menu

Young Marble Giants - Colossal Youth (1980)

Alternatieve titel: Colossal Youth & Collected Works

mijn stem
3,85 (172)
172 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Rough Trade

  1. Searching for Mr. Right (3:01)
  2. Include Me Out (1:58)
  3. The Taxi (2:05)
  4. Eating Noddemix (2:01)
  5. Constantly Changing (2:02)
  6. N.I.T.A. (3:29)
  7. Colossal Youth (1:53)
  8. Music for Evenings (3:00)
  9. The Man Amplifier (3:13)
  10. Choci Loni (2:35)
  11. Wurlitzer Jukebox (2:44)
  12. Salad Days (1:59)
  13. Credit in the Straight World (2:27)
  14. Brand - New - Life (2:52)
  15. Wind in the Rigging (2:26)
  16. This Way * (1:40)
  17. Posed by Models * (1:22)
  18. The Clock * (1:37)
  19. Clicktalk * (2:41)
  20. Zebra Trucks * (1:31)
  21. Sporting Life * (1:01)
  22. Final Day * (1:42)
  23. Radio Silents * (1:52)
  24. Cakewalking * (2:48)
  25. Ode to Booker T * (3:02)
  26. Have Your Toupee Ready * (1:08)
  27. N.I.T.A. * (4:27)
  28. Brand - New - Life * (2:53)
  29. Zebra Trucks * (1:31)
  30. Choci Loni * (2:13)
  31. Wind in the Rigging * (2:37)
  32. The Man Shares His Meal with His Beast * (4:23)
  33. The Taxi * (2:02)
  34. Constantly Changing * (2:05)
  35. Music for Evenings * (2:56)
  36. Credit in the Straight World * (2:11)
  37. Eating Noddemix * (2:00)
  38. Ode to Booker T * (3:00)
  39. Radio Silents * (2:51)
  40. Hayman * (1:24)
  41. Loop the Loop * (3:00)
  42. Searching for Mr. Right [John Peel Session] * (2:35)
  43. Brand - New - Life [John Peel Session] * (2:46)
  44. Final Day [John Peel Session] * (1:56)
  45. N.I.T.A. [John Peel Session] * (3:43)
  46. Posed by Models [John Peel Session] * (1:31)
toon 31 bonustracks
totale tijdsduur: 37:45 (1:50:13)
zoeken in:
Wel een van de meest mooiste minimale wave platen ooit.

avatar van aERodynamIC
4,0
The xx zorgt er (onbedoeld) voor dat Young Marble Giants weer in de belangstelling staat en dat is niet geheel onterecht.
Ik kende ze wel uit de jaren '80 maar dat mag verder niet echt een naam hebben. Juist doordat ik The xx onverwacht toch wel heel erg leuk ben gaan vinden wist ik zeker dat ik deze cd weer eens moest beluisteren. 'Weer eens' ja, want ik kan me herinneren dat ik dit op een cassettebandje had overgenomen van een toenmalige vriend en ik weet ook dat ik er toen niet veel mee gedaan had omdat ik het te kaal vond klinken en er verder niet veel mee op had. Zijn liefde voor The Cure deelde ik toen veel meer.
Er ligt een parallel met het heden, want ook The xx werd aanvankelijk zeer zuinigjes onthaald door mij en is uitgegroeid tot één van mijn favoriete cd's van dit jaar.
Hetzelfde gaat op voor Young Marble Giants en dit album van ze: wat een charme, wat een heerlijkheid!
Ik kan me best voorstellen dat ik dit in mijn tienertijd niet oppikte en daar baal ik toch wel van. 'Vaag kennen' is nu eenmaal niet 'al jaren verliefd zijn op'. Er valt dus een hoop schade in te halen en daar ben ik dan ook mee bezig.
Een track voor track bespreking is onmogelijk omdat ik snel zal vervallen in allerlei oeh's en aah's terwijl de nummers juist zo 'lief en klein' zijn en daar ontlenen ze wat mij betreft hun charme aan.
Daar moet je verder niet met je schrijftengels aan willen komen; daar moet je met je muziekliefhebber-oren naar luisteren, van genieten, en verder iedereen duidelijk maken dat ze niet zo stom moeten zijn om dit te pindakazen (niks cassettebandjes anno 2009) en er vervolgens niets meer mee te doen.
Luisteren, luisteren, luisteren is mijn tip en ontdek voor de zoveelste keer dat de jaren '80 echt niet zo beroerd waren als menigeen wil doen laten geloven!!!!!

