Ik heb geen idee wat me er ooit toe bewoog deze plaat uit te proberen, maar het heeft me een hoop opgeleverd. Brian Eno bleek één van de meest intrigerende figuren uit de recente muziekgeschiedenis.
Ik maakte kennis met Baby's On Fire van dit album (en trouwens ook het debuut van Roxy Music, de band waar Eno toen nog in zat) via de film Velvet Goldmine. Maar dat is al zo lang geleden... volgens mij heb ik dit album ooit 's lukraak gedownload en dat was een goede zet. Iemand die met Bowie, Talking Heads en Roxy Music samen heeft gewerkt in hun hoogtijdagen moet wel tot iets in staat zijn.
Wat ik wel prettig vind aan dit album is dat het tamelijk ongrijpbaar is: de plaat begint best stevig met wat toegankelijke glamrocknummers, maar wordt gaandeweg wat experimenteler. Waar ik eerst vooral fan was van de nummers in het begin, vind ik de plaat nu over de hele linie behoorlijk sterk. Met name het slotnummer en Dead Finks Don't Talk (de melancholie!) zijn erg goed.