menu

Tim Buckley - Lorca (1970)

mijn stem
3,83 (155)
155 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Avant-Garde
Label: Elektra

  1. Lorca (9:53)
  2. Anonymous Proposition (7:43)
  3. I Had a Talk with My Woman (5:55)
  4. Driftin' (8:10)
  5. Nobody Walkin' (7:30)
totale tijdsduur: 39:11
zoeken in:
avatar van Paalhaas
5,0
Lorca... Waarschijnlijk de minst toegankelijke plaat van Buckley (Alhoewel Starsailor ook duidelijk aanspraak maakt op die titel), maar in mijn ogen tevens zijn meesterwerk.

De instrumentatie is vrij onorthodox en verklaart de unieke sound van het album: 12-string gitaar, bas, elektrische gitaar, pijporgel, elektrische piano en conga's (de laatste alleen gebruikt bij de laatste 3 nummers). Vooral die laatste drie instrumenten(gespeeld door respectievelijk John Balkin, Lee Underwood en Carter C.C. Collins) drukken een duidelijk stempel op de plaat.

Vijf lange, intense metafysische meditaties waarin Buckley de stem verheft tot het belangrijkste instrument van de band. Het geheel is uiterst los gearrangeerd en de muzikanten krijgen veel vrijheid. Je zou het 'free-folk' kunnen noemen .

De titeltrack, wat mij betreft Buckley's beste nummer, absoluut weergaloos gezongen, een nummer in 5/4-maat, opgedragen aan de dichter Federico Garcia Lorca, is een haast lugubere geloofsbelijdenis aan de liefde en toewijding voor de vrouw. Dit nummer is werkelijk één van de meest intense ervaringen die ik ooit in muziek heb meegemaakt.

'Anonymous proposition' is (hoe kan het ook anders) minder intens (donkergrijs is minder zwart dan zwart), maar het behoudt het majestueuze samenspel en de haast comateuze zang van Buckley.

'I had a talk with my woman' is het meest toegankelijke nummer van het album (en staat dus ook als enige op de anthology die onlangs uitkwam). Desalniettemin valt het zeker niet uit de toon.

'Driftin' grijpt weer terug naar de intensiteit waar de eerste 2 nummers mee doordrenkt zijn. Tergend langzaam weeft Buckley een magnifiek emotioneel web waarin je als luisteraar maar wat graag verstrikt raakt.
p.s. Check de 20 seconden durende 'Aaaaaaaaaaaaaall I wanna beeeee'

'Nobody walkin' schakelt een tandje omhoog in tempo en sluit het album op waaridge wijze af.

Het hele album is ontzettend coherent en ademt een tijdloze sfeer uit. Een top 3-notering voor deze veel te vroeg gestorven meneer.

5/5

Zo, en nu maar hopen dat er in de toekomst wat meer dan 2 stemmen komen voor dit album

avatar van VanDeGriend
2,0
RemyBl schreef:
(quote)


Moet me er de eerste keer
doorheen worstelen....
Ben benieuwd wat ik ervan gaan vinden na drie luisterbeurten


De eerste keer was worstelen inderdaad, maar de derde keer nog steeds. Dit werk is duidelijk niet aan mij besteed. Dat de lezer dat alvast ff weet (afhaken kan nu)

De openingstrack duurt sowieso lang maar de opbouw, of beter gezegd het gebrek daaraan, maakt het voor mij, ook na meerdere luisterbeurten eigenlijk niet om uit te zitten. Zonder het orakel uit te willen hangen en te veronderstellen dat mijn eigen mening, de mening van velen is, gok ik dat dit voor veel muziekliefhebbers zal gelden.

Tim zingt wat (stembeheersing een 10 ) en zo nu en dan komt een storend orgeltje de boel, het lijkt wel expres, nog ondoorgrondelijker en obscuurder maken. "Hoor ons een lekker expirimenteren" zouden de makers wellicht gedacht kunnen hebben. Ben in elk geval benieuwd welke subversieve rookwaren er zoal ter beschikking waren.

