menu

David Gilmour - Live in Gdańsk (2008)

mijn stem
4,25 (169)
169 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Speak to Me (1:22)
  2. Breathe (2:48)
  3. Time (5:37)
  4. Breathe [Reprise] (1:31)
  5. Castellorizon (3:46)
  6. On an Island (7:26)
  7. The Blue (6:38)
  8. Red Sky at Night (3:02)
  9. This Heaven (4:32)
  10. Then I Close My Eyes (7:41)
  11. Smile (4:25)
  12. Take a Breath (6:47)
  13. A Pocketful of Stones (5:40)
  14. Where We Start (8:01)
  15. Shine on You Crazy Diamond (12:06)
  16. Astronomy Domine (5:02)
  17. Fat Old Sun (6:39)
  18. High Hopes (9:57)
  19. Echoes (25:25)
  20. Wish You Were Here (5:15)
  21. A Great Day for Freedom (5:56)
  22. Comfortably Numb (9:22)
  23. On the Turning Away (Venice 2006) * (6:03)
  24. The Blue [Live from Abbey Road, 2006] * (6:22)
  25. Echoes [Acoustic][live from Abbey Road, 2006] * (6:51)
  26. Barn Jam 121 * (7:34)
  27. Barn Jam 166 * (4:51)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 2:28:58 (3:00:39)
zoeken in:
avatar van platedraaier
4,0
Allereerst vind ik het hoesje waar de 2 cd`s in zitten zwaar ehh....vervelend. Het is zo`n dun kartonnen uitklap ding, waarna je dan de cd aan de binnekant van de flappen uit moet zien te wurmen, met het risico dat een deel van de hoes uitscheurt. Echt niet leuk.

Het eerste nummer is alleen maar gejuich. (het publiek roept iets in het pools neem ik aan) op de achtergrond een soort hartslag. Dat was 1.20 minuten. Dan volgt nummer 2. Overduidelijk een Pink Floyd nummer. Gevolgt door wederom een bekend floyd deuntje om wederom een Floyd moment er achteraan te gooien.
Vanf het 5e nummer zijn het op de eerste cd denk ik allemaal Gilmour nummers. De tweede cd bestaat uit veel Pink Floyd nummers. Het is allemaal zeer gedegen en gecontroleerd gespeeld.
De belangrijkste kenmerken van de muziek van Gilmour zijn toch wel de slepende synthesizer klanken en de langerekte tonen in zijn gitaarwerk. Allemaal zeer sfeervol gedaan met een enorm gevoel voor timing. Toch hoor ik ook in zijn solowerk duidelijk de Pink Floyd sfeer door komen. Mede door zijn typerende gitaarspel en zijn stem. De stem van Gilmour is erg mooi en rustig.
Dit is een cd`tje dat ik afspeel om tot rust te komen. Ik vind het uitermate geschikte muziek voor als ik lekker op de bank lig met mijn ogen dicht. Dan wil ik nog weleens wegdromen bij de hypnotiserende klanken van Gilmour en zijn vrienden.

avatar van VanDeGriend
3,0
Ik heb hem in zijn geheel beluisterd en het oordeel is niet helemaal positief. Natuurlijk fantastisch gespeeld, prima geluid en alles maar toch het volgende:

CD1 valt me eerlijk gezegd behoorlijk mee aangezien ik On An Island niet een echt indrukwekkende plaat vind. Live leeft het materiaal echter wat meer, zeker in combi met dat orkestje wat er achter staat. Mijn probleem zit hem gek genoeg eerder bij cd2. Aan de tracklist is niets mis natuurlijk en in potentie goed voor 4 a 5 sterren. Maar van de nummers waar live uitvoeringen ook op andere relaeses zijn terug te vinden (PF, Waters) heb ik toch een behoorlijke voorkeur voor die eerdere opnames. Met name Shine On vind ik, in vergelijking met de uitvoering op DSOT, behoorlijk tegenvallen. En dat geldt evenzeer voor Wish You Were Here en Comfortably Numb. High Hopes, met voorsprong wel het beste nummer van The Division Bell, valt dan in competitie met de andere tracks ook nog eens door de mand. Alleen Echoes, gelukkig wel 25 minuten, waarvan ik geen andere live opnames heb/ken, geeft wat mij betreft een meerwaarde aan deze uitgave ten opzichte van het werk dat ik al van PF, Waters en Gilmour heb (volgens mij alles).

Waar ik verder van baal is dat ik 35 euro heb weggetikt voor een 4 disc versie waarvoor ik dan 3 x On An Island krijg. Dat is echt ruim te veel eer voor dat doodgewone plaatje. Ik zou trouwens 3 x Dark Side of The Moon ook al flink overdreven vinden.

