menu

Rod Stewart - Every Picture Tells a Story (1971)

mijn stem
3,90 (187)
187 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Mercury

  1. Every Picture Tells a Story (5:56)
  2. Seems Like a Long Time (4:03)
  3. That's All Right / Amazing Grace (6:00)
  4. Tomorrow Is Such a Long Time (3:44)
  5. Henry / Maggie May (5:48)
  6. Mandolin Wind (5:33)
  7. (I Know) I'm Losing You (5:26)
  8. Reason to Believe (4:06)
totale tijdsduur: 40:36
zoeken in:
D'Ouwe Nelis
Dit album zou dan zonder twijfel mee gaan. Het heeft zoveel aspecten die mij intens boeien; het is puur, authentiek, rauw, iets rebels, iets ondeugends, heeft intense verhalen, prachtige melodielijnen, een stem die je in een kolk van vreugde meeneemt en bevat misschien wel het mooiste liefdeslied ( Mandolin Wind ) ooit.


Ik ben het grotendeels met jou eens. Ik zou niet alleen dit album Every picture tells a story meenemen naar een onbewoond eiland, maar ook A nod is as good as a wink to a blind horse van Rod Stewart en de Faces. Deze beide albums zijn in 1971 uitgebracht en vormen volgens mij de beste twee platen van Rod Stewart.

5,0
Wel en niet eens, de door jouw genoemde platen kan ik iedereen aanbevelen, maar daarvoor waren zijn eerste twee solo-platen om bij deze tropische omstandigheden te blijven al smullen van het allerlekkerste ijsje en dan mag je Truth met Jeff Beck vooral niet vergeten. Na 1975 ga ik op zeker voor Foot Loose and Fancy Free en Time uit 2013. Vijftig jaar T(r)ots, wisselvallig, angstaanjagend op de automatische piloot en wispelturig ja, magisch en magistraal absoluut ook!

5,0
Maggie May, Sailing en dit jaar ook weer I don't want to talk about it vertegenwoordigen Rod Stewart in de top 2000. Ik zou Maggie May laten staan, daarna een lans breken voor Mandolin Wind (zijn mooiste en puurste liefdesliedje ooit ), ( If loving you is wrong ) I don't want to be right van Foot Loose and Fancy Free ( adembenemend ), The Killing of Georgie ( akelig actueel, spraakmakend, moedig en gevoelig ) en Brighton Beach ( magische revival, trots, stoer, een inkijk in het diepste van zijn ziel ).

5,0
Every Picture Tells a Story was vandaag helemaal waar. Winterwonderland, met prachtige, magische plaatjes deden mij aan de tekst en sfeer van Mandolin Wind denken.

avatar van devel-hunt
3,5
Storm, regen, hagel, slecht onstuimig weer vandaag maar Every picture tells a story zorg voor een warme deken, goede plaat, tijdloos.

5,0
Het titelnummer knalt ook 50 jaar na opname nog steeds ongenadig fraai binnen. Bevat zowel tergende, beeldende en bevlogen elementen, we zien en horen hier een rasartiest met een missie en achteraf concluderend is dat pad een hemels pad geworden, met de nodige doornen, stekels, maar uiteindelijk altijd weer een fonkelend fontein.

avatar van jorro
4,0
Ook dit album heb ik denk ik rond 1973 bij de bibliotheek geleend, meteen nadat ik Never a Dull Moment dat toen net uit was had geleend. Die beviel erg goed, dus deze er gelijk na gereserveerd. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Beide albums zijn op cassette terecht gekomen en heel vaak beluisterd.
De sfeer die beide albums met zich meebrengen ervaar ik als heel bijzonder, vooral in het najaar en de winter.
Voor mij dus echt een 'feel good' album met prachtige songs. Het titelnummer, Maggie May en Reason to Believe zijn licht favoriet.
Op 16 in de 100 greatest Albums of 1971 en op 31 in de Best Ever Albums lijst over dat jaar.
4*, maar wel een 4+.