beaster1256
heb de plaat nog gehad , maar vond er toen niet zo veel aan , nu heb ik gekocht op cd ( ja, ik weet het voor sommige muziek heb je wat meer luisterervaring nodig en geduld , dat heb ik nu maar toen niet ) , en een wereld gaat open , dit is om te koesteren , prachtige minimalistische muziek ons gegeven door een paar engelen !

avatar van Oldfart
4,5
dit is om te koesteren , prachtige minimalistische muziek ons gegeven door een paar engelen !

avatar van herman
4,0
Erg fijne plaat inderdaad. Leuk om te lezen dat Kurt Cobain er ook groot fan van was.

Denk dat dit ook wel van invloed is geweest op Luke Haines' Black Box Recorder (en dan met name de plaat England Made Me).

avatar van Mjuman
Deze Young Marble Giants hebben op 9/10/09 hier al eens in the spotlight gestaan.

De box-uitvoering (3 cd's) bevat naast het eerste album ook de e.p., de Peel-sessies en de opnamen voor een tweede album is dus een absoluut koopje.

En hier doet zich een nieuwe parallel voor met The XX: bij die laatste band is inmiddels Baria Qureshi vertrokken en er zijn thans allerlei concerten afgezegd; YMG kapte ermee voor de release van het tweede album. Spin-offs The Gist, met de hit Love at First Sight, en Weekend - La Varieté waren toch van een ander kaliber. De magie en de synergie was blijkbaar na het eerste album weg; en dat doet vrezen voor The XX.

Als je ruimhartig bent zie je in Weekend - waarin Alison Statton zat met o.m Simon Booth - een soort voorloper van Working Week (idd met Booth), met een goede uitvoering van Marvin Gaye's Inner City Blues, dat zeg maar het begin van de acid jazz/jazz dance inluidde.

avatar van Vivemaker
5,0
Even het gemiddelde wat opgeschroeft want dat verdient deze plaat zeker.

Dat minimale muziek, maximaal genot kan zijn bewijzen de Young Marble Giants met Colossal Youth.

Erg aanstekelijke nummers. De vocalen vind ik ook uitstekend bij de muziek passen.

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Ik heb deze LP denk ik al 15 jaar in de kast liggen (ooit gekregen van iemand die zijn lp's opruimde) en op aanraden van Mjuman toch maar eens even afgestoft vanwege The XX.
En inderdaad dit is een prima plaat met fijne zang, en een minimale begeleiding, die erg prettig in het gehoor klinkt.
Leuk en sfeervol !!

2,0
Aardig plaatje, en hoed af voor de pioniers, maar The XX is beter, of alleszins: het raakt me meer. In Young Marble Giants kan ik niet eens spreken van ingehouden emotie: het is soms ronduit kil, mechanisch en levenloos. Mijn koffiezetapparaat klinkt warmer. Niettemin knappe songs zo nu en dan.

5,0
raskolnikow schreef:
Aardig plaatje, en hoed af voor de pioniers, maar The XX is beter, of alleszins: het raakt me meer. In Young Marble Giants kan ik niet eens spreken van ingehouden emotie: het is soms ronduit kil, mechanisch en levenloos. Mijn koffiezetapparaat klinkt warmer. Niettemin knappe songs zo nu en dan.


Vergelijken met the XX mag..maar bedenk wel dat dit muziek van 30 jaar geleden is: en dan is het alleen maar des te meer te waarderen!

