U2 - Achtung Baby (1991)

Voor mij geen skipnummer, wel duidelijk de minste. Maar wat een achterlijk hoog niveau heeft de rest ook.

One vind ik absoluut het beste dat op dit album staat, gevolgd door Acrobat.

Wat zeg ik, One vind ik zelfs het beste wat U2 überhaupt gemaakt heeft.

Edit: De versie met Mary J. Blige vind ik dan weer een heuse verkrachting van het origineel.

Helemaal mee eens. One heeft een fantastische opbouw en gaat naar een climax zoals je zelden hoort. De heren hadden hun verstand moeten gebruiken, dan snapten ze zelf ook wel dat dat nummer op deze manier op geen enkele manier kan worden overtroffen en al helemaal niet met Mary J. Blige.

Senza una donna van Zucchero Fornaciari is ook zo'n nummer dat origineel geweldig is, maar na een vertaling in het Engels met een kansloze gitaarpartij van Clapton van alle charme ontdaan werd. Maar zo zijn er waarschijnlijk nog wel veel meer voorbeelden van nummers die eigenlijk geweldig zijn, maar omdat de verkeerde versie op de radio komt gaat het nummer je juist tegen staan.

Wat het laatste betreft ook helemaal mee eens ,vind de One versie met Mary J. Blige heel vervelend en overbodig


Maar mijn favoriete track van AB is eerst Until The End Of The World, en klem daarna One en Love Is Blindness

Na al die jaren nog steeds mijn favo U2 album.

Ik heb het lang geprobeerd, maar kan niet ontdekken wat hier zo uitzonderlijk goed aan is. Veel prima songs. Nooit fantastisch (muv One allicht). Veel gaat ook onopgemerkt aan me voorbij; het kan mijn aandacht niet vasthouden. Mysterious Ways doet me even opveren, omdat het refreintje lekker mee te brullen is. Op een gegeven moment merk ik dat de cd is afgelopen. Het enige dat dan beklijft is dat ik weer iets anders dan U2 wil luisteren. Drie-en-een-halve ster is gul als je dit bericht leest. Maar lager kan ik ook niet gaan, aangezien het nergens slecht is. Ik ga het zeker zo af en toe nog eens proberen met deze plaat, maar de hoop dat er ooit een klik ontstaat tussen mij en Achtung Baby is eigenlijk wel opgegeven..

Toen ik de single 'The Fly' voor het eerst op de radio hoorde vond ik het helemaal niks. Het had helemaal niets met de U2 van 'The Joshua Tree', die hadden ze inderdaad omgehakt, 'The Unforgettable Fire' en 'War' om maar eens wat te noemen. Bijna een jaar later, in september 1992 kocht ik het album en sindsdien vind ik het best een goede plaat. Mijn favorieten zijn 'Until the end of the world' , 'Acrobat' en 'Love is blindness'. Ik vind 'Achtung baby' niet de beste plaat van U2 maar ik vind hem zeker beter dan hun nieuwste 'Songs of Experience'. Op deze plaat wordt tenminste nog echt gerockt.

Songs of experience vind ik geen slecht album, maar kan niet tippen aan deze. Heerlijk experimenteel in z'n geluid en toch lekkere "poppy" nummers......subliem en met terugwerkende kracht 5*

U2 is van Dublin, Ierland. Er loopt in de groep een figuur rond die irriteert. Dat is Bono. Van hem is de uitspraak: 'Most people think we got kicked out of the Garden Of Eden. I think we kicked God out of it'. Typisch Bono. Iemand die leidt aan een messias-complex. Dan heb je een behoorlijk opgeblazen ego. Ali, vrouw van Paul 'Bono' Hewson, moet wel een zwaar leven hebben met zo'n dromer in het groot, met zo'n braller, zo'n betweter met zijn gekleurde brillenglazen.
Interessant is dan de ontstaansgeschiedenis van de band erbij te pakken. Larry Mullen was 14 en plaatste een advertentie op het plakbord van zijn school. 6 mensen reageerden. Paul -Bono- Hewson, Dick en David –the Edge- Evans, Adam Clayton, Ivan McCormick en Peter Martin. De laatsten waren vrienden van Mullen. Het ontlokte Mullen later de uitspraak: It was about 10 minutes the Larry Mullen Band. Then Bono walked in and blew any chance I had of being in charge'. Bono was toen al een dwingende persoonlijkheid. Zou de Messias dan toch een zweverige controlfreak zijn?

