David Sylvian and Robert Fripp - The First Day (1993)

De combinatie Fripp en Sylvian is werkelijk prachtig. Zelfs na al die jaren vindt ik dit nog steeds geweldig. Heerlijk sfeertje en een tikje hypnotiserend.

In 1990 wilde Robert Fripp King Crimson opnieuw leven inblazen met David Sylvian als zanger. Die bedankte beleefd voor de eer maar de twee besloten wel samen een album te maken, The First Day dus.
Een prachtig en inderdaad bijna hypnotiserend album.

Toen ik zag dat Fripp en Sylvian, twee van mijn muzikale helden, samen een plaat hadden gemaakt, had ik hoge verwachtingen. Het geheel is wat mij betreft echter duidelijk minder dan de som der delen. De nummers zijn vaak te lang uitgesponnen en kunnen me niet geboeid houden. Toch 3,0*

Ik vind dit een zeer boeiende plaat, ik ben zeer gecharmeerd van deze twee muzikale helden.

Een combinatie die in eerste instantie vraagtekens oproept, maar het werkt buitengewoon goed. De wat arogante naar binnen gekeerde maar geniale Sylvian en het muzikale wonder Fripp hebben een tijdloos monumentje afgelevert die ik nog regelmatig beluister en mij toch weer in een soort lekkere trance roes brengt.

Hoewel ik me muzikaal helemaal in je woorden kan vinden vraag ik me af waarom je Sylvian arrogant noemt. Wat ik lees over Fripp (met name hoe hij zich opstelde en opstelt binnen KC) zou ik dat eerder als kwalificatie op hem willen plakken.

Al lijkt eigenzinnig me een betere omschrijving. Ook voor beiden. Bij concerten zitten ze beiden, praten niet mt het publiek en zouden het liefst oko nog met hun gezicht naar de muur gaan zitten denk ik. En misschien zijn ze dan niet gemakkelijk in de omgang en nogal gesloten types. Dat recht hebben ze toch?

Toen hij uitkwam in 1993 was ik een beetje teleurgesteld, omdat ik hoopte dat het zou voortgaan waar Gone To Earth was gestopt. Dat kan van deze plaat niet gezegd worden. Ik vond de songs nodeloos langdurig voortborduren op relatief lullige deuntjes...maar toch...in de loop van die jaren ben ik juist dat repetatieve gaan waarderen. Vooral 20th century vind ik geweldig. Het is natuurlijk al eerder gezegd hier, maar dat hypnotiserende effect heeft het op mij ook. Eigenlijk zijn er maar weinig platen zoals deze. Boeiend!
Toch vind ik Darshan nog steeds een miskleun van jewelste. Gewoon niet subtiel, gespeend van enige inspiratie - en het klinkt niet eens bedoeld als pretentieloos.
Programmeer dus 20th century en Bringing Down The Light achter elkaar en je hebt een serieuze trip zonder (andere) verdovende middelen.
Dergelijke sfeer wisten ze indertijd in Carré ook te verwezenlijken. Toen stond - om even op de discussie hierboven in te haken - Fripp volledig buiten de spotlights, en Sylvian deed zijn set, zei tot slot 'Thank You' en verdween. Nou ja, we heten niet allemaal Brugman, nietwaar?
Zou mooi zijn wanneer deze twee heren weer eens iets steekhoudends zouden ondernemen.

Dat zou ik ook nog wel eens willen.

Ik vind dit één van de allerbeste albums van David Sylvian die ik óóit van hem heb gehoord. In mijn 'zoektocht' naar alle cd's van David Sylvian van de periode na Japan en Secrets of the beehive heb ik hier oprecht spijt dat ik 'even' afgehaakt was, na dus Secrets of the Beehive.

Inmiddels is dat 'gat' behoorlijk gedicht maar ik was nog niet aan The First day begonnen.

Sylvian (en Fripp dus, voor de goede orde) zetten behoorlijk stevig in en komen met een aantrekkelijk rock/psych album waarbij alle goede elementen die we kennen uit David Sylvian's solo-albums worden aangevuld door virtuoos gitaarspel van Fripp.

Die symbiose leidt tot een geweldig album dat het eigenlijk wel verdiend om wat meer in de schijnwerpers te staan. Sylvian benadert niet alleen zijn voor mij beste solowerk (eerste albums en Dead bees on a cake) maar The First day kan zelfs wedijveren met de laatste drie albums van Japan en dan kom je toch in een soort Heilige der Heiligen inzake Sylvian.

