Elliott Smith - Either / Or (1997)

De klik is weg

Het luistert allemaal nog steeds lekker weg maar daar blijft 't dan ook bij. Op een tweetal nummers na doet het me niet zoveel meer. Hetzelfde is me ook al eens overkomen bij Forever Changes van Love. Daar was ook ineens de klik weg. Hoe dit zo ineens komt, geen idee. Misschien dat ik het over een tijdje wel weer kan waarderen?

Vooralsnog verlaag ik naar 2,5 ster. Heel spijtig, maar het is niet anders...

Misschien heb je gewoon een periode waarin je niet in bent voor depressieve muziek? Vind het dan ook wel heel rigoureus om meteen je stem te verlagen, maar dat ben ik...

Mja stemmen zijn sowieso niet echt definitief, meer tijdsgebonden lijkt me. Maar ik weet ook niet precies wat t is, maar het doet me (op t moment) gewoon niet zo veel.

Tja, helaas heb ik bij Elliott hetzelfde als bij Leonard Cohen, alhoewel ik vind dat er van Elliott wat meer nummers wel aardig zijn.
Alleen voor mij zijn al die sombere melodieën niet echt weggelegd.
Het lijkt allemaal ook nog eens zo erg op elkaar.

Pictures Of Me komt wat mij betreft positief bovendrijven.
Echt slecht is het allemaal niet, hoor.

is dit een groeiplaat? wat na 2x luisteren vind ik het helemaal niks. Ik ga nog niet stemmen maar ik luister hem nog een paar keer later.

nu weer lekker midlake luisteren.

hij groeit bij mij, luisterbeurt 10 gehad.

ik kan nog niet stemmen, het is een lastig te doorgronden album.

Stilistisch te vergelijken met Nick Drake gekoppeld aan Beatlesque melodieën, zo kun je Elliott Smith en meer bepaald dit album omschrijven. Ingetogen, bijna fluisterend gezongen maar gevoelig en breekbaar en songs die eenvoudig lijken met meestal enkel zang, gitaar, bas en drums maar duister klinken en veel diepgang hebben. Toch wel een unieke en getalenteerde singer-songwriter die helaas veel te vroeg overleden is.

Ik was eerst niet echt te spreken over Elliott Smith, ik hoorde hier en daar wel wat mooie dingen, maar ik zag niet de pracht die velen er wel in zien! En bij vlagen vind ik sommige stukken nog steeds niet mooi.

Nu toch na een paar keer luisteren merk ik dat (vooralsnog bij dit album) de muziek onder de huid sluipt!

Speed Trials kan dagen in mijn hoofd blijven hangen, Pictures of Me net zo!

Voor mensen die geinteresseerd zijn in de link tussen het prachtige nummer Angeles en de filosoof Kierkegaard:

musicisequaltotheworld | Just another WordPress.com site - musicisequaltotheworld.wordpress.com


Het beste!

Tja, Between the Bars.....misschien wel het mooiste nummer ook gemaakt.

Dit is de beste cover die ik tot nu toe ben tegen gekomen:
YouTube - Chris Garneau - Between the Bars - A Take Away Show

Madonna zong gisteren Between the Bars:

Between the Bars

Wat heeft het mij tijd gekost om het te appreciëren. Ik ken zelfs alleen nog maar dit album, staan echt pareltjes op.

Ik ben het niet eens met de lovende reacties.
Ik heb het album 2x geluisterd, maar ik heb echt moeite moeten doen om het uit te luisteren.
Er staan een paar nummers op die ik nog wel redelijk goed vind, zoals Between the bars en Say yes, maar de meeste nummers doen me echt niets. No name no5 vind ik zelfs vreselijk om aan te horen.
Kan er iemand mij vertellen wat ik hier zo goed aan zou moeten vinden?

Tsja, 2 keer geluisterd pas... Dan ben je net begonnen. Er staan hier 4 pagina's aan berichten, daar staan vast al genoeg lofuitingen tussen.

