The Cure - Pornography (1982)

#teamlennert

Om ook maar eens iets te zeggen: One Hundred Years is het Jan Cremer moment van Robert Smith.
Het voelt echt hetzelfde als het begin van Cremers Carrière.

Het is deze maand precies 40 jaar geleden dat dit inmiddels legendarische meesterwerk uitkwam. Hoewel Robert Smith er toen al in zijn jeugdige arrogantie van overtuigd was dat The Cure 'de redding' van de rockmuziek was, kon hij niet bevroeden dat zijn band 4 decennia later als een van de meest vernieuwende en invloedrijke bands zou gelden. Ik weet niet meer precies wanneer ik dit album voor het eerst hoorde maar het zal eind '84 begin '85 geweest zijn. Ik was 17 jaar en ik wist niet wat ik hoorde, die stem, die intensiteit en duisternis, ik vond het prachtig. Toch durfde ik het album niet te vaak te luisteren, er gingen berichten rond in de media dat sommige jongeren zelfmoord pleegden na het luisteren van The Cure, ik was bang dat mij dit ook zou overkomen als ik er te vaak naar zou luisteren! Voor die tijd was dit een van de meest duistere albums die er waren. Nu luister ik er heel anders naar en hoor ik vooral de kwaliteit van de songs en het exceptionele karakter van dit album. Veel bands in het genre hebben dit geluid geprobeerd te evenaren, ik ben er nog niet een tegengekomen die dit is gelukt. Het is een album dat op zichzelf staat, uniek is in zijn soort en dat markeert voor mij een tijdloos meesterwerk.

In zijn somberheid, depressieve teksten en uiterst melancholische sfeer ligt met dit album juist zijn schoonheid. Het laatste album uit de klassieke periode. Hierna volgden in mijn optiek twee bijzonder matige albums (Head On The Door & The Top) en daarmee was de middenperiode nooit echt aan mij besteed.

Pas met KMKMKM rehabiliteerde The Cure zich en dan nog steeds maar ten dele.

Pornography is er een in het rijtje Faith die al net zo deprimerend is.

Favoriete nummers : A Strange Day, Cold & Pornography (al klinkt het hele album live op Trilogy wat mij betreft veel rauwer, dynamischer en beter).

Hypnotiserend

En toen naderde daar de nieuwe Cure. Deze puber volgde het nieuws gespannen. Leek de sound op de vorige twee albums sterk op elkaar, voor Pornography werd iets anders verwacht. Alleen al om de titel was ruim van tevoren één en ander te doen, waarbij met name over de hoes werd gespeculeerd.
Gelukkig geen obscene plaatjes, zo bleek toen de plaat in mei 1982 verscheen. Oor (Bert van de Kamp) was niet zo positief over de muziek, al hield hij nadrukkelijk een slag om de arm. Fanatiek spelde ik de recensie in de bibliotheek, waar ik mij al lezend verloor in de ingebeelde muziek. Toen in juli het vinyl daadwerkelijk in de bak van de fonotheek stond, ontfermde ik mij er gretig over.

Ik herinner me die bloedhete zomerdag in 1982, toen deze plaat zijn rondjes draaide op mijn draaitafel.
Al bij de eerste tonen was duidelijk dat dit geen herhaling was van de sound van Seventeen Seconds en Faith. Die waren geproduceerd door Mike Hedges, uiteraard mét frontman Robert Smith. Deze keer zat Phil Thornalley achter de knoppen en denderde zware percussie uit mijn boxen, vergezeld door de diepe bas- en toetsenklanken van Simon Gallup. Daar bovenuit was er de ijle stem van Smith, zijn weltschmerz beklagend.
De muziek en de stijl, ze mochten zijn veranderd maar het was onmiskenbaar The Cure. Een band als deze stond op zichzelf. Enerzijds leek het toch wel op de vorige albums, anderzijds werden er geluidsmuren opgetrokken zonder dat scheurende gitaren nodig waren.
De sfeer was wederom mystiek en diep-melancholisch: “Ambition in the back of a black car” weeklaagde Smith en ik dacht terug aan de begrafenis van mijn opa, toen alweer bijna vijf jaar geleden. De repetitieve drumpatronen van Lol Tolhurst dreunden door tot in mijn ziel.

