10cc - Sheet Music (1974)

Misschien iets te snel geschreven en niet gecontroleerd...moet eigenlijk altijd wel gedaan worden, niet mijn beste bijdrage...
Dat "wiki" pak ik maar op als compliment ?

Clockwork Creep klinkt als een Primus nummer, ver voor Primus het licht zag. Dit album vind ik nogal wisselend van kwaliteit. Niet precies mijn muziek.

Ook op dit 10cc album vind ik sommige nummers prachtig, maar er staan ook een aantal songs op die ik erg tegenvallend vind. Hotel vind ik maar zozo en Old Wild Men is vervolgens te gek. Bij hun debuutalbum is dat idem dito het geval.
Toch vind ik dit album over de breedte iets beter dan het debuut.

Ik vind dit een heel afwisselend album, zowel de zang als de instrumentale gedeelten zijn erg gevarieerd. Ik ken de band nog niet zo goed. De plaat The Original Soindtrack heb ik al veel langer in mijn bezit en de singles ken ik van de radio. Ik ben van plan om me binnenkort eens wat meer in deze band te verdiepen. (de albums lijken me echt de moeite van het beluisteren waard).

10CC is beschouwend gesteld een band die eigenlijk als een nachtkaars is uitgegaan.
Wat door de tijd ingehaald uiteindelijk, een beetje een zelfde verloop als generatiegenoten Supertramp.
Want wat hadden ze een superieure start toendertijd.
Eigenlijk toen al musici die al door de wol geverfd waren. Graham Gouldman als een leverancier van hits voor succesvolle Britse bands, Eric Stewart, een enigineer, producer, maar vooral een talentvolle muzikale alleskunner en al bekend van The Mindmenders.
En dan de onafscheidelijke Kevin Godley en Lol Creme, talentvolle art studenten vooral, maar ook gemaakt voor een muziekcarrière.
Het verbaasd mij nog altijd dat deze 2e worp nooit echt de klassieke status heeft gehad wat het wel verdiende.
Sheet Music kreeg lovende kritieken, maar het lijkt op één of andere manier wat weggevaagd van de muzikale staalkaart uit het verleden.
Opmerkelijk duikt het niet heel veel op in lijstjes en lijkt het volkomen in de schaduw te staan van bekende classic albums die wij allemaal wel kunnen benoemen.
Ik pakte 'm afgelopen week weer even beet en het is en blijft een razend knappe plaat met heel veel creativiteit, absurditeit, humor, maar vooral ook heel knappe songs.
Enerzijds het duo Stewart/ Gouldman voor de melodieuzere tint en anderzijds Godley & Creme die hier al vol gaan voor het avontuur en het buiten de lijntjes kleuren.
Ik hoor wel een bepaalde gedateerdheid in de sounds van met name de gitaren (zoals ze toen klonken).
Maar het is dan ook 1974. Het plezier en de vernuftheid is echter een hele grote plus.

Hoe goed en wellicht kundiger de twee opvolgers The Original Soundtrack en How Dare You ook mogen zijn, ze zijn wel wat gekunsteld en minder spontaan dan deze.
Uiteindelijk was de wens van G&C om zich te distantiëren van mainstreame popmuziek en vol voor het experiment te gaan. Exit dus in 1976 en 10CC werd definitief het kindje van Stewart en Gouldman.

Hierbij dus maar weer eens aandacht voor Sheet Music.
Een onderbelicht meesterwerkje.

Het is 'door de wol geverfd' bikkel2. Ik vind 'm wel heel leuk, door de wolf geverft

Oei slordig!
Ik kan het nog aanpassen gelukkig

En als je dan toch bezig bent ........... het is "staalkaart", stalkaart is een postkaart met de hoesfoto van Notorious Byrd Brothers erop. Tot zo ver deze taalagent !

En leuk dat je na 10 jaar nog een keer een poging doet om deze klassieker ( in mijn boek toch zeker ) op de map te krijgen. Sjapoo !

Als je dan toch aan het verbeteren slaat, haal er dan ook alle spel- en taalfouten uit. Het zijn er meer dan alleen deze door de wolf geverft, die nog steeds niet helemaal goed verbeterd is trouwens... Mij maakt het allemaal niet uit hoor, een schrijffoutje is snel gemaakt tenslotte.

P.S. Ja, stalkaart is er ook een inderdaad, we zijn goed op weg!

Ik vind de stukjes van bikkel2 bijna altijd zeer lezenswaardig, en bovendien zetten ze me, meer dan eens, aan tot reflectie over het betreffende album. Missie geslaagd, zou ik zeggen.
Maar nlkink begrijp ik ook wel een beetje. Het aantal spelfouten in de diverse berichten is tamelijk groot. Het lijkt wel of bijna niemand meer fatsoenlijk onderwijs heeft genoten. Zelf maak ik ook wel eens fouten, moet ik eerlijk zeggen, maar dan over het algemeen per ongeluk. Maar per saldo vind ik het uiteraard belangrijker dat het bericht overkomt, en dan zijn spelfouten ondergeschikt, lijkt mij.

