Remember That Night was a l fijn. Dit is zo mogelijk nog fijner. Prachtig ook hoe het Concert begint met het eerste deel van Dark Side Of The Moon, daarna On An Island en daarna wat Pink Floyd nummers en wat nummers die hij heeft ingespeeld op een van de cd's van Syd Barrett. Gezien de roulatie v/d set en de nummers die uit een ver verleden werden opgevist, en vaak niet de meest bekende nummers, zoals Dominoes of zo nodig nog onbekender Wot's.....Uh The Deal van Obscured By Clouds kan gerust worden vastgesteld dat Gilmour aan deze tour begon om de nummers te spelen die hij wilde en dat het geen avondjes werden voor het lallende radiopubliek. Dit wordt met name erg duidelijk wanneer men besluit om een kleine 1/5 van de set in te ruimen voor 1 nummer, namelijk Echoes, en in wat voor versie.....
Gilmour laat er verder geen twijfel over bestaat dat hij nog steeds een speler is van hoog nivea en alle nummers/solo's zijn loepzuiver uitgevoerd. Stuk voor stuk beter dan het orgineel, of beter dan op PULSE, zoals dat ongelofelijk mooie langere einde van High Hopes, kippevel !! Dan Fat Old Sun, werd back in the day vaak gespeeld in een uitvoering van 10/15 min. Maar deze versie, die denk ik iets meer tempo heeft misstaat zeker ook niet. A Great Day For Freedom was nooit mijn favotiete nummer van The Division Bell, maar ik begrijp de symbolische waarde voor het concert. Dan Comfortably Numb, wat een solo...aan het einde, steeds weer kippevel. De mooiste die ik ken samen met die van Pulse, en uiteraard degene die ik zelf zag in 1994 in de Kuip...wat een oog en oorstrelend spektakel. Hier wat rustiger visueel, maar nog steeds erg goed en zoveel beter dan welke kneus Roger ook denkt van stal te trekken. En dat Echoes, de mooiste uitvoering die ik ken, van het mooiste nummer ooit gemaakt. Dat middenstuk, waar die toetsen langzaak die zeemeeuwengeluiden ove4rnemen en dan hoe die gitaar erin komt en Gilmour daaroverheen hakt, oh, man !!!! Wat moet dit een spektakel zijn geweest live, zeg......
En inderdaad, de studieversie van On An Island valt hiermee compleet in het water en die cd ligt echt stof te vergaren, want als ik em wil horen zet ik dit wel op. Dit is zoveel beter, dynamischer, zoveel meer power en rockt echt op het ehne moment, als met Take a Breath en weet tot grote emotie te roeren op een ander moment als met de laatste solo van Where We Start, allemaal ondersteund door een klein orkest...prachtig. Zeker net zo goed als PULSE, Remember That Night, In The Flesh of Delicate Sound Of Thunder.....
Aanrader !!!!