David Bowie - 'Hours...' (1999)

dit vind ik een goeie van de latere bowie, eindelijk nog eens een plaat met goeie songs

Zeer goed plaat! De tweede beste Bowieplaat van de jaren '90 (op 1 plaats ik "outside").

Knappe songs. Waaronder "What's Really Happening" dat eigenlijk door een fan geschreven werd

tho het wel een enorme switch is tussen Earthling en Hours. niet alleen qua muziek maar ook qua uiterlijk. Bowie bewijst steeds maar weer dat hij De muzikale camelion is.

Het album vind ik wel goed, moest wel ff wennen aangezien er toch wel een aantal softe tot wazige dingen in voor kwamen.

En ik vind dat de versie van Something In The Air voor de soundtrack van American Psycho stukken beter is vergeleken met de album versie.

Geweldig Bowie album. Dit is het bewijs dat hij altijd innoverend blijft. Mensen die beweren dat Bowie alleen in de jaren '70 goed was, zouden hier eens naar moeten luisteren. In de jaren '90 en '00 is hij ook briljant.

Had toch wel iets minder gepolijst mogen worden toch?

Mooi cd van Bowie met als uitschieters Thursday's Child,Something In The Air,Survice en The Pretty Things Are Going To Hell
Ik heb veel cds van Bowie en het is altijd weer een verrassing als er een nieuw album uitkomt
Dit album geef ik 4 sterren

ja, something in the air en survive zijn ook nmi de zgn. 'uitschieters' van deze c.d.
Nmi ook wel een onderschatte c.d. Zou i.e.g. meer aandacht mogen krijgen.

Goed album! De uitschieters zijn Thurday Child en Survive.
Ook het instrumentale Brilliant Adventure is erg betoverend!

Thursday's Child lijkt wel iets uit de seventies, zonder oubollig te klinken... Something in the Air is nog mooier, Seven is één van de mooiste Bowie liedjes ooit, rocken kan hij ook nog dat bewijst hij met het prachige The Pretty Things are going to hell...

Dit album mag er best wezen, ik vind het 4 sterren waard, absoluut!
****

Méér dan gelijk, het kan niet genoeg gezegd worden hoe goed Bowie terug bezig is, jammer voor hen die Bowie ergens half weg jaren 80 hebben afgeschreven, ZE DWALEN!

Lekkere toegankelijk plaat van Bowie die op deze plaat weer laat horen dat hij een fantastische zanger is, die uithaal op het einde van Thursday's child is zeer subtiel maar heel doeltreffend en mooi, zo'n kippevel moment. Zulke momenten maken het verschil tussen goed en geniaal en ik zet Bowie echt bij het kopje geniaal neer, en dat zijn er feitelijk een paar!!

Mooie plaat van Bowie en eindelijk is weer 1 waar geen zwak nummer op staat.

Thursday's Child is echt mooi! Mooie video ook trouwens (mooie man, ook).

Hele album zit goed in elkaar, helaas vind ik de rest van het album niet zo goed als het openingsnummer. 3.5* voor nu.

De rustige nummers klinken wat dromerig en dat bevalt me wel.
Dit album komt daardoor lekker ontspannen over en bevat toch best wat sterke nummers.
Het heeft lang geduurd eer ik ook ben gaan luisteren naar 'de latere Bowie' maar ik moet toegeven dat het me alleszins meevalt (sterker: ik ben aangenaam verrast).
Een zeer verdiende dikke 4*!

Ik geef dit Bowie album 3,5 *
De sfeer is lekker rustig en anders als al zijn andere werk.
Ik vind the pretty things are going to hell een erg goede riff hebben, het is op het eerste gezicht niet echt een Bowie nummer, maar meer een stevige Rock 'n Roll klapper die wat mij betreft op deze cd boven de rest uit steekt.

Alweer een 4? Jazeker!

Ik vind echt dat Bowie in de jaren '90 en '00 niet veel minder is dan in de jaren '70. Inderdaad is dit een lekker dromerig, ontspannen album.

'Seven' en 'What's Really Happening?' zijn twee van Bowie's beste nummers ooit!

Seven?
Aardig nummer hoor, maar overdrijf je nu niet een beetje.

Vind je?

Ik vind 'm echt geweldig.

Mooi album van Bowie. "Earthling" was moeilijk te verteren en volgens mij een misser, maar "Hours" is pop met ballen! Het is jammer dat je deze nummers nooit op de radio hoort, want dat verdienen ze wel. Het wordt tijd dat Bowie herontdekt wordt, en dan liefst van al zijn recentere werk.