Bovendien, je hoeft het natuurlijk niet per se goed te vinden

Op enkele nummers na duurde het redelijk lang voordat ik Elliott Smith echt kon waarderen. Geen idee waar hem dat zo in zat. Het is geen reuze ontoegankelijke muziek, maar zijn stijl verschilt volgens mij behoorlijk van andere vergelijkbare artiesten. Dat gezegd hebbende heb ik eigenlijk nog steeds te weinig naar de beste man geluisterd

2x luisteren was voor mij ook echt veel te weinig hoor. Ik heb dit album zeker 15x moeten beluisteren. Eens het je pakt, geraak je er niet meer vanaf. Ook No Name No. 5 vind ik prachtig.
Angeles en Between The Bars zijn wel de toppertjes.

Elke zomer komt dit weer uit de kast. Ik heb hem ooit echt ontdekt de week voordat ik ging surfen in Soulac-sur-Mer, en dit is voor mij de soundtrack van een heleboel eerste keren (niet per se dat ene, maar je begrijpt wat ik bedoel). De eerste tonen van Speed Trials brengen me terug naar het strandje, het geluid van de zee, de slechte clubs en bars, barbecue, desperado's en tequila, en na Say Yes ben ik daar eigenlijk nog steeds.

Het blijft toch een plezier om deze boven te halen, heb nog de eer gehad om Elliott Smith ooit eens live aan het werk te zien en intens was wel degelijk een kernwoord tijdens dat optreden. Het zou mij ook te ver leiden in privé zaken maar dit album is ook de soundtrack bij vele (toch wel mooie) herinneringen.

Either / Or had bij mij toch wat tijd nodig vooraleer ik het echt kon appreciëren. Maar eens het kwartje viel, liet dit album mij niet meer los. Meer zelfs, het intussen al in mijn persoonlijke top-10. De sfeer op deze plaat is echt heel (bijna beangstigend) intens. Twaalf nummers lang kippenvel!

Waarschijnlijk vloeken in de kerk, maar Elliott Smith is voor mij meer een artiest met een aantal schitterende, intieme nummers, verspreid door zijn oeuvre. Ik heb dat vaker bij dergelijke artiesten uit de jaren 90. Waar het precies aan ligt weet ik niet. Ik houd bijv. veel meer van Townes van Zandt en Nick Drake dan van Sparklehorse of Smith, zeker ook qua productie. Wellicht spreekt de zeitgeist uit dat decennium me simpelweg minder aan. Desalniettemin is het niet moeilijk om te horen dat Smith wel een uniek talent was.

Between the Bars is echt indrukwekkend!

Nummers als Ballad of Big Nothing en Between the Bars kruipen echt in je hoofd. Het lijkt zo simpel, zang met gitaarbegeleiding, maar het is soms bijna eng hoe deze man zingt.

Godsgruwelijk mooi. XO is nog ietsje beter naar mijn inziens maar dat zou na wat meer draaibeurten zomaar anders kunnen zijn. Speed trials, Rose Parade en Cupid's Trick komen heel erg goed binnen hier. Heerlijk melodieus gezongen nummers.

Met voorsprong 1 van mijn beste ontdekkingen dit jaar deze Elliot Smith. Wat een artiest

Ik weet niet of het de blues van bijna een jaar corona is, maar deze komt de laatste weken hard binnen. Wat een album.

Oeff! Veel van de groten der aarde en artiesten van de toplijstjes weten mij niet echt te raken, maar Elliott Smith doet dat wel!

Ik was begonnen met de voorganger van deze (S.T.) en die moest ik wel een paar keer draaien voordat ie landde. Deze is meteen raak.

Uit het niets kreeg ik ook een ingeving dat Adrianne Lenker wel veel naar Elliott geluisterd moet hebben.
Ik hoor duidelijk de invloeden terug in haar werk.

Dit vanavond maar weer eens aandachtig geluisterd. De verhalen van het zo vaak luisteren en dan waarderen vind ik mooi en bijzonder. Mij greep dit meteen bij de strot. De eerste drie nummers, de emotie en urgentie die het oproept, en dan komt between the bars… wat een album.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Elliott Smith - Either/Or (1997) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Elliott Smith - Either/Or (1997)
De carrière van de Amerikaanse muzikant Elliott Smith was kort maar hevig , met XO uit 1998 en vooral Either/Or uit 1997 als positieve uitschieters, die 25 jaar later nog net zo invloedrijk en urgent klinken

Either/Or, het derde album van de Amerikaanse muzikant Elliott Smith, was bij de release nog een cultalbum, maar toen Hollywood hem omarmde was de muzikant uit Portland, Oregon, opeens een ster. Het heeft nooit gepast bij Elliott Smith, die zijn mooiste muziek maakte toen hij in de luwte kon opereren. Op Either/Or krijgt het uit duizenden herkenbare Elliott Smith geluid vorm. De folky songs van de eerste twee albums zijn verrijkt met Beatlesque melodieën en klinken warm en dromerig. Op hetzelfde moment is Either/Or een donker album dat overloopt van melancholie. Elliott Smith zou door zijn vroege dood maar een klein stapeltje albums maken, met Either/Or uit 1997 als uitschieter.

