij best wel wat, aangezien mijn roots vrij stevig verankerd zijn in de hardrock van de jaren 70.

Ga dan eens op zoek naar de 'voorbeelden' van Franz, twee compilaties die online gemakkelijk te vinden zijn:
Orange Juice - In a Nutshell (1985)
Josef K - Entomology (2006)

Thanks voor de tips Mjuman. ?

Weer eens intensief beluisterd en maakt toch iets minder indruk dan het moment van verschijnen van dit debuutalbum.
4 sterren toch iets te hoog gegrepen.
Take Me Out & Cheating On You zijn de prijsnummers voor mij, lekker rauw en ongepolijst.