Al met al kom ik uit op een 2,5. 3 sterren voor cd1(meer dan gedacht), 3 sterren voor cd 2 (minder dan gedacht) en een halve ster aftrek voor de doublures op de andere discs (om maar te zwijgen over de doublures met voorgaande releases) die me toch een beetje het gevoel van overbodig en geldklopperij geven. Dacht dat Gilmour al wel binnen was?

edit: score aangepast naar 3* op basis van het gebodene op de twee cd's.

avatar van chevy93
4,5
Gilmour is voor mij dé man van de Floyd. Live dan althans. Toch mist Live In Gdansk iets. Buiten het feit dat de nummers van zijn soloalbum hier gespeeld gewoon minder goed zijn dan de gekozen nummers op P*U*L*S*E (destijds nog PInk Floyd, misschien ligt het daaraan). Ook de klassiekers worden minder goed gespeeld. Comfortably Numb is precies het tegenovergestelde van wat Waters deed op In The Flesh. Hij had sterke coupletten, maar een slechte refreinzanger. David Gilmour heeft het precies omgekeerd. Ik snap ook niet waarom hij de versie van P*U*L*S*E niet gewoon dunnetjes over heeft gedaan. Ook Shine On You Crazy Diamond is niet zo als hij kan zijn. Het gitaarspel is zeer sterk, zoals altijd, maar de zang is niet goed, te geforceerd.

Het hoogtepunt van dit album is uiteraard Echoes. Dit is het eerste album waarbij ik het live hoor. Het nummer stijgt alleen nog maar meer in mijn achting, want wat is het toch een magistraal nummer.

Begrijp me niet verkeerd, het album is niet slecht. Verre van zelfs, maar het is niet wat het zou kunnen zijn. En eigenlijk had moeten zijn.

avatar van Ronald5150
4,0
Op "Live in Gdansk" laat David Gilmour maar weer eens horen wat een fantastische gitarist hij is. Deze concertregistratie is samengesteld uit Pink Floyd nummers afgewisseld met solowerk. Dat solowerk beslaat een integrale uitvoering van het album "On an Island". Eigenlijk was ik dat album een beetje uit het oog verloren, maar deze liveuitvoeringen maken me weer nieuwsgierig naar de studioversie. Ik zal direct toegeven dat de Pink Floyd nummers me meer kunnen bekoren, maar ook de liedjes van "On an Island" bevatten magistraal gitaarwerk. De Pink Floyd uitvoeringen die David Gilmour hier laat horen zijn om je vingers bij af te likken. Eigenlijk mis ik Roger Waters geen moment als ik luister naar "Shine on You Crazy Diamond", "High Hopes", "Wish You Were Here" en "Comfortably Numb". Maar het absolute hoogtepunt is "Echoes". Dat nummer is al zolang niet meer live vertolkt dat deze uitvoering keihard binnenkomt. Ongekende schoonheid. Alleen al vanwege "Echoes" is "Live in Gdansk" meer dan de moeite waard, maar in zijn geheel is het een prachtige liveregistratie van een van mijn favoriete gitaristen.

avatar van daniel1974nl
5,0
Remember That Night was a l fijn. Dit is zo mogelijk nog fijner. Prachtig ook hoe het Concert begint met het eerste deel van Dark Side Of The Moon, daarna On An Island en daarna wat Pink Floyd nummers en wat nummers die hij heeft ingespeeld op een van de cd's van Syd Barrett. Gezien de roulatie v/d set en de nummers die uit een ver verleden werden opgevist, en vaak niet de meest bekende nummers, zoals Dominoes of zo nodig nog onbekender Wot's.....Uh The Deal van Obscured By Clouds kan gerust worden vastgesteld dat Gilmour aan deze tour begon om de nummers te spelen die hij wilde en dat het geen avondjes werden voor het lallende radiopubliek. Dit wordt met name erg duidelijk wanneer men besluit om een kleine 1/5 van de set in te ruimen voor 1 nummer, namelijk Echoes, en in wat voor versie.....

Gilmour laat er verder geen twijfel over bestaat dat hij nog steeds een speler is van hoog nivea en alle nummers/solo's zijn loepzuiver uitgevoerd. Stuk voor stuk beter dan het orgineel, of beter dan op PULSE, zoals dat ongelofelijk mooie langere einde van High Hopes, kippevel !! Dan Fat Old Sun, werd back in the day vaak gespeeld in een uitvoering van 10/15 min. Maar deze versie, die denk ik iets meer tempo heeft misstaat zeker ook niet. A Great Day For Freedom was nooit mijn favotiete nummer van The Division Bell, maar ik begrijp de symbolische waarde voor het concert. Dan Comfortably Numb, wat een solo...aan het einde, steeds weer kippevel. De mooiste die ik ken samen met die van Pulse, en uiteraard degene die ik zelf zag in 1994 in de Kuip...wat een oog en oorstrelend spektakel. Hier wat rustiger visueel, maar nog steeds erg goed en zoveel beter dan welke kneus Roger ook denkt van stal te trekken. En dat Echoes, de mooiste uitvoering die ik ken, van het mooiste nummer ooit gemaakt. Dat middenstuk, waar die toetsen langzaak die zeemeeuwengeluiden ove4rnemen en dan hoe die gitaar erin komt en Gilmour daaroverheen hakt, oh, man !!!! Wat moet dit een spektakel zijn geweest live, zeg......

En inderdaad, de studieversie van On An Island valt hiermee compleet in het water en die cd ligt echt stof te vergaren, want als ik em wil horen zet ik dit wel op. Dit is zoveel beter, dynamischer, zoveel meer power en rockt echt op het ehne moment, als met Take a Breath en weet tot grote emotie te roeren op een ander moment als met de laatste solo van Where We Start, allemaal ondersteund door een klein orkest...prachtig. Zeker net zo goed als PULSE, Remember That Night, In The Flesh of Delicate Sound Of Thunder.....

Aanrader !!!!

Gast
geplaatst: vandaag om 06:37 uur

geplaatst: vandaag om 06:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.