Eigenlijk geldt bovenstaande kwalificatie voor alle nummers. De instrumentatie is vrijwel voortdurend ïngewikkeld en de argeloze luisteraar zou zo maar kunnen stellen : "wat een richtingloos gepiel"

Uitzondering op bovenstaande statements is het laatste nummer dat, geheel in afwijking op de eerste 4 nummers, toegankelijk is en waarop blijkt dat Tim Buckley geen moeilijkdoenerij nodig heeft om een lied met zijn fenomenale stem naar een hoger plan te trekken.

Ik ken zelf niets van Tim (ben via Jeff, die ik geweldig vind, en het cd's die aandacht verdienen forum, bij Tim uitgekomen en wellicht is dit gewoon niet de juiste instapper) maar als er platen zijn die meer in het verlengde liggen van het laatste nummer van deze cd, houd ik mij van harte aanbevolen.

Overigens kan ik me best voorstellen dat dit een cd is in de categorie "1000 x draaien en dan valt t kwartje wel" maar ik heb meer te doen.

Helaas dit keer geen mooie ontdekking voor mij.

avatar van aERodynamIC
3,5
Waren het op de vorige cd zes nummers waar je het mee mocht doen, hier zijn het er slechts vijf. Alle vijf weliswaar met een behoorlijke tijdsduur en ik denk ook wel dat het er genoeg zijn voor dit duidelijk experimenteler album van Tim Buckley.
Al op de vorige twee albums liet Buckley horen niet vies te zijn van nieuwe wegen; op Lorca voert hij dat net nog even verder door.
Je moet er allemaal van houden: bij tijd en wijlen komt het nogal creepy op mij over. Dit staat in geen vergelijk met de eerste twee albums van de beste man. Niks romantiek of vrolijkheid.
Spannend? Zeker weten! Knap gedaan? Onmiskenbaar! Aan mij besteed? Soms. Ik waardeer de experimenteerdrift maar ik blijf altijd op afstand luisteren. Dit album weet me niet op te zuigen. Ik bewonder het zoals velen dat in musea doen: hand onder de kin, beetje interessante pose aannemen, wenkbrauwen fronsen en toch wel concluderen dat de man iets heel bijzonders heeft gemaakt. Maar raakt het mijn hart? Nee, dat doet het niet. Ik vind het een bijzonder album, maar beschouw het niet als mijn favoriete Buckley.

avatar van korenbloem
5,0
Een tijdje geleden, lag ik op de bank met mijn handen onder mijn hoofd, benen languit, over de armleuning heen. Op de achter grond had ik Tim Buckley – Lorca op staan. Ik was hard aan het proberen mijn leven een beetje te overdenken, maar er kwam niks. Mijn aandacht kon zich niet op mijn eigen gedachtes richten. Telkens dwaalde mijn concentratie en bewustzijn verder af naar en in de muziek, welke zo prachtig door de huiskamer heen vloeide.

Buckley zweeft op Lorca tussen 2 uiterste werelden, een van free-jazz en een van folk. Hij weet met Lorca een eigen wereld te creëren waarin hij alleen het totale besef lijkt te hebben. Aan een kant klinkt dit heel experimenteel maar te gelijk heel vertrouwd en warm. De muziek klinkt als een romantische deken van gitaren, bas en orgel dronen welke buckley omarmen als een verloren liefde, die buckley bezingt. Buckley lijkt te verlangen naar liefde, een vrouw maar zijn muziek creeërd een gevoel van vrijheid, wat deze emotie misschien tegen spreekt. Buckley’s zang samen met de muziek creëert een haast een transachtig evenwicht, wat deze cd zo mooi maakt als hij is. Er vind hier iets heel persoonlijk plaats, iets wat alleen begrepen kan worden tussen jouw (de luisteraar) en buckely. In elk nummer roept Buckley je om bij hem te komen om mee te gaan in zijn prachtige muzikale escapades. Maar laat je telkens achter in verwondering, waarin hij zelf verder reist naar een eenzame hoogte.

