Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun (1987)

Lisa deed de laatste keer sterk denken aan een met helium gevulde ballon. Als die trend zich voorzet, moet Brendan haar dit keer aan een touw naar het podium leiden - for fear of flying away.

Eerlijk gezegd, je kan je mythes en dromen van je jeugd maar één keer vernielen - dat volstaat. Misschien moet je gaan als Stevie Wonder of Raul Midon - goede sneeuwbril doet ook wonderen

Vervanging was trouwens in De Rode Doos in Leidsche Rijn, hopeloze akoestiek!

Music review: Dead Can Dance, Glasgow Royal Concert Hall | The Scotsman

Ik heb het vermoeden dat er tov 2019 weinig is veranderd, misschien Perry z’n bouzouki meeneemt voor een groepssirtaki?

Afgaand op dat beeld, zou ik dat inderdaad zeggen.
We gaan niet anders zou'k zeggen "laten we het verouderde deel van porcelein meenemen" - hoppa.

bouzouki player - cheese shop

het is een erg mooi album van een eigenzinnige groep. Live vind het heerlijk om naar te luisteren. Toch heb ik na het luisteren van het album er wel weer even genoeg van. Het is vermakelijk. Het is mooi, de vocalen zijn om van te genieten net als de muzikale stukken.

Vandaag een DcD dag, ik draai ze in (nagenoeg) chronologische volgorde. Dit was altijd al mijn favoriet, ik wist alleen niet meer dat dit album zo waanzinnig fraai is opgenomen. Wat een diepte en controle, echt indrukwekkend. Ik knal 'm meteen naar de maximale score want het is indrukwekkend wat voor impact dit album ook nu nog op mij heeft. Dit is gewoon muzikaal lego (crescendo) en zonder twijfel een klassieker van de bovenste plank. Wat een album!

Ik blijf wel gelijkenissen met een band als And Also The Trees horen, zeker met een album als Farewell to the Shade. AATT heeft een hele andere invalshoek maar toch moet ik er regelmatig aan denken. Zeker een nummer als Belief in the Rose met die klavecimbelachtige toetsen van Mark Tibenham.

Dit was in den beginne een wat moeilijk album voor mij. Tot 1987 nog nooit van het duo gehoord. Opgepikt via VPRO waar een nummer van dit album werd gedraaid - ben kwijt welk - onder de aankondiging dat het muziek zou zijn geschikt “voor, tijdens en na overlijden”. Oké, toen ging ik er toch even voor zitten. Na dit doodsbericht naar de platenzaak getrokken - lijkbleek uiteraard - maar het album pakte me toen niet echt. Weet niet waarom. Vond in 1987 Swans’ ‘Children of God’ denk ik interessanter. Liep wel zeer tevreden de zaak (Kroese) uit met het debuut onder mijn arm (heerlijk album - nog steeds). Na het debuut volgde snel ‘Spleen’ (meteen van overtuigd) en ‘Serpent’s Egg’ (ook meteen raak). ‘Aion’ was een belangrijk album voor de ontwikkeling van mijn muzikale interesses: de deuren van de klassieke - en vooral ook middeleeuwse - muziek werden door DCD voor mij geopend. Pas jaren later ook deze gekocht. Prachtplaat!

beste album van dead can dance!

By far mooiste album van ze, de eerste twee nog teveel leunen op de Cocteau Twins. Deze is perfect, lijkt qua sound op meestwerk Zamia Lehmani, daar hebben Brendan en Lisa veel naar geluisterd, Hierna ging het bergafwaarts, teveel wereldmuziek en de stem van Lisa wordt na elke plaat irritanter. The carnival is over is vind ik hun beste nummer van Into the labyrinth. Ik hoor ook veel liever Brendan dan Lisa.

Los van de song Ulysses op een ander album ware deze hier in totaliteit hun absoluut beste, mooiste, fraaiste ooit. Donker maar ook bijna buitenaards, de muziek, de zang, wat een stem en stembereik heeft de dame toch. Live eenmaal mogen aanschouwen en aanhoren, hetgeen diepe indruk op mij heeft gemaakt, een welhaast sacrale ervaring ja. Schitterend album dus