Misterfool
Op zich vind ik dit een heel geslaagd album. Minimaal opgebouwde popmuziek, die desondanks toegankelijk is en lekker in het gehoor ligt. Desondanks vind ik de stem van de zangeres soms tegen het irritante aanliggen. Daarnaast vind ik dit album ook niet voor de volledige 37 minuten interessant. Bij de laatste twee nummers heb ik toch een beetje het gevoel dat ik het trucje wel ken. Al met al een 3.5*

avatar van pinguin#13
5,0
Misterfool schreef:

Bij de laatste twee nummers heb ik toch een beetje het gevoel dat ik het trucje wel ken. Al met al een 3.5*


Daar heb je wellicht gelijk. Dik oké dus dat het bij dit ene album gebleven is (vermoed ik).
Dat 'trucje' leverde wel een pareltje op die in al zijn eenvoud mooi contrasteerde met alles wat er destijds te horen was. Vandaar ook dat hij na al die jaren nog steeds zo sterk is blijven hangen.

avatar van deric raven
3,0
De termen lo-fi en minimalistische muziek lees ik hier terug, maar dat vind ik wat kort door de bocht.
Voor mij is dit gewoon erg sfeervolle postpunk, maar de omlijsting door de wat zachter klinkende zangeres maakt het wel af.
Absoluut raakvlakken met het latere The XX, met als grote verschil dat Young Marble Giants net een stuk puntiger en minder zweverig klinkt.
Soms gaat het zelfs richting reggae en ska, terwijl de uitbarstingen van gitaar en bas herinneringen oproept naar Three Imaginary Boys van The Cure.
De drumcomputers uit deze tijd konden nog niet zoveel, waardoor het pulserende vaker in deze periode terug te horen was; ook het gekunsteld gebruik van de keyboard heeft wel zijn charme.
Het gevecht tussen bas en gitaar klinkt daarentegen wel erg professioneel.

avatar van John Self
Had de link met xx nooit gelegd. Ken alleen dit goed. Een pareltje uit de tijd dat muziek weer spannend werd. En zelfs na al die jaren blijft het overeind.

avatar van Mjuman
John Self schreef:
Had de link met xx nooit gelegd. Ken alleen dit goed. Een pareltje uit de tijd dat muziek weer spannend werd. En zelfs na al die jaren blijft het overeind.


Geen idee in welke vorm je het album hebt; als dat de lp is, zou ik er goed voor zorgen, aangezien dit releasenr ROUGH 8 een van de eerste releases op Rough Trade is. Het gelijkgenaamde boxje met meerdere cd's (ik dacht 3) bevat naast dit album ook de ep's, de Peel-sessie en de opname voor het zo goed als afgeronde tweede album. Via Amazon (UK) kan je die wel vinden (tweedehands voor 10 GBP.

avatar van John Self
Mjuman, ik heb de lp. En inderdaad de Rough 8. Hij blinkt en is totaal krasvrij. Ik zie nu ook dat The Gist van wie ik de lp Embrace The Herd heb verwant is.

avatar van Mjuman
John Self schreef:
Mjuman, ik heb de lp. En inderdaad de Rough 8. Hij blinkt en is totaal krasvrij. Ik zie nu ook dat The Gist van wie ik de lp Embrace The Herd heb verwant is.


Van dat album is single Love at First Sight een fikse cult-hit geworden die op menig chill-out compilatie (bijv Winter Chill - Hedkandi) is terug te vinden.

Zangeres Alison Statton is terug te vinden op Weekend - La Varieté (1982) waarin Philip Moxham bas speelde. Die band speelde redelijk jazzy muziek, zeker op het live album (dat niet op de site staat); mede dankzij Simon Booth, die je later terugvindt in Working Week - relatief onbekend hier, maar wel prima musici,

Weekend is als band helemaal ondergewaardeerd hier en dat is echt jammer.

avatar van erwinz
5,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Young Marble Giants - Colossal Youth - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Young Marble Giants - Colossal Youth
Young Marble Giants maakte in 1980 met Colossal Youth een onbetwiste klassieker en het is er een die met de dag invloedrijker wordt en het daarom absoluut verdient om gehoord te worden

Als iedereen die nu hoog opgeeft over het debuutalbum van Young Marble Giant het album in 1980 had gekocht, was het waarschijnlijk een stuk beter afgelopen met het trio uit Wales. In 1980 was de muziekwereld nog niet echt klaar voor Colossal Youth. De muziek van het trio is bijna minimalistisch te noemen, maar wat zijn met name de bijdragen van bas, gitaar en ritmebox trefzeker. De enige verdere opsmuk zijn een eenvoudig orgeltje en de al even minimalistische zang van Alison Statton. Colossal Youth van Young Marble Giants zou verrassend invloedrijk blijken, maar het debuut van de band uit Wales is nog altijd volkomen uniek.