5,0
Ontdekt op treinstation Twickenham door Long John Baldry, de aandacht verder op zich gevestigd met het album Truth van Jeff Beck ( ga deze absoluut eens luisteren, de basis voor veel rock bands hierna ) en vervolgens solo begonnen met een heel fijne, ongepolijste, rauwe debuutalbum. Deze plaat kwam daarna en sloeg in als een bom bij muziekliefhebbers. Zowel de single met de 'dubbele' A-kant Maggie May/ Reason to Believe als het album bezorgden hem een nummer 1 plek op de lijsten, zowel in Amerika als Engeland. De trein was nu figuurlijk ook aan het rollen en het titelnummer en voor mij mooiste liefdesliedje ooit Mandolin Wind maakten dit album echt magisch. Nu op 10 januari 2022, op zijn 77ste verjaardag heeft dit album geen sikkepit aan kracht ingeboet, integendeel de plaat is alleen maar gegroeid, gegroeid...gegroeid. Met Brighton Beach ( Time ) en Touchline ( The Tears of Hercules ) komt Rod met vlagen weer terug op dit heerlijke niveau, als geheel is deze echter onklopbaar voor mij. En ja daarbij speelt tijdsbeeld, sentiment, een krakend transsister radiootje en een roman De erfenis van Karlijn ook een rol.

avatar van RonaldjK
5,0
Een cruciaal album in mijn persoonlijke muziekhistorie. Vanaf '76 moet ik Maggie May via de radio hebben ontdekt en toen de tijd daar was dat ik de elpee kon lenen uit de bieb, zo'n vijf jaar later, deed ik dat.

De plaat was de eerste elpee van Stewart die ik draaide en vormde mijn eerste uitgebreide kennismaking met folk(rock); dit naast alle stevige en alternatieve muziekvormen die in diezelfde jaren mijn hart veroverden. Stewart en kompanen maken hier prachtige, tijdloze muziek, ook al hoor je duidelijk dat dit in de jaren '70 werd opgenomen, kort nadat stereo gangbaar werd. Hiervan wordt optimaal gebruik gemaakt met bijvoorbeeld drums in het rechterkanaal en de piano links. Hierdoor ontstaat de suggestie dat je met de band in één ruimte zit; neem er een biertje bij en je waant je in een knusse kroeg.

Voor wie Stewart met gladde muziek associeert: die sound is op Every Picture Tells a Story nog ver, vér weg. De plaat is grotendeels akoestisch; hier en daar duikt weliswaar een elektrische gitaar op, maar hetzelfde geldt voor mandoline, viool en een bescheiden hammondorgeltje. Stewarts schuurpapieren stem (een cliché, ik weet het, maar een betere omschrijving ken ik niet) profiteert hier optimaal van.
De latere Rolling Stone Ron Wood vergezelt hem (dat beiden in The Faces zaten was iets van ver vóór mijn tijd, mij dus onbekend), maar het meest onder de indruk raakte ik van de akoestische gitarist Martin Quittenton. Diens instrumentaaltje Henry, dat aan Maggie May vooraf gaat als aftrap van de B-kant, deed en doet mijn hart smelten.

Alle liedjes zijn heerlijk; of het nu covers zijn of eigen composities, ze vormen één geheel. Een amalgaam van prachtige melodieën en stijlen, van folk via blues naar rock en weer terug, warm en vol bezieling gespeeld. Absolute favoriet werd Mandolin Wind, maar toen ik de plaat vandaag weer eens draaide (op het werk als streaming, thuis op cd), werd wederom duidelijk hoe goed de rest is gebleven. Dat Mick Waller een lekker moppie drumt en hier en daar los mag gaan, verhoogt de afwisseling alleen maar. En laat ik de backingvocals (nou ja, backing...) van Maggie Bell op de titelsong niet vergeten, wat een heerlijke song om mee te openen is dit toch!

Tegenwoordig houd ik van folk in vele vormen, van de eerste albums van het Vlaamse Laïs tot de Zwitserse folkmetalheads van Eluveitie, van de Engelse singer-songwriter Nick Drake tot het Nederlandse zware metaal van Heidevolk. De lijst aan namen is veel langer uiteraard; dat alles dankzij deze plaat. Ik moet 'm maar eens op elpee gaan kopen, de hoes alleen al (de achterzijde!) is een kunstwerkje op zich.

avatar van Rainmachine
3,5
Ik ben mijn Rod collectie aan het complementeren en daar hoort dit album natuurlijk ook bij. Ik had er best wel hoge verwachtingen van na het lezen van alle loftuitingen hier maar het valt mij toch wel tegen. Dit is een echt seventies album met een folky inslag en dat is niet echt mijn ding. Ik heb sowieso weinig op met de seventies als muziek tijdsperk, ben meer een eighties man. Het zal ongetwijfeld de leeftijd zijn. Leuke plaat hoor maar of ik deze vaak zal draaien is zeer de vraag.

