Sixteen Horsepower - Sackcloth 'n' Ashes (1996)

Met stip vind ik dit debuut nog steeds het beste dat 16 Horsepower heeft voortgebracht, de rest komt er eigenlijk niet in de buurt. Hun laatste album Folklore vond ik zelfs een regelrechte afknapper. Maar goed dat ze daarna er mee gestopt zijn. Dit debuut daarentegen, waar ik pas twee jaar geleden mee kennismaakte, nadat ik mij bij MusicMeter had aangemeld staat ook sindsdien rotsvast in mijn top 10 en daar zal het denk ik ook blijven ook. Dit album is een en al emotie, voor mij tijdloze muziek. Het hoge gemiddelde hier op MusicMeter voor dit schitterende debuut is daarom ook volledig terecht.

Heb me de laatste weken wat in deze band verdiept en vind dit een goed debuutalbum, hoewel ik Secret South wat beter vind (zo ook het Mumepubliek ). de 2 topnummers vind ik Black Soul Choir en American Wheeze.

Black Soul Choir heb ik een vorig jaar via de MuMeLadder leren kennen en ik was meteen verkocht. Die countrysound (als ik het zo mag noemen) beviel me meteen. Dit hele album bevat eigenlijk diezelfde sound en is over het algemeen behoorlijk somber en donker van aard. Ook dat bevalt me, maar het maakt dit album wel enigszins eentonig. De nummers zijn maar moeilijk van elkaar te onderscheiden. Ik zou liegen als ik zeg dat ik me daar echt aan stoor, want dit hele album luistert ongelofelijk lekker weg en bevat genoeg variatie en tempowisselingen om me scherp te houden. Hier kan ik zonder problemen drie kwartier van genieten.

David Eugene Edwards bestookt ons weer behoorlijk met zijn bezwerende preken op "Sackcloth 'N' Ashes. En bestoken bedoel ik in deze context niet negatief. Het levert in ieder geval weer een intrigerend album op. Edwards maakt ons deelgenoot van zijn demonen en dat klinkt soms behoorlijk beklemmend. De muziek is vooral folky en sluit aan bij de hoesfoto van "Sackcloth 'N' Ashes. Ik ben niet altijd in deze stemming voor deze muziek en religie is niet iets waar ik mezelf mee identificeer. Maar toch straalt de muziek van Edwards, of het nu bij 16 Horsepower of Wovenhand is, een bepaald verlangen uit. Ik zet het zo af en toe toch even op. Ik raak dan in een soort hypnose, Edwards sleept me mee in zijn wereld en dat zorgt voor voldoende spannende momenten. Eigenzinnig is een kwalificatie die mijn inziens goed past. Beetje vreemd, maar wel lekker zo op zijn tijd.

"Every man is evil, yes every man's a liar..." De muzikale verbeelding van de wereld van Flannery O'Connors Wise blood, van Deliverance, van Nick Cave's debuutroman And the ass saw the angel, van Tennesse Williams, van The night of the hunter, een mix van dat alles, doorgeslagen fire and brimstone preachers. Sterke melodieën, arrangementen die binnen het beperkte instrumentarium opmerkelijk gevarieerd zijn, een Stem die als gemáákt voor deze muziek is (toen ik die voor het eerst hoorde begon ik meteen in reïncarnatie te geloven: Jeffrey Lee Pierce herboren!), kortom een klein meesterwerk dat een groot meesterwerk zou zijn als de tweede helft even sterk zou zijn als de eerste.
        Nu echter moet het raam omhoog, de deur wijd open, de wind door het huis blazen, het verstikkende zondebesef dat deze plaat uitwasemt uit mijn huis worden verdreven.

WoW, gaaf beschreven.

Dank je deric!

In 1996 aangeschaft na het horen van Black Soul Choir op de radio. En nog steeds verdwijnt ie regelmatig int laatje, tijdloze muziek, al vaker omschreven alsof de duivel Edwards op de hielen zit. Levert prachtige muziek op. Aaneenschakeling van hoogtepunten. De drums klinken ook zo heerlijk tegendraads, alsof ie er steeds een fractie naast zit. Imo beduidend beter dan Secret South !

Dit idee heb ik ook altijd gehad. Het is wellicht de enige bekende band die het calvinisme zo ultiem in woord en muziek heeft weten uit te drukken.

Met 500 jaar calvinisme hoop ik dat ze ook op de een of andere manier in beeld komen. Ik betwijfel het, helaas...

Vrij sterke plaat. Wel wat eentonig en Black Soul Choir is en blijft het overduidelijke hoogtepunt, wat een nummer

Eens! Wat betreft Black Soul Choir dan . Ik durf zelfs met zekerheid te zeggen dat dit behoort tot mijn top 5 mooiste nummers aller tijden.

