The Who - Who Are You (1978)

Op basis van Who Are You zou dat best eens anders kunnen liggen.
De band was ondertussen een grote liveact, qua grootte vergelijkbaar met Led Zeppelin en The Stones.
En daar moesten de punks niets van hebben.
Ironisch is wel dat ondertussen gehate bands als The Stones en Queen een klein graantje van de punk meepikten. The Stones met Respectable en Queen met het nummer Sheer Heart Attack.
Op dit album lijkt de rek en de groei er ook wel een beetje uit. Je hoort heel duidelijk dat Townsend een andere songwriter aan het worden is.
Inderdaad volwassener, dus in die zin ben ik het wel met musician eens.
Maar nogmaals The Who deden in hun begintijd ook gekke dingen. Slopen van instrumenten, en Keith Moon had zelfs een soort van explosief geregeld tijdens een tv-optreden. Daar kan best de oorbeschadiging van Townsend door zijn ontstaan. Ze speelden hard en My Generation was onbedoeld de eerste punksong.
Dus, zeg het maar.

Ze waren een belangrijk voorbeeld voor The Clash en gingen zelfs met elkaar op tournee.
Bovendien zijn er bij de optredens ook de vele paralellen met vele punkbands.
The Who is geen punkband, maar het zit er echt niet zo ver naast, vind ik.

Het moet trouwens niet zo zwart op wit bekeken worden als historie je wilt doen geloven.
Vele van die toonaangevende punkbands zijn naderhand 'uit de kast' gekomen en hebben toegegeven van muziek van verscheidene 'dinosaurussen' te houden.

Dit album verscheen 3 jaar na hun vorige en het muzikale landschap was danig veranderd. New wave en disco regeerden toen en The Who vroeg zich dan af in dit album of ze hun muziek moesten aanpassen.
Het sluit wel een beetje aan de tijdgeest met inbreng van synths en een meer gepolijste productie maar het klinkt onmiskenbaar als The Who. Een degelijk maar licht wisselvallig album in de zin dat niet alle songs mij kunnen bekoren (905 en Love is Coming Down vind ik vrij vervelend). Slotnummer Who Are You is wel het klapstuk.

De beginperiode van The Who (hun eerste album) werd achteraf wel eens protopunk genoemd omdat ze door hun agressieve benadering verschillende punkbands zouden beïnvloed hebben (met name The Jam en The Clash en ook Sex Pistols speelden aanvankelijk Who-nummers). De punkgeneratie omarmde wel de beginperiode van The Who maar niet hun latere, meer geperfectioneerde werk (vanaf Tommy) waarbij The Who een megaband werd.

Vanaf Tommy staat er toch wel een andere band op. Maar albums als Who's Next en Quadrophenia hebben genoeg pittige powerrock.
Maar wel een stukje gepoleister.
De toetsen deden hun intrede en je hoort een rijpere Pete Townsend als songwriter.
Maar inderdaad met name in het begin was The Who een kwaad bandje.
Volkomen terecht dat de punks daar een voorbeeld aan namen.

Het debuutalbum van The Who klinkt nog erg rauw en punky en aanvankelijk was The Who nog een echte singlesband (zoals de meeste 60's-bands). Vanaf The Who Sell Out en vooral Tommy werd The Who een volwassen band die conceptalbums uitbracht met meer diepgang en rijkere instrumentatie. Hun evolutie is zowat te vergelijken met The Kinks, nog een andere legendarische band die veel invloed had op de Britpop.

Ik weet niet of ik die vergelijking kan plaatsen.
AOR-muziek komt toch wel duidelijk uit een andere hoek.

Het klinkt voor mij als een voortzetting van het geluid op Quadrophenia en ik kan hier zelfs een vergelijking trekken met waar Black Sabbath toen mee bezig was.
Rockmuziek met een duidelijk progressief karakter.
The Who By Numbers is m.i. uit ander hout gesneden.

Ik moest even diep terug graven

Maar het vergelijk tussen Who are you en Quadrophenia gaat mijns inziens toch niet op. Er is toch wel een groot verschil in nummers in elke context.

The Who zet hier geen rockopera neer zoals Quadrophenia, dat lijkt mij toch wel duidelijk.
De songs op zich zijn nog niet eens zo slecht, maar het gaat om degelijke (melodieuze) rock zonder scherpe randjes. Waar op zich verder niets mis mee hoeft te zijn, het is in die zin een prima album.
Het is ook zeker geen hardrock of metal.

Ik weet niet of je uit een andere hoek moet komen om AOR te maken, resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst, wat dat betreft heeft The Who een boeiende carriere.

Ik weet niet goed wat Black Sabbath er mee heeft te maken, maar de stap naar meer AOR geörienteerde muziek is natuurlijk door veel meer bands gemaakt, bijvoorbeeld Styx. Dus daar hoeft The Who zich niet voor te schamen. Maar een nieuw Quadrophenia heeft ze vast niet voor ogen gestaan.