De album bezetting was als volgt:
Tim Buckley – Guitar, Vocals
Lee Underwood – Guitar, Keyboards
John Balkin – upright bass, Bass, Pipe organ
Carter Collins – Congas

Het titel nummer is het meest uitdagende en mooiste nummer van het album. Er vind eerst een intro plaatst van 45 seconden, waarna Tim langzaam zijn stem als instrument door de muziek heen vermengd tot een prachtig geheel. De tekst beschrijft een ode aan de vrouw. De tekst heeft m.i. veel overeen met sommige gedichten uit lorca’s dicht bundel: Romancero Gitano “Zigeuner Romances”. Door het gebruik van de pijp orgel met de pingelende gitaren is Lorca een duistere droom waarin de wereld van buiten naar binnen lijkt te keren, Buckley’s stem stopt deze implosie en creëert een opening voor de luisteraar om in de wereld van Lorca te komen.

Op 'Anonymous proposition' is Buckley zijn stem als instrument wederom fenomeendal. Door de lange uithalen is elk woord een begrip geworden, elke uitlating een atonale ademing van klanken. De stem is het belangrijkste instrument op zichzelf geworden, waardoor de tekst als geheel soms in het niet valt, maar als je voorbij de verbluffende ervaring kunt komen van het instrument dat Buckley het meest beheerst: zijn stem. Kun je je richten op de prachtige zinnen die als een bloemlezing aan je voor bij zullen gaan.

I Had a Talk with My Woman, het nummer waarin buckley zich het dichts bij de aarde laat zien. Buckley citeerd hier vanuit verschillende jazz invloeden, alleen blijft hij heel dicht bijzijn eerdere roots zoals op Happy Sad. Het klinkt allemaal wat opener en minder duister dan de andere nummers. Misschien is dit heel bewust een soort rust moment geweest voor de luisteraar.

De muziekale sfeer is op de andere nummers: intens, varieërend en uitdagend. Maar op drifting ontstaat er een lui en langzaam geheel. Muziek welke een monnik zou kunnen uit ademen. Buckley lijkt hier te zoeken naar een balans, een vorm van rust. Boven dit alles worden emotie verwoord in tonen welke hun balans en rust vinden op de zacht voort golvende muziek. In Buckley’s zang ontstaat er een meditatieve klank, bijna zo rust gevend als een ‘ohm’. Het gesloten karakter van het album wordt steeds een stukje verder open gezet. De duisternis lijkt meer te verdwijnen en de muziek ontaard zich zo rust gevend als een zonsondergang.

Buckley laat Op Nobody Walkin wederom ingrediënten van, folk en jazz los. Maar hier citeert hij mijn inziens het meest vanuit de westerse rockmuziek. Nobody Walkin klinkt het meest rockend van alle nummers op deze plaat. Door het snelle tempo grijpt hij de luisteraar weer vast met een bezwering. Het rockende uptempo zorgt voor een ontnuchtering. Zoals ik al zei laat buckley mij telkens achter in verbazing, maar hier reikt hij zijn arm en trekt mij weer terug naar zijn hoogte, om samen het einde van dit prachtige muziek stuk af te sluiten.

Toen ik daar laatst op de bank lag, kwam er iemand binnen. En halverwege deze plaat werd ik weer tot de orde geroepen heel even klonk de muziek wat zenuwachtig of ik voelde me wat zenuwachtig, dat kan ook. Ik voelde mij gestoord in het prachtige muzikaal universum wat Buckley weet te creeëren. Die gene trok mij daar weer uit en ik werd weer geconfronteerd met het dagelijkse leven. Dit deed mij beseffen dat dit geen muziek is voor een gezellig zondag middag met de buren op visite, dit laat je niet even horen aan iemand Buckley vraagt hier al je aandacht, hij eist je gehele bewust op. Er rest mij nog een vraag: waarom heb ik dit album niet in mijn top 10? Want eigenlijk hoort het daar wel. Een van de meest intensieve en prachtige muzikale ervaringen ooit opgenomen, tenminste die ik gehoord heb tot nu toe.

avatar van barrett
4,5
Wat is dit toch een zware taak, schrijf een recensie over Tim Buckley's Lorca. Het is al moeilijk genoeg om Tim Buckley te omschrijven of samen te vatten, laat staan over zijn minst toegankelijke plaat namelijk Lorca. Ik heb deze plaat ooit eens gekocht omdat de figuur van Tim Buckley zo fascinerend, ik kende hem als een zeer innoverende muzikant, en dat werd later enkel maar meer bevestigd na het horen van dit album.

