menu

Fairport Convention - Liege & Lief (1969)

mijn stem
4,05 (253)
253 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Folk
Label: A&M

  1. Come All Ye (5:01)
  2. Reynardine (4:33)
  3. Matty Groves (8:09)
  4. Farewell, Farewell (2:39)
  5. The Deserter (4:24)
  6. Medley: The Lark in the Morning (4:07)
  7. Tam Lin (7:13)
  8. Crazy Man Michael (4:37)
  9. Sir Patrick Spens *
  10. Quiet Joys of Brotherhood *
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 40:43
zoeken in:
avatar van Lura
5,0
Dit album heb ik grijsgedraaid en ondanks dat heb ik nooit uitgezocht waar de titel vandaan komt. Iemand een idee?

avatar van Droombolus
4,5
Liege = leenheer / Lief = vasal, zoals een keizer / koning en een graaf / hertog / baron etc. volgens het leenherensysteem van Karel de Grote ......

avatar van Lura
5,0
Bedankt voor je uitleg, Droombolus!

avatar van Chungking
4,0
Folkrock van het allerhoogste schap! (met Matty Groves als culminatie)
As je dit goed vind zeker eens het solowerk van Sandy Denny en Richard Thompson (ook met Linda trouwens) checken, vind ik persoonlijk nog straffer - tikje toegankelijker ook mss.

avatar van Droombolus
4,5
En vooral Fotheringay niet overslaan dan ........

avatar van Jaep
5,0
Bij de eerste paar luisterbeurten greep deze plaat me nog niet echt, hij is op het eerste gezicht toch wat traditioneler en minder toegankelijk dan bijvoorbeeld Unhalfbricking, maar na herhaald luisteren kreeg ik het goed te pakken van deze plaat. Mijns inziens de beste plaat die onder de Fairport naam is uitgebracht.

1969 en 1970 waren toch magische jaren rondom deze muzikanten...met het trio van FC platen (What We Did On Our Holidays; Unhalfbricking; Liege & Lief), mevrouw Denny met het gelijknamige album van Fotheringay en Ashley Hutchings die Steeleye Span vormt en Hark! The Village Wait uitbrengt...5 absolute klappers in 2 jaar.

avatar van musiquefrique
5,0
"1969 en 1970 waren toch magische jaren rondom deze muzikanten...met het trio van FC platen (What We Did On Our Holidays; Unhalfbricking; Liege & Lief), mevrouw Denny met het gelijknamige album van Fotheringay en Ashley Hutchings die Steeleye Span vormt en Hark! The Village Wait uitbrengt...5 absolute klappers in 2 jaar."

Helemaal eens met bovenstaande. Maar het wordt nog mooier: wil er graag nog 3 absolute Britse folk(rock) meesterwerken aan toevoegen:

- Woods Band - Woods Band (echtpaar Gay & Terry Woods)
- Shelagh McDonald - Album (als Denny, maar toch eigen)
- Trees - On the shore (met Sally Free and Easy)

avatar van Droombolus
4,5
Trees heb ik nog op vinyl ....... ( begin gelijk te zingen: We, we, soldiers three ) ...... prachtig surreakistiese hoes ook.

avatar van Jaep
5,0
Mooi stuk over hoe Fairport Convention en Sandy Denny zijn beïnvloed door Amerikaanse muziek: Come All Ye - uDiscover - udiscovermusic.com

Stijn_Slayer
In het begin speelden ze ook veel Amerikaanse nummers, maar de Amerikaanse invloed is niet zozeer muzikaal. Het is het idee, de houding erachter. 'Wat die countryrockers kunnen, kunnen wij ook met onze muziek', en de Britse folk-rock was geboren.

avatar van brandos
5,0
Chungkingzegt:
As je dit goed vind zeker eens...
Wolverlei - Wind Tegen (1980) - MusicMeter.nl zou ik daar nog aan willen toevoegen. Een werkelijk magistraal folk album -van eigen bodem nog wel- die niet onder doet voor deze schijf; die wel eens de "Sgt. Peppers..." van de folkrock is genoemd. Maar dat doet deze plaat tekort, want Sgt. Peppers is flink gedateerd geraakt (laten we het dan op de 'Revolver' van de folkrock houden) en deze plaat staat bijna 50 jaar later nog steeds als een huis. Hoe kan het ook anders als de meester (Thompson) en de meesteres (Denny) van de folkrock zo innig samenwerken en als traditie en vernieuwingszin zo geïnspireerd samengaan.

