menu

Panic at the Disco - Pretty. Odd. (2008)

Alternatieve titel: Welcome to the Sound of Pretty. Odd.

mijn stem
3,31 (112)
112 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Fueled by Ramen

  1. We're So Starving (1:21)
  2. Nine in the Afternoon (3:11)
  3. She's a Handsome Woman (3:12)
  4. Do You Know What I'm Seeing (4:14)
  5. That Green Gentleman (Things Have Changed) (3:15)
  6. I Have Friends in Holy Spaces (1:56)
  7. Northern Downpour (4:07)
  8. When the Day Met the Night (4:53)
  9. Pas de Cheval (2:39)
  10. The Piano Knows Something I Don't (3:43)
  11. Behind the Sea (3:33)
  12. Folken' Around (1:55)
  13. She Had the World (3:47)
  14. From a Mountain in the Middle of the Cabins (3:02)
  15. Mad as Rabbits (6:20)
totale tijdsduur: 51:08
zoeken in:
avatar van james_cameron
2,5
Weg zijn de gitaren en electronica en weg zijn ook de aanstekelijke songs. Het is ironisch dat er in het intro "we're still the same band" wordt gezongen, want dat is nogal moeilijk te geloven als je het futloze album beluisterd. Het doet me nog het meeste denken aan een slappe imitatie van The Beatles. Oubollige deuntjes die zeker geen paniek in de disco veroorzaken maar misschien nog wel kunnen aanzetten tot een polonaise in het bejaardentehuis. Pretty.Crappy.

avatar van chansadres
5,0
Acht jaar na release en het gevoel over dit album is identiek gebleven. In acht jaar kan veel gebeuren. Nee, ik moet zeggen: in acht jaar is veel gebeurd. Maar dit album is persoonlijk mijn favoriete album allertijden. Als mensen me hiernaar vragen, kijken ze vaak heel vragend aan. Vaak herhaal ik dan mijn keuze. "Maar dat is toch die emo-band", is de reactie die ik dan het meeste hoor. Maar Pretty. Odd. is een album dat zwaar ondergewaardeerd word. Dit is dan ook het grote probleem van het album. Het zit in de discografie van Panic! tussen het vele emo-rock geweld. Maar Pretty. Odd. is anders.

Het begint bij We're So Starving. De eerste tonen worden ingezet. Weg electronica. "Echte" instrumenten. Maar de tekst probeert ons iets anders te geloven:
You don't have to worry
'Cause we're still the same band.


Maar nee, ze zijn niet dezelfde band. Het debuut is geschreven in hun jonge tienerjaren. Na jarenlang touren zijn ze rond de twintig. Deze drie jaren zijn het belangrijkste in de muziekontwikkeling van een persoon. Waar je in het begin wilt meegaan met de meute, ga je enkele jaren toch meer naar jezelf luisteren. En dat deed songwriter Ryan Ross.

Meteen word de hit van het album ingezet. Nine in the Afternoon. Wat een geweldige single en zet goed neer in welke gemoedstoestand de band zit. Meteen valt op dat ze zijn beïnvloed door de popbands uit vaders tijd. De Beatles en de Beach Boys hoor je duidelijk terug. Waar hun debuut hectisch is, daar zit dit keurig in elkaar.
We're feeling so good
just the way that we do
When it's nine in the afternoon


De eerste keer dat ik dit lied hoorde, kon ik mijn oren niet geloven. Verwachtingen worden het raam uitgesmeten. De schok was groot. Niet voor niks zal Rolling Stone zeggen dat dit album one of the boldest moves in rock history is. De pers weet ook niet goed wat ze er mee aanmoeten. NME noemt de plaat "one of the feel-good psych-pop albums of the year.". Maar mensen krabben achter hun oren. Is dit album goed doordat het veel kopieert van vroegere bands of juist ondanks. Probleem is dat ze zover van hun originele sound zijn gaan afwijken, dat hun emopunk aanhang afhaakt. Maar door de besmette naam van de band word er geen nieuwe aansluiting gevonden. De band heeft de sprong in het diepe genomen maar niemand stond klaar om ze op te vangen.

De rest van het album klinkt als een klok. De Klavecimbel in She Had The World. De handklap in Behind The Sea. De trompetten in When The Day Met The Night. Elk nummer heeft zoveel lagen. Dit is vakmanschap zoals George Martin dat zo goed kan. Dit is een plaat die je met koptelefoon moet luisteren. De arrangementen zitten zo goed in elkaar. Maar je doet het te weinig eer aan om dat enkel te noemen. De composities zitten namelijk gewoon goed in elkaar. Het klinkt allemaal vertrouwd. En toch is het totaal iets nieuws. Ik heb het sindsdien niet meer gehoord. En zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren.

Want het album flopte commercieel gezien. Het brak de band letterlijk in tweeën. Brandon en Spencer wilde weer terugkeren naar hun oude sound dat zoveel geld opbracht. Ryan en Jon wilden verder borduren. Laatste twee besloten dan ook de band te verlaten om een nieuwe te starten. Maar daar zouden we niets meer van horen. Toen Brandon Panic at the Disco omtoverde in zijn soloproject ben ik afgehaakt. Toen bleek dat ik nooit fan was van Panic at the Disco maar van songwriter Ryan Ross.

Acht jaar later en ik ga het gewoon zeggen. Dit is net zo goed als Pet Sounds en Sgt. Peppers. Maar spijtig genoeg zal niemand het horen. Want we gaan toch niet luisteren "naar die emo-band". Doe dat dan maar niet. Maar ik ga het niet meer onder stoelen of banken steken. Maar luister er eens naar. Juist als je geen fan bent van de band. Het zal je verbazen hoe goed het is.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:41 uur

geplaatst: vandaag om 06:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.