Ik had de groep snel op mijn netvlies. Ik heb Boy (1980) op vinyl. Dat was vooral vanwege de single 'I Will Follow'. Aardig nummer, aardige plaat. In die tijd ontstond een soort Stones-Beatles strijd tussen U2 en the Simple Minds, tussen Ierland en Schotland. Voor mij waren the Simple Minds met Jim Kerr de favoriet. Begrijpelijk, die band was toen rijper, dacht ik. Pas achteraf begreep ik dat the Simple Minds niets anders was dan een remake van Genesis. De liefde bekoelde toen snel. U2's October (1981) was de plaat waarin de band zich ten toon spreidde als een band in de herfst van hun carrière. Dat kwam vooral doordat U2 de piano in hun songs introduceerde. Zeker wanneer de de lage klavierregisters werden behamerd, wordt een treurige sfeer gekweekt. Dan krijg je al snel grafmuziek. Als er bovendien nog een zanger met een geëxalteerd, angeliek stemgeluid -ik heb het over Bono- er boven gaat zweven dan is de stap naar het einde helemaal gering. Het was ook de periode in de carrière van de groep dat ze mateloos oefenden om iets beters te maken dan October, laat staan Boy.
Dat werd War (1983). Op War staan de 1e klassiekers van de groep: 'Sunday Bloody Sunday' en 'New Year's Day'. War is ook de plaat met de terugkeer naar de gitaar. War is Boy revisited maar van een hoger kwalitatief niveau. U2 was nog steeds een postpunk bandje met inmiddels wat muzikale bagage. Voor hun gevoel had de band hun muzikale grenzen bereikt in het rockgenre. Het waren ook de jaren dat bandjes als Joy Division, the Cure en Echo & the Bunnymen hun grootste successen boekte met behulp van een synthesizer. U2 wilde die kant ook opgaan.
De groep nam afscheid van producer Steve Lillywhite en vlogen Eno en Daniel Lanois in. The Unforgettable Fire (1984) was een stijlbreuk met alles wat ze daarvoor hadden gemaakt hoewel 'Pride (in The Name Of Love)', de grootste hit van de plaat, nog sterk geïnspireerd is op hun eerdere werk. Eno was van het experiment en had baanbrekend werk verricht met Bowie (Low/Heroes) en Talking Heads (Fear Of Music/ Remain In Light). Daniel Lanois was een ontdekking van Eno. Hij had met Eno samengewerkt op enkele van zijn soloprojecten. Eno en Daniel drukten hun stempels op de koerswijziging die U2 maakte. Zij lieten de band zien hoe het experiment hun muziek verrijkte en daarmee hun blikveld vergrootte. Unforgettable Fire is U2's meest impressionistische uiting. Dat wordt nog het best geaccentueerd in de beginsong: 'A Sort Of Homecoming', 1 van de beste songs uit het repertoire van U2. Het blikveld werd niet alleen muzikaal verruimd, ook qua onderwerpen. Zoals drugsverslaving (Bad, Wire), het bombarderen van Hiroshima (Unforgettable Fire) en Marten Luther King (MLK, Pride). De interesse voor the USA kwam ook naar boven in een song als 'Elvis Presley And America'. Unforgettable Fire werd dan ook de voedingsbodem voor het messias-complex van Bono.
De volgende worp was The Joshua Tree (1987). Het experimentele van Unforgettable Fire werd voor een belangrijk deel ingeruild en vervangen door een fascinatie voor alles wat Amerikaans is. Zo bevat de plaat wat gospel- en bluesinvloeden. Maar geen country terwijl Gram Parsons nota bene (op 27-jarige leeftijd) is gestorven in het Joshua Tree National Park. Tegen die tijd was U2 doorgebroken onder meer door hun optreden op Live Aid. De verwachtingen omtrent The Joshua Tree waren torenhoog en U2 leverde. 'With Or Without You' en het gospelnummer 'I Still Haven't Found What I'm Looking For' werden nummer 1 hits in the USA.
Rattle And Hum (1988) was ambitieus. Het was een plaat, een film, een reisverslag en een boek over de Amerikaanse muziek. Echter Rattle And Hum mist het constante hoge niveau van The Joshua Tree en de experimentele escapades van Unforgettable Fire. Het is daardoor 1 van de mindere platen van de groep geworden. Deze tijdelijke dip werd ruimschoots ingehaald met de opvolger Achtung Baby (1991). Alsof die dip de aanloop was naar het hoogtepunt van U2. Want dat is Achtung Baby. Bono en The Edge vonden het weer tijd om de sound te veranderen. Daarom is de plaat ook opgenomen in Berlijn waar ruim een jaar daarvoor de muur was afgebroken. Voorts was the Edge juist gescheiden en had de vrouw van Bono net hun kind gebaard. Het leidde tot meer persoonlijke, intieme teksten in plaats van sloganesque wereldfilosofietjes. De titel Achtung Baby is dan ook goed gekozen. 2 invloeden waren van belang voor de muziek. Enerzijds de opkomst van de dance/rock crossover waar the Stone Roses en the Happy Mondays veel succes mee hadden. Anderzijds de opkomst van de alternatieve gitaarrock in the USA en ook in the UK met Spacemen 3 en My Bloody Valentine als voornaamste pleitbezorgers. U2 is slim. Wat ze doen, is het combineren van herkenning en vernieuwing. Teveel herkenning leidt tot teveel van hetzelfde, tot voorspelbaarheid, tot verzadiging bij de fans. Bij teveel vernieuwing keren de fans zich ook af omdat zij dan hun band onvoldoende herkennen. Achtung Baby zorgde ervoor dat de de groep een beperkt aantal fans verloor en er een veel groter nieuw aantal mee terug kreeg. Muzikaal gebeurde dat door voort te borduren op songs in de typische U2 stijl maar nu gelardeerd met ritmes afkomstig uit de dance/rock en door gitaarexplosies van the Edge die waren afgekeken van de alt-rock. Op Achtung Baby is the Edge verbluffend innovatief en luid.
Op Zooropa (1993) en op Pop (1997) ging U2 nog verder de experimentele kant op. Wellicht zelfs te ver waarmee de band te onvoorspelbaar werd. Op de platen erna was de groep juist te behoudend wat tot een 'been there done that' gevoel leidde. Het betekende dat het voor U2 begrippen om middelmatige platen ging. Leuk is het dan ook om te lezen dat U2's werk in de jaren nul zo voorspelbaar was als het kapsel van Balkenende.

