Eerst luisteren dan pas oordelen, had ik me voorgenomen.
Ik geef toe; niet een optimale start voor een objectieve luisterbeurt.
Dat is ook moeilijk bij een plaat die op de tv wordt aangeprezen als een pak wasmiddel. En dan doel ik niet alleen op het te witte pak van heer Hay.
Dus beluisteren hebben we ten huize Oldfart gedaan.
D.w.z. geprobeerd........want mij lukt het niet deze plaat uit ' te zitten' .
Daar waar een Brian Setzer het wel lukt om met een groot orkest te 'spetteren, slaagt Hay hier in het geheel niet in.
Komt het omdat Setzer zijn eigen vertrouwde repertoire, zijn eigen stijl, zijn muziek omzet naar een Big Band formule?
Nee, ik denk niet dat het in de repertoire keuze zit.
Er zitten genoeg nummers tussen die het compositorisch in zich hebben er iets moois van te maken.
Ik vermoed eerder dat Hay te weinig muzikaal en vocaal gewicht in de schaal brengt om hier mee te weg te komen.
Zanger zijn van een rockband maakt je nog niet tot een succesvolle crooner.
Ik mis volledig het idee er achter waar men muzikaal heen wilde, dit komt niet verder dan bekende songs 'naspelen' met een groot orkest.
Maar ook het orkest zelf blijft te braaf; het knalt me te weinig, de arrangementen zijn mij veel te voorspelbaar, nergens raak ik in vervoering van spetterend koper of een stuwende ritmesectie.
Nooit wordt het muzikaal verrassend of spannend.
Naarmate ik vaker luisterde werden mijn tenen steeds krommer.
Ik ben er maar mee gestopt; hoef mezelf ook geen geweld aan te doen.
Hay laat zien en horen dat het een flink dilemma kan zijn: wat te doen als ouder wordende popartiest.
Een carriere als nieuwe Ol'Blue Eyes kan hij wat mij betreft vergeten, daarvoor vind ik ook zijn vocale capaciteiten veel te beperkt.
Toch wel jammer van deze gemiste kans.