Duffy - Rockferry (2008)

Rockferry is in mijn optiek juist onvergankelijk. Waar Adele me nu de keel uithangt, blijft deze na 4 jaar overeind staan. Die twee vergelijken is trouwens een opmerkelijk gegeven, Duffy is meer soul georienteerd, terwijl Adele overduidelijk poppy songs maakt. Hoe dan ook, Duffy krijgt mijn voorkeur.

Ik heb de Deluxe Edition een paar jaar geleden eens op de gok meegenomen, toen ik hem voor bijna niks op een vlooienmarkt tegen kwam, zo van 'misschien is het wat'. Ik vond Merci best o.k., en de overige singles (met name Rockferry, met die subtiele doch doeltreffende opbouw en intense zang) zelfs schitterend.

Om de zoveel tijd heeft 'ie opgestaan, als achtergrondmuziek functioneert 'ie goed. Toch beklijft de rest aanzienlijk minder goed dan de singletjes, ook na vaker horen. Jammer, want ik had gráág een heel album vol Rockferry's en Rain on your parade's gewild, qua pakkendheid.

Wel vind ik ze stuk voor stuk erg smaakvol geïnstrumenteerd en geproduceerd, en een interessante stem heeft ze zeker.

(Leuk uiterlijk ook trouwens, smaakvol gestyled en zo, al hoor je daar op de cd uiteraard niets van terug.)

Warwick Avenue was een erg sterke single waar ik op dit moment nog erg graag naar luister.

Zoiets heb ik van die andere eigenlijk nog niet gehoord.

deze staat nu weer eens aan (met bonus cd), je moet er wel voor in een bui zijn maar het is vrij tijdloze muziek. De titeltrack is 1 van de favorieten met zeer melancholieke sfeer. Ook Stepping stone heeft mij altijd erg bekoord. Van de niet singles vind ik Delayed devotion en Stop van de bonustracks er bovenuitsteken, die laatste heeft inderdaad iets soundtrack-achtigs.
Mercy kan ik niet meer aanhoren-helemaal kapotgedraaid door alle media. Ze kwam inderdaad in het trio (voor mij) Adele/Duffy/Gabriella Cilimi met de retro club maar ze heeft het net als Cilmi niet op de lange duur (voorlopig) zitten

Duffy doet de oude soul herleven op "Rockferry". Waar Amy Winehouse en Adele naar mijn smaak iets meer de jazz opzoeken (vooral Adele dan), klinkt Duffy warm en dus heel soulvol. Ze heeft een mooie diepe donkere stem die mooi deint op de lekkere melodieën op "Rockferry". Niet elk liedje is even sterk, maar over de gehele linie is dit een prima album. De grote hit "Mercy" klinkt retro als modern tegelijk. De productie is overigens tiptop in orde. Jammer dat we na "Rockferry" nauwelijks nog iets hebben gehoord van Duffy. Ze heeft hierna nog een album uitgebracht, maar die flopte hopeloos. "Rockferry" is in ieder geval een prima debuut en een lekker warm en gloedvol album.

Alle opiniërende 'titbits' daargelaten is deze bewering onjuist: Aimée Duffy - Aimée Duffy (2004) is haar debuut, van een aantal jaren eerder. Ook hier zingt ze met de 'gefolterde Muppet'-stem van Endlessly.

Dank voor de correctie Mjuman. Maar om heel eerlijk te zijn: een "debuut" van een paar (3) liedjes vind ik nauwelijks noemenswaardig, maar feitelijk heb je helemaal gelijk!

In de Free record Shop "zonder hoesje voor 2 euro" uitverkoop bak de deluxe versie gescored, en wat een score. Voor het eerst dat de bonus cd ook echt wat voorstelt. Vaak krijg je demo-tjes, b kantjes, live opnames, die soms aardig zijn, maar nooit heb ik dat ik denk "WOW' zoals bij Rain on Your Parade en track 3 en 6 van de bonuscd. Als deze op de standaard editie van Rockerry zouden staan zou ik 5 sterren hebben gegeven.