905 lijkt zo van Black Sabbath's Technical Ecstacy te zijn gewandeld.
Guitar And Pen en Sister Disco vind ik verder ook geslaagde experimenten.

Maar inderdaad, Hans, hardrock is dit niet.
Maar een Who's Next of Quadrophenia is dat evenmin, al durf ik wel te stellen dat ze pioniers waren in het hardrocklandschap.
Hun markante benadering van 'maximum r'n'b' in My Generation, Anyway, Anyhow, Anywhere en het eerste album spreekt boekdelen.

De vergelijking met Quadrophenia hoor ik vooral op muzikaal gebied.
Geen 'deaf, dumb and blind kid' of verwarde tiener te bekennen hier, maar 4 mannen die hun kunstjes tot in perfectie onder de knie hebben.
Voorbeeldig gecomponeerde rockmuziek waar het nodige speurwerk aan vooraf is gegaan.

Ik ga dit album steeds beter vinden.

Ook de overige nummers vallen nu op hun plaats.
Music Must Change moet ook zeker even worden genoemd.

Het is degelijk werk. Verzorgd tot in de puntjes, maar wel met minder hoogtepunten.
Ik vind het ook wat tijdsgebondender( sister disco !) dan uiteindelijk Who's Next en misschien ook wel Quadrophinia.
Tommy reken ik daar niet onder, want ondanks de behoorlijke status vind ik het wel wat gedateerd.

De titelsong blijft sterk en is een waardig afscheid van Moon, die door het meer strak geregisseerde componeren van Townsend, een minder opvallende rol als drummer lijkt te hebben.
Hij gaat nog eenmaal loos, en dan weet je gelijk wat je mist op de volgende Who albums. Maar dat terzijde.

Vermakelijke plaat die met inderdaad Music Must Change (hoezo Long Live Rock Pete ?) en Guitar And Pen nog twee pareltjes herbergt.

In 1978 gezien als een comeback album van hoog niveau. De single 'Who Are You' was destijds niet echt een hit maar is dankzij de serie 'Crime Scene Investigation' alsnog uitgegroeid tot een soort klassieker. Het was voor mijn twee zonen tenminste DE introductie naar The Who.
Persoonlijk vind ik het een wisselvallig album. Het titelnummer en 'Sister Disco' zijn uitstekend. De arrangementen van de andere Townsend nummers komen wat gezocht over. De nummers van Entwhistle vind ik zelfs vreselijk. Lompe rockers met de subtiliteit van een Tiger Tank. En het wilde leven van Keith Moon begon vat op de kwaliteit van zijn drumwerk te krijgen. Alle drumwerk, op het titelnummer na, is standaard. In de biografie 'Before I Get Old' van Dave Marsh is te lezen dat de enige reden dat het drumwerk van het titelnummer uitzonderlijk goed is vanwege het feit dat men keer op keer op Moon heeft ingepraat dat het anders moest. Uiteindelijk is dat gelukt.
Een van de minst gedraaide Who albums in mijn collectie.

Goed album. Krachtiger dan zijn voorganger maar wel met een paar mindere nummers. Niettemin een 4.

Tja...... Moon. Zijn laatste kunstje. Ik kan niet beoordelen of ie minder werd ( kan heel goed zijn.)
Hij timmerde alles niet meer vol, want dat was feitelijk wat Moon vooral deed en bepaalde daardoor ook een behoorlijk deel van de sound.

De manier van componeren werd duidelijk anders en daar was minder plaats voor veel fills.
Dan is Moon ineens een minder opvallende slagwerker.
Zo ook op dit album.
De legende Moon blijft intrigrerend. Een onvergetelijke dwaas eigenlijk.
Zijn drumwerk sloot aan bij zijn persoonlijkheid;
Druk, wild en nogal aanwezig.

Dit is het ook niet. Toch heeft The Who wel door wat er mis is: Music Must Change. De band is wat anders te werk gegaan, met de toevoeging van de keyboards als grootste verandering. Ik heb daar wel respect voor en mede daarom vind ik deze relatief laaggewaardeerde plaat zeker niet tot de slechtste behoren. Laten we vooral niet positief worden, want Who Are You irriteert gewoon minder dan Tommy of Who's Next.

Instrumentaal vind ik het weer iets spannender worden, maar de grijze middelmaat ontstijgt dit nog steeds niet. Zeker anno 1975 werden erg veel platen uitgebracht die vele malen beter dan dit zijn. Trick Of The Light draagt zelfs nog enige goedkeuring weg. Guitar and Pen herinnert me (was het echt vergeten) aan de reputatie van The Who om op het podium instrumenten kapot te slaan. Een ronduit kansloze act. De kritiek van oubollig zijn, blijft wel staan in ieder geval. Ik kom niet onder de indruk vandaan naar uitgebluste mannen te luisteren.


