menu

Paul Simon - There Goes Rhymin' Simon (1973)

mijn stem
3,76 (143)
143 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Columbia

  1. Kodachrome (3:35)
  2. Tenderness (2:55)
  3. Take Me to the Mardi Gras (3:31)
  4. Something So Right (4:37)
  5. One Man's Ceiling Is Another Man's Floor (3:48)
  6. American Tune (3:48)
  7. Was a Sunny Day (3:44)
  8. Learn How to Fall (2:48)
  9. St. Judy's Comet (3:21)
  10. Loves Me Like a Rock (3:32)
  11. Let Me Live in the City (Work in Progress) * (4:22)
  12. Take Me to the Mardi Grass [Accoustic Demo] * (2:31)
  13. American Tune [Unfinished Demo] * (4:03)
  14. Loves Me Like a Rock [Accoustic Demo] * (3:25)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 35:39 (50:00)
zoeken in:
avatar van korenbloem
3,0
ik heb deze cd al een tijd, en ik wil hem eigenlijk tussen de 3,5 en 4,0 geven, maar ach dat kan niet, dus krijgt hij een 4,0

Een erg rustig en lekker cdtje, deze verdient zeker meer aandacht op M.M.

EVANSHEWSON
Onbegrijpelijk dat deze klassieker van Paul Simon hier maar een gemiddelde waardering krijgt van 3.36 !
Heb daar meteen iets aan gedaan en deze prachtplaat krijgt van mij 4.5 sterren !

Favorieten zijn Kodachrome, Take me To the Mardi Gras en Loves me Like a Rock !

Respect voor een gigant van een singer-songwriter !

avatar van zinulzki
4,0
St. Judy's Comet is voor mij veruit het mooiste slaapliedje ooit geschreven, zeker omdat mijn vader dit voor mij speelde toen ik nog veilig en wel in mijn wiegje lag.

Pieter Paal
Dit is voor mij Paul Simon's beste album van de seventies.
Alleen maar goede songs.

avatar van indana
4,0
Naast de al genoemde songs springt voor mij voora American Tune er uit.

avatar van Philipstown
5,0
Heb hem al jarenlang in huis en vandaag sinds tijden weer eens in zijn geheel beluisterd. Ben tot de conclusie gekomen dat dit een van de mooiste platen is die ik ken. Beetje laat, maar toch...
Eigenlijk allemaal briljante liedjes. Zijn beste werk staat op zijn solo-platen, vind ik.

Father McKenzie
Zijn allerbeste voor mij. Van begin tot eind ongehoord sterk. Enkel Still Crazy After All These Years en véél later Graceland kunnen bij deze dicht aanklampen.

avatar van LucM
4,5
Graceland is voor mij het beste Paul Simon-album maar dit is natuurlijk ook een prima schijf.
Allemaal degelijke tot briljante songs van een gedreven singer-songwriter waarbij Kodachrome en American Tune de uitschieters zijn.

Stijn_Slayer
Paul Simon solo in de jaren '70 vind ik wel erg tam en zelfs wat zwijmelend. Absoluut vakwerk, maar ik kan m'n aandacht er moeilijk bijhouden.

'Learn How to Fall' is wel een positieve uitzondering, schitterend (openings)riff.

avatar van musician
4,0
Ik kan je helemaal volgen, maar voor mij is Paul Simon juist een man waarbij je mag zwijmelen. Bovendien is hij heer en meester in dit soort muziek.

En hij slaagt er ook nog eens in om mensen die eigenlijk wel van iets stevigers houden te betoveren, zijn spel iets prachtigs te geven waardoor je je er met de beste wil van de wereld niet aan kunt storen.

Overigens pas recent ben ik gevallen voor het idee om There Goes rhymin' Simon en Still Crazy after all these years aan te schaffen. Ik dacht eigenlijk dat ze heruitgaven uit 2011 waren maar dat blijkt 2004 te zijn geweest.

Dat doet aan de kwaliteit van het geluid niets af, het klinkt prima.

Het is op There goes Rhymin' Simon nog maar kort geleden dat Simon had gebroken met Art Garfunkel en op eigen benen moest staan. Ik vind wel dat hij van het duo Simon & Garfunkel verreweg de meest creatieve van de twee was.

En na het horen van dit album zullen de fans van S&G hem waarschijnlijk weer liefdevol in de armen hebben gesloten: hij kon het ook in z'n eentje.

Ik vind deze beter dan het eerste, titelloze debuut (1972) na de breuk. In 1965 was al eens The Paul Simon Songbook verschenen.
De nummers van There Goes Rhymin' Simon zijn sterk en bevatten meerdere klassiekers, al dan niet op single uitgebracht.