5,0
Reason to believe kent vele, prachtige uitvoeringen. Die van Rod ( zie Youtube ) bij One Night Only heb ik definitief in mijn hartje gesloten.

avatar van Hans Brouwer
4,0
Rainmachine schreef:
Ik heb sowieso weinig op met de seventies als muziek tijdsperk, ben meer een eighties man. Het zal ongetwijfeld de leeftijd zijn.
Jongen toch! De seventies zijn de jaren waarin mijn interesse voor muziek werd aangewakkerd. En ja, ook Rod Stewart maakte daar deel van uit. "Every Picture Tells a Story" kocht ik op lp ergens in de jaren '70. Het album heb ik inmiddels als remaster op cd. De lp staat echter nog steeds tussen mijn lp collectie.
Maar ik snap het wel Rainmachine. Tot mijn grote ontsteltenis roepen mijn dochters, geboren in 1990 en 1991, dat na mijn dood mijn muziekcollectie direct naar de Kringloop gaat. Om Jules de Corte na te zingen: "Dat doet een heel klein beetje zeer, zomaar een heel klein beetje zeer".

avatar van Mjuman
Rainmachine schreef:
Dit is een echt seventies album met een folky inslag en dat is niet echt mijn ding. Ik heb sowieso weinig op met de seventies als muziek tijdsperk, ben meer een eighties man. Het zal ongetwijfeld de leeftijd zijn. Leuke plaat hoor maar of ik deze vaak zal draaien is zeer de vraag.


Tja, al alles uit de 70-s een rotcollectie vormt, wil ik voorstellen dat je de daad bij het woord voegt en alle punk/wave en aanverwante van voor 1980 in een grote doos doet, maak ik wel een afspraak met je om je van dat rotspul te ontdoen en zullen de ow'ers united hier zich er wel over onfermen

Trouwens, qua folkinslag: de eerste van All about Eve, voldoet daar zeker aan - als je hebt, stop die dan ook maar in die doos

avatar van Rainmachine
3,5
Misschien moet je je dochters eerst even wijzen op Discogs en de prijzen van het vinyl in je collectie Hans. Ze mogen natuurlijk alles naar de kringloop brengen maar erg slim zou dat niet zijn. Je betaald af en toe een behoorlijke prijs voor bepaalde titels. Ik heb dit album ook in de geremasterde vinyl versie gekocht en dan tik je toch rond de 20 euro af. Dat is nog 1 titel, heb je er 100 dan heb je over 2000 euro, heb je er 1000 dan heb je 20.000 euro. Daar moeten je dochters toch heel wat uurtjes voor werken.

Ik heb zelf meer met de 80's dan met de 70's maar er is zeker muziek uit de 70's die ik zeer waardeer. Waaronder bvb de Beatles, Stones, Supertramp, Kaz Lux (jaja) en ook een paar platen van ome Rod.

avatar van Hans Brouwer
4,0
Rainmachine schreef:
Misschien moet je je dochters eerst even wijzen op Discogs en de prijzen van het vinyl in je collectie Hans. Ze mogen natuurlijk alles naar de kringloop brengen maar erg slim zou dat niet zijn. Je betaald af en toe een behoorlijke prijs voor bepaalde titels. Ik heb dit album ook in de geremasterde vinyl versie gekocht en dan tik je toch rond de 20 euro af.
Rainmachine, ik zal het met de meisjes bespreken. Maar... nog een jaartje werken en dan ga ik als 65e jarige toch echt van mijn pensioen genieten. Hoewel nog geen AOW uitkering, wat onze premier Mark R. met zijn schavuiten ons op schandelijke wijze door de neus hebben geboord, wordt het hoog tijd om op 12 augustus 2023 te stoppen met werken. En dan? Dan ga mijn cd's en lp's, in een luie stoel met in de ene hand tussen mijn vingers een lekker sigaartje en in de andere hand een glas cognac, draaien. Aangezien ik 100 jaar oud word heb ik voldoende tijd om mijn circa 2000 lp's en cd's te draaien. Rod Stewart zit met verschillende albums ook in de verzameling dus "Every Picture Tells a Story" komt dan zeer zeker ook aan bod.

avatar van Rainmachine
3,5
Gelijk heb je Hans, ik heb nog wel een tijdje te gaan en als zelfstandige vrije jongen weet ik niet eens of ik wel met pensioen ga op mijn 65/67e Maar ik wens iedereen die zijn/haar hele leven gewerkt heeft voor zijn/haar pensioen een lang gezond en muzikaal pensioen toe. Als jij 100 gaat worden dan heb je nog wel even te gaan!