Er zijn een heleboel klassiekers die in vrijwel iedere goed gevulde platenkast zijn te vinden, maar je hebt ook klassiekers die in vrijwel iedere goed gevulde platenkast ontbreken. Vervang platenkast door playlist en ook muziekliefhebbers van een redelijk recent bouwjaar weten waar ik het over heb. Een van die onbekende klassiekers is absoluut Colossal Youth van de Britse band Young Marble Giants.

Dat het debuut van de band uit Wales relatief onbekend is gebleven, heeft de band overigens grotendeels aan zichzelf te danken. Colossal Youth was in 1980 niet alleen een wat vreemde eend in de bijt, zeker binnen het hokje postpunk waar de band werd ingeduwd, maar het is ook het enige album van een band die uiteindelijk nog geen drie jaar bestond (al werd de band een jaar of tien geleden heropgericht voor een aantal optredens.

Colossal Youth ging in 1980 zeker niet in enorme aantallen over de toonbank, maar toen aan het eind van de jaren 80 de balans van het decennium werd opgemaakt, dook het album verrassend op in flink wat lijstjes met de beste en meest invloedrijke albums uit het decennium.

Ik pikte het album toen ook pas voor het eerst op en begreep direct waarom het debuut en de zwanenzang van Young Marble Giants achteraf bezien zo werd geprezen. Colossal Youth is nog altijd een album met een bijzonder geluid, maar het is ook een album dat de afgelopen decennia meerdere bands heeft beïnvloed, met de The xx als het wat mij betreft meest aansprekende voorbeeld.

Luister naar Colossal Youth en je hoort muziek die absoluut als minimalistisch is te omschrijven. Het geluid op Colossal Youth bestaat uit niet veel meer dan klanken van een eenvoudig orgeltje, voorzichtig funky baslijnen, puntige gitaarakkoorden en een ritmebox. Dit eenvoudige of zelfs minimalistische geluid krijgt gezelschap van al even sobere zang.

Alison Statton, Philip Moxham, Stuart Moxham bleven na het uit elkaar vallen van Young Marble Giants muziek maken, maar zo goed en urgent als op Colossal Youth werd het nooit meer. Ter ere van de veertigste verjaardag van het inmiddels wel in bredere kring als klassieker bestempelde debuutalbum van Young Marble Giants, is het album deze week verschenen in een luxe editie, die al het werk van de band bevat.

De vijftien tracks van Colossal Youth krijgen gezelschap van veertien extra tracks en als bonus is ook nog een live-DVD bijgevoegd. Het interessantst blijft wat mij toch het zo memorabele debuut uit 1980, dat nog net zo eigenzinnig klinkt als op de dag van de release, al is het misschien nog wel minimalistischere bonusmateriaal ook zeker de moeite waard.

Alison Statton, Philip Moxham, Stuart Moxham hebben genoeg aan minimale middelen, maar het effect dat ze sorteren is maximaal. Vooral de songs die gedragen worden door vlijmscherpe gitaarakkoorden, bijzondere ritmes, funky basloopjes en de heldere zang van Alison Statton vind ik geweldig, maar dat ligt vooral aan het feit dat ik niet zo gek ben op het wat zeurende orgeltje. Het is muziek teruggebracht tot de essentie, maar wat klinkt het nog altijd krachtig.

Colossal Youth van Young Marble Giants is zoals gezegd een klassieker die wat minder bekend is dan de gemiddelde klassieker. De deze week verschenen luxe editie is een mooie gelegenheid om hier wat aan te doen. En je hebt direct zo ongeveer alles van de band in huis. Erwin Zijleman

avatar van Tonio
4,5
Wat fijn dat er weer aandacht is voor dit iconische album.

