Elliott Smith - Either / Or (1997)

Ik weet dat dit album zo'n beetje als zijn meesterwerk beschouwd wordt, maar ik heb het toch meer voor XO of Figure 8.
Nivau haalt Smith hier weer moeiteloos, maar ik vind dit niet echt zijn beste werk, voor mij kwam dat hierna pas.
Als ik dus héél eerlijk ben, vind ik deze toch wat overroepen in vergelijking met recenter werk.

Heerlijk om af en toe een album te luisteren met vrijwel alleen gitaar, drums, bas en zang, waarbij de zang en gitaar de boventoon voeren. Gewoon een rustig muziekje waar je heerlijk bij weg kan dromen. Ik heb nog niet echt goed naar de teksten geluisterd en helemaal nog niet met de tekst erbij, maar het pakt me toch vast op de een of andere manier, vooral door de prettige zang van Elliot. Voorlopig 4*, met kans op meer.

"Don't start me tryin' now!
Uh-huh, uh-huh, uh-huh...
Cus I'm all over it, Angeles"

kippevel.. keer op keer..

Toch ook zo'n plaat die altijd weer veel te snel voorbij gaat. Echt stuk voor stuk pareltjes..

Met Elliott Smith en zeker dit album heb ik soms een probleem: het is allemaal zo fragiel, zo kwetsbaar. Het is dan haast eng om er naar te luisteren bang als je bent de man pijn te doen.
Daarin schuilt natuurlijk ook wel de kracht van Smith als performer en liedjesschrijver: hij weet je te raken en ontroeren.
Natuurlijk is mijn opmerking niet letterlijk te nemen maar toch ervaar ik bij hem net even meer als bij menig vergelijkbare artiest en dat is mooi.
Either/Or is een album waar je eigenlijk niet te veel woorden over vuil moet maken; de muziek moet je het werk laten doen. En op moment van schrijven doe ik dat dan ook maar weer eens (en wat blijft Between the Bars toch eenvoudig goed)

Het is en blijft een geweldig album.
Maar steeds als ik het album aanzet dan merk ik toch echt verschil per nummer.. alsof het een verzamel album is.
Dat is natuurlijk niet negatief, maar ieder nummer heeft zo zijn eigen sfeer waardoor er geen echte samenhang is.

Toch luister ik het album bijzonder graag en vaak.

Gisteren dit album maar weer eens opgezet en tot de conclusie gekomen dat dit gewoon een 5 sterren album is. Bij deze dus: 5 fonkelende sterren en een vermelding in mijn top 10...

Alsnog een briljant album, ieder nummer heeft zijn eigen sfeer, maar geen 1 nummer valt tegen.

5,0*

Wat is Angeles toch ontzettend, ontzettend mooi.

I could make you satisfied in everything you do
All your 'secret wishes' could right now be coming true
And be forever with my poison arms around you
No one's gonna fool around with us

...alleen jammer dat de rest van de plaat wat minder is. Angeles, Between The Bars, Rose Parade en Say Yes zijn fantastisch, de rest vind ik wat minder. De minste Elliott wat mij betreft. 4,0*.

Aller eerst.
Elliott Smith geweldige artiest.

Ik ben blij dat ik dit album heb.. dit is weer een breekbare Elliott Smith, die hoor ik toch het liefst. Ik vind hem namelijk op XO en Figure 8 te pop. Elliott Smith vind ik zijn beste album tot nu toe.. maar dit komt er erg dicht bij.. Dit album ligt ook dichter bij ES dan Figure 8.

Het enige nadeel is, dat deze cd wat minder.. een geheel is.. Ik heb de cd pas 1 keer beluisterd dus nog geen cijfer, aangezien ik de andere cd's veeeleee male meer heb gehoord. Maar dit zal best hoog uitvallen

Ik begin met een 4 bij dit album..
Dat gaat vast en zeker groeien..
Wat zijn btw Say Yes en Angeles mooi!
Top plaat van Elliott Smith, zeker in het verlengde van Elliott smith.

Tot nu toe heeft Elliott Smith mij 1 keer teleurgesteld en dat is Figure 8...

3 berichten op een rij.

Geweldige plaat, geweldige emotie, geweldige nummers.. Net zoals elliott smith een superrr plaat

*****

Deze man heeft echt een heerlijke stem .
De Nick Drake van de jaren 90 .

Niet mee eens, Nick Drake staat een paar verdiepingen hoger.

Dat kan ik me wel voorstellen .
Toch vind ik de stem van Elliot nog net ietsje beter .

Ze zijn allerbei dood, dat hebben ze gemeen, daarnaast beide briljante songwriters. Wie er hoger staat?? Ik zal het niet weten, wat ik wel weet is dat deze Either/Or schitterend en mooi is, en dat hij helaas veel te vroeg ging.

Ooit eens wat dingen van Smith geluisterd. Behalve Waltz #2(XO) bleef er weinig hangen. Vanmorgen deze plaat maar eens geluisterd. Kan niets anders zeggen dan ik er van genoten heb. Fijne plaat met een sfeertje waar ik wel van houd. Kan alleen nog maar beter worden. 4*

Speed Trials... mooi nummer.

prachtige muziek

Jah, ik begin dit steeds meer en meer te waarderen. Ben zelfs bang dat dit weleens een groot favoriet van mij zal worden.

Eerste plaat van Elliott Smith die ik beluisterde. Recent nog eens beluisterd, en ja, het blijft een erg beklijvende plaat.

