De reïntegratie van Ward deel 7:
Al viel mijn eerste luisterbeurt van The Microphones’ The Glow, Part 2 niet tegen, vond ik het ook een beetje een rommelige plaat. De langere liedjes deden het meteen wel goed, maar al die schetsjes tussendoor vond ik niet altijd even goed werken. Toch greep de plaat mij bij elke luisterbeurt steeds steviger vast, totdat ontsnappen niet meer mogelijk leek. Aan de andere kant waarom zou je willen ontsnappen aan de greep van dit fijne plaatje. Phil Elverum lijkt deze plaat vooral voor zichzelf gemaakt te hebben, maar is toch zo gul om ons een kijkje in zijn wereld te gunnen.
Dat kijkje is echter niet altijd even plezierig. Elverum zingt namelijk vol bezieling over zijn zielenroerselen die met name over liefdesverdriet en depressie te lijken gaan. Hij brengt dit echter met zo’n ontwapenende eerlijkheid dat het soms bijna ongemakkelijk wordt. Alsof je getuige bent van iets dat niet voor jou ogen (of in dit geval oren) bestemt is. Dit bedoel ik echter allerminst negatief. Het zorgt ervoor dat de plaat een enorme emotionele impact heeft. De eerste keer dat ik die uithaal bij ‘My blood flows harshly’ in
The Glow, Part 2 hoorde moest ik wel even slikken. De emotionele eerlijkheid en wanhoop die in veel van de teksten zit lijkt samengebald te zijn in die kreet. Elverum is ook slim genoeg om zijn zielenroerselen vrij abstract te verwoorden, waardoor iedereen voor zichzelf iets uit teksten kan halen. Hierdoor wordt het gelukkig ook nooit zeurderig of te pathetisch. Bovendien komen de momenten waarin hij tekstueel wel wat concreter wordt meteen extra hard binnen.
We lijken hier een man te horen die in de war is en van emotie naar emotie schiet. Dit komt ook muzikaal terug. De muzikale omlijsting lijkt puur intuïtief. Elverum’s emotionele achtbaan komt muzikaal terug in de weerbarstige aaneenschakeling van muzikale ideeën. Van melancholische berusting (
Headless Horseman) schieten we naar dromerig verlangen (
My Roots Are Strong) om later gewoon met een stukje noise te komen (
Samurai Sword). Soms ook binnen een nummer, zoals in
I Felt My Size waarin optimisme constant door de verslagen berusting probeert heen te breken. Elverum bewijst sowieso een meester te zijn in het vertalen van de emotie van een tekst naar muziek. Zo is het een briljante vondst om herinneringen aan een ex-geliefde in
The Moon vorm te geven door de zang zacht in te mixen. Hoe de zang wordt ondergesneeuwd door de muzikale omlijsting in dat nummer, is er een betere manier om de vergankelijkheid van die herinneringen weer te geven? Ondanks het onvoorspelbare karakter van de muziek blijft het toch een geheel. Dit komt mede door de lo-fi aanpak die de plaat kenmerkt. Of we nu naar een stukje noise luisteren of naar een zacht gitaar met fluisterzang liedje, het klinkt altijd of het een kwartiertje nadat het geschreven is op band is gezet. Al deze kanten behoren onmiskenbaar tot het universum van The Glow, Part 2. Met name de onvaste, zachte stem van Elverum en het warme geluid van de akoestische gitaar met nylonsnaren vallen hierbij op.
Mijn kritiekpunt dat de plaat wat rommelig en bij vlagen te schetsmatig is valt dan ook volledig weg. Waren al die ideeën keurig uitgewerkt zou de emotionele impact grotendeels wegvallen. Het intuïtieve muzikale karakter geeft de plaat juist die emotionele punch. Een soort muzikale stream-of-consciousness. Elverum gunt ons een kijkje in zijn meest persoonlijke gedachtes. Dat levert zowel ontroerende en mooie als ongemakkelijke momenten op, maar altijd bijzonder en de moeite waard. 4*