Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun (1987)

Thanks Mjuman!

Wat een juweel van een plaat zeg. Geweldige site toch dat MM.

Heel veel recensies/meningen heb ik nog niet geplaatst, en als ik het al doe gaat het over nieuw materiaal. Ik vond het wel eens tijd worden om iets te zeggen over een van de titels uit mijn all time top 10.
Ik ben al jaren 4ad fan en met name Dead Can Dance. Dit verklaart meteen mijn gebruikersnaam ?. Ik beoordeel muziek niet zelden op de muzikaliteit van de artiest/band in combinatie met de gevoelswaarde van de muziek zelf. Het is weinigen gegeven om me echt te raken in het diepst van mijn ziel. Dead Can Dance kan het en doet het! Vanaf plaat 1 wist ik dat het een bijzondere band was en de ontwikkeling naar deze cd kostte slechts 2 voorgangers (1 ep niet meegerekend). Op Within ....valt alles op z'n plek en wordt ik echt tot tranen geroerd. Waar sommigen depressief worden van deze muziek barst ik juist in tranen van gelukszaligheid. Dit bén ik diep van binnen en zo kennen weinigen me. Erg vreemd om te vermelden, maar Persephone moet en zal op mijn crematie. Iedereen moet 1 keer in mijn ziel kunnen kijken. Heb ik hiermee een zinnige recensie geplaatst? Niet bepaald, maar als ik hiermee de interesse kan wekken van 1 persoon die niet bekend is met dit album dan vind ik dat al prima.

Leuke recensie 4addcd. Van de albums uitgekomen in 1987 hebben er slechts 12 meer dan 300 stemmen en daarvan staat deze op no 2 qua stemgemiddelde. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen deze kent natuurlijk want hitparade materiaal is het niet. Dus ik waag me hier ook wel eens aan als ik de gitaren wat beu ben. Tot tranen word ik niet geroerd ( is verlaagde testosteronspiegel ) maar als een wat rustgevende douche vind ik zoiets wel verfrissend. Ik ken alle details dan ook niet van de albums van Death can Dance en laat het maar wat over me heen komen. Best lekker op zijn tijd.

Reactie op 'gigage': Ik heb eens gekeken naar je favorieten en Dead can Dance past eigenlijk helemaal niet in je straatje, maar dat maakt deze muziek zo bijzonder. Ken je Spleen and Ideal? Heel anders, maar ook betoverend vind ik. Andere mijlpaal is This Mortal Coil - It'll end in tears. Een project van 4AD baas Ivo Watts met een steeds wisselende samenstelling van muzikanten. Heeft niet zo'n hoog stemgemiddelde, maar is er wel eentje om stil van te worden.
Mijn grote held van de afgelopen 15 jaar is Steven Wilson. Ken je vast wel. Een alleskunner; prog, symfo, metal, ambient....noem maar op. Op het meesterwerk Hand Cannot Erase staat een nummer 'Routine'. Het is zijn én mijn favoriet omdat ook hij blij wordt van droefheid. Tijdens zijn concerten heeft hij enkele keren gerefereerd aan 4AD(-bands). Net als jij en ik vindt hij het heerlijk om af en toe te vluchten in droevige muziek met diepgang. Maar vandaag even niet; ik kocht de nieuwe Ayreon en heb Arjen Lucassen ontmoet. Vandaag dus geen cello's....lang leve het bombast en de scheurende gitaren ????

Kijk, nog maar één stap verwijderd van The Book of Souls haha.
Geen cello's bij Ayreon? toch zeker wel. Maar inderdaad, dit past allemaal niet in mijn straatje. Echter ga ik ook wel eens de straat uit maar vind dat maar moeilijk om er dan een punt of sterwaardering aan te geven. Meestal reageer ik dan maar niet maar deze DCD smaakte me wel. De productie heeft ook veel "headroom"en kan daardoor best op hoog volume.

Heb 'm nog eens beluisterd, vind het wel erg sfeervol maar echt melancholisch vind ik het niet.

Nee de zwarte sluiers der melancholie zal je hier niet vinden. De uitnodiging tot reflectie wellicht eerder, maar gezien het gehanteerde referentiekader - Ayreon en Steven Wilson - is dat klaarblijkelijk gebleven bij goede intenties.

Toch vreemd, terwijl we al bijna in het rijk van de witte dwerg zijn aangekomen.

Steven Wilson en Ayreon zijn mij uiteraard wel bekend, de overige spiegelingen (Spleen and Ideal, 4AD, This Mortal Coil) zal ik later eens beproeven als ik besluit weer eens een blokje om te gaan (zei de muziek hermit)

Berichten verplaatst naar Muziek > Algemeen > 4AD

Gesampled (gehiphopt) Fergie - Hungry ft. Rick Ross

Herontdekt gisterenavond door deze op een onopgemerkt moment iets luider af te spelen, terwijl ik met andere dingen bezig was. En toen kwam ineens dat typische "WTF ben ik nu aan het luisteren?" Vervolgens nog 3x opgezet.

Hupsakee: halfje omhoog. En verder rijpen dan maar.