Ik vind Earthling toch ook een redelijke misser, die drum'n bass stonden Bowie langs geen kanten, en behalve LittleWonder en I'm Afraid of Americans wil ik daar niet veel van onthouden.

Hier krijgt Bowie zijn vorm van in de seventies stilaan terug te pakken. Thursday's Child is echt vintage Bowie en doet me sterk denken aan een vroege parel als Love You Til Tuesday.
Seven en What's Really Happening behoren tot de beste songs die Bowie ooit maakte, iemand zei dit al geheel terecht eerder....
Dit is een album om in één ruk uit te luisteren, je verveelt je nooit en de songs zijn terug van een degelijke structuur. Bowie was echt terug back in town.

Hours is denk ik Bowie's meest rustige album. Hij heeft natuurlijk aardig wat rockballads op z'n naam staan en van instrumentale sfeermuziek heeft hij ook aardig wat kaas van gegeten (Low, Heroes), maar toch heeft rock en subgenres altijd de overhand gehad in zijn muziek. Maar niet hier, hier is het ene prachtnummer na het andere te horen. Het begint al meteen met een van de beste, Thursday's Child. Tot en met track 6 (What's Really Happening) gaat het album door in dezelfde mooie, rustgevende sfeer met goede songs en zijn mooie stem. Vanaf The Pretty Things Are Going to Hell lijkt het toch weer richting rock te gaan, maar daar is natuurlijk niets mis mee. Want de rocksongs doen het net zo goed als de eerdere nummers. Het instrumentale Brilliant Adventure lijkt zo weggelopen uit de B-kant van Heroes, which is a good thing. Tot slot weer gewoon een sterke song, The Dreamers. Bowie werkt hier weer samen met Reeves Gabrels. Dit leidde meestal tot flinke rockmuziek (Tin Machine, Earthling), maar hier gooien ze het over een hele andere boeg. Met succes. Fijne songs en mooi gezongen. Uitstekend album met verslavende werking.

Na de aanschaf van Reality ben ik eigenlijk pas weer geïnteresseerd geraakt in het werk van David bowie ná Never let me down.

Ik meende dat Never let me down nog een aardig album was, maar ik kon mij er niet meer toe zetten om daarna op korte termijn nog iets van hem te kopen.

Helaas.

Inmiddels ben ik erg benieuwd hoe de rockliefhebbers van over 300 jaar terug zullen kijken naar zijn carriére en dan met name naar de (voorlopig) laatste drie albums die hij heeft uitgebracht.

Ik vind het een waardevol trio, waarbij Hours.... (práchtige driedimensionale hoes, kun je me altijd mee paaien) de aftrap lijkt voor een kwalitatief hoogstaande periode in de carriére van David Bowie. De liefhebbers van over 300 jaar kunnen wel eens heel verrassend denken over Hours....., Heathen en Reality. Misschien kan het wel eens worden beschouwd als onderdeel van het beste werk van David Bowie.

Net als Bryan Ferry (die ik wel ben blijven volgen maar die voor zijn prachtige laatste trio ook een op z'n zachtst gezegd wisselvallige periode achter de rug heeft gehad) lijkt op latere leeftijd er een herbezinning in het schrijven/uitvoeren van muziek te zijn ontstaan.

Bowie en Ferry waren voorlopers, trendsetters wat mij betreft, inzake artrock; de gehele jaren '70 stonden voor een belangrijk deel in het teken van de ontwikkelingen (en ontdekkingen) van o.a. dit duo.
Ze hebben dan ook een niet onbelangrijk stempel gedrukt op de ontwikkeling van de rockmuziek als zodanig.

Maar er ontstond een tijd dat zij minder trendsetter werden en eigenlijk meer volger van andere ontwikkelingen in de muziek, ook qua productie e.a. Dat heeft, over het algemeen gesproken, qua albums niet al te sterke werkjes opgeleverd. Let's dance was misschien leuk in 1983 maar ik betrap me er op dat ik het eigenlijk nooit meer afspeel.

Dat tij hebben beiden weten te keren. Bowie misschien nog iets eerder dan Ferry. Maar het feit is dat, naar mijn smaak, het idee van trend willen zetten of nieuwe willen volgen, volledig overboord is gezet.

Het gevolg is dat het bij een album als Hours..... weer volledig draait om goede muziek/composities, goede uitvoering en een goede productie. Zonder zwakke broeders en bovendien uitermate aanstekelijke rockmuziek. Heathen en Reality vallen onder dezelfde categorie.

