Emerson, Lake & Palmer - Pictures at an Exhibition (1971)

Een van de moddervetste live-albums in m'n collectie.

Gisteren ook de dvd gevonden. Geweldig om te zien, al had er wel een aan- en uitknop gemogen op die psychedelische beelden.

Onontzeggelijk knappe symfonische rock , maar tegenwoordig erg achterhaald .
Het is een beetje de story van dit trio , die ik best waardeer . ( zag ze in 1992 en 1998 live )
Maar het is een hele opgave voor mij om dit in zijn geheel te beluisteren .
Emerson is een geweldenaar , maar nooit echt een teamspeler geweest . Lake , een uitstekend muzikant , maar volgens mij gewoon in zijn hart een singer/songwriter , die graag liefelijke liedjes schrijft ( goddank kreeg hij er af en toe de ruimte voor )
En Palmer houd alles lekker bijelkaar met zijn jazzy slagwerk .
Vooral knap dus wat je hier hoort met zonder meer aardige vondsten , maar echt kippevel krijg ik er niet meer van . Mijn beoordeling is een *3 . Omdat het muzikaal snor zit en ik wel een zwak heb voor Lake's bijdragen .

Zeker wel, Ravel is beter. Maar niets, helemaal niets kan aan de originele piano versie van Modest Petrovitsj tippen. Om Ljadov te parafraseren: het is gemakkelijk om in Mussorgsky's muziek allerlei verbeteringen aan te brengen. Het probleem is dat het resultaat altijd slechter is.
Neem nou het slot, als Lake Life is death brult. Dat haalt het niet bij de majestueuze fortissimo slotakkoorden op de piano.

Ik heb "Pictures at an Exhibition" (orch. Ravel) uitgevoerd door het Concertgebouw Orkest o.l.v. Riccardo Chailly maar weer eens gedraaid. Het is inderdaad wel heel erg mooi. Een piano uitvoering van "Pictures at an Exhibition" heb ik nog nooit gehoord. Wat nou beter is? Ik weet het niet, ik weet wel dat "Pictures at an Exhibition" een geweldig stuk muziek is.

Als iets NIET achterhaald is, is het "Pictures at an Exhibition". In wat voor een uitvoering dan ook!!

Er is muziek uit de jaren 70 die de tand des tijds beter heeft doorstaan . Dat kun je misschien niet leuk vinden , of er niet mee eens zijn , toch is het zo .

Zal ik Hans dan maar komen steunen?

Ik heb ook twee klassieke versies van Pictures at an Exhibition. De orkestrale versie (Ravel) door Berlin Philharmonic onder leiding van Herbert von Karajan (1966), en de piano versie door Lazar Berman (1979). Die twee zijn wel van een hoger niveau dan de uitvoering van ELP, maar ik draai die van ELP vaker.

Klinkt mij toch wat subjectief in de oren. Ik vind emerson lake and palmer ook verre van verouderd. Sterker nog juist die agressiviteit die emerson soms in zijn synthwerk stopt is tijdsoverschrijdend. Dit album van ELP ken ik nog niet, al heb ik wel de erg sterke live-versie van works gehoord.

Laat ik voorop stellen dat ik absoluut niet vies ben van een stukkie E.L.P op z'n tijd , maar als ik luister naar bijv. Yes , Genesis , Floyd met platen uit diezelfde periode, vind ik dat tegenwoordig frisser dan veel werk van dit trio . Het is gewoon wat tijdsgebonderder . De produktie , de geluidjes en de benadering van het musiceren . Je merkt ook heel duidelijk op een gegeven moment dat de heren eind 70er jaren verstrikt raken . Ze weten het niet meer , nooit doorontwikkelt . Anno nu doen ze live nog precies hetzelfde en dan minder soepel ,met minder flair en Greg Lake die allang niet meer mooi zingt .

Maar niets dan lof over het muzikale kunnen . Technisch gezien waren ze 1 van de besten toendertijd .

En dat ben ik dus absoluut niet met je eens. Ik vind het sterker nog een van de progbands die juist de tand des tijds goed hebben doorstaan. Juist doordat er een zekere agressiviteit en energie in de muziek van ELP zit, die ik bij prog pas weer in de jaren 90 zou vinden. De reden dat ze nooit doorontwikkeld hebben is niet omdat ze in de jaren 70 verstrikt raakten, maar omdat het collectief op elkaar uitkeek en de spanningen steeds meer groeide. Dan vind ik bepaalde albums van Yes(tales of topographic oceans, fragile) de tands des tijds een stuk minder weerstaan hebben.

Al ben ik wel met je eens dat ELP tegenwoordig helemaal niks meer is. Tot en met works part 1, maakten ze echter prachtige muziek. Wel jammer dat ELP een band is waar ontzettend vaak onterecht op gehaat wordt.