Ik bekeek laatst de artiesten top tien van vanwijk en zag daar de band Wovenhand op negen staan. Ik kende band niet, maar nu ik daar flarden van gehoord heb - en dat klonk erg goed - heb ik besloten eerst maar eens de 'moederband' 16 Horsepower door te pluizen, voordat ik dat bij Wovenhand ga doen. Ik heb nu dit debuut opstaan en dit klinkt echt erg goed. Veelbelovend!

Rogyros, dat is een prima pad dat je gaat bewandelen. DEE is een van de meest inspirerende artiesten van de laatste jaren voor mij. En geloof me, ik ben niet gelovig .
Veel luisterplezier, je hebt veel moois te gaan.

Voor mij het beste 16HP album, of anders gezegd een ijzersterk debuut. De ene mooie rif na de andere en allemaal erg opzwepend. De energie die DEE uitstraalt is enorm en werkt zeer aanstekelijk. Het fijne is bovendien dat de ene rif met de accordeon wordt gespeeld, de volgende met banjo en de daarop volgende met gitaar. Het verveelt dus ook niet snel.
Welke rif de mooiste is? Ik neig naar de rif van American Wheeze op accordeon. Bij mij wekt de accordeon de meeste energie op.
5* blijft 5*, want 6 kan niet

Elke keer als ik dit op zet, denk ik aan deze omschrijving. Het kan niet treffender beschreven worden dan zo. Black Soul Choir gaat steevast elk jaar de top 2000 stemlijst in. Zonder effect overigens, en helaas

Voor mij met afstand het beste album van 16 Horsepower. Wat een passie, energie en fanatisme legt David Eugene Edwards en zijn bondgenoten in dit album.

Geen slecht nummer te bekennen. "American Wheeze" is voor mij wel echt het topnummer van dit album.

Wat is dit toch een mooi album. Ik had het al een tijd niet meer geluisterd maar vandaag op de fiets maar weer eens gedraaid, prachtig...
In 1996 was ik op Lowlands en op een gegeven moment raakte ik mijn vrienden kwijt. Terwijl ik over het terrein slenterde liep ik toevallig langs de tent waar 16 Horsepower net aan zijn optreden begon en heb daar zwaar onder de indruk de show staan kijken, daarna direct doorgelopen naar een stand met cd's en dit album gekocht, sindsdien ben ik eigenlijk fan. Jammer dat Dave Eugene Edwards de laatste jaren met Woven Hand albums maakt waar ik niet zoveel mee kan. De eerste jaren Wovenhand waren nog in de lijn van 16HP en helemaal geweldig maar vooral de laatste plaat is mij wat te zwaar. Secret South blijft mijn favoriet maar Sackloth 'n' Ashes is een goeie tweede.

Eens wat betreft Secret South! En deze mag er zeker ook wezen. Maar een tip van een aanhanger van ook het laatste werk van Woven Hand, geef Silver Sash een paar draaibeurten!

American Wheeze ooit eens ‘per ongeluk’ gedownload eind negentiger jaren en de opvolgende dagen het hele oeuvre. Dit is een revolutinair album: band met een volledig uniek geluid. Zo debuteren is alleen de groten gegeven: als er een god is zou die trots op hen zijn.

Amen!

Net bij Sonic Whip uit de vinyl bakken gehaald. Valt me op dat in elk geval Black Soul Choir een stuk sneller is dan de versie die ik van o.a Spotify ken. Het voelt gewoon off, geldt voor alle nummers volgens mij maar bij dat nummer viel het me meteen op. Hij staat gewoon op 33 rpm. Weird, zou hem anders hebben laten liggen.

repelstefan, volgens Discogs is dit album origineel niet op vinyl verschenen. De enige versie is die op Music On Vinyl uit 2012. Van Music On Vinyl weet ik dat die vaak gewoon de cd op lp zetten. Kan goed zijn dat daarbij iets mis gegaan is met de draaisnelheid. Als ik jou was zou ik de tijd eens opnemen van het nummer. Dan weet je meteen of en hoeveel het verschilt.

Als ik hem op Spotify tegelijkertijd afspeel gaat hij er na 3 seconden al merkbaar langslopen, hij is echt fors sneller.

Volgende keer beter opletten als ik een Music on Vinyl zie . Thanks iig!

Na drie seconden merk je al verschil in snelheid? Oef, dan moet het wel héél erg afwijken. De MOV-persing is inderdaad de enige vinylversie van het album, dus alternatieven zijn er niet. Gek genoeg zijn ze op Discogs uitermate positief over deze persing, en ook elders zie ik voornamelijk lovende commentaren. Je zou haast denken dat je een mislukt exemplaar hebt, hoewel ik me nauwelijks kan voorstellen dat de ene LP qua snelheid zoveel van de andere kan verschillen. Het enige wat je doen doen is je platenspeler wat anders afstellen, als je apparaat daar tenminste de mogelijkheid toe heeft. Maar om dat nou iedere keer voor één LP te doen...

