David Bowie - 'Hours...' (1999)
mijn stem
236 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin
-
Thursday's Child (5:22)
-
Something in the Air (5:46)
-
Survive (4:11)
-
If I'm Dreaming My Life (7:04)
-
Seven (4:04)
-
What's Really Happening? (4:10)
-
The Pretty Things Are Going to Hell (4:41)
-
New Angels of Promise (4:37)
-
Brilliant Adventure (1:51)
-
The Dreamers (5:13)
-
Thursday's Child [Rock Mix] * (4:27)
-
Thursday's Child [Omikron: The Nomad Soul Slower Version] * (5:32)
-
Something in the Air [American Psycho Remix] * (6:01)
-
Survive [Marius de Vries Mix] * (4:18)
-
Seven [Demo Version] * (4:05)
-
Seven [Maurius de Vries Mix] * (4:12)
-
Seven [Beck Mix #1] * (3:44)
-
Seven [Beck Mix #2] * (5:11)
-
The Pretty Things Are Going to Hell [Edit] * (3:59)
-
The Pretty Things Are Going to Hell [Stigmata Film Version] * (4:46)
-
The Pretty Things Are Going to Hell [Stigmata Film Only Version] * (3:58)
-
New Angels of Promise [Omikron: The Nomad Soul Version] * (4:37)
-
The Dreamers [Omikron: The Nomad Soul Longer Version] * (5:39)
-
1917 * (3:27)
-
We Shall Go to Town * (3:55)
-
We All Go Through * (4:09)
-
No-One Calls * (3:51)
toon 17 bonustracks
totale tijdsduur:
46:59
(2:02:50)
0
geplaatst: 7 januari 2014, 19:17 uur
Het eerste album van Bowie dat ik heb beluisterd en meteen een prettige kennismaking. Ga het album zeker in beslag nemen en wat verder spitten in de carrière van deze aangename zanger. Eerste helft van het album is verbazingwekkend rustig maar zeer dromerig. De laatste helft is pittiger en rockt meer maar ook hier zit geen slecht nummer tussen.
4,5* Topplaatje
4,5* Topplaatje
0
geplaatst: 2 augustus 2015, 16:49 uur
De cd al jaren in huis, draai m weinig en vond t maar een matige plaat. Nu ie op vinyl uit is toch ook aangeschaft en wonder boven wonder doet ie me nu veel meer dan destijds. .. of dat nou de vinyl beleving is, dat ik ouder ben, of de muziek niet van 1999 was maar vab nu.. ik weet t niet, maar het is gewoon een zeer mooi album!
Mijn 2.5 waardering is dus niet meer van deze tijd en gaat een hele ster omhoog.
Thursdays child is de prijs schieter maar if I'm dreaming my life is een zeer goede tweede.
Bowie blijft verassen...zelfs met platen die al 16 oud zijn.. Ze worden vanzelf goed.. net Rivella, beetje vreemd maar wel lekker.
Mijn 2.5 waardering is dus niet meer van deze tijd en gaat een hele ster omhoog.
Thursdays child is de prijs schieter maar if I'm dreaming my life is een zeer goede tweede.
Bowie blijft verassen...zelfs met platen die al 16 oud zijn.. Ze worden vanzelf goed.. net Rivella, beetje vreemd maar wel lekker.
0
geplaatst: 2 augustus 2015, 17:02 uur
Ik vond deze tijdens de release ook matig, zeker na cd's als outside.1 en earthling leek het ineens zo mainstream. Een paar jaar laten staan en bekoelen doet soms wonderen. Het kan ook zijn dat je niet in de stemming bent voor bepaald soort muziek op een bepaald tijdstip en jaren later blijkt het kwartje wel te vallen.
