Pendragon - Pure (2008)

Deze bevalt me een pak beter dan de andere schijf van Pendragon die ik in bezit heb (The Masquerade Overture, waar goede nummers met waardeloze nummers worden afgewisseld). De door Kingsnake/Ozric gesignaleerde steviger koers bevalt mij, als liefhebber van Threshold , wel. In mijn ogen klinkt het geheel daardoor minder gedateerd.

Laat je door die mindere nummers vooral niet weerhouden om de andere albums van Pendragon te ontdekken, de goede nummers zijn veel meer maatgevend voor wat je op bijvoorbeeld The Window of Life aantreft.

Pure blijft echt een waanzinnige plaat, die ik eigenlijk alleen maar meer ben gaan waarderen sinds de release. Het stevigere drumwerk van Scott Higham is de duidelijkste aanwijzing dat Pendragon zich aan het verwijderen is van de neo-prog maar ook de gitaarpartijen en de zang van Barrett klinken veel rauwer en onheilspellender dan op hun pre-Believe albums. Gelukkig blijkt de met Believe ingezette koerswijziging definitief want ook op Passion wordt deze gecontinueerd. Niet zo vreemd overigens, Pure wordt door de meeste fans zeer enthousiast ontvangen, dus reden voor een heroverweging was er eigenlijk niet.

Indigo is wat mij betreft de beste track die Pendragon ooit gemaakt heeft, terwijl ook Comatose hoge ogen gooit. The Freakshow vind ik persoonlijk het zwakste nummer van het album, al is de tekst wel goed.

4 punten, na 4 volledige luisterbeurten. Instrumentaal is het allemaal smullen geblazen (niet bijster origineel want er wordt her en der letterlijk van oude Marillion, Genesis gepikt), en de zang is ook niet echt bijzonder. Toch is deze plaat verslavend door de heldere productie, de supersmaakvolle gitaarsolo's en de consistentie van het geheel.

Pijnlijk album voor mij om te beluisteren, namelijk prachtige muziek dat min of meer omlaag wordt gehaald door soms wel erg valse vocalen. Het klinkt nog allemaal erg degelijk als hij kalm en terughoudend zingt, maar wanneer hij ook maar een beetje verder dan dat gaat is het op momenten bijna niet meer serieus te nemen. Bij 'The Freak Show' klinkt het bijvoorbeeld aardig, niets op aan te merken, maar dan heb je weer 'Eraserhead' (dat voor de rest overigens top is) waar het wel vrij minder is. Zonde gewoon.

Daarbij moet ik wel aangeven dat deze band nog vrij nieuw is voor mij, dus mischien moet ik nog de charme in zijn stem vinden, dat kan natuurlijk altijd, en waarschijnlijk overdrijf ik een beetje, maar bij prog rock zijn de vocals toch wel een belangrijk aspect van het gehele plaatje, en dat is voor nu hier toch onder het gemiddelde.

Tegenover dit is het instrumentale dat, vooral bij de gitaren, 'n waar genot is om naar te luisteren en ook hetgene wat dit album enigzins goed overeind houd.

Binnenkort maar eens hun nieuwe 'Passion' plaat uitproberen met hopelijk een kleine verbetering bij de .....inderdaad ja.

Nick Barrett is geen geweldige zanger maar met dat valse valt het toch wel mee? Overigens is hij in de loop der jaren al stukken beter gaan zingen, vind ik. Op oudere albums klinkt zijn stem nogal breekbaar, wat lang niet altijd bij de muziek past, maar op recentere albums heeft zijn stem wat meer kracht gekregen (ook op Passion).
Ik heb zelf overigens geen problemen met de zang van Barrett, zolang hij maar niet gaat rappen...

En niet gaat uithalen naar boven. Dan vliegen spontaan de veters uit mn schoenen.

Die zang zal niet veranderen. Ook op het nieuwe album blijft die bij vlagen tenenkrommend maar laat het zijn charme maar hebben, dan valt er best mee te leven.

Halfje erbij. Qua zang klinkt het nu wel beter, zeker een kwestie van wennen neem ik aan. Wat me wel opviel waren de compleet 'random' momentjes dat er autotune wordt gebruikt, maar voor de rest niet storend. Het gitaarspel steelt de show, erg Gilmour-esque. De zang mag dan gewoon 'daar' zijn, de muziek zelf slaagt erin om de sfeer erin te brengen, vooral bij Eraserhead.

Ik heb net nog even een album uit de 90's geprobeerd, misschien een beetje jammer dat ze van het neo-prog pad afgegaan zijn, Paintbox klinkt echt geweldig.

Ben ik met je eens, maar dat zou ik nou juist als een voorbeeld noemen van een nummer waar de stem van Nick Barrett minder bij past dan bij het werk van Pure.

Weet ik nog zo net niet, ergens vind ik zijn minder 'agressieve' manier van zingen veel aangenamer.