Wat dit album betreft, ik heb het vrij onlangs pas voor de eerste keer een paar maal aandachtig beluisterd, maar ik had waarschijnlijk mijn dag niet. Het krijgt een tweede kans. Dank je, bikkel2!

Uiteraard hebben jullie allemaal gelijk! Verbeteringen aangebracht!
Ik had het wat beter moeten checken.
Op een telefoon een wat langer verhaaltje typen werkt niet zo goed voor mij kennelijk.
Geen excuus, want altijd even checken voordat je iets verstuurt is belangrijk.

Dank voor de reacties.

En zo ist!

ist is fout....

Wall Street Shuffle is top , de rest is art-music...creatief om het creatief zijn wat mij betreft , want het valt allemaal weg bij het openingsnummer. Kunstzinnig zou je ook kunnen zeggen , maar het gaat mij te ver om het dan ook goed te vinden.

Over het algemeen vond ik alleen de singles ruim voldoende ,goed of top.

bikkel2, Droombolus, Tony, heartofsoul, Zack,

Ik durf haast niet meer te zeggen dat het Mindbenders is i.p.v. Mindmembers.....
Ik waardeer de bijdragen van bikkel2 zeer, temeer omdat ik uit zijn stukjes haal dat we veel overeenkomsten in smaak hebben. Eigenlijk hoop ik dat we van 'door de wolf geverft' een uitdrukking kunnen maken die we over een paar jaar in het Grote Nederlandse Woordenboek aantreffen.

Dank voor de mooie woorden nlkink!
Uiteraard Mindbenders!
Niet echt mijn dag, maar het stukje is oprecht gemeend.
"door de wolf geverft"......
Mijn hemel.

10cc was een topband in mijn tienerjaren, maar ik zelf was nooit een echte fan. Ik ben er wel van overtuigd dat 10cc zeer invloedrijk is geweest in de ontwikkeling van de pop en rock muziek. Hieronder mijn beleving van Sheet Music, het tweede album van de band.

Opener The Wallstreet Shuffle gaat over de kwalijke macht van het geld in de maatschappij. Een dijk van een hit en een uitstekende tekst, maar heel eerlijk muzikaal niet helemaal mijn kopje thee. Toen niet en nu nog steeds niet. Dat kan zo verkeren. (6,5)
The Worst Band in the World is een humoristisch en zelfspot-vol nummer dat de muziekwereld bekritiseert. Muzikaal is het speels, met funky baslijnen, onverwachte tempowisselingen en creatieve arrangementen die de satire versterken. Maar ook dit nummer kan me niet volledig bekoren. (6.5)

Het nummer Hotel vertelt eveneens op satirische wijze over het verlangen naar een exotisch paradijs en de teleurstellingen die daarbij komen kijken. Muzikaal een mix van levendige ritmes en melodieën die de ironische toon van de tekst versterken. Helaas is ook dit ver buiten mijn comfortzone. (6)
Old Wild Men gaat over oudere rockmuzikanten die ooit beroemd waren, maar nu vergeten zijn en verlangen naar hun vroegere roem. Een lekker melancholisch nummer met moderne instrumentatie, waaronder het gebruik van de "Gizmo", een apparaat dat strijkgeluiden op gitaar nabootst. Een nummer dat me heel stuk beter bevalt. (7,5)

Clockwork Creep vertelt het verhaal van een bom aan boord van een jumbojet, vanuit het perspectief van de bom zelf. De bom beschrijft de laatste minuten voor de ontploffing. Muzikaal wisselt het nummer tussen dynamische en meer theatrale passages en dat klinkt prettig. (7)
Vervolgens Silly Love. De tekst bekritiseert op humoristische wijze de clichés in liefdesliedjes. Muzikaal heeft het een energieke rockstijl en grappig is de opvallende stotterende "SSSSSSSSilly" in de zang. (7)

Somewhere in Hollywood biedt een satirische kijk op de schaduwzijde van de filmindustrie.. Muzikaal gezien is het nummer complex met veel wisselingen. Beslist een prettige track. (7,5)
Baron Samedi is een figuur uit de Haïtiaanse voodoo met mystieke krachten die onkwetsbaar lijkt en in staat is om zieken te genezen en doden tot leven te wekken. Een nummer dat pop en rock fraai combineert. Met een aanstekelijk ritme en melodie. (8)

The Sacro-Iliac is opnieuw een satirisch nummer dat een fictieve dans bespot. De tekst moedigt mensen aan om deze niet-bestaande dans te proberen, wat een humoristische kijk biedt op dansrages. Met een speelse melodie. (7)
En ook afsluiter Oh Effendi is een satirisch nummer dat thema's als uitbuiting en hebzucht behandelt. Muzikaal combineert het nummer rock en licht exotische pop wat de oriëntaalse sfeer versterkt (7)

Sheet Music van 10cc is een album vol satire, humor en creatieve muzikale invloeden. Hoewel sommige nummers buiten mijn persoonlijke smaak vallen, zijn tracks zoals Baron Samedi en Somewhere in Hollywood sterk en boeiend. Het album combineert speelse melodieën met diepgaande teksten, wat zorgt voor een fijne luisterervaring. Een aanrader voor wie houdt van slimme, experimentele rock met een knipoog!

Waardering: 7,0