0
geplaatst: 14 januari 2016, 20:20 uur
De afgelopen dagen weer veel Bowie aan het luisteren vanwege zijn onverwachte overlijden. Dit album een tijdje geleden op vinyl aangeschaft maar het is eigenlijk nooit de kast uitgekomen. En dat is toch niet geheel zonder reden. Ik weet het ook niet zo met dit album, Thursday's Child is erg mooi en I' am dreaming my live heeft een prachtige outro. Zo zijn er nog een paar mooie momenten op 'hours...' maar als geheel beklijft het album niet zo. Dan zet ik toch liever Heaten op.
0
geplaatst: 18 januari 2016, 09:42 uur
Dit 'Hours...' staat vol met rustige mooie rockmuziek. Alle songs zijn goed, sommige erg sterk. Instrumentaal zit het erg goed in elkaar en de productie is om door een ringetje te halen. Als dan ook nog eens David Bowie de songs (mede) componeert en zingt met zijn fraaie stem, dan heb je een echt aangename plaat.
Deze nummers vind ik allemaal erg sterk: de mooie opener Thursday's Child, rocksong Something in the Air, het prachtige If I'm Dreaming My Life, Seven en de gitaarnummers What's Really Happening? en The Pretty Things Are Going to Hell. Dan is ook nog eens het artwork erg mooi van het vinyl (wat van mij mintgroen is). Een boek van 20 pagina's met handgeschreven teksten en foto's. Kortom, ik vind dit (alweer) een heel goed album van David Bowie.
Deze nummers vind ik allemaal erg sterk: de mooie opener Thursday's Child, rocksong Something in the Air, het prachtige If I'm Dreaming My Life, Seven en de gitaarnummers What's Really Happening? en The Pretty Things Are Going to Hell. Dan is ook nog eens het artwork erg mooi van het vinyl (wat van mij mintgroen is). Een boek van 20 pagina's met handgeschreven teksten en foto's. Kortom, ik vind dit (alweer) een heel goed album van David Bowie.
0
Robertus
geplaatst: 18 januari 2016, 09:48 uur
Hmm, ik zag dat ik nog niet gestemd had. Twijfel tussen 3,5 en 4,0. Vind opvolger Heathen nog net ietsje sterker en voorganger Earthling ook.
Toch mag deze er zijn, de laatste keer dat ik hem hoorde viel ook de afsluiter The Dreamers in zeer positieve zin op.
Beetje ondergeschoven kindje dit, eens vaker proberen.
Toch mag deze er zijn, de laatste keer dat ik hem hoorde viel ook de afsluiter The Dreamers in zeer positieve zin op.
Beetje ondergeschoven kindje dit, eens vaker proberen.
0
geplaatst: 18 januari 2016, 09:53 uur
Robertus schreef:
Hmm, ik zag dat ik nog niet gestemd had. Twijfel tussen 3,5 en 4,0. Vind opvolger Heathen nog net ietsje sterker en voorganger Earthling ook.
Hmm, ik zag dat ik nog niet gestemd had. Twijfel tussen 3,5 en 4,0. Vind opvolger Heathen nog net ietsje sterker en voorganger Earthling ook.
Ik vind Heathen ook wat beter, maar ook weer anders. Daarom heb ik het hier naar boven afgerond en staat Heathen ook op 4,5* bij mij. Aan de andere kant wil ik ook niet te veel vergelijken en een album op zich waarderen.
0
Robertus
geplaatst: 18 januari 2016, 10:08 uur
Ik moet wel zeggen dat alle albums in deze periode wel een bepaalde goede basiskwaliteit hebben. Ik ben ook benieuwd of Buddha Of Subburbia nog verkrijgbaar is; ook een behoorlijk avontuurlijk album, dat onder de scores/soundtracks valt. Heb nog een CD-r van ongeveer 15 jaar oud die het overigens nog doet..In die titelsong citeert Bowie maar liefst twee keer zichzelf (bewust): Hij herhaalt een stukje All The Madmen en één keer speelt hij precies die herkenbare muzikale bridge van Space Oddity.