Zelf heb ik de tachtiger jaren als een diep muzikaal dal beleefd. De creatieve energie van de punk en de daaruit voortvloeiende new wave stroming van de late jaren zeventig liep in de tachtiger jaren vast in een kille en synthetische sound, uitzonderingen daargelaten.

Colossal Youth was een van die uitzonderingen. Juist het minimalistische legt de nadruk op de kwaliteit van de liedjes. Reden waarom dit album niet alleen bij mij, maar dus ook bij vele anderen altijd vrij hoog op allerlei lijstjes is gebleven.

avatar van brandos
Zelf heb ik de tachtiger jaren als een diep muzikaal dal beleefd.
Nee daar kijk ik toch zeker anders tegenaan: 80s toppers
Kijk, er waren er velen die de grunge(*) - na die totaal vercommercialiseerde 80s - als een zeer gewenste reboost van de popmuziek a la '67 en '77 zagen, inclusief Nirvana als de nieuwe Beatles. Maar voor diegenen die zoals ik die grungers als "verwende-en-boos-om-niks-(of niet om de juiste zaken) want-uiteindelijk-toch-(meestal)-onderdeel-van-de-white-priviliged-youth" zagen waren de 90s een veel verdorder Pop-landschap. Niet dat ik Tonio van grunge-idealisering beticht, maar toch. De 70s waren voor de popmuziekliefhebber speculairder, maar de 80s waren en zijn nog steeds leuk (en beter zou het volgens mij niet meer worden). Dat gezegd hebbende gaat mijn voorkeur in het dilemma tussen The xx (debuut) en dit "klassieke voorbeeld" nog wel in de richting van de eerstgenoemde; dit is zeker oorspronkelijk maar wel vrij droog, The xx (debuut) is sferischer.

* En in deze tijd van conspiracy theories: wie zegt mij dat de grunge niet ook een set up van de platenindustrie was; om ons de illusie te geven dat er iets te kiezen was, dat wij konden ontsnappen aan Stock Aitken & Waterman? Nee, the terror attack - Nevermind - was een "inside job"?

avatar van fatima
4,5
Tonio schreef:
Zelf heb ik de tachtiger jaren als een diep muzikaal dal beleefd. De creatieve energie van de punk en de daaruit voortvloeiende new wave stroming van de late jaren zeventig liep in de tachtiger jaren vast in een kille en synthetische sound, uitzonderingen daargelaten.


Interessant. Waren de jaren 80 werkelijk een muzikaal dal? Voor mij zijn het de jaren van Sonic Youth, Dinosaur jr., Gun Club, Nick Cave en David Sylvian en misschien Tom Waits. Geen muziek 'in een kille synthetische sound' en nog steeds het beluisteren meer dan waard. Maar er was inderdaad ook veel synthipop en would be funk. De balans? Hmm, moeilijk. Niet heel veel uitschieters uit die jaren, zie ik aan mijn stemmen. Misschien maar eens als apart topic, ben benieuwd hoe andere MuMe-ers hiernaar kijken....

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Young Marble Giants - Colossal Youth (1980) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Young Marble Giants - Colossal Youth (1980)
Young Marble Giants maakte in 1980 met Colossal Youth een onbetwiste klassieker en het is er een die met de dag invloedrijker wordt en die bovendien nog net zo bijzonder en urgent klinkt als op de dag van de release
Als iedereen die nu hoog opgeeft over het debuutalbum van Young Marble Giants het album in 1980 had gekocht, was het waarschijnlijk een stuk beter afgelopen met het trio uit Wales, dat helaas bleef steken op één album. In 1980 was de muziekwereld nog niet echt klaar voor Colossal Youth. De muziek van het trio is bijna minimalistisch te noemen, maar wat zijn met name de bijdragen van bas, gitaar en ritmebox trefzeker. De enige verdere opsmuk zijn een eenvoudig orgeltje en de al even minimalistische en wat onderkoelde zang van Alison Statton. Colossal Youth van Young Marble Giants zou verrassend invloedrijk blijken, maar het debuut van de band uit Wales is ook nog altijd volkomen uniek.