avatar van Rainmachine
3,5
Mjuman schreef:
(quote)


Tja, al alles uit de 70-s een rotcollectie vormt, wil ik voorstellen dat je de daad bij het woord voegt en alle punk/wave en aanverwante van voor 1980 in een grote doos doet, maak ik wel een afspraak met je om je van dat rotspul te ontdoen en zullen de ow'ers united hier zich er wel over onfermen

Trouwens, qua folkinslag: de eerste van All about Eve, voldoet daar zeker aan - als je hebt, stop die dan ook maar in die doos


Hmmm dat zijn wel heel veel voorzetten. Even kijken:

1. Er is geen sprake van een 70's rotcollectie, ik heb dit album ook 3 sterren gegeven dat is toch een ruime voldoende. Kan best zijn dat de score omhoog loopt later en ik heb genoeg seventies muziek wat ik wel enorm waardeer. Ook bvb Eagles, Van Morrisson
2. Ik zie bij mijzelf dat ik de muziek van eind jaren 70 meer kan waarderen dan begin jaren 70. Dat is mijn perceptie, ik zeg dus niet dat muziek van begin jaren 70 slecht is maar dat ik daar zelf minder mee heb.
3. All About Eve, dat is een interessante, alleen is dat jaren 80 met een folk twist en daar hou ik dan wel weer van. Ook Hothouse Flowers, Pogues etc. U ziet wij zijn van alle markten thuis...

avatar van Hans Brouwer
4,0
Rainmachine schreef:
Ik zie bij mijzelf dat ik de muziek van eind jaren 70 meer kan waarderen dan begin jaren 70. Dat is mijn perceptie, ik zeg dus niet dat muziek van begin jaren 70 slecht is maar dat ik daar zelf minder mee heb.
Heeft alles te maken met het feit in welk jaar Rainmachine het levenslicht aanschouwde...

avatar van Hans Brouwer
4,0
Mjuman schreef:
Tja, al alles uit de 70-s een rotcollectie vormt, wil ik voorstellen dat je de daad bij het woord voegt en alle punk/wave en aanverwante van voor 1980 in een grote doos doet, maak ik wel een afspraak met je om je van dat rotspul te ontdoen...
Doe maar een bod. We hebben het toch al gauw over 1400 cd's en lp's waaronder een aantal collectors-items... En ja, "Every Picture Tells a Story" (70 jaren lp en geremasterde cd) maken daar onderdeel van uit.

avatar van Rainmachine
3,5
Dat is het magische jaar 1967, the year of Sergeant Pepper & Are You Experienced.

avatar van Hans Brouwer
4,0
Rainmachine schreef:
Dat is het magische jaar 1967, the year of Sergeant Pepper & Are You Experienced.
Ik snap het. Ik ben bijna 10 jaar ouder. Vandaar mijn voorkeur voor de late sixties/ early seventies. En dus ook het early work van Rod Stewart. Tot zo'n beetje zijn album "Atlantic Crossing" met daarop het magistrale nummer "Sailing".

avatar van Mjuman
Hans Brouwer schreef:
(quote)
Doe maar een bod. We hebben het toch al gauw over 1400 cd's en lp's waaronder een aantal collectors-items... En ja, "Every Picture Tells a Story" (70 jaren lp en geremasterde cd) maken daar onderdeel van uit.


Zoveel waardevol spul zou ik onderbrengen in de HBS (Hans Brouwer Stichting) kunnen je dochters mooi runnen en wie weet is er nog wel plek in het kasteeltje in het centrum kan daar meteen een cultureel centrum worden opgezet.

Every Picture Tells a Story staat hier achter me op de plank - maar ik heb meer met die steeg en met de regenjas

avatar van LucM
4,5
Ik vind Every Picture Tells a Story juist een uitstekend album met uitsluitend prima songs. Overigens vind ik vele artiesten met een lange loopbaan juist in de jaren '70 hun beste werk brengen itt. de jaren '80.

5,0
Het jaar 1971 was sowieso een erg fijn muziekjaar, wat te denken van Whats Going On / Marvin Gaye, Sticky Fingers / The Rolling Stones, Who's Next / The Who, heerlijk live album Aretha Franklin en de doorbraak van Rod, opgepikt door Long John Baldry op Twinkenham station en gegroeid bij de Jeff Beck Group.