Nu ja ik heb dit album al meer dan 2 jaar in mijn bezit en toch blijft het ergens nog steeds een rare gewaarwording als ik deze cd beluisteren. Het is geen hatelijke of afgrijselijke ervaring dat zeker niet, ik geniet er telkens weer van, maar toch snap ik deze plaat niet.

Misschien moet je er ook helemaal niets van snappen en is het belangrijker om je gewoon te laten gaan, je gewoon te laten meevoeren doorheen een halfuurtje mediteren. Dat is toch hoe ik het opvat, het is een meesterlijke plaat om te zweven om gewoon naar te luisteren en mee te zoeven doorheen een nieuw universum, het Buckley-universum. Want later zou Jeff heel veel van zijn papa opsteken, en ik denk nog het meeste misschien van deze plaat.

Mensen die houden van vreemde muzikale ervaringen, van trips die toppen willen zien en daarin in dalen meegesleept worden, luister naar dit, het is een hele rollercooster ervaring in de possitieve zin van het woord dan.

PS: Als iemand de songteksten kan uitleggen zou ik hem eeuwig dankbaar zijn, want ik versta er helemaal niet van

avatar van Ataloona
5,0
Lorca was bij mij toch wel gelijk liefde op het eerste gezicht. Mijn eerste kennismaking met het genie dat Tim Buckley heet. Nu kende ik Grace van zijn zoon Jeff Buckley natuurlijk al, maar wat werd ik verrast door zijn vader hier. Een ongelovelijke stem, een onorthodoxe instrumentatie (zoals Paalhaas al goed wist uit te leggen) en een briljant talent in het maken en schrijven van composities, zoals ik ze hier wel mag noemen. Ik ben uiteraard - na die eerste kennismaking met Lorca - gelijk op zoek gegaan naar de rest van de discografie van Tim. En daar stond ik weer versteld, van de magische werking van Happy Sad, Blue Afternoon en Starsailor. Ongelovelijk, en zo werd hij in een klap mijn favoriete artiest, maar terug naar het album waarmee het voor mij allemaal begon, Lorca.

Lorca is één van de weinige platen die ik ken die zo intens zijn, dat ze je de volle speelduur blijven ontroeren. Je zit werkelijk 39 minuten lang met kippevel te luisteren naar wat Tim je te vertellen heeft. Zijn stem bereikt hier zijn maximale potentie en hij is één met zijn stem, volledig onder controle. Zijn stem is dan ook het hoofdinstrument op deze plaat. Op een ongekende en verrassende manier weet hij te zingen, zeer bijzonder. Het elektrische orgel is ook een zeer belangrijk instrument, misschien wel - naast de stem van Tim - het belangrijkste instrument.

Tuurlijk, het elektrische gitaarspel van Lee Underwood en het spel van Tim op zijn 12-snarige gitaar spelen ook een grote rol, maar de orgel is wel de basis hier. Hij is vooral op de eerste 2 nummers - Lorca en Anomynous Proposition - van levensbelang. De orgel is spannend, angstaanjagend, koelbloedig en subtiel. John Balkin weet Tim uitstekend te begeleiden op zijn levenswerk. Het openingsnummer is misschien wel één van de mooiste nummers ooit. Lorca is abstract en expressionistisch en Tim breekt hier definitief met het couplet/refrein-schema. Het is een ultiem eerbetoon aan dichter Frederico Garcia Lorca.

You're just a man on death's highways
It's life you owe you're here to praise it
If love flows your way then be a river
And when it dries just stand there and shiver


Echter is Driftin' mijn favoriete nummer ooit gemaakt. De harmonieuze tonen van de elektische gitaar, het opbouwende akoestische gitaarspel, de rustgevende conga's en de perfecte stemcontrole van Tim maken van dit nummer een extatisch hoogtepunt in de muziekwereld. Het meest ontroerende stukje tekst ooit word hier gezongen: All i wanna be is what you mean to me. Tranen schieten in mijn ogen, elke keer weer.