Gisteren naar Suede geweest, en toen pas kwam ik erachter dat B. Butler (voorheen Suede gitarist) dit album heeft geproduceerd, en Duffy eigenlijk ontdekt heeft. Onzinnige info verder, maar ik vond het wel grappig.

Prima plaat van (Aimée) Duffy, vol met lekkere 60s popsongs. De uitschieters zijn echter wel de singles 'Stepping Stone', 'Warwick Avenue' en vooral 'Mercy'.

Ik vraag me wel af of ze al een proces aan de broek heeft gehad van de erven van Marvin Gaye, want ik dacht bij het begin van 'Hanging On Too Long' toch echt dat ik naar de volgende cover van 'I Heard It Through the Grapevine' zou gaan luisteren. Dit is niet met een vette knipoog eren (zoals iemand voor me zei), maar schaamteloos kopiëren.

Die kunnen dat wel gaan proberen, maar ze zullen geen poot hebben om op te staan, aangezien dit nummer is geschreven door de heren Norman Whitfield en Barrett Strong
Marvin heeft 't nummer beroemd gemaakt.

Lol. Nou goed, díe dan

Een retro-cd.....niks bijzonders.

Aha - een retroluisteraar; zeg nou zelf vrind - 7 jaar na de release met zo'n opmerking komen

betrapt...

Al de allereerste keer dat ik dit album luisterde was de irritatiefactor hoog: dat overslaande kinderstemmetje, die overduidelijke sixties-vibe (piano, violen, blazers, Northern Soul, Motown, zelfs Phil Spector – tot en met die "gedateerde" zwart-wit-kitchen-sink-drama-hoesfoto) en de onvermijdelijke vergelijkingen met Adele, Amy Winehouse en Dusty Springfield, het streek me allemaal nogal tegen de haren in. Maar na verloop van tijd had ik met al die pijnpunten toch minder moeite en begonnen de aangename stem, de redelijk sobere arrangementen en produktie en de knappe melodieën me toch steeds meer te bevallen. En vooral die nummers doen 't hem: uiteindelijk staan er maar één matig (Delayed devotion) en één echt vervelend nummer (Syrup & honey) op en varieert de rest van aardig (Stepping stone met z'n mooie piano) tot goed (I'm scared, prachtig refrein dat precies op Duffy's timbre lijkt te zijn toegesneden) tot ijzersterk (de opener, Mercy, de afsluiter) tot instant-klassiek (natuurlijk Warwick Avenue). Combineer dat met de compactheid van het geheel (38 minuten, te kort om het zat te worden) en de combinatie van kwetsbaarheid en wilskracht die haar "persona" uitstraalt, en je komt uit op een album waar ik eigenlijk onverwacht veel plezier aan beleef.

Een klaagzang?
Nee, een mooi verhaal over hoe een stijl tijd nodig heeft om zijn schoonheid prijs te geven. Herkenbaar!

Aardige plaat met Warwick Avenue als grote uitschieter . Tijdloze muziek die even heel hip was. Duffy verdween net zo snel als ze kwam. Hierna kwam nog een album , maar die deed vrijwel niks . Van de radar in het grillige muziekland . Ik draai hem nog wel met plezier , zij het niet te vaak. 3 en halve ster.

Haar 2e album was niet al te best, en volgens mij was ze het wereldje ook goed zat, en heeft ze besloten eruit te stappen (dacht ik)

Herinner me wel een optreden van haar tijdens the Voice (in NL) waar ze volgens mij een duet met Ben Saunders deed. Vond haar echt heel charmant, en zingen ging haar ook goed af.
Jammer, want dit album is inderdaad echt heel erg de moeite. Maar wellicht was het truukje na 1 plaat wel uitgewerkt.