Nooit doorontwikkelt gaat mij wat te ver. Op het debuut hoor je nog wat meerdere stijlen, maar daarna zijn ze lange epossen gaan schrijven, en weer daarna gingen ze zeer ambitieus te werk met een orkest (wat bijna hun ondergang werd). Dáárna zijn ze de weg kwijt geraakt. De muziek werd conventioneler, slapper en soberder. Later ook nog met logge producties. Lakes stem is inderdaad compleet verpest. Hij deed niets aan stemtraining, en rookte en dronk geloof ik ook.

Dat Emerson zijn niveau niet meer kan halen is niet zijn schuld. Hij heeft een hele zware zenuwblessure gehad. Twee van zijn vingers aan de rechterhand staan sindsdien naar binnen gekruld, waardoor hij eigenlijk nog maar drie vingers kan gebruiken. De doktoren hadden hem zelfs verteld dat hij nooit meer kon spelen, dan vind ik dit nog knap. In 2009 heeft hij opnieuw een blessure gehad, en daarna vond ik 'm steeds minder spelen. De reunie van ELP in 2010 was erg matig, en ook de akoestische tour met Lake viel tegen.

E.L.P werd bepaald niet omarmt door de muziekpers , maar daar hadden meer symfobands last van op een bepaald moment .
Maar ik blijf vinden dat ze na een album of 3 hun beste tijd wel hadden gehad . Het bleef erg leunen op Emerson . Veel krachtpatserij en bombast , terwijl ze volgens mij best in staat waren geweest om op een gegeven moment een meer songgerichte kant op te gaan , dat deden ze dan met Love Beach , maar dat was zo slap en inspiratieloos dat je mag aannemen dat hier de sfeer al behoorlijk verpest was .
Van Greg Lake had ik solo meer verwacht , maar die ging dan weer een kant op wat eigenlijk helemaal niet bij hem paste ( melodieuze hardrock met als side-kick Gary Moore.)
Ik kan er af en toe goed naar luisteren en vind een plaat als Tarkus hun beste werk . Maar het is altijd erg dichtgesmeerd en Emerson is altijd erg dwingend , terwijl Lake van mij best wat meer ruimte had mogen krijgen .

Op Trilogy krijgt Lake wat meer ruimte (dat is ook Lakes favoriete plaat). Op Works Vol. 1 heeft hij z'n eigen plaatkant met ballads. Daarna heb ik eigenlijk nooit meer iets fatsoenlijks van Greg Lake gehoord. Vind zelf Pictures en Brain Salad Surgery het beste. Voor mij kan de rol van Emerson niet groot genoeg zijn. Eén van mijn favoriete artiesten.

Tsja en eigenlijk hoor ik die kritiek van Bikkel2 niet echt? Natuurlijk het geluid werd weleens opgebouwd rond het toetsengeluid van Emerson, maar het is niet zo dat de andere leden nooit kans kregen. Sterker nog palmer heeft hier en daar wel een drumgerichte track doorgevoerd(tank,Toccata) en ook op elk album kreeg Lake wel kans om een folkgericht nummer op te nemen(lucky man,still you turn me on, c'est la vie). Ook vind de kritieken van sommige critici uit die tijd ronduit belachelijk. Met radioDj John Peel voorop. Als er een progrockartiest is die zichzelf niet serieus nam en werkelijk alles gaf live, is het ELP wel. Maar goed enorm bombastisch en pretentieus waren ze wel en daar moet je van houden.

Na 1974 was het collectief op elkaar uitgekeken en moesten ze door een platencontract toch samenwerken. Daar kwam nog een redelijk dubbelalbum uit(works 1) een soort van B-sides en rarities(works 2) en een draak van jewelste uit(love beach).

Pictures at an Exhibition is een fantastisch live album en kwam net na de release van Tarkus uit.

Dat Emerson, Lake & Palmer destijds op eenzame hoogte stonden qua muzikaliteit, originaliteit en virtuositeit spat zó van dit album af, je huiskamer in. Destijds vond ik hun muziek op dit album te complex. Ik heb de dubbel-lp nooit in huis gehaald, maar wel regelmatig bij vrienden beluisterd.
Nu op CD, keurig geremasterd, hoor je hoe ELP hun concept, het bewerken van klassieke werken, tot op de bodem hebben uitgevoerd. Natuurlijk vallen er paar zijsporen te beluisteren; het rockende Blues Variations (persoonlijk vind ik dit een van de beste nummers!) en de stampende Notenkraker van de heer Tsjaikovski. En niet te vergeten; de mooie gitaar prelude in The Sage door Greg Lake. Hij kán gitaarspelen.
Maar hun vakmanschap staat hiermee vast. Het is verbluffend dat je nauwelijks verschillen hoort tussen de live uitvoering en de als bonus toegevoegde studioversie van "The Exhibition". (Het enige is de toonhoogte van de analoge oscillatoren in de synthesizer - hoorbaar lastig om die live in het gareel te houden)

