menu

Pendragon - Pure (2008)

mijn stem
4,03 (125)
125 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Toff

  1. Indigo (13:43)
  2. Eraserhead (9:05)
  3. Comatose: A) View from the Seashore (7:40)
  4. Comatose: B) Space Cadet (4:02)
  5. Comatose: C) Home and Dry (5:55)
  6. The Freakshow (4:26)
  7. It's Only Me (8:15)
totale tijdsduur: 53:06
zoeken in:
avatar van Ayreonfreak
4,0
Ik ben wel blij met dit album van Pendragon. In mijn optiek is dit album heel herkenbaar “Pendragon”, maar toch ook wel weer vernieuwend. (Althans voor de band) Laat ik duidelijk zijn; ik ben een fan van de band. Ik heb elk album en zet ze nog regelmatig op, omdat ik soms hunker naar de herkenbare “neo” prog klanken die met name Clive Nolan, Nick Barret en natuurlijk Peter Gee op een cd gooien. Maar laatst las ik een interview met Nick Barret van Progwereld.org dat hij vond dat de band elke keer vernieuwend bezig is, en dat ze bij elk nieuw album een nieuwe weg inslaan. Nou, dat wil ik als fan van de band toch eigenlijk wel weerleggen, want dat is absoluut niet zo. Tot aan "Believe" was het toch elke keer een herhaling van zetten door de band.

Maar dit album heeft toch wel trekjes in de muziek, die ik tot nu toe niet veel bij de band Pendragon heb kunnen ontdekken. Dat het soms klakkeloos gekopieerd is van bijv. Porcupine Tree, doet niet echt ter zake, want het is wel op een geslaagde manier gedaan. Bijv. Comatose prt 1 is daar een goed voorbeeld van. Het brute gitaargeweld wat uit de gitaarspeakers spat vanaf 2 minuut 40, is typisch PT. Maar bijvoorbeeld de track Indigo is weer een een nummer wat redelijk authentiek is gemaakt. Mooie variatie, wordt op de helft een tikkeltje saai, maar dan begint Nick Barret met een weergaloze gitaarsolo, één van zijn betere, en hij heeft er toch wel aardig wat gespeeld. Overigens vind ik de zang van Barret op dit album goed te behappen. Af en toe vervormd in de productie/mastering van het album, wordt het nergens saai, wat in het verleden nog wel eens voorkwam.

Ook Eraserhead is een goed nummer, wellicht wel het beste, waarin lekker veel variatie zit. Veel herkenbaar “gepingel’ van de toetsen van Nolan, maar ook heerlijke solo’s van Barret, die soms op een (positief bedoelt) “zeikerige” manier zingt. Het brengt ook veel heerlijke meesleep momenten, waarin neo op een nieuwe manier geprojecteerd word.

Wat ik persoonlijk ook een heerlijk nummer vind, is: “ The Freakshow”. Heerlijk poppy, maar toch weer iets te moeilijk voor het grote publiek. Knap gemaakt nummer, wat het heerlijk doet in de auto. Onbewust “skip” ik soms toch wat vaker naar dat nummer, als ik een klein eindje moet rijden.

Toch kent het album weer typisch Pendragon nummers, Comatose Prt 2 en 3 zijn daar wel voorbeeld van. Comatose part 1 is dus een tikje vernieuwend, en ook boeiend, part 2 en 3 zijn in mijn optiek weer wat minder en de band grijpt in die nummers toch wel weer terug naar het verleden.

Op dit moment krijgt dit album 4 punten, en ik ben er eigenlijk wel zeker van dat dit niet meer of minder wordt.

avatar van Alexepex
4,0
Nick Barrett vond dat de muziek van Pendragon rigoureus omgegooid moest worden.
Hij was er al, hij zag en hij veranderde.

Geen minimoogs meer, vernieuwde geluid, andere drummer die vooral het stevige werk niet schuwt.

Nou heb ik op de eerste plaats geen idee waarom Fudge Smith die op Believe nog alles aan elkaar tikte, weg is gegaan cq is bedankt voor zijn diensten, maar mede dankzij Scott Higham heeft de sound een behoorlijke omwenteling gemaakt.
Pendragon was nooit bekend vanwege zijn stevige en recht-toe-recht-aan drumwerk. Nee, het was bijna saai.
Muziek was goed maar net zoals soms bij Arena, miste het nogal wat ruggenmerg.

Dat gezegd hebbende kan en wil ik niet ontkennen dat albums als The World, The Masquerade Overture en Not Of This World op zijn zachts gezegd uitstekende albums zijn.
Al de albums worden gesierd of ontsierd, haal door wat niet van toepassing is, door het Gilmour-achtige gitaarwerk van Nick Barret himself en ook door de wat valse zang van dhr. Barrett himself. Love it or hate it, feit is dat het wel het essentie is van het muziek van Pendragon.
Noem het een handelsmerk.

En toen was daar ineens Pure.

Een cd met bijna een nogal toepasselijke titel.
Want misschien wilde ze dat wel zijn.
Als dat zo is, dan is dat helaas maar ten dele gelukt.
Pure is een zeer goede cd geworden maar puur is nou niet echt het woord dat mij gelijk te binnen schiet als ik de cd opzet.

De cd opent zeer sterk met Indigo, wat voor mij misschien wel het ultieme Pendragon nummer is geworden.
De krachtige drumwerk en goede keyboardwerk van Clive Nolan laten inderdaad een andere Pendragon horen. Het tweede deel word gesierd door de goede zo niet prachtige gitaarwerk van Barrett.
Topnummer!
Maar dan gaat de cd verder met Eraserhead en daarin hoor ik toch meermaals de bekende Pendragon. Zo Pure en veranderd is het allemaal dus niet.
Dezelfde ingrediënten uit Eraserhead vind je terug in de goede Comatose-suite, deels in Freakshow en het afsluitende It's only Me.

Begrijp me niet verkeerd, al met al heeft Pendragon met Pure een uitstekende cd afgeleverd, die de voor mij nogal tegenvallende Believe doet vergeten.
Het is steviger geworden, met momenten waarin de heren de Neo-prog land vaarwel dreigen te zeggen maar desondanks is het toch nog steeds Pendragon die je hoort..

Zelfs met de wat mindere tracks als Eraserhead en The Freak Show is Pure een van de beste cd's van 2008 geworden.

Maar toch had ik graag gezien dat ze de roer totaal hadden omgegooid.
Ons meer zouden verrassen met andere muzikale paden.
Het is nieuw maar ook weer niet.

Een vos verliest nooit zijn streken en wat dat betreft Nick Barrett dus ook niet.
Desondanks dat zou ik deze cd zeker willen aanraden.

4,0
Zeer sterk album van deze sympathieke engelse band. Dat gezegd hebbende, de muziek van Pendragon klinkt van de eerste tot de laatste noot werkelijk precies hetzelfde. Is daar iets mis mee? Nee. Want meer van het goede zelfde is meer van het goede.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:26 uur

geplaatst: vandaag om 12:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.