Elliott Smith - Either / Or (1997)

Muziek verlegt grenzen, heeft het al eeuwen gedaan. Vroeger gingen mannen met gitaren en luiten het land door om verhalen te vertellen. Deze mensen werden later minder belangerijk en belande in de folk. Tijdens de jaren 60 kwamen seks en geweld en linkse gedachtens de muziek binnen. Lang daarvoor was de protestsong uitgevonden. Elliot Smith is een van die troubadours maar hij vertelt geen verhalen over waar hij vandaan komt of wat hij gehoord heeft. Hij vervelt over zichzelf. Breekbaar als een splinterdun glas en met simpel gitaarspel overwint hij hier moeiteloos de grens van de sing en song writers muziek. Hij verlegd grenzen voor me hier. Geen portest songs, bijna geen songs over sex. Liedjes in de meest simpele vorm: gitaar, tekst en stem soms met wat extra instrumenten uitgerust vertelt hij over Liefde, Dood en Verslavingen. Is het een makkelijk plaat? Nee, voor mij eigenlijk de moelijkste plaat ooit geweest. Want als je echt de schoonheid wil ontdekken moet je door de simpelheid doorkijken en alle teksten gaan doorlezen. Dan vindt je uit waar het over gaat, muzikaal is Smith meschien de zoveelste gitaarplukker maar met zijn stem en teksten zet hij het gerne compleet aan zijn kant. Het is van die muziek die je maar in een plek kan raken. In het hart. Zal iedereen er door geraakt worden, natuurlijk niet. Je houdt van Smith's stem of je haat het. Ik hou er onzettend veel van. Zoveel dat hij op nummer 1 in mij top staat. Dit moet gewoon als je van sing en song writers houdt in je kast staat. Past mooi langs je Bob Dylan en Cat Stevens platen, dit meesterwerk over gebrekken van Smith zelfs. Van liefde(Angeles, 2.45 am) tot drugs(Rose Parade, Cupid's Trick) al zijn gebrekken komen voorbij. Dit is samen met Damien Rice's O de plaat die mij ogen opende voor de folk en sing en song writers muziek. Waar O vaak bombastish eindigt en een geweldige media aandacht kreeg was het bij Either-Or's release bijzonder rustig. Veel indie's merkte het wel op maar de mainstream bleeft stil. De hell voor Elliot zelf zal pas begingen met XO. Waar XO pure popmuziek is, gaat dit album veel meer de persoonelijke kant in. Als ik een plaat zal moeten kiezen die ik graag aandacht zal willen vragen zal het deze wel zijn. Eigenlijk zal het al geweldig zijn als deze in top 250 hier komt. Maar het maakt eigenlijk niks uit, ik blijf eeuwig naar dit album en zijn verdere albums luisteren. Kwijlend in zelf medelijden voor mijzelf en Elliot. Als je een van de meest emotineele en beste albums ooit wil horen, wacht dan niet en luister dit.

Voor de mensen, New-moon bevatte al een hoop Demo's en Alternate takes voor deze cd maar op www.elliottsmithbsides.com[/url] staan nog veel meer(en legaal). Proberen zeker waard

5,0

Al eens je oor bij Nick Drake te luisteren gelegd, D-ark? Of bij Jason Molina - om eens wat moderners te noemen? Ga dat 's doen, blaas ik deze weer eens het stof eraf. Gegroet, en mijn complimenten voor je vlammende betoog hierboven.

Geen dank. En Nick Drake ken ik al best veel van, geweldige artiest. Ga meschien nog pink moon luisteren deze week en haal het stof af van deze diamant van onbekende grote.

Elliott Smith is mijn all-time favorite singer-songwriter. Ben verslaafd aan zijn muziek. Dit vind ik absoluut zijn beste plaat, gevolgd door...Selftitled en New Moon.

Ook zijn biografie van Ben Nugent is voor de fan zeer de moeite waard!

Zeker..alleen soms wat te veel inzoemend op zijn verslavingen

Hulde voor Elliott Smith. Either/Or is een erg bijzondere cd.