Veel positieve reacties over dit album. Nu ken ik van deze band verder nog helemaal niets, maar ik kan toch niet zeggen dat ik voorlopig ondersteboven ben van dit album.
Het is wel aardig, maar ik heb er nog niet echt een klik mee zeg maar. Het doet me niet zoveel. En de stem gaat mij ook wel tegenstaan op den duur.

Voorlopig hou ik het bij drie sterren. Over een tijdje ga ik het nogmaals proberen.

Kom op Rogier, dat zeg je van Roger Waters ook. De muziek hierop is zeer Floydiaans en ''progressief'' te noemen. Als je het spel van Gilmour zo aanbidt dan moet je dat van Barrett (Nick in dit geval) zeker goed vinden. Ik was 15 jaar geleden ook niet kapot van de vocalen maar dat is met de jaren allemaal best goed gekomen. Zeker als het de stem betreft van de schepper van al dit moois.

Ik heb gewoon niet altijd dezelfde smaak als jij!

Maar ik ken het album ook nog niet dusdanig goed dat ik een definitief oordeel heb gegeven. Ik ga het binnenkort zeker nog eens proberen. Ik ben namelijk niet ongeïnteresseerd. Ik vind de stem van Waters trouwens beter dan deze man op dit album. Maar dat terzijde. Het is ook niet iets waar ik niet overheen zou kunnen stappen, maar ik ben nog niet overdonderd. Ik geef het album zeker een kans.

Ik hoop dat je hiermee kunt leven, Hans?

Nou vooruit dan, omdat jij het bent.

Nou, Hans. Ik hoop dat ik je geduld niet teveel op de proef heb gesteld, maar de groei is aanwezig gebleken. Laatst weer eens een paar keer gedraaid, en de stem van deze man is inmiddels toch acceptabel te noemen. Geen problemen meer mee.

Het album is vooral heerlijk als ik alleen thuis ben en de volumeknop de vrije loop kan laten. Een uitstekend album. Heerlijk om naar te luisteren, zeer genietbaar.

Ik ga van 3 naar 4 sterren. Dit moet je toch tevreden stellen, Hans!

. Al had je het een halve ster gegeven was het ook best. Zolang het maar wel je eigen stem is.

Toevallig aan Nick Barrett mijn effectenpaneel verkocht vandaag, via een tussenperoon uit Nederland. Hopelijk te horen bij hun nieuwe album

Leuk om te horen. Daar zal Nick vast wel een te gek instrumentaal nummer aan opdragen genaamd ''Dutch Viper''. Ik zie het al helemaal voor me.

Ik heb deze cd in maart gekocht en ben er pas vorige week echt naar beginnen luisteren (tja, die lijstjes...). In het begin niet echt 'wow', maar nu heeft-ie me helemaal in z'n ban. Ik ben op zich niet zo'n neoprog fan, maar ik vind de verschillen tussen deze Pure en pakweg Marillion's Clutching at Straws toch groter dan de gelijkenissen. 2 verschillende soorten neoprog, zeg maar. In tegenstelling tot de meesten hier, geniet ik enorm van de driedelige suite Comatose, dat inderdaad geen echt geheel is, maar 'als geheel' toch zeer boeiend is. Ik vind de plaat nergens saai, waar ik tot een drietal dagen geleden de slotnummers nog wat overbodig vond. Als die 'we are a band of brothers' dan uiteindelijk laatst tot me doordrong, zag ik m'n fout in. Wat een emoties in dat lied, waw.

Dit is m'n "introduction to Pendragon" dus ik kan niet refereren naar eerder werk. Als ik het goed begrijp, zijn ze wat heavier geworden? Dat mag gerust zo blijven voor mij. Man man, die sludgy sound in Comatose 3 (then in some way, this messianic tombstone falls and I start to wonder why you feeel so FUCKING dangerous) - die ruige, meeslepende instrumentatie met phaser/chorus flange die invalt op 'fucking', heerlijk gewoon. Ik vind geen minpunten op de hele cd. Prachtige gitaarsolo's ook, de sound van die gitaar is magistraal! Mooi op de voorgrond met een spacey begeleidend keyboard... Spijt dat ik niet gewoon in maart ben beginnen luisteren! Hup, naar Passion

En hup, verhoogd naar 5*. Ik heb er zo ontelbaar veel keer naar geluisterd de voorbije maand en de hele sfeer die hier wordt neergezet, vind ik onbeschrijflijk mooi. Het blijft toch zo verdomd raar dat een plaat bij de eerste en dertigste luisterbeurt zo'n verschil in appreciatie kan teweegbrengen. Ik vraag me af hoe al die artiesten daar zelf over denken. Als Pendragon iets schrijft als Indigo, ervaren ze dan datzelfde heerlijke gevoel (neem die tweeledige solo in de laatste 5 minuten, komaan!) bij de jamsessie als op het elfendertigste concert? Als Porcupine Tree een Anesthetize schrijft, als Karnivool een Deadman-Change schrijft, als Neal Morse een Seeds of Gold schrijft...

