Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun (1987)

Thanks Mjuman!

Wat een juweel van een plaat zeg. Geweldige site toch dat MM.

Heel veel recensies/meningen heb ik nog niet geplaatst, en als ik het al doe gaat het over nieuw materiaal. Ik vond het wel eens tijd worden om iets te zeggen over een van de titels uit mijn all time top 10.
Ik ben al jaren 4ad fan en met name Dead Can Dance. Dit verklaart meteen mijn gebruikersnaam . Ik beoordeel muziek niet zelden op de muzikaliteit van de artiest/band in combinatie met de gevoelswaarde van de muziek zelf. Het is weinigen gegeven om me echt te raken in het diepst van mijn ziel. Dead Can Dance kan het en doet het! Vanaf plaat 1 wist ik dat het een bijzondere band was en de ontwikkeling naar deze cd kostte slechts 2 voorgangers (1 ep niet meegerekend). Op Within ....valt alles op z'n plek en wordt ik echt tot tranen geroerd. Waar sommigen depressief worden van deze muziek barst ik juist in tranen van gelukszaligheid. Dit bén ik diep van binnen en zo kennen weinigen me. Erg vreemd om te vermelden, maar Persephone moet en zal op mijn crematie. Iedereen moet 1 keer in mijn ziel kunnen kijken. Heb ik hiermee een zinnige recensie geplaatst? Niet bepaald, maar als ik hiermee de interesse kan wekken van 1 persoon die niet bekend is met dit album dan vind ik dat al prima.

Leuke recensie 4addcd. Van de albums uitgekomen in 1987 hebben er slechts 12 meer dan 300 stemmen en daarvan staat deze op no 2 qua stemgemiddelde. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen deze kent natuurlijk want hitparade materiaal is het niet. Dus ik waag me hier ook wel eens aan als ik de gitaren wat beu ben. Tot tranen word ik niet geroerd ( is verlaagde testosteronspiegel ) maar als een wat rustgevende douche vind ik zoiets wel verfrissend. Ik ken alle details dan ook niet van de albums van Death can Dance en laat het maar wat over me heen komen. Best lekker op zijn tijd.

Reactie op 'gigage': Ik heb eens gekeken naar je favorieten en Dead can Dance past eigenlijk helemaal niet in je straatje, maar dat maakt deze muziek zo bijzonder. Ken je Spleen and Ideal? Heel anders, maar ook betoverend vind ik. Andere mijlpaal is This Mortal Coil - It'll end in tears. Een project van 4AD baas Ivo Watts met een steeds wisselende samenstelling van muzikanten. Heeft niet zo'n hoog stemgemiddelde, maar is er wel eentje om stil van te worden.
Mijn grote held van de afgelopen 15 jaar is Steven Wilson. Ken je vast wel. Een alleskunner; prog, symfo, metal, ambient....noem maar op. Op het meesterwerk Hand Cannot Erase staat een nummer 'Routine'. Het is zijn én mijn favoriet omdat ook hij blij wordt van droefheid. Tijdens zijn concerten heeft hij enkele keren gerefereerd aan 4AD(-bands). Net als jij en ik vindt hij het heerlijk om af en toe te vluchten in droevige muziek met diepgang. Maar vandaag even niet; ik kocht de nieuwe Ayreon en heb Arjen Lucassen ontmoet. Vandaag dus geen cello's....lang leve het bombast en de scheurende gitaren

Kijk, nog maar één stap verwijderd van The Book of Souls haha.
Geen cello's bij Ayreon? toch zeker wel. Maar inderdaad, dit past allemaal niet in mijn straatje. Echter ga ik ook wel eens de straat uit maar vind dat maar moeilijk om er dan een punt of sterwaardering aan te geven. Meestal reageer ik dan maar niet maar deze DCD smaakte me wel. De productie heeft ook veel "headroom"en kan daardoor best op hoog volume.

Heb 'm nog eens beluisterd, vind het wel erg sfeervol maar echt melancholisch vind ik het niet.

Nee de zwarte sluiers der melancholie zal je hier niet vinden. De uitnodiging tot reflectie wellicht eerder, maar gezien het gehanteerde referentiekader - Ayreon en Steven Wilson - is dat klaarblijkelijk gebleven bij goede intenties.

Toch vreemd, terwijl we al bijna in het rijk van de witte dwerg zijn aangekomen.

Steven Wilson en Ayreon zijn mij uiteraard wel bekend, de overige spiegelingen (Spleen and Ideal, 4AD, This Mortal Coil) zal ik later eens beproeven als ik besluit weer eens een blokje om te gaan (zei de muziek hermit)

Berichten verplaatst naar Muziek > Algemeen > 4AD