0
geplaatst: 18 januari 2016, 10:27 uur
Robertus schreef:
Ik ben ook benieuwd of Buddha Of Subburbia nog verkrijgbaar is.
Ik ben ook benieuwd of Buddha Of Subburbia nog verkrijgbaar is.
Cd is nog verkrijgbaar, weliswaar met een andere hoes dan 't origneel. Zie dodax.nl bijvoorbeeld.
0
geplaatst: 18 januari 2016, 16:00 uur
lennon schreef:
....Bowie blijft verassen...zelfs met platen die al 16 oud zijn.. Ze worden vanzelf goed.. net Rivella, beetje vreemd maar wel lekker.
....Bowie blijft verassen...zelfs met platen die al 16 oud zijn.. Ze worden vanzelf goed.. net Rivella, beetje vreemd maar wel lekker.
Eerste beluistering is zeker op het niveau van Heathen, die Rivella vergelijking vind ik, naast grappig, ook wel heel op zijn plaats.
Ondanks de Rivella-smaak best wel toegankelijk, ontegenzeglijk Bowie, hier en daar stevig, maar niet geforceerd. The Pretty Things Are Going To Hell bijvoorbeeld, nice, die Reeves Gabrels ragt er aardig op los
En Brilliant Adventure, hoor ik daar niet.........David Sylvian?? (hihi, laat r2d2 het maar niet horen)
1
geplaatst: 14 februari 2016, 13:28 uur
"Dromen we heel ons leven?"
De Major schenkt nog een glas rode wijn in. Het is al laat en bijna donker als Thursday' Child de huiselijke cockpit vult. Het prachtige nummer doet regelmatig een traantje wegpinken, vooral als Major Tom vertelt over zijn turbulente leven en zijn plotselinge gedwongen vertrek.
Het gesprek valt even stil om te kunnen luisteren naar de melodieën. Something in the Air is zo'n prachtige melodie. We houden het ook nu niet droog. Survive! 'Hours...' staat boordevol mooie luisterliedjes!
De periode vanaf 1.Outside is, boven verwachting, er een gebleken van 'n verbazingwekkende hoge kwaliteit. Iedereen grijpt natuurlijk het liefst terug naar die befaamde jaren zeventig en terecht. Velen zijn echter afgehaakt na die verfoeide jaren tachtig en dat snap ik niet helemaal. Maar ach, wat valt er te snappen? Ik wilde toch altijd al liever een kind van de jaren tachtig zijn en zodoende begon mijn leven ook pas echt in 1977 tijdens Low, de opkomst van de punk en... je ontkwam er niet aan, Saturday Night Fever op dansles.
Ik hoorde ook echt thuis in de "No Future" generatie. Bij hoge uitzondering waren mijn hippievrienden het daar volkomen mee eens.
De Major pakt een koffertje uit een nis onder het grote scherm en opent deze met het kleine zilveren sleuteltje dat al sinds jaar en dag om zijn smalle nek hangt.
"Kijk... Alicia! What's Really Happening?" De Major richt zijn zaklamp op het koffertje.
Was mijn bril nou wéér beslagen?
Ik staar vol ongeloof naar dat lege koffertje. "Maar Tom toch... er zit niks in!"
"Klopt! Er zit namelijk een droom in. Je kunt dromen ook niet zomaar zien. Dat kunnen alleen de dromers!"
De Major schenkt nog een glas rode wijn in. Het is al laat en bijna donker als Thursday' Child de huiselijke cockpit vult. Het prachtige nummer doet regelmatig een traantje wegpinken, vooral als Major Tom vertelt over zijn turbulente leven en zijn plotselinge gedwongen vertrek.
Het gesprek valt even stil om te kunnen luisteren naar de melodieën. Something in the Air is zo'n prachtige melodie. We houden het ook nu niet droog. Survive! 'Hours...' staat boordevol mooie luisterliedjes!
