Nu beluisterd via de BMG/Manticore-release uit 2012 van een vriend (zie
Emerson, Lake & Palmer bij Discogs), met op CD 1 het gewone album geremasterd en op CD 2 het resultaat van wat er gebeurt wanneer Steven Wilson achter het mengpaneel kruipt. Die eerste CD klinkt natuurlijk goed, misschien iets voller en harder dan mijn Castle/Sanctuary-CD uit 2001, maar zeker niet jaloersmakend veel beter. De tweede CD bevat een soort alternatieve versie van het album, met een "normaal" einde van
Knife-edge en de tweede helft van de plaat die door Wilson min of meer uit elkaar wordt getrokken, inclusief een alternatieve pianosolo voor het derde deel van
The three fates (als ik het tenminste goed hoor), een aparte drumsolo, en een
Rave up waarop Lake's gitaar duelleert met Emersons Hammond. Als lokkertje volgen dan nog vier bonustracks (alternatieve takes van
Take a pebble,
Knife-edge en tweemaal
Lucky man). Mooi kartonnen uitklaphoesje met twee plastic trays en een informatief boekje. Wie gek is met dit album kan de aanschaf overwegen, maar zelf zie ik de meerwaarde er niet echt van in.