Sackcloth 'n' Ashes kreeg in 1996 de nodige aandacht in Oor en ik zal het toentertijd ook wel op de radio (Kink, VPRO?) hebben gehoord. Hij kreeg zelfs een stripverhaal in Oor - van Peter Pontiac?
Hoe dan ook, ik was klaar met mijn geliefde hardrock / metal en toe aan iets nieuws. 16 Horsepower vulde dat gat. Vaak akoestisch met de instrumenten uit country en folk en tegelijkertijd de bezwerende sfeer van Joy Division. Zo omschreef ik het aan vrienden en al had ik dat waarschijnlijk niet zelf verzonnen, het beschreef perfect waarom de muziek mij zo raakte. Een vreemde combinatie die wonderwel werkte.
De zwaarte van de composities paste wonderwel goed bij de akoestische transparantie van de muziek. Mijn belangstelling voor (pure) country ontwaakte en deed mijn voorliefde voor new wave herleven, een genre dat ik had verwaarloosd.
Zwakke nummers kwam ik niet tegen, maar ten diepste dit ging over méér dan een cd met goede liedjes. In beschrijvingen las ik dat het was alsof de duivel zanger-en-veel-meer David Eugene Edwards op de hielen zat. In de teksten (tekstboekje bij de cd vergemakkelijkte dit) wordt echter duidelijk dat hij worstelde met de menselijke natuur in zowel zichzelf als bij anderen.
"I am an honest man - when I'm not lying". klinkt het in
Harm's Way. Nee, een vrolijke lachebek hoor je hier niet. Wel iemand met een verlangen naar hemelse puurheid.
Het cd-boekje mocht er ook zijn met onder meer die fraaie foto van zijn
opa met zijn prijshaan, op mijn versie niet de voorzijde van de hoes. Het gezicht van de man deed me denken aan mijn ene opa en bracht warme gevoelens.
En zo zat het schijfje onafgebroken in mijn cd-speler. Instrumenten als banjo en accordeon deden me beseffen dat ze ook met maximaal effect in eigentijdse muziek kunnen worden gebruikt en niet per se in traditionele country of Frans chanson. In contrast met de elektrische gitaar die soms verschijnt werden die geluiden alleen nog maar mooier. Zelfs de blues klinkt niet als blues; melodieuze tegenhangers op Edwards' monotone zang, zeker met alle afwisselende composities.
Toen ik de muziek enige tijd geleden aan mijn oudste zoon liet horen, herkende hij dit warempel; hij is er op vier-, vijfjarige leeftijd vaak aan blootgesteld.
Na
Sackcloth 'n' Ashes jarenlang niet te hebben gedraaid, komt ie tegenwoordig zo af en toe weer uit de kast. En vandaag besef ik dat dit album - met de Franse drummer Jean-Yves Tola en bassist-cellist Keven Soll - bij de soundtrack van mijn leven hoort.
Favorieten aanwijzen? Eigenlijk alle veertien! Heb 'm alsnog toegevoegd aan mijn Top 10 albums op MuMe, waarmee de liveklassieker van UFO eruit werd geknikkerd. Dit genre en deze sfeer horen daar nu eenmaal thuis.