Bowie is overigens ook hier nog bijzonder goed bij stem, dus daarom zeg ik: ik weet nog niet wat de keuze van rockliefhebbers over 300 jaar zal zijn, als de data van uitbrengen van albums er niet meer toe doen, als alleen de kwaliteit van het werk voorop staat. Zelf grijp ik de laatste jaren eerder naar één van zijn laatste drie albums dan alles wat daarvoor is uitgebracht.

Hours is één van de betere platen uit Bowie's muzikale catalogus. Het is één grote trip langs zijn eerdere albums. Alle tracks zijn van een uitzonderlijk hoog niveau, de productie is glashelder, en vocaal is de zanger in topvorm. Deze cd mag van mij uren duren!

Ik had weinig verwachtingen bij dit album.
Maar ben aangenaam verrast; Bowies stem is in de loop der jaren zelfs een stuk soulvoller geworden.

Thursday's Child blijft in je hoofd hangen, toch wel een van zijn sterkste singles.

David Bowie, in de jaren 70 op handen gedragen.
Zijn houding en de verschillende gedaantewisselingen; veelal ondergedompeld in een flinke laag roes veroorzakende middelen.
In de jaren daarop erg succesvol; scoorde hits aan de lopende band, en hielp verschillende artiesten weer terug the picture in.
Iggy Pop, Queen, Mick Jagger en Tina Turner; allen zijn hem dierbaar.
Onzin dat zijn albums toen zoveel minder waren. Ziggy Stardust klinkt net zo goed gedateerd.
Bowie die in 1990 een totaal inspiratieloos concert gaf op de Goffertweide, waabij de behoefte aan sigaretten groter was dan het contact met het publiek.
Terwijl hij een jaar eerder nog zo verraste met het fris klinkende Tin Machine, en zoveel energie uitstraalde.
Ik vergeef het hem.
En zo werd ik weer eens aangenaam verrast door 'Hours...'
Overgedoseerd door de zogenaamde nieuwe golf New Wavers die hooguit proberen om de zang van Ian Curtis, Andrew Eldritch of Bowie proberen te imiteren.
Het verlangen naar de echte grootheden wordt steeds sterker.
Meer dan ooit luister ik naar Bowie.
En dan is daar opeens Thursday’s Child.
Een volwassen soulvol stemgeluid, waarbij de kameleon definitief van zijn kleurrijk jasje afwijkt.
Zittend op een grauwe rots wordt alles een stuk grijzer, doorleefder.
Wijsheid van een oude leermeester.
De schubachtige huid doet pijn door een soort van artrose.
Ook in de clip wordt terug gekeken naar het jeugdige bestaan, waarbij de trots der jaren bewaard blijft.
Het doorleefde gezicht ademt verzoening met de sterfelijkheid uit.
Thursday’s Child is dan niet zijn beste song, maar nog nooit eerder wist Bowie mij meer te ontroeren.
Met voldoening luister ik verder, een nieuw mooi hoofdstuk openbaart zich aan mij.
Ingetogen.

Prima plaat van Bowie wat overigens een stuk toegankelijker klinkt dan voorganger Outside. ( Earthling buiten beschouwing gelaten ).
David is goed bij stem en zoals hier reeds eerder aangegeven is de productie van het album dik in orde.
Bowie zet mij ditmaal niet op het verkeerde been, zoals hem dat bij het album Outside wel lukte.
De nummers liggen vlot in het gehoor, waarbij vooral Thursday"s Child, If I"m Dreaming My Life, What"s Really Happening en het titelnummer er wat mij betreft uitspringen.

Een album dat na het heftige Earthling een fikse tegenstelling is, maar goed bij Bowie is dat dan ook niet zo vreemd. Meer mellow, gelatener en beschouwender maakt Bowie na het fantastische 1.Outside, het drukke Earthling wederom een degelijk album, om zo op de valreep goed te maken wat in de jaren tachtig is blijven liggen. Was het m.i. dat Bowie meer de toon zette in de jaren zeventig, in de jaren negentig is hij meer een volwassen 'kind' van zijn tijd, maar wel eentje die daar altijd onmiskenbaar een eigen twist weet mee te geven.

Hoewel ik deze plaat indertijd toch best veel beluisterd heb, is hij in mijn beleving altijd een beetje in de schaduw blijven staan van z'n twee voorgangers 1. Outside en Earthling. Na hem misschien wel vijf jaar niet meer te hebben gedraaid bevalt ie me nu echter beter dan ik had durven hopen, met veel mooie nummers met folky aandoende melodieën en een prachtige melancholieke inslag. Thursday's child en If I'm dreaming my life (met effectieve tempowisselingen) zijn mijn favoriete nummers, maar het korte instrumentaaltje Brilliant adventure zit daar eigenlijk niet veel achter.