In mijn bespreking van de eerste twee albums van Marine Girls vorige week, kwam ik door de productie van Stuart Moxham al snel uit bij de muziek van Young Marble Giants. De band uit Wales maakte gedurende haar bestaan slechts één album, maar Colossal Youth is wel de boeken in gegaan als een van de klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek, al hadden maar weinig muziekliefhebbers dat door toen het album in 1980 verscheen.

Er zijn een heleboel klassiekers die in vrijwel iedere goed gevulde platenkast zijn te vinden, maar je hebt ook klassiekers die in vrijwel iedere goed gevulde platenkast ontbreken. Vervang platenkast door playlist en ook muziekliefhebbers van een redelijk recent bouwjaar weten waar ik het over heb. Een van die onbekende klassiekers is dus Colossal Youth van de Britse band Young Marble Giants.

Dat het debuut van de band uit Wales relatief onbekend is gebleven, heeft de band overigens grotendeels aan zichzelf te danken. Colossal Youth was in 1980 niet alleen een wat vreemde eend in de bijt, zeker binnen het hokje postpunk waar de band werd ingeduwd, maar het is ook het enige album van een band die uiteindelijk nog geen drie jaar bestond (al werd de band later heropgericht voor een aantal optredens).

Colossal Youth ging in 1980 zeker niet in enorme aantallen over de toonbank, maar toen aan het eind van de jaren 80 de balans van het decennium werd opgemaakt, dook het album verrassend op in flink wat lijstjes met de beste en meest invloedrijke albums uit het decennium. Ik pikte het album toen ook pas voor het eerst op en begreep direct waarom het debuut en de zwanenzang van Young Marble Giants achteraf bezien zo werd geprezen. Colossal Youth is nog altijd een album met een bijzonder geluid, maar het is ook een album dat de afgelopen decennia meerdere bands heeft beïnvloed, met The Xx als het wat mij betreft meest aansprekende voorbeeld.

Luister naar Colossal Youth en je hoort muziek die absoluut als minimalistisch is te omschrijven. Het geluid op Colossal Youth bestaat uit niet veel meer dan klanken van een eenvoudig orgeltje, voorzichtig funky baslijnen, puntige maar ook elementaire gitaarakkoorden en een ritmebox. Dit eenvoudige of zelfs minimalistische geluid krijgt gezelschap van al even sobere en wat onderkoelde zang. Alison Statton, Philip Moxham en Stuart Moxham bleven na het uit elkaar vallen van Young Marble Giants muziek maken, maar zo goed en urgent als op Colossal Youth werd het nooit meer.

Ter ere van de veertigste verjaardag van het inmiddels wel in bredere kring als klassieker bestempelde debuutalbum van Young Marble Giants, verscheen het album drie jaar geleden in een luxe maar zeer betaalbare editie, die echt al het werk van de band bevat. De vijftien tracks van Colossal Youth krijgen gezelschap van veertien extra tracks en als bonus is ook nog een live-DVD bijgevoegd. Het interessantst blijft wat mij toch het zo memorabele debuut uit 1980, dat nog net zo eigenzinnig klinkt als op de dag van de release, al is het misschien nog wel minimalistischere bonusmateriaal ook zeker de moeite waard.

Alison Statton, Philip Moxham, Stuart Moxham hebben genoeg aan minimale middelen, maar het effect dat ze sorteren is op Colossal Youth maximaal. Vooral de songs die gedragen worden door vlijmscherpe gitaarakkoorden, bijzondere ritmes, funky basloopjes en de heldere zang van Alison Statton vind ik geweldig, maar dat ligt vooral aan het feit dat ik niet zo gek ben op het wat zeurende orgeltje. Het is muziek teruggebracht tot de essentie, maar wat klinkt het nog altijd krachtig. Briljant album. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 21:13 uur

geplaatst: vandaag om 21:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.