Vond bij haar 2e album qua zang ook een stuk minder prettig klinken. Heel veel vibratie in haar stem, het leek Rene Froger wel.

Duffy - asjemenou; haar (volledige) tweede heb ik hier voorzien van een 'mening' Duffy - Endlessly (2010) - MusicMeter.nl - heeft het probleem dat ze - getuige ook Aimée Duffy - Aimée Duffy (2004) - MusicMeter.nl - nimmer dingen helemaal op eigen kracht, naar eigen inzicht heeft kunnen uitvoeren; ik vind haar ook niet echt stijlvast.

Warwick Avenue - buurt eromheen is de moeite waard - en Rockferry - de platenzaak uit de clip, COB in Porthmadog, bestaat nog steeds - vind ik de twee beste songs van dit album.

Zangeres Duffy: 'Ik werd verkracht en gedrogeerd' - msn.com

Het was veel erger dan dat, heeft ze vandaag onthuld.

Ja, dramatisch......

Ik heb als jonge tiener een bijbaantje gehad in een boekenmagazijn. Beetje hersenloos boeken inpakken. Vanwege langsrijdende heftrucks mochten we geen muziek in de oren, dus het was geforceerd de hele dag naar Skyradio luisteren over de magazijnspeakers, naar al die nummers die ze helemaal de vernieling in draaiden. We deden zelfs weddenschappen met collega’s hoe vaak we vandaag nou weer ‘Sweet About Me’, ‘Bleeding Love’ of ‘All Summer Long’ zouden horen. Ik heb een vage herinnering dat we wel eens 8 keer op een dag ‘American Boy’ hebben geturfd.

Duffy kwam natuurlijk ook de godganse dag langs. Dat kan toch nooit veel soeps geweest zijn, aldus mijn snobistische brein, terwijl ik 12 jaar later het volledige album voor het eerst in stap. Nou dat valt dus reuze mee, Duffy toch een schoolvoorbeeld van een (sky)radio-friendly artieste, maar met genoeg inhoud én fanatiek stemgeluid om een heel album te vullen met sweet sweet blauwogige soul. Dynamiek, sfeer, het zit allemaal verstopt op dit album. Warwick Avenue toch wel een beauty, hoe onbedoeld grijs gedraaid ie ook mag zijn voor mij.

Toch bijzonder dat ik dit grijsgedraaide nummer totaal niet herken. Maar wel een mooie ontdekking! Mercy ken ik daarentegen wel. Dat vind ik echt een draak, nekharen staan bij beluistering meteen weer overeind net zoals vroeger.

Ik ken beide nummers goed van de radio. Maar Mercy torende qua succes natuurlijk boven alles uit. Het is echter een nummer dat ik vrij snel zat ben, ik skip het tegenwoordig als ik deze CD draai. Warwick Avenue blijft leuk, en het album blijft als geheel ook overeind, ondanks de matige zangkwaliteiten van Duffy.

Compositorisch haalt dit album soms het niveau van het betere Dusty Springfield-werk, maar ik vind Duffy er zangtechnisch helaas schril bij afsteken. Al heeft het ook wel wat, dat Donald Duck-stemmetje. Al werkte het op haar tweede album echt een stuk minder. Mooiste nummer van deze plaat is naar mijn smaak Distant dreamer. Wat een prachtige afsluiter van een overwegend geslaagd album.

En tis nog een knap meisje ook met een prachtige plaat.....

Wat een hoop onzin is er hier door de jaren heen geventileerd, dat Amy Winehouse en Adele zogenaamd geen soul zouden zingen en Duffy weer wel, alle drie zingen ze blue-eyed soul op hun debuutalbums, je mag trouwens Jess Glynne ook wel toevoegen aan dit rijtje, ze zijn allemaal top op hun eigen manier, nu weer terug naar Duffy, Rockferry blijft een top album, beluister het regelmatig.

Jammer dat Duffy is uitgedoofd.

Iets als dit zie ik graag een comeback maken.