10cc - 10cc (1973)

Laatste 2 zijn bolustreks, achtekantjes van singles if memmerie smurfs. Wel aardig maar het nivo van de ozzinele LP halen ze voor mij toch niet.

vroeg aan de drank, bolus?

Telt veel koffie ook ?

jezzekurz

Dit is niet mijn pakkie aan.
Ik vind de bonus nummers nog het beste

Is het dan ook een 1,5 waard. Dat vraag ik me af. Vind dit altijd wat vreemde beoordelingen. Waar reken je deze plaat op af. Op het feit dat het je smaak niet is, of vind je het gewoon bagger in alle opzichten. Gezien je cijfer deugt er weinig van.
Een wat duidelijkere analyse zou in dat opzicht wenselijk zijn Brutus.

10cc, toch wel een van de meest bijzondere bands ooit, alle vier de leden even bekend en even populair, dat was maar 1 bandje ooit eerder gelukt. De muziek zit heel geraffineerd in elkaar. Jammer dat ze het in de originele bezetting maar 4 platen volhielden.
Echt bekend zijn ze niet gebleven, wat komt door het feit dat 10 cc halveerde en na de 4 klassiekers een handvol slappe mainstream platen ging maken wat de naam 10cc geen goed heeft gedaan.

Inderdaad, begin jaren '70 werd nog naarstig gezocht naar de opvolgers van The Beatles. En daar waren ze dan: 10CC. Het knalde van de creativiteit en grappige sprongen. Deze jongens konden echt wat. De optelsom van talenten werkte. De halvering in 1976 heeft die creativiteit geen goed gedaan. En Gouldman en Stewart waren net geen Lennon en McCartney.

Yep, de mannen hadden een grootse start.
Vier topalbums op rij en heel divers.
Heerlijk debuut deze, en verder uitgediept op de geweldige follow-up Sheet Music, een in mijn ogen toch een tikje onderschatte plaat.
Jammer idd dat G&C vertrokken, maar het was toen niet anders.

Jaja, doe er maar luchtig over. Vond het toen erger dan het uitgaan van mijn eerste verkering.

Dat was kalverliefde zaaf.

Ach, de mannen waren nog jong.
Tegenwoordig hadden ze waarschijnlijk blijven bestaan.
Side-projecten waren toen nog amper aan de orde.

Met 10CC albums zit ik vaak in een spagaat. Hele fraaie nummers, maar ook erge tegenvallers samen op één album. Een nummer als 'Sand In My face' vind ik niets bijzonders en dat wordt gevolgd door Donna wat ik een topnummer vind, Daarna The Dean And I wat ik meestal skip. Vervolgens het weer lekker klinkende Headline Hustler. Wisselvalligheid troef dus wat mij betreft.
In elk geval is het zo moeilijk een stem te bepalen. Dit album krijgt het voordeel van de twijfel, want het is een debuutalbum. Nog net een voldoende; 3*
Album wat gedeeld 46e staat in de OOR jaarlijst 1973.

Ik ken de eerste plaat van 10CC helaas niet. Dat komt waarschijnlijk omdat ik deze nog nooit in de tweedehands bakken heb zien staan.

Speels en fris debuut en wat mij betreft een prima voorloper van het uitstekende Sheet Music van een jaar later.
Wel echt 70's maar onderscheidend.

Precies waar ik van houd. Toch mijn ogen wat beter open houden voor deze plaat.

Daar moest ik toch even om lachen .......... Toen ik midden jaren 90 mijn overtollig viniel loosde bij DiscKid in Zwolle, wilden ze deze 10CC niet hebben want daar hadden ze er nog minstens 10 van in het magazijn staan ...

4 klassiekers?. Ik ken er maar 3, Deceptive bands ,How dare you en original soundtrack. Welke zou dan de 4e moeten zijn?

Sheet music uiteraard, hun beste

Absoluut. Als je die nog niet ontdekt hebt en de andere drie wel, moet je hier zeker een luisterbeurt aan wagen. Sheet music is de topper in hun oeuvre. Dit album is een mooie voorstudie daarvan, maar vind ik toch te wisselvallig om als klassieker te bestempelen. Aan Donna heb ik nooit veel aan gevonden, ook al was het hun eerste grote hit. Rubber bullets en The dean and I daarentegen behoren tot het beste dat de band gemaakt heeft.

Nou, door de jaren heen ben ik heel veel 10cc in de tweedehands bakken tegengekomen. Maar deze zat daar relatief weinig bij. Was kennelijk niet zo'n kassucces als de andere albums.

Je vergist je, je bedoeld natuurlijk How Dare You ('76)
...geintje...ieder zijn ding

Deze quote dekt de lading wel voor mij. 10cc kende ik louter van enkele hits die je wel 'ns op de radio hoort passeren of van de MuMeLadder, de band is daardoor echter nooit op mijn radar terechtgekomen.

Nu dit album, in het kader van de Jordy's 1973 (genomineerd voor beste popplaat) nader onder de loep genomen en het blijkt fijn luistervoer. Speels en fris inderdaad, er worden ook aardig wat stijlen aangeboord. Ik hoor hier het steviger werk naar voren treden (vooral in het begin van de plaat), maar ook enkele fraaie ballads (de afsluiter is best knap), en in die zin doen ze me wel wat aan Queen denken.

Topper vind ik echter Rubber Bullets, een wat langere song die erg catchy klinkt - behoorlijke Beach Boys-vibes, maar zonder als goedkope kopij te klinken - wat je wel 'ns hoort.

3,5 sterren