De korte carrière van Elliott Smith is er een die zowel wonderlijk als droevig is. De Amerikaanse muzikant dook aan het begin van de jaren 90 op in de muziekscene van Portland, Oregon, en maakte met Roman Candle uit 1994 en Elliott Smith uit 1995 twee ingetogen folky albums, die hier en daar konden rekenen op positieve recensies, maar over het algemeen genomen toch weinig aandacht kregen.

Dat leek in eerste instantie niet te veranderen met het in 1997 verschenen Either/Or, tot een song van het album terecht kwam op de soundtrack van de film Good Will Hunting. Het leverde de muzikant uit Portland zelfs een Oscar nominatie op en niet veel later was Elliott Smith een ster. Een ster tegen wil en dank, want de spotlights van Los Angeles pasten niet bij een muzikant als Elliott Smith.

Het in 1998 verschenen XO hoorde opeens bij de grote releases en hetzelfde gold voor het in 2000 verschenen en helaas wat tegenvallende Figure 8. In 2003 overleed Elliott Smith nadat hij in zijn huis in Los Angeles werd gevonden met twee steekwonden. Na zijn met mysterie omgeven dood verscheen in 2014 postuum het uitstekende From A Basement On The Hill, maar hierna was het oeuvre van Elliott Smith helaas echt compleet.

Als ik mijn favoriete Elliott Smith album moet kiezen, twijfel ik tussen Either/Or en XO. De laatste is in productioneel opzicht net wat interessanter, maar uiteindelijk kies ik toch voor de betere songs op Either/Or. Het bijzondere geluid van Elliott Smith werd na zijn dood een belangrijke inspiratiebron voor velen, maar in 1997 viel de Amerikaanse muzikant direct op met een bijzonder eigen geluid.

Either/Or is minder sober ingekleurd en geproduceerd dan zijn twee voorgangers, maar het is nog altijd een behoorlijk ingetogen album zonder tierelantijntjes. In de meeste songs moeten we het doen met het warme akoestische gitaarspel van de Amerikaanse muzikant en wat elementaire percussie. Het gitaargeluid draagt het stempel van Elliott Smith, maar dit stempel komt vooral van zijn stem en manier van zingen. De vocalen op Either/Or zijn vooral fluisterzacht en hebben iets aangenaam dromerigs. De warme klanken en dromerige vocalen contrasteren flink met de donkere teksten van de Amerikaanse muzikant, die bakken vol met melancholie over je uit storten.

De eerste albums van Elliott Smith werden vergeleken met de muziek van Nick Drake, maar vanaf Either/Or zijn ook veel invloeden van The Beatles en The Beach Boys te horen. Het zijn invloeden die op XO tot volle wasdom zouden komen, maar ook Either/Or heeft al een aangename jaren 70 vibe en bevat arrangementen en melodieën waarvoor Lennon/McCartney en Brian Wilson zich niet zouden hebben geschaamd.

Het was best een tijd geleden dat ik voor het laatst naar Either/Or had geluisterd (ik luister vaker naar XO), maar het album overtuigde me nog steeds makkelijk. Op hetzelfde moment is Either/Or een album dat mooier wordt wanneer je er vaker naar luistert. Ik weet nog dat ik in 1997 op een gegeven moment nauwelijks meer kon stoppen met naar dit intieme en ook breekbare album luisteren. Het blijft doodzonde dat Elliott Smith slechts een kleine tien jaar albums heeft kunnen maken, al waren de albums die volgden op Either/Or en XO wat mij betreft lang niet zo goed. Either/Or vierde vorig jaar alweer zijn vijfentwintigste verjaardag, maar wat klinkt het album nog steeds urgent. Erwin Zijleman

Erg mooie plaat waarin Elliot Smith zijn stem aan de wereld laat horen.