De periode vanaf 1.Outside is, boven verwachting, er een gebleken van 'n verbazingwekkende hoge kwaliteit. Iedereen grijpt natuurlijk het liefst terug naar die befaamde jaren zeventig en terecht. Velen zijn echter afgehaakt na die verfoeide jaren tachtig en dat snap ik niet helemaal. Maar ach, wat valt er te snappen? Ik wilde toch altijd al liever een kind van de jaren tachtig zijn en zodoende begon mijn leven ook pas echt in 1977 tijdens Low, de opkomst van de punk en... je ontkwam er niet aan, Saturday Night Fever op dansles.
Ik hoorde ook echt thuis in de "No Future" generatie. Bij hoge uitzondering waren mijn hippievrienden het daar volkomen mee eens.
De Major pakt een koffertje uit een nis onder het grote scherm en opent deze met het kleine zilveren sleuteltje dat al sinds jaar en dag om zijn smalle nek hangt.
"Kijk... Alicia! What's Really Happening?" De Major richt zijn zaklamp op het koffertje.
Was mijn bril nou wéér beslagen?
Ik staar vol ongeloof naar dat lege koffertje. "Maar Tom toch... er zit niks in!"
"Klopt! Er zit namelijk een droom in. Je kunt dromen ook niet zomaar zien. Dat kunnen alleen de dromers!"
0
geplaatst: 20 februari 2016, 22:59 uur
Op Hours neemt Bowie wat gas terug in mijn beleving.
Hij gaat hier meer voor het gevoel en voor songs met een kop en staart.
Voorganger Earthling viel echt op door een drukke straffe produktie gebaseerd op drum& bass/ indrustial en jungle, een vermakelijke plaat waar de meistro goed mee weg kwam.
Hier is Bowie in wezen de kalmheid zelve, meer berustend.
Over zijn schouder heen kijkend en met enige weemoed de begin 70's weer omarmt.
Toch is dit een plaat die prima in het tijdsbeeld past.
De produktie is helder en natuurlijk eigentijds genoeg.
Met die verstane dat hij vaker gaat voor de melanchonie en de stem meer laat gelden.
Missie geslaagd, zonder dat Hours nu echt heel memorabel is.
De urgentie staat op een ander plan en dat is nu net wat hem wat minder Interessant maakt.
Het maakt dat Hours een prettig luisterbare plaat is, maar hier en daar ook wat zoutloos is.
De spanningsboog is gewoon wat minder en her en der is het voor Bowie's doen wat aan de saaie kant.
Anderzijds , kwaliteit genoeg, vaak mooie liedjes, maar hij kan beter.
Met Heathen en Reality is er weer meer peper en houdt hij mij beter bij de les.
Hij gaat hier meer voor het gevoel en voor songs met een kop en staart.
Voorganger Earthling viel echt op door een drukke straffe produktie gebaseerd op drum& bass/ indrustial en jungle, een vermakelijke plaat waar de meistro goed mee weg kwam.
Hier is Bowie in wezen de kalmheid zelve, meer berustend.
Over zijn schouder heen kijkend en met enige weemoed de begin 70's weer omarmt.
Toch is dit een plaat die prima in het tijdsbeeld past.
De produktie is helder en natuurlijk eigentijds genoeg.
Met die verstane dat hij vaker gaat voor de melanchonie en de stem meer laat gelden.
Missie geslaagd, zonder dat Hours nu echt heel memorabel is.
De urgentie staat op een ander plan en dat is nu net wat hem wat minder Interessant maakt.
Het maakt dat Hours een prettig luisterbare plaat is, maar hier en daar ook wat zoutloos is.
De spanningsboog is gewoon wat minder en her en der is het voor Bowie's doen wat aan de saaie kant.
Anderzijds , kwaliteit genoeg, vaak mooie liedjes, maar hij kan beter.
Met Heathen en Reality is er weer meer peper en houdt hij mij beter bij de les.