Mijn schoonzoon heeft ongeveer dezelfde leeftijd als Misterfool en is net als de laatste ook liefhebber van de muziek van ELP. M.a.w. ELP heeft blijkbaar geen muziek voor overjarige hippies gemaakt, maar daarentegen tijdloos vakwerk afgeleverd.
Hun aanpak van de klassieke werken was natúúrlijk bedoeld om een rockcircus af te leveren. Hoe zo "Bombastisch" en "Krachtpatserij"? Dan zijn blijkbaar de ingrediënten voor Rockmuziek (met hoofdletter!) aan sommige mensen hun oren voorbij gegaan. Daar is helaas niets aan te doen.

ELP heeft muziekhistorie geschreven. Dit album is met recht een "Tentoonstelling" ; nl. van hun kúnnen.

Geen eigen compo's van de heren maar wel goed gespeeld. Derhalve 3,5.

@ pmac die gasten hebben juist genoeg goed werk laten horen op hun studioalbums , toch??

Hiermee begon het voor mij met ELP; dit was het eerste album dat ik van hen leerde kennen. En ik was er meteen helemaal weg van. En ook nu nog kan ik er met veel plezier naar luisteren. het was destijds een fris, dynamisch en heel originele registratie van Pictures at an Exhibition. En als je de klassieke versie kent dan hoor je toch bijna alle thema's terug. Knap.

De eigen interpretatie van het klassieke Pictures at an Exhibition door de heren Emerson, Lake and Palmer vind ik razend knap. Net als bij WPE was "Pictures at an Exhibition (1971)" bijna 40 jaar geleden mijn eerste kennismaking met ELP. En net als Mussorgsky's klassieke compositie verveeld dit nooit. Met liefde (en heel veel respect) 4,5**** voor dit album.

IK vond de Lp's van ELP destijds indrukwekkend maar nu doet het me niet zoveel meer. Hun eigen Tarkus vind ik echter nog steeds een grootse klassieker in de Symfonische rock. Deze bewerking mag er inderdaad ook nog steeds zijn. Brain Salad Surgery vond ik toen spectaculair maar als ik hem nu terug beluister erg hoogdravend en qua melodieën een beetje arm.

Over een paar weken komt er een 2 CD uit met op CD 1 deze CD (26-3-71 Newcastle) en op CD 2 (9-12-70 Londen)
Die uitvoering in Londen staat ook op de DVD maar in deze uitvoering dus alleen het geluid en dat is wel zo fijn als je toevallig een keer niet aan het hallucineren bent

Met de originelen van Mussorgsky en Ravel ben ik geheel onbekend, en ook ná deze bewerking heb ik verder geen behoefte om die in welke versie dan ook te leren kennen, maar als losstaand en onafhankelijk werk vind ik deze liveplaat van ELP uiterst genietbaar. De eerste helft is al aardig, met een mooie ballade van Lake en heerlijk Hammondwerk van Emerson op de Blues variation, maar wanneer bij de tweede helft het gas er volledig op gaat bereikt de plaat pas echt z'n hoogtepunt, met een paar stevige baspartijen van Lake en geweldig drumwerk van Palmer dat de hele zaak bijna achteloos bij elkaar houdt.
        De toevoeging van Nutrocker slaat nergens op, maar de manier waarop het trio hun energie door het nummer sluist tovert toch steeds een brede glimlach op mijn gezicht, en de studioversie van Pictures uit 1993 die als bonusnummer op mijn Sanctuary-rerelease uit 2004 is geplaatst klinkt goed maar voegt verder weinig toe en maakt bovendien vooral duidelijk dat Lake's stem de tussenliggende 22 jaar helaas bepaald niet ongeschonden doorgekomen was, en daar kan een (al dan niet synthetisch) dameskoortje niet veel aan veranderen. Maakt niet uit, we hebben nog altijd het origineel, en wat een furieuze plaat blijft dat toch.

Heb de 2CD Deluxe achterelkaar gehoord; Pictures at an Exhibition was me alleen bekend van Isao Tomita en de ELP Pictures-Medley. Hier te horen na het originele album als live '72 bonustrack* en die andere disc heeft The Barbarian*, Knife-Edge*, Rondo* en Nutrocker als aanvulling op die december '70 Pictures at an Exhibition uitvoering. Gemarkeerde titels waren reeds te vinden op de 5CD From the Beginning (2007).