De kracht van U2 is dat ze de durf hadden regelmatig hun sound te verversen. Ze zorgden ervoor dat de link met hun 'oude' muziek niet vergeten werd. Van de postpunk van Boy/October/War, tot de etherische gospel en soundscapes van Unforgettable Fire/ Joshua Tree, tot de blues en country van Rattle+Hum, tot de eclectische altrock op Achtung Baby, tot de ambient techno op Zooropa/Pop om vervolgens terug te vallen naar een upgrade van de sound uit hun begintijd. Opvallend dat de breuklijnen na ongeveer 7 jaar plaatsvonden: Unforgettable Fire in 1984 en Achtung Baby in 1991. De groep miste de boot in 1998, 2005 en 2012. Een teken van verzadiging?
(Uit: Van Melancholie Tot Herrie – Jan Koenis)

Binnenkort een vinylreissue van deze klassieker, samen met Zooropa en Best of 1980-1990. Allemaal als dubbelalbum.

Wat een hoop flauwekul en gebrek aan feitenkennis over U2 in het geciteerde boek (?) van ene Jan Koenis....

Profiel is al verdwenen. Boekje promoten en weg is ie weer.

Voor mij wat Zooropa en deze Ababy een vet lekker geluid !

Ik had de originele Achtung op lp, maar heb die verkocht omdat deze reissue werd aangekondigd, en daar heb ik geen spijt van. Het geluid is prachtig. En ik hoor dingen die ik eerder niet hoorde op dit album.

Absoluut een vooruitgang op dit toch al zo fantastische album.

