Na de aanschaf van Reality ben ik eigenlijk pas weer geïnteresseerd geraakt in het werk van David bowie ná Never let me down.
Ik meende dat Never let me down nog een aardig album was, maar ik kon mij er niet meer toe zetten om daarna op korte termijn nog iets van hem te kopen.
Helaas.
Inmiddels ben ik erg benieuwd hoe de rockliefhebbers van over 300 jaar terug zullen kijken naar zijn carriére en dan met name naar de (voorlopig) laatste drie albums die hij heeft uitgebracht.
Ik vind het een waardevol trio, waarbij Hours.... (práchtige driedimensionale hoes, kun je me altijd mee paaien) de aftrap lijkt voor een kwalitatief hoogstaande periode in de carriére van David Bowie. De liefhebbers van over 300 jaar kunnen wel eens heel verrassend denken over Hours....., Heathen en Reality. Misschien kan het wel eens worden beschouwd als onderdeel van het beste werk van David Bowie.
Net als Bryan Ferry (die ik wel ben blijven volgen maar die voor zijn prachtige laatste trio ook een op z'n zachtst gezegd wisselvallige periode achter de rug heeft gehad) lijkt op latere leeftijd er een herbezinning in het schrijven/uitvoeren van muziek te zijn ontstaan.
Bowie en Ferry waren voorlopers, trendsetters wat mij betreft, inzake artrock; de gehele jaren '70 stonden voor een belangrijk deel in het teken van de ontwikkelingen (en ontdekkingen) van o.a. dit duo.
Ze hebben dan ook een niet onbelangrijk stempel gedrukt op de ontwikkeling van de rockmuziek als zodanig.
Maar er ontstond een tijd dat zij minder trendsetter werden en eigenlijk meer volger van andere ontwikkelingen in de muziek, ook qua productie e.a. Dat heeft, over het algemeen gesproken, qua albums niet al te sterke werkjes opgeleverd. Let's dance was misschien leuk in 1983 maar ik betrap me er op dat ik het eigenlijk nooit meer afspeel.
Dat tij hebben beiden weten te keren. Bowie misschien nog iets eerder dan Ferry. Maar het feit is dat, naar mijn smaak, het idee van trend willen zetten of nieuwe willen volgen, volledig overboord is gezet.
Het gevolg is dat het bij een album als Hours..... weer volledig draait om goede muziek/composities, goede uitvoering en een goede productie. Zonder zwakke broeders en bovendien uitermate aanstekelijke rockmuziek. Heathen en Reality vallen onder dezelfde categorie.
Bowie is overigens ook hier nog bijzonder goed bij stem, dus daarom zeg ik: ik weet nog niet wat de keuze van rockliefhebbers over 300 jaar zal zijn, als de data van uitbrengen van albums er niet meer toe doen, als alleen de kwaliteit van het werk voorop staat. Zelf grijp ik de laatste jaren eerder naar één van zijn laatste drie albums dan alles wat daarvoor is uitgebracht.