Take me to the Mardi grass, waarin zowaar enkele blazers, geeft aan dat z'n album zeker ook enige diversiteit kent. Maar ik val uiteindelijk voor mijn klassieker, St. Judys comet.

edit: bovenaan staat: "koop dit album vanaf € 33,95". Ik hoop niet dat iemand zich hiertoe laat verleiden. Bij Amazon € 4,95

avatar van JJ&Joan
5,0
Een album vol heerlijke muziek.
De aanstekelijke songs 'Kodachrome', 'Loves me like a rock' en 'Mardi Gras', het 'bachiaanse' American tune' en dan moeten we nog es de aandacht richten op...
'Something so right', het mooiste luisterliedje ooit geschreven! Luister en luister opnieuw!

avatar van dennisversteeg
Topalbum van Paul Simon.
Ik heb de quad-versie voor het eerst gehoord, die de mix helemaal opengooit en ook de heerlijke muzikale begeleiding volledig in detail tot z'n recht laat komen.

avatar van Tonio
4,5
Net zoals zijn titelloze album van het jaar hiervoor is ook dit album van een ongekend hoog niveau. Het ene liedje is nog beter dan het andere, maar American Tune mag apart worden vermeld, omdat het voor veel Amerikanen sindsdien als een soort tweede volkslied wordt beschouwd.

4,5
De melodie van American Tune heeft Paul Simon geleend van Bach's O Haupt voll Blut und Wunden. De woorden zijn dus wel Amerikaans, maar de melodie komt uit Duitsland. Wel een mooi album met uitstekende songs.

avatar van nlkink
4,0
Heb hiervan een Amerikaanse persing op vinyl. Jaaaaaaaren geleden samen met zo'n beetje de gehele Paul Simon discografie van de periode 1971-1975 gekocht voor Hfl. 1,- per stuk gekocht in Assen bij de MIRO. Een mooi afwisselend album. American Tune is wel de uitschieter, maar Simon hoeft zich voor de rest van het album zeker niet te schamen. Kodachrome kende ik al langer, mijn neef had de single. Leuk catchy nummer. Verder vind ik Loves Me Like A Rock ook heel mooi, alsmede One Man's Ceiling Is Another Man's Floor.
De bonus tracks kan ik niets over zeggen maar lijken me wel interessant maar niet zo dat ik de CD er voor aanschaf.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Vind Paul's akoestische gitaarspel wel erg mooi op de bonustracks. Met name Take Me to the Mardi Grass.

En jammer dat op de demo van American Tune er net te veel tape-ruis te horen is. Dat kunnen ze beter nog eens digitaal afstoffen.

Deze versie van One Man's Ceiling Is Another Man's Floor vind ik nu minder mooi dan zijn remake op In the Blue Light (2018)

avatar van blaauwtje
4,0
Gisteravond en vanmorgen met de albums van Paul Simon bezig, deze heb ik nog op de eerste persing vinyl uit 1973, kom tot de conclusie dat deze schijf wel erg lekker klinkt, ik doe er een halfje bij, hearts and bonus en graceland vind ik toch ietsje beter, hearts and bones draai ik ook nog regelmatig, graceland eigenlijk nooit meer, maar dat komt omdat ik deze op cd heb, maar dit is echt niet behelpen, take me to the mardi gras, met brass band en the falsetto stem van Claude Jeter vind ik het hoogtepunt.

avatar van Tonio
4,5
Zo maar iets dat mij opvalt: in 1970 bracht Neil Young - nog betrekkelijk aan het begin van zijn carrière - After the Goldrush uit, in 1972 gevolgd door Harvest. Afgezien van het feit dat beide albums destijds (en nu nog steeds) als klassiekers werden/worden beschouwd, heb ik ze altijd als een soort ‘gesplitst’ dubbelalbum gezien. Ze liggen in elkaars verlengde, muzikaal zowel als thematisch, en ontlopen elkaar nauwelijks in kwaliteit. Ik draai ze dan ook graag achter elkaar.

Het zal wel nergens op slaan, maar ik heb het gevoel dat dit destijds door collega’s is opgepikt. Want het zelfde gevoel heb ik ook bij de eerste twee solo-albums van Graham Nash: Songs for Beginners in 1971 en Wild Tales in 1973. En exact hetzelfde heb ik ook met Paul Simon’s titelloze album uit 1972 en There Goes Rhymin’ Simon uit 1973.

Hoewel ik die van Young het beste vind, heb ik die van Nash en van Simon in de laatste 50 jaar vele malen vaker gedraaid.

Dit tweede solo-album van Paul is even fraai als zijn vorige. Ook nu weer een hit met Kodachrome. En met American Tune heeft hij vele Amerikanen zo in de ziel geraakt dat ze het als hun tweede volkslied beschouwen. Tenderness geeft met zijn titel de aard van de song uitstekend weer. En Paul was zelf zo tevreden met One Man's Ceiling Is Another Man's Floor, dat hij dit nummer in een herbewerking heeft uitverkoren voor zijn laatste studio-album In the Blue Light.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:09 uur

geplaatst: vandaag om 15:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.