5,0
De beruchte en beroemde muziekblad Rolling Stone heeft een lijst van de beste 500 albums allertijden, met Every Picture Tells a Story op 177. Dit album is sowieso een ijkpunt in zijn muziekgeschiedenis en voor het eerst in de historie belandde de single Maggie May en het album tegelijkertijd op 1 in Engeland en Amerika. De plaat past perfect in het tijdsbeeld, vormt 1 geheel, is 100 procent puur, authentiek en bevat naast Maggie May, het weergaloze Mandolin Wind, Reason to Believe ( met heel erg fijne live versies ) ook een ruig en ontboezemde titelsong. Het blijft daarom jammer dat nogal wat ( erg gewaardeerde ) Musicmeter aanhangers ( als Lura, Erwinz, Bikkel 2, Roxy 6 en Twinpeaks ) zich nog niet hebben laten horen. Wie weet.

5,0
Het 'voortvluchtige' titelverhaal, de intro bij Maggie May, het beeldende Mandolin Wind, alleen al deze 3 elementen maken deze plaat onmisbaar. Waar roem, vrouwen, voetbal, gemakzucht hem later alle, nogal eens ook verkeerde, kanten in slingerde, is deze rauwer dan rauw, puurder dan puur. Gezegend met enorm veel muzikaal potentie en talent en een niet onbelangrijke voetnoot, ankerpunt in handen van bands als Guns and Roses en The Black Crowes.

5,0
Een fabuleus, rauw, bevlogen album nog altijd, vermoed sterk dat het nooit meer gaat veranderen. Voor velen stelen Maggie May, Reason to Believe en Mandolin Wind daarbij de show. Ergens begrijpelijk, maar vlak de andere nummers niet uit, met speciale aandacht vandaag voor de titelsong. Maggie van Maggie May is niet de enige Maggie die hier excelleert. Maggie Bell kleurt Every Picture Tells a Story mede in als 1 van de mooiste titelsongs ooit. Een verlaat (sorry Droombolus, beter laat dan nooit) dankjewel, eerbetoon aan de vrouw die later haar eigen pad koos, met het in Schotland enorm populaire Stone the Crows. De opbouw, tekst, het ongepolijste, het rauwe, de climax, maken van Every Picture Tells a Story een onvergetelijke song.

avatar van davevr
4,5
geplaatst:
Like all great art, great wine, great craft, and great sex, Rod Stewart’s third album took a long time in coming….”

De advertentie loog er niet om. Toch was de 26 jarige Stewart niet het snoepje van de dag. Zijn twee eerste albums warend degelijk maar niet onvergetelijk. Als je ze nu luistert dan hoor je een blauwdruk voor deze plaat (het rauwe van street fighting man komt terug in I know I'm losing you, die rauwe, emotionele stem). Alleen al omwille van het echt goede (en ongelooflijk politiek incorrecte) titelnummer zou dit een essentiële plaat van Rod moeten zijn. Een kort album, en er staan maar 3 nummers van Rod zelf op. Dat doet niet het beste vermoeden en toch. De covers tonen aan hoe goed hij is in iemand anders zijn werk interpreteren, de eigen nummers hoe goed een songschrijver hij zelf was. Na the Faces was iedereen aan het kijken hoe deze working lad, niet te beroerd om wat zelfspot te gebruiken het er van af bracht. Zijn band is ook echt de moeite. Het klinkt ook allemaal zo leuk en fris, en alsof ze een jong bandje was zonder druk. Het is in 4/4de maar ze spelen bijna allemaal offbeat. "(I Know) I'm Losing You" is een rauwe bluesrockcover van een Motown-nummer (of was het Stax?) dat zoals eerder gezegd doet denken aan the Stones, "Mandolin Wind" is bloedmooi, Maggie May de hit en de rest is ook echt de moeite. Tot en met Smiler was hij toch één van de interessantere artiesten van die tijd, met dit als hoogtepunt.

Zijn er minpunten, natuurlijk. Ik weet niet waarom maar de basgitaar is ontstemd tegen het einde van "Seems...", de opname is sowieso niet denderend goed, hij vliegt zelf wel eens zangtechnisch uit de bocht en het eerder vermelde offbeat spelen. Verder te weinig eigen materiaal. Ik vind dat lastig om dan een heel goede score te geven. Het blijven covers.

Maar wel heel goede, zijn eigen materiaal is echt goed en het is verduiveld charmant. 4,5*.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:28 uur

geplaatst: vandaag om 07:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.