Green Day - Dookie (1994)

Samen met Smash van The Offspring toch één van de betere( zo niet de beste) punkrockalbums van midden jaren 90. Pure nostalgie deze Dookie. Ik deel Don Cappucino's mening: Dookie is allesbehalve een standaard rockplaatje van 13 in een dozijn. Maar ik vergeef het Sebastiaan, met zo'n Top 10 mag je al eens een uitschuiver maken vind ik.
Wanneer Basket Case uit de speakers knalde tijdens één van de vele zomerfuiven van toen, ging ik volledig uit de bol.

Daar was ik dan, een 13 jarig ventje dat naar hip-hop luisterde.. althans.. luisterde? Ik luisterde eens in de zoveel tijd een liedje..

Bij een vriend kreeg ik deze plaat voor de kiezen.
WOW! Wat was dat hard en snel! "Dit is echt cool" zei en dacht ik.
Plaat mocht ik niet lenen, daar voor werd hij te vaak gedraaid.
Direct naar de winkel gegaan, wat ik vinden kon: Kerplunk en Smoothed out en deze.
Die ook maar direct gekocht.

Weg met de standaard kapsels, welkom spikes e.d.!
Wat was ik een coole dude toen ik 14 werd.. met m'n groene Dookie t-shirt, all stars en overeind staande haren!

Nu, vele jaren later(en vele platen verder) vind ik het altijd nog leuk om terug te kijken, draaien doe ik hem nauwelijks meer, maar dit is wel echt de plaat die de muziek wereld voor mij opende en ik zal vast niet de eerste zijn geweest.

Depressiviteit, de tieners van Amerika..
Doelloos, allemaal in de zelfde smeltvorm op naar een huwelijk, 4 kinderen en een baan in de fabriek om de hoek..
Geen echt uitzicht, de verveling. Bier drinken kan pas vanaf je 21ste, ook dat zit er dus niet in..
Alle frustraties zitten er goed in, alle tiener aspecten komen wel langs in de plaat.
Muzikaal is hij ook in orde, in hoeverre dat geld voor deze pop punk.
Variatie genoeg!

Een paar jaar bedoel je.

5 jaar is toch al een hele tijd hoor

Dat is namelijk ook de tijd dat mijn CD collectie van 0 naar +/- 800 cds is gegroeit

Respect!

Dit album heb ik goede herinneringen aan. Lekker meeblèren op goed in het gehoor liggende punkrock. Toch wel een klassieker dit album.

Heerlijk album dit, ik kende eerst alleen American Idiot en 21st century breakdown (toen dat hits waren, en later de albums) dus toen ben ik deze maar eens gaan checken. Geweldig!
Basket case en When I come around klonken me toch wel bekend, de rest van het album mag er ook zeker wezen. Rockt van begin tot eind!

Rancid - Out Come The Wolves en NOFX - Punk in Drublic mogen er ook bij van mij

hele goede 90's punkrock plaat maar beste punkplaat ooit?

Damned- damned damned damned?
The Clash - The Clash?
The Clash - London Calling?
Buzzcocks - Singles gone steady?
The Stooges - The Stooges?
Germs - GI?
Husker Du - Alles?
Sex Pistols - Never Mind The Bollocks?

nog talloze classics in dit genre hoor

Daarom is het ook zijn mening he

Bovendien noemt Don dit niet 'de beste punkplaat ooit', maar ' een van de beste ooit'.

Het is ook een bericht van twee jaar geleden. Gezien zijn jonge leeftijd is de kans groot dat hij van mening is veranderd.

Lekker nostalgisch plaatje dit! Ook al was ik pas 3 jaar oud met het uitkomen van deze plaat, ben ik er toch een beetje mee opgegroeid. Oudere broers die naar bands al Metallica en Nirvana luisterde... En toen later kwamen bands als Green Day en Limp Bizkit ook om de hoek kijken. Toch blij dat ik het soort van bewust heb mee mogen maken! Nog steeds leuk om terug te horen!

"Toen" vond ik dit album echt leuk... als ik het nu terug luister vind ik het helemaal niks meer..

Longview, basketcase en When I come around zijn nog steeds leuk, maar de rest...

