Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun (1987)

Ik wil best eens zeuren over die veel te hoge 5/5 bij Number Of The Beast als je daar een bericht plaatst hoor!

Mission accomplished

I see what you did there.

Dan ga je al beter

Het is altijd maar weer billen knijpen of hij niet ineens opduikt bij je favoriete albums hé. Maar iemand moest in dat gat springen dat TheKillers achter liet. (Geintje D_H, lekker blijven ontdekken hoor)

Ik heb trouwens nog nooit een volledig album van Dead Can Dance geluisterd, is dit een goede instapper?

Goed? Wat is goed, van welke kant komt de wind, en waar wil je heen op die fiets? Deze en de voorganger worden - voorzover ik weet (en vind) - als de beste 2 beschouwd; de twee hierna hebben een sterk 'middeleeuws' accent, zijn wat ingetogener (maar bevat met Host of the Seraphim, een van de hoogtepunten in hun brede oeuvre) en de albums daarna zijn wat meer wereldmuziek (en ook iets meer verhalend). Anastatis was een een fijne remonte, en pas bij Dionysus vlogen ze - imo - een beetje uit de bocht. Het is wat je zoekt. Ik zou het debuut iig even laten liggen, Garden of Arcane Delight (ep) is wel de moeite waard; daarna kan je het debuut altijd nog oppakken om te zien waar het begon.

Tenzij aerobag de post-punk van de jaren 80 waardeert. Dan kan hij gerust beginnen met het debuut en dan in chronologische volgorde de andere albums gaan ontdekken. Zo niet, dan is dit album een prima instapper. Of wellicht Anastasis uit 2012 omdat in dat album alle stijlen van de band wel verwerkt zijn.

Gewoon bij het debuut beginnen en je vervolgens verwonderen over hun muzikale ontwikkeling (die wat mij betreft niet alleen maar beter werd).

Niet?

Het is in ieder geval niet een plaat die je in een paar luisterbeurtjes kan afdoen. Ik draai hem nu voor de tweede keer integraal (losse nummers wel al vaker gehoord) en het moet nog steeds allemaal wat landen bij mij. Integrerend is het wel, maar dat had ik bij het zien van de hoes al

Niet om lollig te doen, maar imo gaf vwb Dionysus (imo) het fysieke voorkomen van La Gerrard bij het laatste concert (Tivoli Vreeburg 2019) een aardig beeld: fors aangezet, maar minder boeiend. Dionysus (lp) is hier nog steeds geseald; de keren dat ik het album draai, volstaat Tidal. 'Klassiek' DCD, zoals deze, gaarne van origineel van 4AD vinyl. Zou zelf het debuut niet in eerste instantie aanraden, vanwege het wat 'kalere' geluid, maar da's de audiofiel in mij.

Alleen thuis is Persephone het moment om de buren even mee te laten genieten - net als The Host ...

Naast Dionysus is alleen Spiritchaser wat minder briljant, voor de rest allemaal 4,0 of (veel) meer.

Zelf zou ik briljant als een discreet (je mag ook zeggen binair) gegeven willen zien: tist of tistnie. Minder briljant klinkt een beetje als will well but cannot. Maar ik snap waar je heen wel - toch zijn van dat album live in 2019 ook 2 of 3 songs uitgevoerd en die landden goed. Heeft denk ik ook te maken met het hoge niveau van de songs - ook een song als How Fortunate ..., vind ik erg fijn. Vanaf Anastasis kan je - imo - goed horen van wie een bepaald nummer is (of: wie het nummer 'draagt'). Ik vind van Anastasis de Perry-songs de betere

Ik ben een roepende in de woestijn, besef ik, maar vind de eerste 4 albums top (gem. 4,5*), met een speciale vermelding voor het debuut, donkere postpunk met het mysterieuze dat zich later volledig openbaarde.

Zulks is uiteraard een smaakzaak. Sta me toe een parallel te leggen met andere kunst, schilderkunst: ooit naar een tentoonstelling, Picasso: Le Portrait, geweest in Le Grand Palais in Parijs en daar zag ik een vroeg zelfportret, uit 1901, (vrij figuratief) van hem, als 20-jarige; een aantal jaren later zag ik Gernika in museum Reina Sofia in Madrid en ik werd volledig uit mijn sokken geblazen.

De parallel: het eerste/vroege werk toonde de potentie van de artiest(en), de skills, de thematiek (om dat woord maar eens te gebruiken), maar bij dit album en bij Gernika zijn die volledig tot wasdom gekomen. Wil niet zeggen dat het debuut matig is, maar als het om the claim to fame gaat ...

En over smaak valt niet te twisten - misschien een line-dance?

We moeten maar weer eens iets drinken, als het weer kan. Kunnen we jeugdherinneringen ophalen

Ik ben allang blij dat ik ze in 2013 zag

Mei 1986 in Vera Groningen (de eerste keer)

Speelden ze toen al nummers van deze?

Stonden ze toen niet met een blaasensemble op het podium? Op YT zijn beelden te vinden van een optreden uit die tijd, ik meen een concert in Hamburg.

Da's heel lang geleden, maar in mijn herinnering speelden ze Persephone al.
Vooral veel van Spleen and Ideal, maar ook The Trial en Threshold van het debuut weet ik nog.

Blazers kan ik mij niet herinneren (kwamen volgens mij uit een doosje), wel een cello volgens mij en een behoorlijke dominant aanwezige percussionist naast hun vaste drummer.
Het was een behoorlijk donker concert, zowel qua muziek als belichting, dus kon niet alles even goed zien....

Wat ik mij vooral herinner was de nogal intens kijkende Gerrard. Veel van de mensen om mij heen vonden haar maar een arrogante tante.