avatar van Funky Bookie
3,5
Ik had niet verwacht dit leuk te vinden, maar dat viel ontzettend mee.
Knappe liedjes met Matty Groves als hoogtepunt.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Merkwaardig hoe lang het duurde voordat ik dit album echt op waarde wist te schatten, en moeilijk om uit te leggen hoe dat kwam. Misschien verwachtte ik iets anders van een plaat die te boek staat als het beste c.q. belangrijkste folkalbum dat er ooit uit Engeland is gekomen en had ik meer gerekend op vettere arrangementen, kortere nummers, een uitgelatener sfeer en "flashier" solo's – niet dat ik dat allemaal zou hebben toegejuicht, maar Liege & lief was op de een of andere manier niet de plaat (en de band) waar ik op rekende.
        Misschien heeft het ook wel te maken met de aanwezigheid van Richard Thompson. In mijn jeugd had ik een vriend die zo ongeveer alle platen had van wat je Westcoast-countryrock-singer/songwriter zou kunnen noemen, en via hem maakte ik kennis met onder andere de Eagles, James Taylor, Karla Bonoff, Poco, Bonnie Raitt, J.D. Souther en (zijn twee grote helden) Neil Young en Jackson Browne. In zijn collectie bevonden zich ook platen van Pentangle, Bert Jansch, de Humblebums en Fairport Convention, maar daar ben ik nooit aan toegekomen; wel kende ik zijn eerbied voor Richard Thompson, en hij citeerde met een instemming een criticus die had geschreven dat "Richard Thompson zeker niet perfect is, want hij kan niet álles : hij is bijvoorbeeld niet in staat om een oninteressante gitaarpartij te spelen."
        En dan hoor ik nu Matty Groves, en wat me bij dat lange instrumentale outro opvalt is dat Thompsons gitaarspel daar eigenlijk heel onderkoeld is – het lijkt wel of hij heeft besloten om niet buiten twee octaven te spelen, maar dat is natuurlijk niet zo, die indruk blijft achter omdat de akkoorden en de melodielijn waarop hij moet soleren zo beperkt zijn, en des te indrukwekkender dat hij dan een gitaarpartij neerlegt die minutenlang boeiend blijft terwijl hij daarvoor zèlf zijn contrasten moet zoeken en creëren (en voor de zich daartussendoor slingerende vioolpartij van Dave Swarbrick geldt natuurlijk hetzelfde).
        Toch is dit zeker geen perfect album, want ik kan hiermee niet álles : ik ben bijvoorbeeld niet in staat om van vier briljante nummers er slechts twee aan te vinken. Vandaag zijn dat Matty Groves (al een favoriet nummer sinds ik dat een paar maanden geleden op The history of Fairport Convention ontdekte) en het onvoorstelbaar broze Farewell, farewell, maar morgen kunnen dat juist weer Tam Lin (met dat bizarre afwijkende ritmepatroon) en het slinks onder je huid kruipende Crazy man Michael zijn. En dan te bedenken dat de andere nummers niet eens zóveel minder zijn...
        Ik ben blij dat ik dit album decennia later toch nog tot me hebben kunnen nemen, en nog veel blijer dat ik het zo mooi vind. Mijn vriend van toen heeft dat helaas niet meer kunnen meemaken – eerst groeiden we uit elkaar, later overleed hij. "Farewell, farewell..."

avatar van Kronos
5,0
De melodieën in Farewell, Farewell en Crazy Man Michael in combinatie met de stem van Sandy Denny zijn op een of andere manier zo ongrijpbaar mooi, fragiel en tegelijk onverwoestbaar, dat ik het bijna ondraaglijk vind om naar te luisteren.

Liege & Lief is tot hiertoe mijn beste ontdekking uit het boek '1001 albums'.

avatar van aerobag
4,5
Ding ding ding ding, weer een prachtige ontdekking. Allereerst: Matty Groves. Wat een daadkrachtige manier om een verhaal over te brengen. De tekst is blijkbaar afkomstig uit een eeuwenoud Keltisch folk ballad, maar het nummer wordt hier samengebracht met een instrumentale begeleiding inclusief zanglijn die deels geleend is van country nummer Shady Grove. Engeland ontmoet Amerika dus, het resultaat brengt mij tot het puntje van mijn stoel, mede dankzij de intrigerende stem van Sandy Denny. De folk rock jam climax maakt het helemaal af, Wat een nummer. Het hele album doet het goed bij mij. De leden van Fairport Convention nemen traditionele folk elementen en steken die voor jaren ’70 begrippen in een nieuw jasje, maar weten wel een middeleeuwse sfeer vast te houden. Het gitaarspel van Richard Thompson en violist Dave Swarbrick zijn twee sterke pionnen die dit luisterspel zo meeslepend weten te maken. Sterk balans tussen sluimerende melodieën (Crazy Man Michael bijvoorbeeld) en zinderende rock passages.

avatar van Tonio
4,5
In 1969 ontdekte ik de MUZIEK. Als eerste in het hart geraakt door Jimi Hendrix, daarna een speurtocht langs CSN(&Y), ELP, Who, Rolling Stones (nee, nog niet de Beatles). Vervolgens flink op de tour van de Symphonische Rock zoals dat destijds heette: Yes, Genesis, Camel, Caravan, King Crimson en alle aanverwanten.

