Ik kan je helemaal volgen, maar voor mij is Paul Simon juist een man waarbij je mag zwijmelen. Bovendien is hij heer en meester in dit soort muziek.
En hij slaagt er ook nog eens in om mensen die eigenlijk wel van iets stevigers houden te betoveren, zijn spel iets prachtigs te geven waardoor je je er met de beste wil van de wereld niet aan kunt storen.
Overigens pas recent ben ik gevallen voor het idee om There Goes rhymin' Simon en Still Crazy after all these years aan te schaffen. Ik dacht eigenlijk dat ze heruitgaven uit 2011 waren maar dat blijkt 2004 te zijn geweest.
Dat doet aan de kwaliteit van het geluid niets af, het klinkt prima.
Het is op There goes Rhymin' Simon nog maar kort geleden dat Simon had gebroken met Art Garfunkel en op eigen benen moest staan. Ik vind wel dat hij van het duo Simon & Garfunkel verreweg de meest creatieve van de twee was.
En na het horen van dit album zullen de fans van S&G hem waarschijnlijk weer liefdevol in de armen hebben gesloten: hij kon het ook in z'n eentje.
Ik vind deze beter dan het eerste, titelloze debuut (1972) na de breuk. In 1965 was al eens The Paul Simon Songbook verschenen.
De nummers van There Goes Rhymin' Simon zijn sterk en bevatten meerdere klassiekers, al dan niet op single uitgebracht.
Take me to the Mardi grass, waarin zowaar enkele blazers, geeft aan dat z'n album zeker ook enige diversiteit kent. Maar ik val uiteindelijk voor mijn klassieker, St. Judys comet.
edit: bovenaan staat: "koop dit album vanaf € 33,95". Ik hoop niet dat iemand zich hiertoe laat verleiden. Bij Amazon € 4,95