Tussenstand:
1. A Quick One
2. My Generation
3. Quadrophenia
4. The Who Sell Out
5. Who Are You
6. Tommy
7. Who's Next
8. The Who By Numbers

Veel oudere rockbands moesten verdomd goed uit de hoek komen om bij te blijven rond deze periode.
Het muzikale landschap was nogal veranderlijk.
De punk, new wave, de ineens razend populair geworden disco, daar moest je als ooit toon aangevende band, maar een plaats zoeken.
Of je blijft trouw aan je roots, of je probeert aansluiting te zoeken en iets van nieuwe genres mee te pikken. Beiden opties met een risico.

Ik vind dat The Who er een beetje tussen in hengelt op Who Are You.
Ik hoor ook een zekere achteruitgang, mede omdat de visie wat ontbreekt.
De synths, waren al eerder aanwezig er is powerrock, maar Townsend is wat zoekende in zijn bedenksels.
Het is al eerder aangegeven, maar de steeds slechter functionerende Keith Moon, zal hier ook een rol in hebben gespeeld.
Ze hielden van 'm, het was een onverantwoorde lieve gek, maar in deze periode een sta in de weg.

Dat lostte zich triest genoeg zelf op. "The Loon" stierf vrij snel na de release.

Gelukkig weer een verbetering ten opzichte van The Who By Numbers! Het rockt weer iets meer en met Who Are You en Music Must Change (vreemde track, maar wel lekker) staan er een aantal fijne tracks op, maar uiteindelijk is het niet zo spannend als een Who's Next of Quadrophonia. Wel klinkt Daltrey bij vlagen nog steeds lekker rauw en fel en is het album zeker geen straf om uit te zitten.

Tussenstand:
1. Who's Next
2. Quadrophonia
3. Tommy
4. A Quick One
5. Who Are You
6. My Generation
7. The Who Sell Out
8. The Who By Numbers

Producer Jon Astley besloot om ritmisch te tikken met een lege melkfles omdat Keith Moon moeite had met de drumpartij.
Keith counterde dit door te zeggen dat hij alleen op ‘een Keith Moon-manier’ kon drummen (dwz, vierkwarts-maat met vooral veel bekkens), maar volgens mij is dat vooral een afleidingsmanoeuvre om te maskeren dat hij z’n finesse niet meer had. Die spreuk komt nl. van dezelfde man die oa. de trommels roerde op I Can See For Miles, Quadrophenia en Pictures Of Lily.

De man was letterlijk en figuurlijk aan z’n einde en de liner notes en fotoos van de geremasterde cd maken dit pijnlijk duidelijk.

Behoorlijk ondergewaardeerde The Who album. De heren zouden luie veteranen geworden zijn en een uitgebluste indruk maken, zeker na The Who By Nummers. Nou vind ik dat toevallig een uitstekende album, The Who heeft wat mij betreft totdat ze in 1982 uit elkaar gingen nooit een slechte plaat uitgebracht. Ze hadden met Keith Moon wel een probleem. Het feesten en beesten zorgde ervoor dat optredens met hem niet afgemaakt konden worden ("Is there anyone in the audience who can play drums, I mean, really well?"). Er is zelfs overwogen Moonie uit de band te zetten als hij niet wilde veranderen. Op Who Are You is het drumwerk allesbehalve wat we van Keith Moon gewend zijn. Dat zijn de pijnpunten want de nummers zijn sterk en de synthesizer krijgt steeds meer ruimte in de muziek. Het basspel van John Entwistle is weer van de bovenste plank, echt genieten (Sister Disco en Trick Of The Light!). De zang van Roger Daltrey is weer lekker venijnig. En Pete Townshend's gitaar is opvallend sober maar ook heel smaakvol (Music Must Change).

Het titelnummer verhaalt over een stomdronken Pete Townshend die zo zat was, een club verliet en buiten op de stoep onderuit ging en door een agent overeind geholpen werd. Who Are You?

Vlak na de release overleed Keith Moon. The Who ging ondanks dit enorme verlies met Kenny Jones als vervanger door.

Meestal zitten de beste nummers van een muziekalbum aan het begin, maar bij deze vooral aan het eind! Guitar And Pen en de titeltrack zijn geweldig mooie nummers, met de rest heb ik tot nu toe beduidend minder! Ook de overvloed aan elecktronische geluiden maakt het er niet beter op, want het rauwe randje wat The Who altijd had is hier compleet verdwenen. Ik hoor Keith Moon op wat zijn laatste 'kunstje' is er ook nog nauwelijks in terug. Nee deze vind ik een grote stap terug nog t.o.v The Who By Numbers wat ik nog wel een hele mooie plaat vind. De laatste 2 jaren 80 albums zonder Moon interesseren mij al helemaal niet meer verder. Ik geef wel een voldoende omdat het The Who is, en er nog wel een paar mooie momenten op staan, en Daltrey nog erg goed bij stem is

Wil toch nog even terugkomen bij dit album, want na hem inmiddels veelvuldig beluisterd te hebben moet ik Sister Disco en Trick of the Light ook nog bij de topnummers op deze plaat scharen, naast de titeltrack en Guitar and Pen. al blijf ik wel bij mijn 3.5*