Vandaag weer eens uit de kast getrokken, ik ben zeer positief verrast dat dit album de tand des tijds zo goed heeft doorstaan. Nog steeds een dijk van een plaat, indrukwekkend qua klankbeeld en sfeer. Dat was in de jaren 80 al zo maar klinkt nog steeds zo goed als toen. Echt heel bijzonder. Spleen & Ideal heb ik ook even geprobeerd maar die viel me nu helaas vies tegen. Within The Realm is toch wel een van mijn favoriete DCD platen, prachtige titel, prachtige hoes, indrukwekkende muziek en fantastische vocalen. Was afgelopen maand ook bij het concert van Brendan Perry in Utrecht, dat was ook zeer fraai. Indrukwekkend dat je met drie mensen zo'n klankentapijt weet neer te zetten. Magisch!

Deze is uiteraard prachtig, heeft een zeer heldere productie, "klinkt" heerlijk en open. Spleen is meer duister en groezeliger, maar is mijn fave van de 2.

Op zich een aardige vraag: welke muziek kies je voor je eigen uitvaart? Ik kan de muziek kiezen die mij persoonlijk het meest geraakt heeft. Maar dan is er het risico dat een zaal vol mensen naar voor hun totaal ontoegankelijke muziek zit te luisteren. Vooral omdat het vaak om nummers gaat die je vaker moet horen.

Ik zou er dan eerder naar neigen, nummers te kiezen die ik geweldig vind, maar die zeker ook door een wat groter publiek worden gewaardeerd. Twee voorbeelden van zo'n middenweg zouden zijn: Kate Bush-The man with the child in his eyes en The Righteous Brothers-Unchained Melody. Maar er zijn natuurlijk meer voorbeelden.

Dat is een overweging die zeker ook heb gemaakt. Ik wil de mensen niet de stuipen op het lijf jagen op zo’n moment. Van de andere kant weet mijn omgeving dat muziek mijn lust en mijn leven is en dat ik gevoel in muziek belangrijker vind dan toegankelijkheid. Ik ‘bespaar’ mijn omgeving mijn smaak, maar wil dit geheim op dat moment delen.
Er is 1 moment in mijn muzikale leven dat ik nooit zal vergeten. Ik kocht WTROADS toen ik op het huis van mijn zus paste en vrienden over de vloer had. 1 van de vrienden vroeg me om mijn nieuwe aankoop op te zetten. Ik voelde daar op dat moment niets voor, maar later gebeurde dit na aandringen toch. Het werd stil in de kamer... 1 Van de vrienden, op dat moment fan van Modern Talking etc., zat met tranen in de ogen. Toen ik hem vroeg of alles wel goed was zei hij snikkend: ‘Als overal in de wereld tegelijkertijd deze muziek te horen zou zijn stopte iedereen met ruzie maken en oorlog voeren. Dit is mijn beeld van de hemel. Nog nooit ben ik zo diep geraakt.’ Mijn mond viel open omdat ik dit zaligmakende gevoel deelde.
In deze tijd waarin de lat steeds hoger wordt gelegd door en voor iedereen vind ik het een uitdaging om anderen ook dit hemelse gevoel te laten ervaren. Een beter moment dan bij mijn uitvaart kan ik niet bedenken, dus die kans ga ik absoluut pakken. Misschien belachelijk om te zeggen dat ik me er bijna op verheug, maar stiekum doe ik het wel.

Mooi verhaal. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit. Heb de afgelopen weken veel geluisterd naar Leonard Cohen-You want it darker. Ook erg geschikt. Ik snap je laatste zin. Ik heb voorpret als ik me de mensen in de zaal dan voorstel bij dit nummer.

Mooie plaat.
Instrumentaal doet met mij af en toe denken aan SPK's Zamia Lehmanni maar dat niveau haalt DCD niet,
Vooral als Brendan zingt op side 1, erg mooi , ik vind Lisa een stuk minder hoewel het laatste nummer wel weer mooi is. Zou het wel eens willen zie met Liz Fraser als zangeres.

Dead can Dance: de naam vaak voorbij zien komen, maar de band stond op zo’n lijstje van ooit nog eens te beluisteren bandjes.
En vanavond was ooit. Ooit had dus veel eerder moeten zijn, want was is dit verschrikkelijk mooi!!

Nu nog irritant onderbroken door You Tube reclamefilmpjes, maar wat een exceptionele luistertrip is dit. Echt abnormaal goed!!

Morgen met spoed naar de platenboer om mijn slag te slaan, en ik denk niet dat het bij één album blijft.

Indrukwekkend!!

De zang van Lisa Gerrard op de laatste track heeft mij al veel overweldigd. Met koptelefoon in het donker is het gewoon prachtig.

Persephone is inderdaad een immense ervaring: het is de perfecte vermenging van dreiging en verwondering. Wellicht is het zelfs het beste nummer van de band, hoewel deze Australiërs veel moois hebben afgeleverd. Zo staat er op dit album een compositie die weinig voor de afsluiter onderdoet. Het cynisme van Anywhere Out of the World is namelijk eveneens memorabel. De combinatie van het hypnotische percussieritme en de bromstem van Perry is in ieder geval in mijn geheugen gegrift.