Vooral naar het einde toe is de kwaliteit van een huizenhoog niveau. 2:45 AM; Say Yes; Angeles; Rose Parade... allemaal prachtige liedjes die me gewoonweg ontroeren, een ander woord schiet me niet direct te binnen.

Singer-songwriters hebben me altijd al kunnen raken: Dylan, Young, Drake, Waits, en nog vele andere, en nu dus ook deze Elliott Smith.

4.5 sterren

Ik zou de plaat Elliott Smith ook eens proberen..
Ik vind die teksten toch nog sterker dan deze plaat.

Een kleine tegenvaller.

Elliott Smith was een geniaal artiest. Ik maakte kennis met hem doordat een van zijn nummers, Angeles, in de film Paranoid Park werd gedraaid. Een nummer dat bij mij zeer goed in de smaak viel. Ik ben meer muziek van Smith op gaan zoeken en ook ben ik informatie gaan zoeken over Smith zelf.

Elliott Smith was depressief, kijk naar een foto van hem en je ziet hem zelden lachen. Al dit verdriet verwerkte hij in zijn muziek, zijn nummers zijn ook best somber. Maar toch is dit album het niet voor mij. Smith heeft een paar prachtige nummers, van dit album zijn dat Between the Bars (4*), Angeles (5*) en Say Yes. Vooral die laatste twee kan ik zovaak horen als ik wil, maar die zal ik altijd mooi vinden. Geweldige nummers die zijn gevoelens goed voelbaar maken. Maar de rest van de nummers op het album zijn wat minder. Ze zijn niet per se slecht, maar halen het niet bij de drie genoemde nummers. Elliott fluistert wat in de microfoon en tokkelt op de gitaar maar deze nummers raken je niet echt. Ze hebben niet de kracht en emotie die zijn beste nummers wel hebben. Het album is ook niet slecht, maar ik zet liever een andere op. Het verveelt namelijk nogal snel om naar liedjes te luisteren waar bijna geen verschil in zit. Voor mensen die kapot van hun werk thuiskomen met barstende koppijn en geen zin om iets anders meer te doen kan ik Either/Or wel aanbevelen. Rustige muziek om even bij weg te zakken.

3*. Jammer, Elliott Smith is toch wel een kleine favoriet van mij.

ik begrijp je wel, ik vind 2.45 en roseparade ook bijna teveel van 't goede kwa eentonigheid, het 'refrein van roseparade' heeft notabene dezelfde melodie als de coupletten, maargoed ik vind die nummers op zich wel goed alleen ze zouden veel beter kunnen, de rest van de nummers vind ik geen van alle ééntoning, en ik vind de 3 nummers die jij noemt en Alameda, zo briljant dat ik toch nog op 5 sterren kom en een top 10 plek, maar ik denk eraan om 'm uit m'n top 10 te bonesjoeren voor z'n 2de cd, alleen 't is een onmogelijke zaak die top 10 dus ik hou gewoon op met sleutelen.

Ik vind het erg moelijk om te zeggen wat nu de beste plaat is van Elliott Smith. Ik heb alle albums staan en vind ze allemaal om een bepaalde reden mooi. Roman Candle en Selftitled zijn gewoon ongekunsteld en rauw, prachtig. XO en Figure 8 zijn wat 'poppier', maar daar staan ook prachtige nummers op. 'Basement' en New Moon draai ik denk het minst vaak, waarom weet ik niet.

Echter als ik dan toch één album zou moeten aanwijzen dan is het deze. Dit album heeft voor mij alles en klinkt en voelt echt als het perfecte album voor mij.

Angeles is echt een verdomd listig liedje om te spelen. Dit is duidelijk werk van een zeer goede schrijver.

Ja, dat vind ik nou ook. 'Alameda' is zelfs naar mijn mening het mooiste Smith-liedje ooit.
Dit album blijft prachtig. Op het grensgebied tussen pure singer/songwriter (de eerste 2 albums) en meer pop/rock-orientatie (XO) wordt het mooiste van Elliott Smith hoorbaar.

Met Either / Or heeft Elliott Smith de belofte die uit zijn eerste twee albums al sprak volledig ingelost. De subtiele mix tussen het pure songwriterschap van de eerste twee albums en de rijkere invulling van de albums hierna maakt dit één van de mooiste albums ooit gemaakt. Geen grote thema's op dit album, slechts ervaringen uit Elliott's eigen leven, variërend van de liefde (Say Yes, Between the Bars) tot drugsgebruik (Rose Parade) en zijn afkeer van het sterrendom (Pictures of Me).

Het knapste van alles is nog dat dit zo'n album is dat ik oneindig kan blijven draaien. De eerste drie maanden dat ik hem kende heb ik dit album, zonder overdrijven, zeker zes dagen per week opgezet, zonder ook maar een enkel nummer moe te worden. Geschikt voor elke stemming, van dolgelukkig tot doodongelukkig, kan ik mezelf altijd weer verliezen in het prachtig verstilde Between the Bars, de fantastische gitaarmelodie van Angeles of de ultieme afsluiter Say Yes.

Eigenlijk is het onverdedigbaar dat ik dit album geen plaats gun bij mijn beste tien albums, maar voor mij is dit volstrekt logisch. Op dit album hoort gewoon geen nummer geplakt te worden, zelfs de hoogste positie doet dit niet de eer aan die het verdient. Either / Or is namelijk van die zeldzame buitencategorie die eigenlijk niet in cijfers te vatten is en gewoon ervaren moet worden.

Vandaag op plaat gekocht. Prachtige aankoop al zeg ik het zelf.