Vindt het inderdaad ook een geweldig album, blijf je naar luisteren, lekker ook die slepende, lijzige zang ondanks bijna 1 toonhoogte, toch wel kippevelmuziek, solo Indigo denk ik bij mij nog niet overtroffen, na Sylvan, Airbag en Marillion zal deze binnenkort weer in de auto de speakers uitknallen. Favorieten: Indigo en It's only me, de perfecte ballad!

Vakantie!!!!,
Tijd voor rust, ruimte, reflecie en ....het weer eens echt luisteren naar je favoriete albums. Op het stand met een zometje op je bol bevalt dit album van Pendragon mij weer uitstekend. Het album markeert voor mij een keerpumt in het werk van deze band. Het veelvuldig gebruik van smaakvolle samples geeft het een extra dimensie. Het is niet zo zeer die ene solo (wow) uit Indigo maar wel het totale concept dat mij steeds maar weer blijft intigeren. KLasse die wordt voortgezet op passion!

Klasse album dit, doet niet onder voor een Porcupine Tree (Deadwing, Fear of a Blank Planet) wat mij betreft. Goede tempowisselingen die nergens uitmonden in oeverloos gepiel maar altijd in dienst staan van de song. De eerste 2 nummers zijn favoriet, maar daarna is het zeker niet over met de pret. Ik verhoog met een halfje tot 4,0 en daarmee ook het gemiddelde. Terecht.

Je mag vinden wat je wilt, maar ik zeg toch even dit: ik vind Pendragon een ander laken en pak dan Porcupine Tree. Eigenlijk, stiekem vind ik Pendragon beter.

Echt niet

Jij vindt ook dat Porcupine Tree en Pendragon dezelfde soort muziek maken?

Nee, dat zeker niet, maar ik vind Porcupine Tree veel beter, meer mijn ding, veel spannender. Laatst die blu ray gekocht van Pendragon en ik vind het aan de saaie kant en PT heeft Gavin Harrison.......

Het is ook maar mijn mening. Jij plaatst best een onsympathieke smiley, vind ik.

Ik vind persoonlijk de beide bands onvergelijkbaar, maar ik hoor liever Pendragon. Ik vind Porcupine Tree, vooral de laatste paar jaar, meer een mode-act, dan een serieuze band.

Gavin is te gek, maar vlak Joe Crabtree en Scott Higham niet uit.

Mijn "stelling" is natuurlijk vooral een beetje provocerend bedoeld, Ozric doet er nog een schepje bovenop en ik kan me daar ook best wel in vinden. Porcupine Tree is donkerder dan Pendragon, maar ik vind hun muziek zeker overeenkomsten hebben; Complexe nummers, tempowisselingen, melodische passages afgewisseld met raggende gitaarinterludes.... Ik hou niet zo van die etiketjes, maar gemakshalve zou je beiden gerust met droge ogen onder de neo-prog kunnen scharen, toch?

@ Ozric en glenn53: Waarom vinden jullie dat beide bands niet dezelfde soort muziek maken?

P.S. Pendragon is niet saai, glenn.

Smiley was meer voor de grap, maar misschien de verkeerde gekozen. Zo niet bedoeld in ieder geval, ik lees altijd jouw berichten met gezonde belangstelling en ik weet dat je Porcupine Tree en Steven Wilson in het bijzonder niet meer zo bijzonder vindt, ik echter wel, maar dat is weer mijn mening.

Nou ik vind die blu ray gewoon saai. Ik vind Pure en Passion niet saai, maar ik ben nou eenmaal sinds een paar jaar verknocht aan PT. En dat voor een jochie wat ooit via C.C.R., Status Quo, Queen, Pink Floyd, Rainbow, Rush, Metallica, Queensryche etc. daar op uit gekomen is

Porcupine Tree is ook helemaal niet slecht, maar hangt toch meer naar de alt.rock kant. Vandaar misschien de ongekende populariteit van de band. Het lijkt soms wel een hitparadeband, zo vaak hoor ik er mensen over.

Pendragon vind ik een meer standaard Neoprog maken. Niet populair, dus je hoort er niemand over. Ik vind het persoonlijk veel mooier. Misschien omdat Pendragon niet van die altrock liedjes er tussen heeft staan, wat Steven Wilson wel heel vaak doet.

Verdraaid lekker plaatje.

Deze man heeft ook wel een beheersing over de snaren waarvoor je even op zou kunnen komen draven.

M.i. de beste plaat van Pendragon. Inderdaad vergelijkbaar met Porcupine Tree, maar meer muzikale rijkdom en minder hangend op productie & techniek.