But for me you were a lover
Gently under your cover
Your sheet reeks of odours

Oh i came here to hold and be held for a while


En na Driftin' is er geen mooiere afsluiter mogelijk dan Nobody Walkin'. Ik kan het niet laten om mee te zingen bij dat nummer. Lekker uptempo en een geweldige tekst.

Lorca is wat mij betreft hét hoogtepunt in de muziek. Alles is perfect. Een ultieme balans tussen folk en free-jazz, oftewel free-folk. Tim Buckley bereikt hier met zijn muziek een hoogte, waardoor we helemaal niet meer leven. Niet meer leven in dit heelal. Slechts de luisteraar in een grote metafysische ruimte. Perfectie heeft dus toch een naam, Lorca.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
In het onvolprezen Blue melody – Tim Buckley remembered van Lee Underwood lees ik dat niet alleen Driftin' (zoals op 15 augustus 2009 hier al door Droombolus opgemerkt) maar ook Nobody walkin' live in de Troubadour werd opgenomen en stilzwijgend (dus zonder commentaar op de hoes) naar Lorca werd "geëxtrapoleerd".

En verder schrijft Underwood: "Tim often said Anonymous proposition […] was written for sultry Marlene Dietrich." Buckley: "It's the physical presentation that makes it so personal. It has to be done slowly. It has to take five to six minutes. It has to be a movement. It has to hold you there, and make you aware that somebody is telling you something. He's telling you something about himself in the dark. That's what music is all about on record. It is very personal. There is no other way to deal with it."

Hierbij twee aantekeningen, twee essentiële opmerkingen over hoe ik persoonlijk muziek beleef, for what it's worth. Ten eerste, bij de zinnetjes "That's what music is all about on record. It is very personal" moet ik denken aan een lang geleden gelezen uitspraak van Lou Reed, die op het volgende neerkomt: "Iemand gaat naar de winkel, koopt jouw plaat, gaat ermee naar huis en gaat die in zijn kamer zitten beluisteren, in z'n eentje, één op één, de luisteraar en jouw plaat – bedenk je eens wat een invloed je dan op iemand hebt!" Dat is voor mij nog altijd de essentie van muziek, één op één, een CD in de speler en ik, de muziek apart voor mij, samen alleen. (Concerten zijn mooi en indrukwekkend maar voor mij ook afstandelijk en niet intiem genoeg.)

En ten tweede, ik kan de intimiteit die ik bij Tim Buckley ervaar niet beter uitdrukken dan door te zeggen dat er voor mijn gevoel nog nooit een zanger is geweest met zo weinig afstand tussen hart en stem.

avatar van AOVV
4,5
Het komt vaak een tikkeltje lullig over, vind ik, als de zoon de vader in populariteit overstijgt. Tim Buckley is één van de artiesten die het overkomen is; terwijl hij zelf vooral in het wereldje een gekend en ook wel fel gewaardeerd artiest is, heeft zoon Jeff wereldwijd furore gemaakt met zijn album Grace, en dan vooral zijn hit Hallelujah, hoewel slechts een cover van Leonard Cohen. Nu is lullig misschien niet meteen het juiste woord, want elke vader wil zijn kind wel zien schitteren, denk ik. Er komt echter nog eens het tragische aspect van Tim Buckley’s wel zeer vroegtijdige dood bij (hij was net een paar maanden te oud om nog tot de illustere 27 Club te behoren), zoals bij wel meer artiesten te wijten aan een overdosis.

Dit album is vernoemd de Spaanse surrealistische dichter Federico García Lorca, die zich fel verzette tegen dictator Franco tijdens de Spaanse Burgeroorlog, en in 1936 uiteindelijk zou worden vermoord. Het album bestaat uit vijf songs die op zichzelf kunnen staan, maar ook een mooi, jazzy geheel vormen. De hoofdingrediënten? De onconventionele, uitdagende en spannende instrumentatie; indringende, poëtische teksten; maar vooral: Buckley’s unieke stemgeluid.