Nee, geen tijdloos album dus

Nostalgisch album: ja.
Tijdloos: nee.
Maar ik laat het in tegenstelling tot lennon overhellen naar een voldoende.

Hier kan ik vrij kort over zijn. "Dookie" is gewoon een energieke punk rockplaat. Niets meer en niets minder. Het spelplezier spat er vanaf. Korte recht-toe-recht-aan nummers. Niet lullen maar spelen. Niet hoogstaand, maar dat hoeft ook niet en was ook nergens de intentie. Was alles maar zo ongecompliceerd. Ook wel eens lekker. Dus als ik even niets aan mijn hoofd wil, gewoon alles even loslaten, dan is "Dookie" daarvoor een prima medicijn.

Dit was vroeger een van mijn favoriete bands toen ik nog helemaal in de skateboarder wereld zat zo rond 1993-1995. Live ook fantastisch overigens, kan me een Lowlands optreden herinneren van 1994 of 1995 als ik het niet verkeerd heb...echt geweldig!
Maar goed toen kwam hiphop in mijn leven en heb ik dit album niet echt meer aangeraakt.
Nu hoor ik regelmatig weer nummers voorbij komen, want wat blijkt mijn collega is een groot fan.
Dan klinkt het toch wel weer lekker hoor. Gewoon recht toe recht aan vrolijke punk, blijft lekker hangen door de gitaar riffjes en het heldere geluid van de zanger (vaak toch een beetje het manco met veel punkbands je hoort amper wat ze zingen).
Favorieten nu; Having a blast, Chump, Welcome to paradise, basket case, she en when i come around. Totaal: 4*

Aan Israel of aan deze band??

Toen dit album uitkwam heb ik het meteen gekocht (in het groene plastic doosje). Dit was destijds voor mijn gevoel zoveel beter dan Nirvana (ben ik later op teruggekomen). Alles wat gedacht wordt, wordt ook expliciet uitgesproken. Dit heb ik altijd opmerkelijk gevonden, aangezien je dat bij andere bekende artiesten niet of nauwelijks terug zag.

Zeker wanneer je destijds in een puberale periode zat waardoor de teksten van dit album extra doorklonken in je binnenste... voel je wel wat voor de visie van deze pop-punkers.

Voor mij nog steeds een magisch album, maar ik kan me ook voorstellen dat het inmiddels zijn tijd heeft gehad... voor de volgende generatie.

Één van de beste lp's uit mijn tienerjaren(met t knalgroene hoesje),altijd en overal Dookie (+Smash van The Offspring).
Dit heeft een jaar of 1,5 geduurd totdat ik "eruit groeide",desalniettemin erg leuk en gevarieerd punkrockalbum.

Dit vond ik in de jaren 90 ook een van de beste albums. Het klonk veel beter dan de meeste euro-house die toen der tijd in de hitlijsten regeerde. Ik kon deze punk goed horen en hoorde vooral graag de nummers 'Basket case' en 'When I come around'. Tegenwoordig ken ik albums uit 1994 die nog beter zijn, maar dit album 'Dookie' blijft goed.

Dookie is 1 van de beste platen uit de jaren '90 punk.
Green Day had het geluid hier erg afgestemd op de oorspronkelijke Engelse punk, maar het spelplezier druipt eraf.
De bekende nummers zijn wel de beste nummers, maar het album verveelt nergens.

Ik vind Green Day op dit album wel echt Amerikaans klinken, weinig Engelse punk hoor ik terug.

Komt denk ik door zanger Billie Joe Armstrong, die zingt eerder Brits dan Amerikaans (kleedt zich ook wat Brits). Maargoed dit is wel ietwat fake, want er zit niets Brits in zn bloed en als hij praat klinkt de man beduidend Amerikaanser haha.

Het is toch gewoon zo'n amerikaanse idioot.

Wat ThirdEyedCitizen zegt. Op deze plaat probeert Billy Joe heel Engels te zingen. Later doet ie dat niet meer.