18-11-1991, de lp "Achtung Baby" komt uit. Een lp waar ik reikhalzend naar uit keek. De eerste single "The Fly", had enorme indruk op me gemaakt.
Niets vermoedend zat ik MTV te kijken kwam de clip voorbij Wauw dat geluid, en Bono zo cool in het zwart met die mega vette "fly" bril. Ik als aparte brillen liefhebber was meteen gefascineerd.
Dit smaakte naar meer, De lp volgde snel en niets had me voorbereid op de lp die de soundtrack van mijn leven zou worden.
Daar zat ik thuis op mijn kleine kamertje met mijn kleine cdspeler (je weet wel zo'n alles in 1 ding met een discutabel geluid). De cd erin en... Zoo Station begint de lp, een uitnodiging. De reis begint. Op een beat geïnspireerd door Neu! zet het de toon voor de lp. Bono's stem klinkt als gezongen door een oude transistor radio. Echt een bevreemdend geluid maar logisch een stem van de machinist klinkt in de trein ook als die van een buitenaardse entiteit.
Het spits was eraf, wat nu "Even better than the real thing". Duizeling wekkend gitaren stuwen het nummer naar een dansbare beat. "Give me one more chance and you'll be satisfied" spreekt the fly of Bono of welke rol hij zich ook aanmeet. Die kans was raak met dit nummer, later ook single en hit.
Dan komt het nummer dat heel de wereld kent en een verhaal vertelt over het einde en strubbelingen van een relatie "One"
Daarna volgde voor mij het ultieme U2 nummer, Until the end of the world. Het nummer dat ze ook bijna elke tour gespeeld hebben nadien. De woorden "In my dreams I was drowning mysorrows but my sorrows learned to swim" raken me nog steeds. Het verhaal verteld over het verraad van Jezus door Judas, iets wat werd bevestigd op de concerten doordat Bono regelmatig "Judas" schreeuwt. Mijn contender voor beste u2 nummer ever.
Nog een single volgt, "Who's gonna ride your wild horses. Mooie melodie en wederom pakkende teksten, dit was toch wel een meesterwerk. Wat een album.
"So Cruel" het nummer wat het makkelijker maakt als je liefdesverdriet hebt... In ieder geval het nummer begrijpt hoe je voelt dan...
The Fly, Mysterious ways, Trying to throw your arms around the world geen moment wordt onbenut gelaten in de muziek.
Op dit moment zit je echt in de wereld van the Fly, de reis met de trein van Zoo Station stopt enkel om meer emoties toe te laten.
Dan de 3 punch van de laatste 3 nummers: Ultra Violet, Acrobat en Love is blindness
Ultra violet wordt nog netjes ingeleid door een engelenkoor van mini Bono's die om je heen draaien maar al snel nemen de drums van Larry je mee de lucht in. De trein komt in gevaar en dreigt ontspoort te worden, wanhopig schreeuw je om hulp een licht dat de weg toont Baby baby baby light my way...
Acrobat volgt, hoe om te gaan met de roem en de glorie? Hoe vindt je je weg terug in de werkelijkheid na deze reis?
Terug op aarde en weer omgaan met de innuendo's en de zondes die het biedt.
De trein bereikt zijn eindstation met "Love is blindness". Een lied over hoe blindheid voor een doel (religie/ liefde) mensen kan ontsporen en aanzetten tot verschrikkelijke dingen. "Liefde" (devotie) is blind voor de gevolgen die het kan hebben.
Deze lp ligt hier no zo vaak op de platenspeler, het is mijn favoriete lp ever.
En vandaag wordt ie 27. Dat wilde ik ff kwijt. Ik weet niet wat jullie doen maar ik zet em nog maar eens op!

Prachtig eerbetoon fijnemens . Ook voor mij een reden om hem vanavond weer eens onder de loep te nemen . Het blijft een parel .

Ik sluit mij er bij aan, geniet momenteel van So Cruel... 27 jaar time flies...

Je bent een fijn mens

Fantastisch verhaal!

Klasse recensie. Zo lees ik ze graag!

Eerste album van U2 dat ik ooit luisterde. Het klinkt allemaal wel goed, soms spacey, en ook passioneel. De passie hoor je ook in de muziek, en dat vind ik altijd wel leuk als je dat kan horen. Ik weet alleen niet of er een incentive is om meer te beluisteren van U2. Net zoals wat ik vroeger altijd bij rock ervaarde, vind ik het allemaal wel goed maar is het toch niet echt mijn comfortzone of gaat de muziek er in mijn ene oor in en in de andere oor er weer uit, zonder dat ik echt een connectie weet te creëren met de muziek. Maar met de sound en dergelijke zit het wel goed. En ik vind dit toch een uitschieter boven andere rock, dus ik zal zeker het album nog wel een paar keer in herhaling smijten, en wie weet zit die 4,0* (en meer) er dan nog wel in.

