menu

David Bowie - 'Hours...' (1999)

mijn stem
3,49 (260)
260 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Thursday's Child (5:22)
  2. Something in the Air (5:46)
  3. Survive (4:11)
  4. If I'm Dreaming My Life (7:04)
  5. Seven (4:04)
  6. What's Really Happening? (4:10)
  7. The Pretty Things Are Going to Hell (4:41)
  8. New Angels of Promise (4:37)
  9. Brilliant Adventure (1:51)
  10. The Dreamers (5:13)
  11. Thursday's Child [Rock Mix] * (4:27)
  12. Thursday's Child [Omikron: The Nomad Soul Slower Version] * (5:32)
  13. Something in the Air [American Psycho Remix] * (6:01)
  14. Survive [Marius de Vries Mix] * (4:18)
  15. Seven [Demo Version] * (4:05)
  16. Seven [Marius de Vries Mix] * (4:12)
  17. Seven [Beck Mix #1] * (3:44)
  18. Seven [Beck Mix #2] * (5:11)
  19. The Pretty Things Are Going to Hell [Edit] * (3:59)
  20. The Pretty Things Are Going to Hell [Stigmata Film Version] * (4:46)
  21. The Pretty Things Are Going to Hell [Stigmata Film Only Version] * (3:58)
  22. New Angels of Promise [Omikron: The Nomad Soul Version] * (4:37)
  23. The Dreamers [Omikron: The Nomad Soul Longer Version] * (5:39)
  24. 1917 * (3:27)
  25. We Shall Go to Town * (3:55)
  26. We All Go Through * (4:09)
  27. No-One Calls * (3:51)
toon 17 bonustracks
totale tijdsduur: 46:59 (2:02:50)
zoeken in:
avatar van musician
4,5
Na de aanschaf van Reality ben ik eigenlijk pas weer geïnteresseerd geraakt in het werk van David bowie ná Never let me down.

Ik meende dat Never let me down nog een aardig album was, maar ik kon mij er niet meer toe zetten om daarna op korte termijn nog iets van hem te kopen.

Helaas.

Inmiddels ben ik erg benieuwd hoe de rockliefhebbers van over 300 jaar terug zullen kijken naar zijn carriére en dan met name naar de (voorlopig) laatste drie albums die hij heeft uitgebracht.

Ik vind het een waardevol trio, waarbij Hours.... (práchtige driedimensionale hoes, kun je me altijd mee paaien) de aftrap lijkt voor een kwalitatief hoogstaande periode in de carriére van David Bowie. De liefhebbers van over 300 jaar kunnen wel eens heel verrassend denken over Hours....., Heathen en Reality. Misschien kan het wel eens worden beschouwd als onderdeel van het beste werk van David Bowie.

Net als Bryan Ferry (die ik wel ben blijven volgen maar die voor zijn prachtige laatste trio ook een op z'n zachtst gezegd wisselvallige periode achter de rug heeft gehad) lijkt op latere leeftijd er een herbezinning in het schrijven/uitvoeren van muziek te zijn ontstaan.

Bowie en Ferry waren voorlopers, trendsetters wat mij betreft, inzake artrock; de gehele jaren '70 stonden voor een belangrijk deel in het teken van de ontwikkelingen (en ontdekkingen) van o.a. dit duo.
Ze hebben dan ook een niet onbelangrijk stempel gedrukt op de ontwikkeling van de rockmuziek als zodanig.

Maar er ontstond een tijd dat zij minder trendsetter werden en eigenlijk meer volger van andere ontwikkelingen in de muziek, ook qua productie e.a. Dat heeft, over het algemeen gesproken, qua albums niet al te sterke werkjes opgeleverd. Let's dance was misschien leuk in 1983 maar ik betrap me er op dat ik het eigenlijk nooit meer afspeel.

Dat tij hebben beiden weten te keren. Bowie misschien nog iets eerder dan Ferry. Maar het feit is dat, naar mijn smaak, het idee van trend willen zetten of nieuwe willen volgen, volledig overboord is gezet.

Het gevolg is dat het bij een album als Hours..... weer volledig draait om goede muziek/composities, goede uitvoering en een goede productie. Zonder zwakke broeders en bovendien uitermate aanstekelijke rockmuziek. Heathen en Reality vallen onder dezelfde categorie.

Bowie is overigens ook hier nog bijzonder goed bij stem, dus daarom zeg ik: ik weet nog niet wat de keuze van rockliefhebbers over 300 jaar zal zijn, als de data van uitbrengen van albums er niet meer toe doen, als alleen de kwaliteit van het werk voorop staat. Zelf grijp ik de laatste jaren eerder naar één van zijn laatste drie albums dan alles wat daarvoor is uitgebracht.