De sfeer op deze cd is namelijk zo uniek. Smith dwarrelt met zijn stem om je heen terwijl hij ondersteund wordt door de simpelste melodieen. En juist hierin schuilt de enorme puurheid en aantrekkingskracht van Either/Or.

Smiths' teksten zijn erg duister en zijn zo oprecht. Woorden doordrenkt van melancholie en verlorenheid, met een enkele optimistische uitzondering. Dit geeft de plaat het unieke gevoel, dat je ook kunt krijgen als je op een zondagmiddag naar buiten kijkt en het miezert. Alles is enigszins grauw en grijs, maar dan valt je oog op dat enkele vogeltje dat daar zo vrij en heerlijk in de grond is aan het pikken. Ondanks alle misere zijn er kleine dingen die het leven wel glans geven. Deze gedachte is perfect vertolkt op deze plaat. Ik vind het dan ook een zeer mooie plaat.

Ik merk nu zelfs dat hij zich bij mij begint op te dringen als een van de mooiste cd's die ik heb gehoord. De melodieen blijven heerlijk in je hoofd suizen, zijn stem draagt je en de teksten zijn overdacht en interessant. Ik zet hem op dit moment op op het moment dat ik mijn bed 's avonds instap, en meteen weer als ik er 's ochtends uitkom.

Either/Or is zo'n emotioneel beladen plaat, zo intiem en zo teder. Deze plaat is ontroerend, zonder oversentimenteel te worden. Ik krijg het er in ieder geval warm en koud van.

, ik deel die mening compleet.

Een erg melodieus rock-album. Het is wel echt zo'n cd waar ik voor in the mood moet zijn. Want het heeft een beetje een trieste sfeer. (positief bedoeld) die jou als luisteraar erg aan kan grijpen.

Woow! Volgens mij moet ik deze cd heel snel aanschaffena, als ik deze prachtige betogen lees. (met name D-ark) Ben benieuwd. Morgen even langs de cd-zaak. Is een goede om mee te beginnen?

Zeker, het valt tussen het onzettend poppie geluid van XO en het lo-fi folkgeluid van Elliott Smith. Beste om mee te begingen.
En bedankt voor het compliment

Graag gedaan! Vandaag gekocht. En inderdaad heel mooi, maar heeft nog wel de nodige luisterbeurten nodig. Vooralsnog zeer tevreden met deze aankoop.

, het is een echte groeier.

Echt prachtig. Geen enkel minder nummer, een geweldig geheel. Zou kunnen groeien tot een top-10'ner.

, ik zet hem ook maar weer in mij top tien

Kan me nog steeds niet echt bekoren deze plaat. Heb hem meerdere malen beluisterd maar de nummers krijgen niet echt vorm. De zang blijft te veel van hetzelfde, er zit net iets te weinig variatie in.

Toch zijn er wel een aantal nummers die er al uitspringen. Ik vind "Ballad of Big Nothing" en "Speed Trials" erg goed. Misschien nog maar wat meer luisterbeurten gunnen?!.

Zeker, eerst kon ik me ook niet vinden in Elliott's stem maar langzaam groeide het tot dit album op 1 stondt.

Toen ik ongeveer twee jaar geleden Angeles hoorde, was ik echt meteen gegrepen door zijn prachtige stem en teksten. Angeles is nog altijd het meest gedraaide nummer op mijn iPod .

Ik denk dat Elliott Smith wel eens één van de leukere ontdekkingen van 2008 kan worden (voor mij persoonlijk, bedoel ik dan ). Ik heb dit album nu een paar keer gehoord en hoewel het in het begin niet echt toegankelijk klonk, merkte ik wel meteen dat het iets voor mij zou zijn. Na een drietal keer luisteren, begint het album me te bevallen.

Ik probeer altijd om niet te euforisch te zijn en begin dus met een 'goede' score, die nog kan stijgen: 3,5*.

Voorlopig is 'Pictures of me' mijn absolute favoriet, maar dat kan ook komen omdat het het meest toegankelijke nummer van de plaat is.