Het album opent met het titelnummer, en dat klinkt meteen erg bezwerend, niet in het minst door de zang van Buckley zelf, die zijn stem echt als een extra instrument inschakelt, wat ik bij momenten heus indrukwekkend vind. Ook het orgelspel van John Balkin speelt een belangrijke rol in het neerzetten van het wat dreigende sfeertje (doet me zelfs wat denken aan horrorfilms van het creepy soort), en de wat surrealistische tekst hint ook duidelijk naar de inspiratie van García Lorca. Dit is echt zo’n song waarvan ik denk: Kijk, dit is nu een geweldig effectieve manier om een album mee in te zetten!

Anonymous Proposition is het meest rustige nummer van de plaat, het draagt zelfs iets contemplatief in zich. De bas speelt hierin een belangrijke rol, en zorgt voor een jazzy gevoel, vlak onder de oppervlakte. Buckley’s stem daarentegen maakt soms wel wat gekke bokkensprongen, wat voor een aardig contrast zorgt met de muziek. Hij doet dit over een mooie tekst die zich enige dichterlijke vrijheid aanmeet:

”This time you’ll learn that love is just a slave;
To where your heart beats stronger”


De manier waarop Buckley die woorden er als het ware uitperst aan het eind: meesterlijk!

De volgende song is I Had a Talk with My Woman. In dit nummer speelt Carter C.C. Collins een cruciale rol, door een hypnotiserend ritme aan te geven op zijn conga’s. De elektrische en akoestische gitaar gaan een fijne interactie aan. Dit alles vormt een vruchtbare voedingsbodem voor de zang van Buckley, die andermaal geweldig klinkt. Buckley neemt zijn tijd om de tekst lang en breed uit te smeren, wat de impact van de woorden alleen maar versterkt. Tijdens het refrein (of hetgeen er nog het meest op lijkt, in ieder geval) krijgt de song wat meer pit, en die extra intensiteit blijft prettig hangen tot aan het eind. Buckley gaat tekstueel op eloquente wijze het debat aan met de Almachtige, en uiteindelijk komt het er toch op neer dat je het zelf moet zien te klaren: ”All alone in this cold world”.

Driftin’ klinkt op het eerste gehoor als een liefdesliedje op zijn Tim Buckley’s. De eerste zin alleen al is goud waard: ”When there’s wine in your belly”. Ik weet niet goed waarom, maar die zin staat echt in mijn geheugen gegrift. Na het intro, met een achttal regels, begint de song op melodieus vlak pas echt, met dat heerlijke gitaarloopje waarover Buckley ”I’ve been drifting…” zingt. In dit nummer haalt Buckley ook zijn meest indrukwekkende vocale exploten stoten uit. Ook hier komt het surrealistische karakter van de teksten, al dan niet versterkt door het onder invloed zijn van drank, drugs of wat dan ook, sterk naar voren. Buckley zoekt troost (”I came here to hold and to be held for a while”), ook al weet hij dat zijn geliefde bepaald niet monogaam is, en laat hij dat in niet mis te verstane bewoordingen blijken (”Your sheet reeks of others”). Vooral in het tweede deel, waar het dromerige gitaarspel meer vrijheid krijgt, waan je je in een koortsdroom, maar dan wel eentje van het ontzettend aangename soort. Het is zelden aangenamer verloren lopen dan in deze fantastische song van Tim Buckley.

De rust die Driftin’ in zich draagt, wordt door de afsluiter gelijk weggevaagd. Nervositeit heerst, Buckley hitst de massa nog wat op met zijn capriolen. Tekstueel begint de tekst met een klassieke bluesstructuur, het refrein is dan weer wat vrijer en vinniger van aard. de begeleiding op conga’s werkt andermaal hypnotiserend. De vocale acrobatiek in het middenrif van de song is ook onweerstaanbaar. Buckley gebruikt zijn stem als geen ander, erg uniek, en weet de aandacht onverwijld vast te houden.

Een trip van een kleine 40 minuten. Niets minder dan dat is Lorca, het vijfde studioalbum van Timothy Charles Buckley III. Dompel je onder en geniet.

4,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 02:13 uur

geplaatst: vandaag om 02:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.