EVANSHEWSON schreef:
Maar deze plaat KLONK gewoon niet zoals een goede liveplaat moest klinken.
Dat is helaas waar. Wie Whole lotta Love van deze plaat onmiddellijk draait na de versie van BBC-sessies zal dat onmiddellijk toegeven.
EVANSHEWSON schreef:
Feit blijft dat ik dit plaatje verloren geld vind, en dat ik How The West Was Won duizend keer beter vind, that's it.
Dat laatste is mogelijk, het eerst is toch niet helemaal waar. Redenen om het toch te kopen:
Rock 'n' roll klinkt lekker gemeen en is daardoor niet te vergelijken met de versie van IV.
Celebration Day is een totaal andere en net zo goede versie als van Led Zep III.
Song remains the same en Rain Song zijn langer en hebben meer passie dan op Houses of the Holy.
De eerste tien minuten (tot Page zijn vioolstok te voorschijn haalt) van Dazed and Confused zijn werkelijk subliem. De compositie is uitgekleed tot op het bot en zoals zo vaak in de muziek: met minimale middelen een maximaal effect.
No Quarter is weer prachtig en heeft gelukkig niet dat irritante onderwaterzangeffect van Houses of the Holy. Prachtige solo's van zowel Jones als Page.
Zware kritiek:
Het vioolstok gepiel op Dazed and Confused is langdradig en daarna spelen de heren met te weinig fut - met uizondering van het coda (na het laatste couplet), maar dan is de gemiddelde luisteraar natuurlijk al lang afgehaakt.
Stairway to Heaven klinkt routineus. Daardoor verveelt de twaalfvoudige herhaling van de beroemde arpeggio (gebroken akkoord) riedel. De gitaarsolo is wel weer mooi, maar niet mooier dan op andere albums.
Moby Dick heeft een technisch kundige maar overigens oervervelende drumsolo en is evenals Whole lotta Love (zie boven) slecht geproduceerd.
EVANSHEWSON schreef:
Kan deze halfbakken plaat niet meer waardering geven dan een 3 sterren (omdat ik nu eenmaal een grote Zepfan ben !)
Maar niet van harte deze keer ***
Dan is het toch niet aardig van je om in het commentaar bij andere albums te doen voorkomen alsof je een halve ster hebt gegeven.