Ik vond veel van de nieuwe muziek geweldig, maar dat gold net voor de destijds opkomende folkrock. Ik had hier zelfs een flinke hekel aan, en dat gebeurd mij niet dikwijls.

Maar zie: de wijsheid komt blijkbaar toch met de jaren Na 50 jaren ben ik nog eens op onderzoek uit gegaan en ja hoor: nu hoor ik dan eindelijk wat anderen destijds al hoorden. Heel veel geweldige muziek van allerlei groepen van jonge mensen, die de oude volksmuziek in een nieuw jasje probeerden te moeten. Natuurlijk, er werd flink geëxperimenteerd dus ging er ook best wel eens wat mis.

Maar het was ook behoorlijk vaak raak. Zo zeker het befaamde drieluik uit 1969 van Fairport Convention, waarvan deze Liege & Lief er voor mij net nog een beetje bovenuit steekt. En natuurlijk luister ik met bijzondere aandacht naar de jonge door mij bewonderde Richard Thompson, die hier al zijn fantastische talent laat zien, sorry, horen natuurlijk. Pracht album!

4,5
Het beste album van deze band volgens de meeste fans en daar ben ik het wel mee eens. Heb het album al heel wat jaren op vinyl en nu pas op cd met twee bonus tracks. Maar eigenlijk moet je dit op vinyl beluisteren. Gekocht eind jaren 70, en door de punk/new wave periode een tijdlang genegeerd. Maar tijden veranderen en tegenwoordig draai ik weer graag de Engelse folk rock muziek uit de jaren 70. Ben ook op dit moment allerlei psychedelische folk en prog folk uit diezelfde periode aan het ontdekken. Want daar zitten ook pareltjes tussen.
Leuk om te zien dat het lijkt of deze plaat op nieuw ontdekt wordt door waarschijnlijk jongere Music Meter leden. Als je het nu ook nog beluistert heeft de tijd niet veel invloed gehad op deze plaat. Het klinkt nog even fris en interessant als toen het uit werd gebracht. Maar wat wil je met een top bezetting, de prachtige stem van Sandy Denny en alleen maar geweldige nummers. Op de cd staat een sticker met 'the most important folk album of all time" volgens luisteraars van BBC radio 2. Maar ook Trees, Steeleye Span, Pentangle en Planxty hebben geweldige albums afgeleverd. Maar dat Liege & Lief zeker tot de top behoort, moge duidelijk zijn.

avatar van jorro
4,0
Prachtig album. Al in 2007 door mij met 4* beloond en dat blijft zo.
Mooiste nummer van het album blijft toch Matty Groves. Ook The Deserter en de Medley zijn toppers.

Misschien wel het meest geslaagde rock/folk album van die tijd. Hoe kan dat ook anders met zo'n groep musici. Sandy Denny heeft de folkstem bij uitstek. Zo fraai als zij Crazy Man Michael zingt kan niemand anders het.

Ruim te laag op 29 in de 100 Greatest Albums of 1969, maar dat is natuurlijk een Amerikaanse lijst. Echter, ook 'slechts' de 26e plaats in de Best Ever Albums lijst over 1969.

Stijn_Slayer
Hun meest gelauwerde album, dat met name in Engeland gezien wordt als een 'seminal folk album'. Zelf vind ik de twee voorgangers met een iets zoekender geluid en een grotere diversiteit nog interessanter, maar deze heeft meer mass appeal en laat echt horen waar de band naar op zoek was: rock en traditionele folk verenigen. Een reviewer stelde eens dat Fairport voor Engeland is wat The Band voor Amerika is. Ik denk wel dat dat klopt, al komt dat vooral tot wasdom op What We Did on Our Holidays.

Full House en Babbacombe Lee zijn ook nog goed, maar de kern was toen helaas al uit elkaar gevallen. Toch brachten ze betrekkelijk veel muziek in weinig tijd voort en gelukkig is er dieper in de Fairport-stamboom nog veel meer fraais te vinden.

avatar van Kronos
5,0
Stijn_Slayer schreef:
Een reviewer stelde eens dat Fairport voor Engeland is wat The Band voor Amerika is.

Ik dacht zelfs dat Richard Thompson eens gezegd heeft dat het hun 'antwoord' op The Band was.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
In het boekje bij de CD-release van Liege & lief uit 2002 herinnert producer Joe Boyd zich: "The Band hit them hard. They couldn't stop playing the lp [Music from Big Pink]." Maar ze voelden ook dat die plaat te Amerikaans was voor hen en dat "They could never inhabit the space occupied by The Band." En dus richtten ze zich op een Engelse tegenhanger: "Maybe they could create a repertoire as English as The Band was American."

Gast
geplaatst: vandaag om 08:14 uur

geplaatst: vandaag om 08:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.