Van geleende platen koos ik altijd kritisch de beste nummers om op te nemen, want cassettebandjes waren duur en snel vol. Bij Pornography echter werd duidelijk dat die in zijn geheel moest worden gekopieerd. Het bandje bevatte vervolgens als extraatje gratis ruis, typisch voor het medium, wat ik op de koop toe nam.

Ook vandaag kan ik niet echt een favoriet van dit album kiezen. Aangezien ik van MuMe maar twee keer mag kiezen, ga ik voor opener One Hundred Years die mij indertijd op mijn snikhete zolderkamer omverblies plus voor het enigszins verstilde Siamese Twins. Maar vraag het me over een uur en het zijn misschien A Short Term Effect of het hypnotiserende A Strange Day. Of weer andere.

Als ik dit album tegenwoordig hoor, sinds enkele jaren heb ik 'm op cd, weet ik weer hoe het voelt om in je zomervakantie te moeten lezen voor je boekenlijst (Couperus) terwijl The Cure daarbij de soundtrack leverde en ik in de provisiekast van mijn ouders vermouth had ontdekt.
Maar het is meer, véél meer dan nostalgie. Sterke composities, ingebed in een galmende sound van drums, bas en keyboards. Een wereld op zich, die maar één album zou duren.

Herkenbaar en mooi verhaal RonaldjK.
Ik was ook wel behoorlijk Cure fan in die tijd , en koesterde Seventeen Seconds. Toen zag ik de nieuwe lp liggen van The Cure in de plaatselijke platenzaak. Die hoes integreerde me meteen toen ik hem zag. Wazige foto van de hoofdrolspelers.
Maar toen ik hem thuis draaide , ging er een andere wereld voor me open. Dit was anders dan ik allemaal hiervoor had gehoord. Heerlijke muziek , waar ik niet depri , maar vrolijk van werd. Zo zie je maar. The Cure laat me nooit meer los.

Vandaag beluisterde ik dit album van BÖC. Opeens wist ik weer dat ik in 1982 die hoes voor me zag als ik One Hundred Years hoorde: "Ambition in the back of a black car," het had in mijn associatie de hoes bij de single kunnen zijn.
Al denk ik niet dat de heren Smith-Tolhurst-Gallup dat met mij eens waren geweest, het had er vermoedelijk naar hun smaak veel te dik bovenop gelegen. Het plaatje zegt wel iets over hoe ik Pornography beleefde.

een elpee waar de kracht en levenslust vanaf spat. ik moest er in 1982 behoorlijk aan wennen (net als ‘to each … van a certain ratio - een jaar eerder). draai het album nog steeds met veel plezier. er staat voor mij geen enkel slecht nummer op, maar ‘one hundred years’ knalt er meteen uit!

Voor mij is dit album een groeiplaat. Naarmate ik ouder word, kan ik het album steeds meer waarderen.
Hypnotiserend en donker album, die de met het verstrijken der jaren de tijd goed heeft doorstaan.

the Cure's angry album...top 5 materiaal in de discography

Imo zelfs op plek 2 van the cure's discography
Robert Smith gaf ook toe zwaar onder invloed te zijn van LSD ( dacht ik) etc bij het maken van dit album.
Vandaar ook de soms wat vage teksten zoals op one hundred years..
Jij ook mee eens? luigifort

damn! dit weekend ook maar weer eens aan de LDS....heerlijk

ik vind desintegration het fijnst, maar faith, seventeen seconds, pornography, head on the door, wish...die wisselen continu van plaats. jammer dat van de 2 x dat ik ze zag de laatste keer dat ik ze zag in het ziggo dome zo plichtmatig was.

One Hundred Years, prachtig nummer...