Ik heb zelf alleen de CD, en daar laat ik het dus ook maar bij, gezien je commentaar. Ik scoor zelf nogal wisselende resultaten met MOV-persingen. Dat ze digitaal bewerkt zijn, vind ik niet zo'n probleem. Dat het meestal niet de originele mastertapes zijn gebruikt, vind ik al wat bedenkelijker, maar ook daar valt mee te leven als het goed klinkt.
Over het algemeen zijn de MOV-persingen zelf (dus de plak vinyl) uitstekend van kwaliteit; weinig tot geen ruis en kraakjes en moolie platte persingen. De kwaliteit van de mastering loopt nogal uiteen, en soms vind ik ook de drukkwaliteit van het artwork in negatieve zin verschillen van het origineel.

Maar een plaat die aanmerkelijk sneller loopt dan de CD-versie (of in elk geval de Spotify-versie)? Dat heb ik nog nooit eerder gehoord. Het enige vergelijkbare geval dat ik ken, is de CD-versie van een album van Colin Blunstone, Never Even Thought. Daar wordt de muziek op de CD juist aanmerkelijk sneller afgespeeld dan op de oorspronkelijke vinylversie. Ik heb die CD geretourneerd, want ik vond het geen gehoor. Maar ook hier geldt: alternatieven zijn er niet, want er bestaat maar één CD-versie. Ik heb wel mijn oude vinyltje maar gehouden.

Sackcloth 'n' Ashes kreeg in 1996 de nodige aandacht in Oor en ik zal het toentertijd ook wel op de radio (Kink, VPRO?) hebben gehoord. Hij kreeg zelfs een stripverhaal in Oor - van Peter Pontiac?
Hoe dan ook, ik was klaar met mijn geliefde hardrock / metal en toe aan iets nieuws. 16 Horsepower vulde dat gat. Vaak akoestisch met de instrumenten uit country en folk en tegelijkertijd de bezwerende sfeer van Joy Division. Zo omschreef ik het aan vrienden en al had ik dat waarschijnlijk niet zelf verzonnen, het beschreef perfect waarom de muziek mij zo raakte. Een vreemde combinatie die wonderwel werkte.

De zwaarte van de composities paste wonderwel goed bij de akoestische transparantie van de muziek. Mijn belangstelling voor (pure) country ontwaakte en deed mijn voorliefde voor new wave herleven, een genre dat ik had verwaarloosd.
Zwakke nummers kwam ik niet tegen, maar ten diepste dit ging over méér dan een cd met goede liedjes. In beschrijvingen las ik dat het was alsof de duivel zanger-en-veel-meer David Eugene Edwards op de hielen zat. In de teksten (tekstboekje bij de cd vergemakkelijkte dit) wordt echter duidelijk dat hij worstelde met de menselijke natuur in zowel zichzelf als bij anderen. "I am an honest man - when I'm not lying". klinkt het in Harm's Way. Nee, een vrolijke lachebek hoor je hier niet. Wel iemand met een verlangen naar hemelse puurheid.

Het cd-boekje mocht er ook zijn met onder meer die fraaie foto van zijn opa met zijn prijshaan, op mijn versie niet de voorzijde van de hoes. Het gezicht van de man deed me denken aan mijn ene opa en bracht warme gevoelens.
En zo zat het schijfje onafgebroken in mijn cd-speler. Instrumenten als banjo en accordeon deden me beseffen dat ze ook met maximaal effect in eigentijdse muziek kunnen worden gebruikt en niet per se in traditionele country of Frans chanson. In contrast met de elektrische gitaar die soms verschijnt werden die geluiden alleen nog maar mooier. Zelfs de blues klinkt niet als blues; melodieuze tegenhangers op Edwards' monotone zang, zeker met alle afwisselende composities.

Toen ik de muziek enige tijd geleden aan mijn oudste zoon liet horen, herkende hij dit warempel; hij is er op vier-, vijfjarige leeftijd vaak aan blootgesteld.
Na Sackcloth 'n' Ashes jarenlang niet te hebben gedraaid, komt ie tegenwoordig zo af en toe weer uit de kast. En vandaag besef ik dat dit album - met de Franse drummer Jean-Yves Tola en bassist-cellist Keven Soll - bij de soundtrack van mijn leven hoort.
Favorieten aanwijzen? Eigenlijk alle veertien! Heb 'm alsnog toegevoegd aan mijn Top 10 albums op MuMe, waarmee de liveklassieker van UFO eruit werd geknikkerd. Dit genre en deze sfeer horen daar nu eenmaal thuis.

Soms helpt het als je een plaat echt héél iet draait. Bij mij denk ik zeker 12 jaar geleden. Maar mijn lieve hemel, wat is dit goed! Onvergelijkbaar, enorm grimmig. Fuck it, dit is gewoon 5 sterren.

Herkenbaar

Eens

Gewoon 5 sterren, dit is toch prachtig van het eerste tot en met het laatste nummer?