Anders dan mijn voorganger kan ik prima leven met Darshan, het hele album heeft geen zwakke momenten. Als ik elders wel eens lees met welk 'gepriegel' Sylvian nu bezig is, wat dan als 'modern' wordt gekwalificeerd: een album als The First Day lijkt mij meer op het lijf van David Sylvian geschreven.

Fijne plaat verder hoor maar ligt het aan mij of lijkt Darshan wel heel erg veel op Fool's Gold van The Stone Roses?

Dat ligt niet helemaal aan jou

Top album waarvan ik de Live uitvoering nog beter vind. Perfect aanvullend duo deze twee kanjers

Ik ben het eens met Sammael. Niet slecht, maar wel lang uitgesponnen met ellenlange gitaarsolo's. Kan beter. En ik betrap me er ook op dat ik dit album, in tegenstelling tot de meeste van zijn andere albums, niet zo vaak beluister.

Eerst twee korte, redelijk toegankelijke maar ook niet echt orthodoxe nummers met allebei een prachtige gitaarbreak, een soort dubbele schijnbeweging om de plaat om gang te brengen, en dan begint het : Firepower met die prachtige tweede helft, Brightness falls dat met een perfect drumgeluid opent, en 20th century dreaming met ook weer een geweldige tweede helft. Darshan duurt wat te lang (hoewel ik ook iemand ken van wie het rustig een half uur had mogen duren) maar verveelt eigenlijk nergens, en dan verzorgt Fripp nog een prachtige sfeervolle coda... Een geweldige trip, waarvan de spacy instrumentale passages nog sterker worden doordat ze zo effectief door intrigerende songstructuren worden omlijst. Na al die jaren ben ik hier nog steeds niet op uitgeluisterd.
        Vraagje: ik zie in bovenstaande tracklisting achter Brightness falls "Live" staan, maar daar heb ik op mijn exemplaar (gekocht in 1994) nooit iets van gemerkt. Is dat op nieuwere persingen zo? Vervangen door de live-versie van Damage ? (De hierboven vermelde tijd van 6:06 is nochtans die van de studioversie, de liveversie duurt 23 seconden langer.)

Ik heb deze nooit aangschaft. Ben toen voor Dammage gegaan. Staan best veel stukken op die op dit studioalbum ook al staan.

Ik heb ook wel wat moeite met het nogal lang uitgerekte Darshan.
Het heeft een lekker ritme, maar Fripp's spel wordt uiteindelijk wat vervelend.

Ik kocht ooit de liveplaat Damage en heb mij eigenlijk nooit aan deze gewaagd.
Uniek samenwerkingsverband tussen David Sylvian en Meistro Robert Fripp.
Hier al geen onbekenden voor elkaar, want Fripp leverde al bijdragen op Sylvian's album Gone To Earth (1986)
Een aantal jaar later vroeg Fripp aan Sylvian om zich bij een nieuwe versie van King Crimson aan te sluiten, maar de ex Japanfrontman bedankte voor de eer.
Ziehier, toch een gezamelijke plaat.
Een opvallend stevig werkje die best als een KC album verschenen zou kunnen zijn.
Fripp voert namelijk de boventoon met zijn bekende lyrische gitaarspel, die vanouds dreigend en leading is.
Sylvian houdt zich overigens prima staande in dit geheel, maar het is wat vreemd als je hem kent van de atmosferische stijl die hij als soloartiest maakt.
Overall dus een vrij weirde stevige plaat met overigens prima songmateriaal, al ken ik ze van beiden beter.
Brightness Falls is gebaseerd op een riff van Jimi Hendrix, maar misschien ook wel weer bedoeld als eerbetoon( Fripp is zo onvoorspelbaar...je weet het niet.)
Firepower, 20th Century Dreaming.....songs die een typische KC vibe ademen, maar dan net even anders. Experimenteel genoeg met een stevige basis.
Darshan is een (te lang) uitgerekt stuk met een catchy ritme en gitaarfratsen van Fripp, waar Sylvian wat om heen zingt.

Toch over de hele linie wel een kwalitatief sterke plaat, waar dus een tour uit voortkwam.
Een dank je wel van Sylvian aan Fripp voornamelijk, voor bewezen diensten aan Gone To Earth.
Een verkapte KCplaat met Sylvian als vocalist en 2e gitarist/toetsenist.
Na de tour kwam er om waarschijnlijk zakelijke redenen geen samenwerking meer tot stand.
Eigenlijk jammer, want op zich passen de twee heel goed samen.

Op dit album lijkt Sylvian wel haast blij, lachend op de hoes en die kleuren. Ook in de songs is de somberheid van ‘ wrestle with an outlook om life, that shifts between darkness and shadowy light’ weg. Heel geslaagde samenwerking met Fripp, maar het live album hierna is de piek van de samenwerking.