Geweldige plaat, muzikaal veel afwisselender dan je op het eerste gehoor zou denken, met teksten die ergens over gaan en ook bij mensen die geen 22 meer zijn nog kunnen resoneren, gebracht door een tamelijk charismatische frontman met een prima ritmesectie achter zich, klinkend als een klok en met een hoge draaibaarheidsfactor. Veel reacties hier maken gewag van jeugdsentiment, maar ook als hedendaagse plaat schopt dit nog behoorlijk reet.

Opgroeien in de stille Kempen in de jaren waarin ik dat deed, betekende dat je, wanneer je muzikale interesse begon toe te nemen, ofwel hardstyle luisterde, ofwel rock à la The Offspring, Limp Bizkit, Linkin Park... Ik behoorde tot die laatste groep, tot The College Dropout uitkwam in 2004. Toen schakelde ik radicaal over op hiphop, een superieure muziekstijl (grapje natuurlijk, de omschakeling gebeurde eerder geleidelijk).

Als klein jongetje van 10 kwam ik voor het eerst in contact met dit album, tijdens de knutsellessen in het 5e leerjaar bij juf Martine, waar we zelf CD's mochten meebrengen en draaien. Zelf heb ik dit album van Green Day hoogstens twee weken in bezit gehad alvorens het op mysterieuze wijze verdween, nooit opnieuw gekocht. Die tijd was voor mij nog de periode voor het internet, thuis waren ze er niet snel bij, dus het album raakte in de vergetelheid.

En dan is het plots 2015 en zit je een zaalshow te kijken van Mitch Hedberg, en wordt er een nummer gedraaid als intermezzo waarvan je de tekst vanbuiten kent, maar waarvan je enkel weet dat het Green Day is omdat je de stem van Billie Joe herkent. De titel kwam ik te weten toen ik de tekst in een zoekmachine ingaf. She heeft nog enkele weken door mijn hoofd gespookt sindsdien. Vandaag besloot ik dan maar om het hele album eens te pindakazen (is die term hier nog in gebruik?). Het weer was mooi en warm; ik verwachtte dat dit album mijn dag wel van een prettige soundtrack zou kunnen voorzien. Ik had gelijk. Schitterend album. Misschien is het de nostalgie, maar wellicht is het gewoonweg steengoed.

Deze plaat toch maar eens naar 4,5* verhoogd. Je zou kunnen zeggen dat het veel van hetzelfde is. Erg veel diepgang proef ik ook niet. Maar wat is het bijna 40 minuten lang genieten! Zoveel energie krijg ik hier van en dit effect is door de jaren heen nooit afgezwakt. Probeer hier maar eens stil bij te zitten en niet mee te schreeuwen. Het plezier spat er ook vanaf, lekkere jonge honden energie. Met American Idiot werd het allemaal wat serieuzer en daardoor minder leuk, al staan daar nog de nodige leuke nummers op.

Aangezien ik American Idiot geweldig vond, besloot ik deze ook maar te beluisteren. Helaas viel hij wat tegen. ☹️ De nummers hierop lijken mij iets te veel op elkaar en daarom kon ik maar moeilijk mijn aandacht erbij houden. Erg jammer, want Green Day vind ik wel één van de betere rock bands. De nummers Basket Case, When I Come Around, Longview en Welcome to Paradise maken de score nog 2,5.

heerlijk energiek album, ik kan hier echt van genieten zeg

Eigenlijk is dit een veel betere plaat dan ik me altijd realiseerde. Niet dat het een muziekaal hoogstandje is, dat niet. Maar de plaat raakt een bepaalde snaar bij me. Deels is het natuurlijk nostalgie. Een langharige eddie die als verstokte metalhead heel stiekem deze plaat net zo vaak luisterde als Burn My Eyes (wat toen DE plaat was in metal-land). De plaat was een hit in het, voor mij, mooiste jaar van de middelbare school, dus een beetje weemoed zal het ook wel zijn. Daarnaast herkend ik voor een groot deel ook heel erg een 15 jarige Eddie in veel van de testen, dat realiseer ik me nu pas met terugwerkende kracht. Kortom hou ouder ik wordt hoe fijner ik deze plaat ga vinden.

Lekker vlot album van Green day. Bijna elk nummer op dit album is goed te noemem.