Emerson, Lake & Palmer - Emerson, Lake & Palmer (1970)

Alicia Ja dat is mooi als alternatief voor de 'rechtoe rechtaan' dat is ELP nog steeds.

Works 1 vind ik toch ook erg goed. Als geheel beter dan Tarkus.

Alicia ken je die andere top(!) albums ook van E,L & P....stuk voor stuk zeer mooi!!!

Als het goed is ken ik ze, op één na, allemaal. Die ene is Love Beach en dat gaan we maar niet meer kopen!

Ik denk nog wel aan de aanschaf van Trilogy 5.1

Ook ik vind Love Beach niks i.v.m. hun vroegere materiaal. Dus geef ik je groot gelijk

De eerste vier albums zijn in elk geval toppers. Gisteren nog vanaf lp gedraaid! Zo jammer van Keith Emerson.
Hij wordt weleens de "Jimi Hendrix" van de keyboards genoemd!

Die 'eretitel' verdiende hij met name door zijn sleutelrol in The Nice. Als vehikel voor zijn talent een intrigerende band en de moeite waard om je een keer in te verdiepen. Wel veel geflirt met klassiek.

Ik heb ook 3 albums van the Nice, maar E.L & P komt voor mij althans meer volwassen over. Ook hun muzieknummers vind ik sterker. Maar je moet ze wel even beluisteren Alicia dan kun je de ontwikkeling horen in zijn keyboardspel.

Dat laatste lijkt me ook de belangrijkste reden want vocaal waren de Nice-leden bepaald niet getalenteerd. Desondanks hebben ze een paar geweldige stukken orgel- en pianomuziek nagelaten als een soort prelude op het werk van EL&P. Die laatsten klinken inderdaad meer volgroeid, hebben het vocaal goed op orde, beschikken over een ruimer arsenaal aan keyboards en betere studiofaciliteiten cq productie. Resultaat is een geluid dat naar bombast neigt en daar hou ik niet zo van.

Volledig mee eens. The Nice klinken wel spontaner dan ELP, maar zijn toch een stuk wisselvalliger en minder volgroeid. Al vind ik The Nice - Elegy (1971) net zo goed als het beste van ELP.

Met een halfje verhoogd, vooral vanwege de zeer sterke A-kant van de LP. Ik heb nu The Barbarian en Take a Pebble als favorieten gemarkeerd. Lake was in deze tijd toch een geweldenaar. Three Fates en Tank vind ik net wat te obscuur en experimenteel om dit album als geheel echt tot m'n favorieten te kunnen rekenen.

Sterk album van dit Symfonische rocktrio. Sommige nummers erop laten een geluid horen, dat heel wat weg heeft van de muziek van Deep Purple. Ook zijn er jazz-elementen in te horen (in The Barbarian en Take a Pebble) en klassieke kerkorgels (in The Three Fates).
Vier van de zes nummers op dit album zijn heel erg goed. Dat zijn:
Take a Pebble Een prachtige 60's-achtig nummer, met prachtig drum- en pianowerk erin.
Knife Edge Een Deep Purple-achtig nummer, waarin de remmen zelfs losgaan. Het is net alsof in de eerste twee coupletten agressie wordt opgevoerd, en dan in de keyboardsolo Keith Emerson erop los ramt.
Ook Tank is heel mooi, maar het tweede deel ervan zou ook als achtergrondmuziek in een computerspelletje passen. De titel van dit nummer verraad misschien de hoes van het andere ELP-vakwerk; Tarkus, en de tekst van Lucky Man. In deze prachtige ballad zingt Greg Lake over een man die alles heeft wat zijn hart begeert, maar omkomt bij een veldslag. Vooral de drone en de moog maakt het einde van het nummer mooi en typerend.

Om maar meteen al mijn kaarten op tafel te leggen : ik herken me eigenlijk in alle loftuitingen en in geen enkel kritiekpunt hier. Vooral vind ik het bizar hoe fris dit album bijna een halve eeuw later nog klinkt; ik lees hier wel dat mensen vinden dat Emerson het album teveel domineert en dat met name kant 2 eerder als een verzameling van drie solostukken dan als een "group effort" klinkt, maar door al die verschillende sounds en keyboards van Emerson, de ondersteuning van Lake's bas, het gevarieerde drumspel van Palmer, de overdaad aan sterke melodieën en de enorm energieke attack van het totaalgeluid van de band krijgt dit album toch een rijkheid waardoor ik The three fates en Tank eigenlijk nauwelijks als solonummers ervaar èn een enorme afwisseling waardoor de plaat geen seconde verveelt. Tekenend voor dat laatste is dat ik de eerste twee nummers als favorieten heb aangevinkt, maar dat de rest daar kwalitatief zó weinig voor onderdoet dat ik hier niet minder dan ***** voor kan geven. Zoals gezegd nog altijd een enorm fris album dat ik bijna onbeperkt kan draaien.

Helemaal met je eens, BoyOnHeavenHill, dat vijftig jaar na dato dit album nog steeds tintelfris klinkt.

Nu beluisterd via de BMG/Manticore-release uit 2012 van een vriend (zie Emerson, Lake & Palmer bij Discogs), met op CD 1 het gewone album geremasterd en op CD 2 het resultaat van wat er gebeurt wanneer Steven Wilson achter het mengpaneel kruipt. Die eerste CD klinkt natuurlijk goed, misschien iets voller en harder dan mijn Castle/Sanctuary-CD uit 2001, maar zeker niet jaloersmakend veel beter. De tweede CD bevat een soort alternatieve versie van het album, met een "normaal" einde van Knife-edge en de tweede helft van de plaat die door Wilson min of meer uit elkaar wordt getrokken, inclusief een alternatieve pianosolo voor het derde deel van The three fates (als ik het tenminste goed hoor), een aparte drumsolo, en een Rave up waarop Lake's gitaar duelleert met Emersons Hammond. Als lokkertje volgen dan nog vier bonustracks (alternatieve takes van Take a pebble, Knife-edge en tweemaal Lucky man). Mooi kartonnen uitklaphoesje met twee plastic trays en een informatief boekje. Wie gek is met dit album kan de aanschaf overwegen, maar zelf zie ik de meerwaarde er niet echt van in.