Was gisteren in een U2 mood.
Eest The Joshua Tree geluisterd en toen deze Achtung Baby.
Woestijn versus Berlijn.
Wat een achterlijk hoog niveau hadden de heren in deze periode gehaald en als ik deze terughoor ga ik weer even twijfelen welke de beste is; ik heb de band altijd bewonderd om de durf om te veranderen van een amerikaans georienteerd geluid naar hun sound op deze plaat.

Eens. Bizar sterke periode zaten ze in van 1985-1992, kijk ook alleen eens naar het bonusmateriaal van The Joshua Tree. Voor mij één van de beste platen aller tijden. Hun absolute topperiode loopt voor mij van The Unforgettable Fire tot en met Rattle & Hum.

Achtung Baby zoals hier besproken vind ik ook een geweldige plaat, maar de Achtung Baby tournee bleef kwalitatief echt ver achter bij de 3 tournees daarvoor voor Unforgettable Fire, The Joshua Tree en Rattle & Hum wat mij betreft. Overkill en gebrek aan spontaniteit, alles was ineens voorgeprogrammeerd. Jammer. En dan Bono met zijn toneel act. Breek me de bek niet open.

Geweldige plaat dus wel deze, laat daar geen misverstand over bestaan.

Exact zoals ik het ervaar!

Leuke liedjes maar wel jammer dat boner de zanger is. Hoe zou het zij met een goeie zanger die zijn noten wel LIVE hoog kan houden.
Zo een ovehypte band U2 krijg er rillingen van als ik ze hoor.. misschien dat het ligt aan Bonor!!

Bovenstaande gebruiker is duidelijk aan het trollen. Zie ook bericht bij Radiohead - OK Computer en een stuk of 10-15 0,5 stemmen binnen een paar minuten.

Lijkt me een duidelijk geval van een avondje zuipen en zeiken. Beetje kinderachtig, maar ieder z'n ding en zo.

Ja lachen! En zich dan afvragen of het aan Bonor ligt

U2 went 'nuts' with this album.... Van Rock it You 2, naar Mainstream U all 4 billion.....

Geef mij maar de U2 van de jaren tachtig!

Toch vanwege 3 mij aansprekende tracks een 2.5 voor de getoonde moeite om mij middels dit album een fan te maken van de nieuwe sound. Helaas niet gelukt.

Ik vind U2 heel wisselend. Sommige songs vind ik prachtig en anderen werkelijk niet om aan te horen omdat ze imo heel zeurderig en slap kunnen klinken. Nooit veel met hun albums gedaan dus.

Maar toch maar eens deze geprobeerd en dat is goed bevallen. Die gruizige gitaargeluiden die de plaat overheersen zijn geweldig. Een beetje U2 die de stijl van Happy Mondays en dergelijke adopteerde. Klinkt lekker warm, zonnig en relaxed. Maar met iets meer inhoud dan eerder genoemde band.

Overigens wist Paul Oakenfold de platen Mysterious Ways en Even better than the real thing zo megalomaan goed te remixen dat imo de originelen erbij verbleken

u2 mysterious ways perfecto mix - YouTube

U2~Even Better Than The Real Thing [The Perfecto Mix] - YouTube

En de Solar Plexus remix van Mysterious Ways gaat daar nog even vrolijk overheen
U2 - Mysterious Ways (Solar Plexus Extended Club Mix) - YouTube

Toch vrij opvallend dat So Cruel zo laag scoort bij de MuMe stemmers, vind het een hoogtepunt op zich.

Voor mijn gevoel was voor mij de koek op na Rattle&hum, vorige week deze Achtung baby op de kop getikt, een kans gegeven, en met terug werkende kracht omarmd.

One kent natuurlijk iedereen, dat vond ik altijd al een geweldig nummer, maar ook de overige, waarvan ik in 1991 vond dat het nogal rommelig en geen eenheid was, vallen nu beetje bij beetje op hun plaats.

Ik stop hem de komende tijd regelmatig in de speler, meer dan de 4* zal er niet in zitten, daarvoor vind ik ratlle,Joshua en unforgettable een te sterke trilogie, maar het kan zich meten met de eerste eveneens onvergetelijke platen.

Bericht verplaatst naar U2.