0
geplaatst: 23 februari 2016, 13:02 uur
Niet bepaald een meesterwerk, daarvoor zijn de liedjes op dit album naar mijn smaak niet goed genoeg. Thursday's Child is een gunstige uitzondering, en de instrumental Brilliant Adventure vind ik ook dik in orde, maar verder klinkt dit album een beetje anoniem en gewoonweg niet spannend genoeg.
0
geplaatst: 19 mei 2016, 16:06 uur
Alicia schreef:
"Dromen we heel ons leven?"
De Major schenkt nog een glas rode wijn in. Het is al laat en bijna donker als Thursday' Child de huiselijke cockpit vult. Het prachtige nummer doet regelmatig een traantje wegpinken, vooral als Major Tom vertelt over zijn turbulente leven en zijn plotselinge gedwongen vertrek.
Het gesprek valt even stil om te kunnen luisteren naar de melodieën. Something in the Air is zo'n prachtige melodie. We houden het ook nu niet droog. Survive! 'Hours...' staat boordevol mooie luisterliedjes!
De periode vanaf 1.Outside is, boven verwachting, er een gebleken van 'n verbazingwekkende hoge kwaliteit. Iedereen grijpt natuurlijk het liefst terug naar die befaamde jaren zeventig en terecht. Velen zijn echter afgehaakt na die verfoeide jaren tachtig en dat snap ik niet helemaal. Maar ach, wat valt er te snappen? Ik wilde toch altijd al liever een kind van de jaren tachtig zijn en zodoende begon mijn leven ook pas echt in 1977 tijdens Low, de opkomst van de punk en... je ontkwam er niet aan, Saturday Night Fever op dansles.
Ik hoorde ook echt thuis in de "No Future" generatie. Bij hoge uitzondering waren mijn hippievrienden het daar volkomen mee eens.
De Major pakt een koffertje uit een nis onder het grote scherm en opent deze met het kleine zilveren sleuteltje dat al sinds jaar en dag om zijn smalle nek hangt.
"Kijk... Alicia! What's Really Happening?" De Major richt zijn zaklamp op het koffertje.
Was mijn bril nou wéér beslagen?
Ik staar vol ongeloof naar dat lege koffertje. "Maar Tom toch... er zit niks in!"
"Klopt! Er zit namelijk een droom in. Je kunt dromen ook niet zomaar zien. Dat kunnen alleen de dromers!"
"Dromen we heel ons leven?"
De Major schenkt nog een glas rode wijn in. Het is al laat en bijna donker als Thursday' Child de huiselijke cockpit vult. Het prachtige nummer doet regelmatig een traantje wegpinken, vooral als Major Tom vertelt over zijn turbulente leven en zijn plotselinge gedwongen vertrek.
Het gesprek valt even stil om te kunnen luisteren naar de melodieën. Something in the Air is zo'n prachtige melodie. We houden het ook nu niet droog. Survive! 'Hours...' staat boordevol mooie luisterliedjes!
De periode vanaf 1.Outside is, boven verwachting, er een gebleken van 'n verbazingwekkende hoge kwaliteit. Iedereen grijpt natuurlijk het liefst terug naar die befaamde jaren zeventig en terecht. Velen zijn echter afgehaakt na die verfoeide jaren tachtig en dat snap ik niet helemaal. Maar ach, wat valt er te snappen? Ik wilde toch altijd al liever een kind van de jaren tachtig zijn en zodoende begon mijn leven ook pas echt in 1977 tijdens Low, de opkomst van de punk en... je ontkwam er niet aan, Saturday Night Fever op dansles.
Ik hoorde ook echt thuis in de "No Future" generatie. Bij hoge uitzondering waren mijn hippievrienden het daar volkomen mee eens.
De Major pakt een koffertje uit een nis onder het grote scherm en opent deze met het kleine zilveren sleuteltje dat al sinds jaar en dag om zijn smalle nek hangt.