3,5*

Hij staat nog steeds in mijn top 10, waarbij mijn goede gevoel voor deze plaat alleen maar wordt versterkt wanneer ik hem weer opzet. Rose Parade maakt de laatste tijd veel indruk op me. Laten we bij gebrek aan zinnige tijdsbesteding onze tijd maar vullen door naar een of andere parade te gaan kijken.

They asked me to come down and watch the parade
To march down the street like the Duracell bunny
With a wink and a wave from the cavalcade
Throwing out candy that looks like money
To people passing by that all seem to be going the other way
Said won't you follow me down to the Rose Parade?

Briljant.

Toen ik deze plaat voor het eerst hoorde in '98 deed het me sterk denken aan Crowded House, op een low-fi budget. Zowel Smith's stem, als de ongecompliceerde en rake melodieën.

Ik vind dit overigens nog steeds zijn sterkste plaat.

Goede Smith-plaat. Mijn favoriet zal het echter nooit worden (die eer laat ik na aan selftitled/ XO), maar het is een mooi album. Cupid's Trick valt allicht wat uit de toon, maar van de 'steverige' Elliott Smith sound ben ik niet vies.

4,0*.

Wat is Angeles een prachtig nummer zeg. Wel één van de mooiste ooit gehoord in ieder geval. De rest kan mij ook goed bekoren en ik houd sowieso van Singer Songwriters. 4,0 * Na een tijdje kan alleen zijn stem wel wat gaan vervelen, maar dan moet je even stoppen

Wat een mooie plaat! Soms verstild, dan weer rijker aangezet. Maar altijd intiem en oprecht. Hele authentieke plaat van de singer/songwriter, die al zo'n mooi oeuvre had opgebouwd. En er volgt nog meer moois. Maar Either / Or is een hoogtepunt.

Het is wel Elliot Smith zijn stijl maar in een compleet nieuwe jas.
De drums zijn nu duidelijker, de gitaren worden minder opvallend gespeeld en het gezang van Elliot klinkt veel zuiverder.

Opzich jammer, want ik had echt teveel genot van zijn vorige 2 albums, maar dit is ook niet echt verkeerd.

Between The Bars is wel vertrouwd , maar toch veel zuiverder, even wennen, toch geniet ik weer.

Dus jij wilt zeggen dat ik altijd in een trieste sfeer hang ?

Wat een album, Elliott Smith kan niets verkeerds doen naar mijn oren, nogmaals een 4,5.

Wat een schitterend album is dit toch. Vandaag maar weer eens een paar keer beluisterd en het verveelt echt geen seconde. Wat mij trouwens opvalt bij het doorlezen van de reacties op dit album is dat niemand Alameda noemt terwijl dit voor mij toch het absolute hoogtepunt van deze cd is. Maar nummers als Between the Bars, Angeles en Say yes zijn ook juweeltjes.

En hij grijpt me weer frontaal naar de keel na een tijdje niet geluisterd te hebben. Muziek wordt bijna nooit mooier

Altijd leuk een album te ontdekken waarvan je de helft van de liedjes al kent uit een ver verleden, zonder het te weten! 'Angeles', 'Cupid's Trick', 'Pictures of Me', 'Say yes': allen doen ze een belletje ringen, een stem uit het verleden. En jezus wat ben ik blij dat ik deze liedjes weer allemaal herontdekt heb.
Dit moet een van de meest catchy en tegelijkertijd ontroerend platen zijn ooit gemaakt. 'Angeles' moet een van de mooiste nummers ooit geschreven zijn, en hetzelfde geldt zeker ook voor het ingetogen 'Between the Bars'. Het gitaarspel van Smith valt niet te versmaden, en dan heb ik nog niets gezegd over de meeslepende en soms zeer persoonlijke teksten.
Voorlopig kan ik nog weinig met 'Punch and Judy', en 'Cupid's Trick' verliest zijn charme wel na die eerste paar luisterbeurten, maar verder een prachtplaat.