menu

The Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement (2008)

mijn stem
3,87 (868)
868 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Domino

  1. The Age of the Understatement (3:08)
  2. Standing Next to Me (2:18)
  3. Calm Like You (2:26)
  4. Separate and Ever Deadly (2:38)
  5. The Chamber (2:37)
  6. Only the Truth (2:44)
  7. My Mistakes Were Made for You (3:05)
  8. Black Plant (4:00)
  9. I Don't Like You Anymore (3:05)
  10. In My Room (2:29)
  11. Meeting Place (3:56)
  12. The Time Has Come Again (2:22)
totale tijdsduur: 34:48
zoeken in:
avatar van Zandkuiken
3,5
Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik nu vind van deze The Age Of The Understatement. Positief ben ik zeker, maar toch laat ik de term "meesterwerk" nog in de schuif liggen. Voorlopig dan toch. Als liefhebber van de Poolapen en de stem van Alex Turner waren de verwachtingen hooggespannen en deze twee belhamels lossen ze moeiteloos in.
De vaak gelauwerde single The Age Of The Understatement viel me aanvankelijk toch wat tegen. Ondertussen heeft ie wel wat op me ingewerkt en vind ik 'm best te pruimen. Toch iets té veel bombast naar mijn smaak, maar goed, dat is natuurlijk ook wel een beetje het concept van deze plaat.
De apenmelodie in Standing Next To Me ligt me beter dan de opener en deze song bevat naar mijn bescheiden mening ook een betere bombastdosis. Het is nog steeds zwierig, maar de registers staan niet wagenwijd open.
Calm Like You en Separate And Ever Deadly trekken de stijgende lijn door en komen uitstekend voor de dag.
Het heerlijke The Chamber zou 'n rustig nummer van Arctic Monkeys kunnen zijn en bevalt me bijzonder goed. Een van de toppers van The Age Of The Understatement! De outro vind ik evenwel een tikkeltje overbodig.
Het gezwollen Only The Truth weet me nog niet helemaal te overtuigen, maar deze stiekemerd houdt nog wel enkele laagjes achter voor me, waardoor de groeimarge van dit nummer niet gering is.
Dan volgt het fé-no-mé-na-le My Mistakes Were Made For You. Die zang! Die tekst! Die melodie! Het absolute prijsbeest wat mij betreft.
Ook Black Plant weet me probleemloos in te pakken.
Vervolgens is het de buurt aan het lichtjes magistrale I Don't Like You Anymore, dat bij mij ook al herinneringen oproept aan dat andere groepje van de heer Turner. De tempowisselingen kwijten zich uitstekend van hun taak.
Ook In My Room, dat misschien iets teveel aan 007 doet denken, is een sterk lied dat aantoont dat de standaard op The Age Of The Understatement erg hoog is.
The Meeting Place en Time Has Come Again houden zich gedeisd en dat zorgt vooral in het slotnummer voor ontroering.
Met The Age Of The Understatement leveren deze twee spitsbroeders een sterk album af dat hopelijk nog wat kan groeien. Hoewel ik eigenlijk geen fanaat ben van uitbundige strijkerarrangementen weten The Last Shadow Puppets me toch mee te slepen. De teksten hebben nog niet al hun geheimen prijsgegeven, maar toch durf ik ze nu al onder de noemer Voortreffelijk te plaatsen. Ook het artwork is om duimen en vingers bij af te likken. Prachtige hoes!

avatar van Ronald5150
2,5
Als liefhebber van The Arctic Monkeys was ik direct geïnteresseerd in deze plaat. Ik heb hem ten tijde van de release meerdere malen geluisterd en was toen eigenlijk al direct wat teleurgesteld. Ik mis de energie van The Arctic Monkeys, de twists, de spitsvondigheden, eigenlijk alles wat de The Arctic Monkeys tot een sensatie maken.

Er staan zeker wel een aantal genietbare tracks op, zoals "My Mistakes Were Made For You", maar over de gehele linie pakt deze plaat me niet. Recent toch nog maar eens een kans gegeven, maar ik kom tot dezelfde conclusies. Geen slechte muziek, maar niet "my cup of tea".

avatar van Snoeperd
4,0
The Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement

De clip van 'My Mistakes Were Made For You' is wellicht de belangrijkste clip die ik ooit zag. Dit nummer en de clip vormde voor mij de kennismaking met deze samenwerking tussen de enerzijds bekende Alex Turner en de ietwat onbekendere Miles Kane.
Die samenwerking was niet heel erg soepel. De genialiteit achter het prijsnummer van deze plaat zag ik pas later in. Het was de clip die mij deed doorluisteren. De clip heeft een grote kracht, want het geeft de spanning van het nummer weer en had voor mij zelfs een soort verslavende werking. Elke keer weer komen Alex Turner en Miles Kane weer samen op een soort overdekt plekje, na een wandeling in een donkere tuin. En op dit plekje eindigen ze steeds het nummer.
Uiteindelijk besloot ik, ondanks mijn geringe waardering, het album toch een kans te geven.