"Kijk... Alicia! What's Really Happening?" De Major richt zijn zaklamp op het koffertje.
Was mijn bril nou wéér beslagen?
Ik staar vol ongeloof naar dat lege koffertje. "Maar Tom toch... er zit niks in!"
"Klopt! Er zit namelijk een droom in. Je kunt dromen ook niet zomaar zien. Dat kunnen alleen de dromers!"
beetje pretentieus of niet
0
geplaatst: 29 december 2016, 11:58 uur
Deze is toendertijd volledig langs me heen gegaan. Ik vind hem vrij vlak en "de urgentie" ontbreekt imo in zijn stem en zeker in de muziek. Blijft kwalitatief wel op ruime voldoendes uitkomen.
0
geplaatst: 1 februari 2017, 20:27 uur
Grote, positieve verrassing dit album. Thursday's Child is een mooie, wat ingetogen track en dan komt er gedurende het album meer gitaar in en krijgt het album een fijn rockrandje. The Pretty Things Are Going To Hell is mijn favoriet, maar dit album moet je als geheel beluisteren.
0
geplaatst: 24 april 2017, 09:48 uur
Mooie plaat van Bowie. Geluid klinkt als een klok, de songs zijn mooi verzorgd en zitten prima in elkaar. De echte spanning van 's mans topplaten mis ik wel. Daarom een gemiddelde 3,5***.
Gelukkig verliest 'ie nooit de power van die met diepte begiftigde stem. Dat geeft elke plaat meerwaarde.
Gelukkig verliest 'ie nooit de power van die met diepte begiftigde stem. Dat geeft elke plaat meerwaarde.
1
geplaatst: 29 juni 2017, 16:51 uur
Halverwege de 80er jaren een beetje afgehaakt na Let's Dance. Toen ik dit album in China (cover is zo leuk subtiel anders) kocht en pas in NL beluisterde werd ik toch wel blij verrast.
Eerste nummer Thursday's Child is meteen een heerlijk nummer. Enzo volgden er meer; lekker helder opgenomen en met z'n welbekende fraaie stem !
Ik ga weer meer Bowie luisteren; heb nog enkele in de kast die ik nog niet becijferd heb
Eerste nummer Thursday's Child is meteen een heerlijk nummer. Enzo volgden er meer; lekker helder opgenomen en met z'n welbekende fraaie stem !
Ik ga weer meer Bowie luisteren; heb nog enkele in de kast die ik nog niet becijferd heb
1
geplaatst: 1 december 2017, 09:28 uur
lennon schreef:
De cd al jaren in huis, draai m weinig en vond t maar een matige plaat. Nu ie op vinyl uit is toch ook aangeschaft en wonder boven wonder doet ie me nu veel meer dan destijds. .. of dat nou de vinyl beleving is, dat ik ouder ben, of de muziek niet van 1999 was maar vab nu.. ik weet t niet, maar het is gewoon een zeer mooi album!
Mijn 2.5 waardering is dus niet meer van deze tijd en gaat een hele ster omhoog.
Thursdays child is de prijs schieter maar if I'm dreaming my life is een zeer goede tweede.
Bowie blijft verassen...zelfs met platen die al 16 oud zijn.. Ze worden vanzelf goed.. net Rivella, beetje vreemd maar wel lekker.
De cd al jaren in huis, draai m weinig en vond t maar een matige plaat. Nu ie op vinyl uit is toch ook aangeschaft en wonder boven wonder doet ie me nu veel meer dan destijds. .. of dat nou de vinyl beleving is, dat ik ouder ben, of de muziek niet van 1999 was maar vab nu.. ik weet t niet, maar het is gewoon een zeer mooi album!
Mijn 2.5 waardering is dus niet meer van deze tijd en gaat een hele ster omhoog.
Thursdays child is de prijs schieter maar if I'm dreaming my life is een zeer goede tweede.