Mijn eerste kennismaking met ELP was het album in Concert. Daarna beluisterde ik Picures at an Exibition. Ik werd en wordt nog altijd bloednerveus van dat gejaagde toetsenwerk. Neen dan liever Rick Wakeman.
Ik was subiet klaar met het drietal van ELP en heb de platen ergens ver weggezet, waar dat weet ik al niet meer. Opgeruimd staat netjes

Mijn kennismaking was het album TARKUS en ik was direct VERKOCHT, Boomersstory

Mijn vrouw en ik gaan ieder jaar in februari, zo rond onze trouwdag (14 februari), op stedentrip. Steden die we in het verleden hebben bezocht: Londen, Parijs, Berlijn, Istanboel, New York, Wenen, Rome en nog een paar andere grote steden.
Vier jaar geleden realiseerden wij ons dat we onze eigen hoofdstad Amsterdam eigenlijk nooit eens goed en rustig hadden bekeken. In plaats van een stedentrip naar Verweggistan hebben we ons in februari 2017 getrakteerd op een vijf daagse trip naar Mokum. We hebben in die vijf dagen een hoop gezien in Amsterdam.
Het absolute hoogtepunt voor mij was op zondagochtend een bezoek aan het Concertgebouw. We hebben toen het zondagochtendconcert bezocht dat door AVROTROS live op NPO Radio4 wordt uitgezonden.
Tot mijn heel grote vreugde werd door de Philharmonie ZuidNederland na de pauze het stuk Pictures at an Exhibition (Schilderijen tentoonstelling) van componist Modest Mussorgsky ten gehore gebracht. We hadden een heel mooie plaats in die prachtige zaal met geweldig zicht op orkest en dirigent. Het is echt indrukwekkend om al die musici van het orkest en de dirigent aan het werk te zien.
Waarom sprak mij het muziekstuk zo aan? Op 26 maart 1971 heeft ELP in de Newcastle City Hall een bewerking van delen uit de schilderijen tentoonstelling live gespeeld en is later het album "Pictures at an Exhibition" van de drie heren op de markt verschenen. Dat album heb ik begin jaren '70 gekocht zonder mij te realiseren dat het meesterwerk van Mussorgsky hieraan ten grondslag ligt. Dat besef kwam later. Zowel de klassieke uitvoering als de uitvoering van Emerson Lake and Palmer vind ik geweldig. Eén van beide versies ligt regelmatig bij ons op de draaitafel. Ik heb geen voorkeur voor een bepaalde versie. Ik verhoog mijn waardering voor dit album naar het maximale...

XEen van mijn eerste platen, wat hem ik hem grijs gedraaid.
Dit is met kop en schouders het beste wat ELP heeft gemaakt. Anno 2023 zal menigeen dit nogal gedateerd vinden, maar ik vind juist een album als "Picture at an exhibition" een tijdloze klassieker, die zich kan scharen in de meesterwerken van de (symfonische) rock.
Hoogtepunt van het album is het prachtige akoestische "the sage" met die mooie stem van Lake.

Door de prominente aanwezigheid van keyboards in een band met verder alleen bas en drums (en sporadisch gitaar ) heeft ELP zichzelf wel beperkingen opgelegd, waardoor de koek na een paar albums wel op was. Contractuele verplichtingen die leidden tot wanproducten als Volume 1 & 2, en Love beach staan daardoor in geen enkele verhouding tot de meesterwerken uit de beginperiode, waarbij ik deze de volle 5 punten geef.

Emerson, Lake & Palmer hadden waren destijds supersterren in de progrock, een band die je destijds goed moest vinden al liepen de critici niet echt hoog op met deze band en dat had vooral met hun ego's te maken (vooral Emerson).
Ongetwijfeld erg knap gespeelde progrock maar na ruim 50 jaar boeit het mij niet zoveel meer wegens gebrek aan emotie, het klinkt mij wat te klinisch, dit trio moest het vooral hebben van technische perfectie.
De albums van bv. Pink Floyd, Yes, Genesis en het ondergewaardeerde Gentle Giant hebben wat mij betreft beter de tand des tijds doorstaan. Die waren meer songgericht en thematisch.

Hier hetzelfde verhaal. Met dien verstande dat ik de LP kocht ergens in het midden van de jaren zeventig.
Vanochtend zat ik al vroeg in de auto, radiootje aan.
In het kader van de klassieke top 400 werd om kwart over zeven de orkestversie van deze compositie gedraaid.
Tijdens het beluisteren van de muziek bedacht ik mij dat ik de versie van ELP al heel lang niet meer had gehoord. Gaan we dit weekend maar weer eens doen.