Dat was een slimme keus, The Age of the Understatement zet je vaak op vanwege de korte speelduur.
De single met de lange titel blijkt het moeilijkste nummer van de plaat te zijn. De eerste luisterbeurt was namelijk al meteen gedeeltelijk raak. Meteen aan het begin zijn namelijk al de meezingers Standing Next to Me en Calm Like You te vinden.
Wat ook meteen opvalt is de prachtige sound die Alex en Miles dit album hebben meegegeven. Je waant je met dit album terug in de tijd. Veel nummers op dit album hebben een jaren '60 soul sausje meegekregen, waarbij de instrumentatie me vaak doet denken aan het album Dusty in Memphis. Deze sound wordt gecombineerd met liedjes die erg goed binnen de 60's pop passen.

Het album ken ik inmiddels al zeker meer dan een jaar. En het is een groeibriljantje van grote klasse. De eerste vijf nummers zijn ijzersterk, er komen heerlijke refreinen langs en alles is zeer scherp ingespeeld en gezongen. De violen die in elk nummer langskomen zorgen voor een constant hoogtepunt op het album. Ze zorgen voor de aangename sound van dit album, geven veel sfeer mee en staan constant in dienst van het liedje.
De violen geven of een zeer pittig sausje mee aan een nummers, zoals bij nummers als Age of the Understatement, maar kunnen ook een zeer zwoel gevoel meegeven aan nummers als The Meeting Place.
De uitschieters staan eigenlijk op het hele album verspreid. Er is één heel groot hoogtepunt, dan krijg je alle uitschieters en verder zijn er nummers die hun plicht vervullen maar verder niet het niveau aankunnen van de uitschieters. Dit zijn gelukkig maar een tweetal nummers. Daarbij geldt ook dat eigenlijk bij iedere luisterbeurt andere nummers je weer opvallen. Zo had ik gister bij 'The Meeting Place' ineens een wow-gevoel.

En ook Only The Truth, die zeker niet bij iedereen in de smaak valt, vind ik eigenlijk erg leuk. Je schrikt soms letterlijk van het intro. Je bent namelijk helemaal in een soort trance van de eerste vijf nummers waarna je wakker schrikt van het harde Only the Truth. Ook vervult Only the Truth een belangrijke rol ten opzichte van My Mistakes Were Made For You. Want waar je eerst flink aan het rocken bent wiegt het volgende nummer je in een diepe roes.
My Mistakes Were Made For You heeft niet alleen gezorgd voor mijn ultieme waardering van het debuut van de Monkeys (nummer 1 in mijn top 10) maar ik vind My Mistakes Were Made For You nog altijd het beste nummer dat Alex Turner (nu samen met Miles Kane) ooit schreef. Dit nummer heeft een ongekende subtiliteit. Elk zinnetje wordt bijgestaan door steeds de juiste instrumentatie en de violen zorgen voor constant kippenvel. My Mistakes Were Made For You is ook nog eens een schitterend staaltje poëzie. Dit is dan ook de reden waarom ieder zinnetje zo ontzettend heerlijk klinkt. Ik smelt altijd helemaal weg wanneer ik dit nummer hoor. Dit bandje is een geweldig sideproject geweest van Alex Turner, die ook nog eens een zeer begaafd en getalenteerd mannentje naast zich had: Miles Kane.

avatar van brandos
4,5
Prachtig ambachtelijk album dit. Met strijkers is het altijd moeilijk om niet obligaat te klinken (onze Volendamse scene heeft daar b.v. een patent op) en om echt iets aan de compositie toe te voegen. Ultieme voorbeelden daarvan zijn Nick Drake (Five leaves left) en Jacques Brel ((7) Ces gens la), maar ook Echo and the Bunnymen (Ocean rain) en deze schijf zijn voorbeelden van hoe het wel moet. Deze plaat heeft eenzelfde "sturm und drang" als the Arctic monkeys, maar klinkt iets 'smoother' en is daarom ook meer aan mij besteed (of misschien moet ik mij daar ook meer in verdiepen). In ieder geval klinkt het album, qua (onafgebroken) kwaliteit van de composities, arrangementen en onderwerpkeuze (de (onmogelijke) liefde en al haar wederwaardigheden) tegelijk nostalgisch en tijdloos. Ik kan me voorstellen hoe een (als afgebeelde, Jane Birkin-achtige) muze de muzikant(en) tegelijk tot diepe wanhoop en grote artisitieke prestaties leidde(n).

Gast
geplaatst: vandaag om 11:52 uur

geplaatst: vandaag om 11:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.