Bowie blijft verassen...zelfs met platen die al 16 oud zijn.. Ze worden vanzelf goed.. net Rivella, beetje vreemd maar wel lekker.
Leuk dat er hier ook vinylliefhebbers zijn. Zal ook wel met de leeftijd te maken hebben
Ik heb dit album niet op vinyl helaas, maar staat wel op mijn wenslijst (die veel te groot is). Album wel op cd en is een echt groeialbum. Alleen met Something In The Air kan ik weinig. Vooral het laatste kwart is zeer matig. Vooral de zang, klinkt gewoon vals en geforceerd.
Gelukkig geen irritante saxofoon op dit album.
1
geplaatst: 12 juli 2020, 02:30 uur
Dit is toch ook wel echt een fantastische song en een weergaloze performance bovendien.
0
geplaatst: 24 februari, 09:53 uur
devel-hunt schreef:
Ik vond deze tijdens de release ook matig, zeker na cd's als outside.1 en earthling leek het ineens zo mainstream. Een paar jaar laten staan en bekoelen doet soms wonderen. Het kan ook zijn dat je niet in de stemming bent voor bepaald soort muziek op een bepaald tijdstip en jaren later blijkt het kwartje wel te vallen.
Ik vond deze tijdens de release ook matig, zeker na cd's als outside.1 en earthling leek het ineens zo mainstream. Een paar jaar laten staan en bekoelen doet soms wonderen. Het kan ook zijn dat je niet in de stemming bent voor bepaald soort muziek op een bepaald tijdstip en jaren later blijkt het kwartje wel te vallen.
Misschien dat dat het is, maar ik kan op dit moment bitter weinig met dit album. Te mainstream, glad en in mijn ogen ongeinspireerd.
Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik van het bestaan niet wist en er een enkele luisterbeurt op heb zitten.
0
geplaatst: 24 februari, 12:41 uur
Zwaagje dan is 3,5 nog een zeer redelijke score.
Het is in vergelijking met veel van Bowie’s werk inderdaad niet opzienbarend, hoewel er toch een aantal hele goede tracks op staan. Hours is wel wat anoniem en soms kleurloos in vergelijking met veel van zijn andere werk.
Hours flopte dan ook behoorlijk, en verdween snel in de uitverkoopbakken, zoals zo veel van zijn werk overigens van na zijn Lets dance periode.
Door zijn dood is er een indruk gewekt alsof Bowie jaar in jaar uit ontegenzeggelijk populair was, terwijl zijn platen vanaf midden jaren 80 steeds minder verkochten en hij concertzalen vaak niet meer vol kreeg.
Even een kleine noot, die er niet echt toe doet, maar toch, een mens wil de geschiedenis nogal eens vervalsen,
maar Hours, best oké, maar zeker geen meesterwerkje.
Het is in vergelijking met veel van Bowie’s werk inderdaad niet opzienbarend, hoewel er toch een aantal hele goede tracks op staan. Hours is wel wat anoniem en soms kleurloos in vergelijking met veel van zijn andere werk.
Hours flopte dan ook behoorlijk, en verdween snel in de uitverkoopbakken, zoals zo veel van zijn werk overigens van na zijn Lets dance periode.
Door zijn dood is er een indruk gewekt alsof Bowie jaar in jaar uit ontegenzeggelijk populair was, terwijl zijn platen vanaf midden jaren 80 steeds minder verkochten en hij concertzalen vaak niet meer vol kreeg.
Even een kleine noot, die er niet echt toe doet, maar toch, een mens wil de geschiedenis nogal eens vervalsen,
maar Hours, best oké, maar zeker geen meesterwerkje.
0
geplaatst: 24 februari, 13:45 uur
Weinig hoezen die harder 'late jaren '90' schreeuwen dan de hoes van deze plaat, overigens. Er duikt nog net geen Teletubbie op de achtergrond op.
* denotes required fields.
* denotes required fields.