Ik ben wel blij met dit album van Pendragon. In mijn optiek is dit album heel herkenbaar “Pendragon”, maar toch ook wel weer vernieuwend. (Althans voor de band) Laat ik duidelijk zijn; ik ben een fan van de band. Ik heb elk album en zet ze nog regelmatig op, omdat ik soms hunker naar de herkenbare “neo” prog klanken die met name Clive Nolan, Nick Barret en natuurlijk Peter Gee op een cd gooien. Maar laatst las ik een interview met Nick Barret van Progwereld.org dat hij vond dat de band elke keer vernieuwend bezig is, en dat ze bij elk nieuw album een nieuwe weg inslaan. Nou, dat wil ik als fan van de band toch eigenlijk wel weerleggen, want dat is absoluut niet zo. Tot aan "Believe" was het toch elke keer een herhaling van zetten door de band.
Maar dit album heeft toch wel trekjes in de muziek, die ik tot nu toe niet veel bij de band Pendragon heb kunnen ontdekken. Dat het soms klakkeloos gekopieerd is van bijv. Porcupine Tree, doet niet echt ter zake, want het is wel op een geslaagde manier gedaan. Bijv. Comatose prt 1 is daar een goed voorbeeld van. Het brute gitaargeweld wat uit de gitaarspeakers spat vanaf 2 minuut 40, is typisch PT. Maar bijvoorbeeld de track Indigo is weer een een nummer wat redelijk authentiek is gemaakt. Mooie variatie, wordt op de helft een tikkeltje saai, maar dan begint Nick Barret met een weergaloze gitaarsolo, één van zijn betere, en hij heeft er toch wel aardig wat gespeeld. Overigens vind ik de zang van Barret op dit album goed te behappen. Af en toe vervormd in de productie/mastering van het album, wordt het nergens saai, wat in het verleden nog wel eens voorkwam.
Ook Eraserhead is een goed nummer, wellicht wel het beste, waarin lekker veel variatie zit. Veel herkenbaar “gepingel’ van de toetsen van Nolan, maar ook heerlijke solo’s van Barret, die soms op een (positief bedoelt) “zeikerige” manier zingt. Het brengt ook veel heerlijke meesleep momenten, waarin neo op een nieuwe manier geprojecteerd word.
Wat ik persoonlijk ook een heerlijk nummer vind, is: “ The Freakshow”. Heerlijk poppy, maar toch weer iets te moeilijk voor het grote publiek. Knap gemaakt nummer, wat het heerlijk doet in de auto. Onbewust “skip” ik soms toch wat vaker naar dat nummer, als ik een klein eindje moet rijden.
Toch kent het album weer typisch Pendragon nummers, Comatose Prt 2 en 3 zijn daar wel voorbeeld van. Comatose part 1 is dus een tikje vernieuwend, en ook boeiend, part 2 en 3 zijn in mijn optiek weer wat minder en de band grijpt in die nummers toch wel weer terug naar het verleden.
Op dit moment krijgt dit album 4 punten, en ik ben er eigenlijk wel zeker van dat dit niet meer of minder wordt.