avatar van deric raven
4,0
David Bowie, in de jaren 70 op handen gedragen.
Zijn houding en de verschillende gedaantewisselingen; veelal ondergedompeld in een flinke laag roes veroorzakende middelen.
In de jaren daarop erg succesvol; scoorde hits aan de lopende band, en hielp verschillende artiesten weer terug the picture in.
Iggy Pop, Queen, Mick Jagger en Tina Turner; allen zijn hem dierbaar.
Onzin dat zijn albums toen zoveel minder waren. Ziggy Stardust klinkt net zo goed gedateerd.
Bowie die in 1990 een totaal inspiratieloos concert gaf op de Goffertweide, waabij de behoefte aan sigaretten groter was dan het contact met het publiek.
Terwijl hij een jaar eerder nog zo verraste met het fris klinkende Tin Machine, en zoveel energie uitstraalde.
Ik vergeef het hem.
En zo werd ik weer eens aangenaam verrast door 'Hours...'
Overgedoseerd door de zogenaamde nieuwe golf New Wavers die hooguit proberen om de zang van Ian Curtis, Andrew Eldritch of Bowie proberen te imiteren.
Het verlangen naar de echte grootheden wordt steeds sterker.
Meer dan ooit luister ik naar Bowie.
En dan is daar opeens Thursday’s Child.
Een volwassen soulvol stemgeluid, waarbij de kameleon definitief van zijn kleurrijk jasje afwijkt.
Zittend op een grauwe rots wordt alles een stuk grijzer, doorleefder.
Wijsheid van een oude leermeester.
De schubachtige huid doet pijn door een soort van artrose.
Ook in de clip wordt terug gekeken naar het jeugdige bestaan, waarbij de trots der jaren bewaard blijft.
Het doorleefde gezicht ademt verzoening met de sterfelijkheid uit.
Thursday’s Child is dan niet zijn beste song, maar nog nooit eerder wist Bowie mij meer te ontroeren.
Met voldoening luister ik verder, een nieuw mooi hoofdstuk openbaart zich aan mij.
Ingetogen.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Hoewel ik deze plaat indertijd toch best veel beluisterd heb, is hij in mijn beleving altijd een beetje in de schaduw blijven staan van z'n twee voorgangers 1. Outside en Earthling. Na hem misschien wel vijf jaar niet meer te hebben gedraaid bevalt ie me nu echter beter dan ik had durven hopen, met veel mooie nummers met folky aandoende melodieën en een prachtige melancholieke inslag. Thursday's child en If I'm dreaming my life (met effectieve tempowisselingen) zijn mijn favoriete nummers, maar het korte instrumentaaltje Brilliant adventure zit daar eigenlijk niet veel achter.
 

avatar van west
4,0
Dit 'Hours...' staat vol met rustige mooie rockmuziek. Alle songs zijn goed, sommige erg sterk. Instrumentaal zit het erg goed in elkaar en de productie is om door een ringetje te halen. Als dan ook nog eens David Bowie de songs (mede) componeert en zingt met zijn fraaie stem, dan heb je een echt aangename plaat.

Deze nummers vind ik allemaal erg sterk: de mooie opener Thursday's Child, rocksong Something in the Air, het prachtige If I'm Dreaming My Life, Seven en de gitaarnummers What's Really Happening? en The Pretty Things Are Going to Hell. Dan is ook nog eens het artwork erg mooi van het vinyl (wat van mij mintgroen is). Een boek van 20 pagina's met handgeschreven teksten en foto's. Kortom, ik vind dit (alweer) een heel goed album van David Bowie.

avatar van Alicia
4,5
"Dromen we heel ons leven?"

De Major schenkt nog een glas rode wijn in. Het is al laat en bijna donker als Thursday' Child de huiselijke cockpit vult. Het prachtige nummer doet regelmatig een traantje wegpinken, vooral als Major Tom vertelt over zijn turbulente leven en zijn plotselinge gedwongen vertrek.

Het gesprek valt even stil om te kunnen luisteren naar de melodieën. Something in the Air is zo'n prachtige melodie. We houden het ook nu niet droog. Survive! 'Hours...' staat boordevol mooie luisterliedjes!

De periode vanaf 1.Outside is, boven verwachting, er een gebleken van 'n verbazingwekkende hoge kwaliteit. Iedereen grijpt natuurlijk het liefst terug naar die befaamde jaren zeventig en terecht. Velen zijn echter afgehaakt na die verfoeide jaren tachtig en dat snap ik niet helemaal. Maar ach, wat valt er te snappen? Ik wilde toch altijd al liever een kind van de jaren tachtig zijn en zodoende begon mijn leven ook pas echt in 1977 tijdens Low, de opkomst van de punk en... je ontkwam er niet aan, Saturday Night Fever op dansles.
Ik hoorde ook echt thuis in de "No Future" generatie. Bij hoge uitzondering waren mijn hippievrienden het daar volkomen mee eens.

De Major pakt een koffertje uit een nis onder het grote scherm en opent deze met het kleine zilveren sleuteltje dat al sinds jaar en dag om zijn smalle nek hangt.

"Kijk... Alicia! What's Really Happening?" De Major richt zijn zaklamp op het koffertje.
Was mijn bril nou wéér beslagen?
Ik staar vol ongeloof naar dat lege koffertje. "Maar Tom toch... er zit niks in!"

"Klopt! Er zit namelijk een droom in. Je kunt dromen ook niet zomaar zien. Dat kunnen alleen de dromers!"

Gast
geplaatst: vandaag om 17:05 uur

geplaatst: vandaag om 17:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.