Queensrÿche - Hear in the Now Frontier (1997)

Ik wil deze plaat graag boven de 3* uit stemmen (gemiddeld), maar ik wil er niet meer dan 4* voor geven.

Het is wat ongrijpbaar, maar ik mis passie, vuur en dat soort dingen. Ik hoor een band die krampachtig de moderne alternatievere rockkant op wil en daarovereen een Beatlesausje smeert. Nergens vind ik de synthese echt interessant worden.

Ene oor in, andere weer uit plaat want laat ik wel zijn, echt verrekte slecht is het inderdaad niet.

Sp00l vind ik de beste oefening van het album, maar die herinnert dan ook, zij het een beetje, aan vroeger tijden.

Er zitten inderdaad knipogen naar grunge in. Ironisch als je weet dat het in Seattle (The Rÿches thuisbasis) is ontstaan.

Ik ben niet vies van grunge, maar dit voelt als surrogaat.

Seattle is inderdaad de thuisbasis van Queensrÿche. Net als die van Sanctuary/Nevermore, Metal Church, Heart, Jimi Hendrix, The Mentors en last, but not least: Sir Mix-A-Lot

Ik begrijp wat je bedoelt, zeker omdat in 1997 bij het verschijnen van dit album de grunge op sterven na dood was en de revival van heavy metal (Bruce die plots weer metal ging maken, Hammerfall en consoorten) op gang kwam.

Met recente (gematigd) positieve ervaringen mbt Dedicated to Chaos in het achterhoofd ook deze plaat nog maar weer eens afgestoft en nieuw leven in geblazen.

Destijds een afknapper van jewelste maar met de oren van 2011 klinkt deze plaat ineens best wel lekker...

Had natuurlijk best wel wat meer gas op gemogen, is al met al iets te ingetogen.

Hoewel de minste van Queensrÿche staan er ook op dit album weer wat aardige songs, nl. Miles Away (begin doet mij denken aan McCartney's My Brave Face), The Voice Inside, SpOOL en de single Sign of the Times. De rest is ok, maar niet bijster en zoals ozwald al aangeeft had er wel wat meer gas op gemogen.

En dankzij ozwald is het gemiddelde nu boven de 3.00

Wat dit album zeker verdient!

Abominabele cd, met als ultieme dieptepunt het nummer 'Hit the Black'. Geoff Tate klinkt hier erg zeurderig en de band speelt op automatische piloot. Jammer.

Er staan nog redelijke nummers op: 'Sign of the times', 'Cuckoo's Nest', 'Hero' en 'Anytime Anywhere' maar toch kan ik het zelfs niet belonen met de helft van de punten. 2*

Vanaf dit album begon het mis te gaan met de band. De plaat staat vol met nogal trage,vlakke en eentonige songs die slechts sporadisch weten te boeien. De gortdroge produktie helpt ook niet bepaald. Tegen het einde van de plaat zijn er gelukkig wat lichtpuntjes, zoals het stevige Hit The Black en de prima afsluiter Spool, maar het is een geval van too little too late. De meer alternatieve rock-georiënteerde sound past de band in ieder geval niet.

Erg matig album. Toen het uitkwam was Ik erg teleurgesteld en jaren laten liggen.
Nu maar weer ns geprobeerd. Het is zeker niet allemaal slecht maar er staat wel heel veel matigs op. Misschien 5 leuke nummers. Voor nu 2,5 ster.

Bij nader inzien toch 6 nummers die de moeite waard zijn. De minste van Queensryche tot dan toe, maar lang niet zo matig als q2k.

Hier eigenlijk hetzelfde verhaal. Toen dit album uitkwam was ik behoorlijk teleurgesteld, nummers klonken een stuk anders dan de voorgaande albums. Dit is trouwens nog steeds zo maar ik heb geaccepteerd dat het oude Queensryche verleden tijd is. Dit album (na ongeveer 16 jaar) alsnog een kansje gegeven .........en ach, zo raar klinkt het allemaal ook niet. Meer dan een krappe voldoende zit er niet in. Het laatste album met Chris de Garmo als ik het goed heb, wat jammer zeg. Die kerel kon echt heerlijk gitaar spelen! Ook het songwriter duo Tate/de Garmo hebben heel wat goede teksten gemaakt!

Na het broeierige en in mijn ogen creatieve hoogtepunt van de band; Promised Land kwamen de heren met dit vehikel op de proppen. Voor mij een van de zwakste platen uit de discografie van Queensryche. De nummers zijn vaak ontdaan van alle franje en bombast, dat is op zich niet erg maar het werkt bij deze band een beetje contra productief. De nummers vallen niet op, kinken haast alledaags en raken bij mij niet de zogenoemde gevoelige snaar. In plaats van elkaars sterke punten benutten; Tate's loepzuivere uithalen, de Garmo's gevoel voor melodie, mooie overgangen tussen hard en zacht, lijkt het wel of elk bandlid een stap terug heeft gedaan. De opener; Sign of the Times ligt nog wel lekker in het gehoor maar hierna worden de nummers stroperig en zelfs wat saai. De afsluiter Spool kent nog wel een mooie opbouw maar dan zijn er al wel 45 minuten aan mij voorbij getrokken zonder indruk te maken. Nog wel vermeldenswaardig; de stemmige bonustrack, Chasing Blue Sky.

In de jaren 90 dacht je bij Seattle aan grunge, niet aan Queensrÿche. Muzikaal zijn dit bijna tegengestelden binnen het spectrum van gitaarmuziek. Moeilijk dus een klik te maken met Queensrÿche goes grunge. Het lijkt de band ook niet echt te lukken vuil en rafelig te klinken. Niet rotslecht maar vooral een raar album.

65/100

Wat een lage score heeft dit album. Ik vind persoonlijk dat dit een heel behoorlijk album is. Luistert allemaal lekker weg en het grooved. Goede zang en gitaarpartijen. Alleen wel een stijlbreuk natuurlijk. Maar ik zit daar helemaal niet mee zoals vele anderen wel. Prachtige plaat dit.

Een beetje de 'Load' van Queensryche dit, alleen pakt het veel minder goed uit.

Ik dacht meer de 'Back in Black' van Queensryche .

Vreemd. Ook vreemd dat ik geen umlaut kan plaatsen op de y met m'n mobieltje, en jij ook niet blijkbaar. Queensrÿche dus.

Ha ha. Klopt. Vreemde letter eigenlijk die Y met umlaut eigenlijk. Daar is over nagedacht. Naughty boys.

Het fijne ten opzichte van Promised Land is dat dit album iets energieker klinkt en een consistente sound heeft. Die alternative rock/grunge sound komt in ieder geval meer overeen met de muziek die net daarvoor populair was in Seattle (achter de feiten aanlopen?) en klinkt in heel veel opzichten erg on-Queensrÿche, maar luistert op zich zeker op de eerste helft van het album goed weg. Halverwege vervalt het echter in on-interessante niemendalletjes en valt het me toch op dat ik Tate's stem voor het eerst niet meer vind passen bij de muziek. Het kan alsnog erger, maar veel plezier haal ik er niet uit.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensrÿche (ep)
4. The Warning
5. Empire
6. Promised Land
7. Hear In The Now Frontier

Ugh... Helemaal vergeten om wat over dit album te schrijven. Gelukkig wel al een score, waarmee me wel duidelijk was dat dit beter is dan Promised Land, maar dat zegt niet bijster veel. Wat me nog wel helder voor de geest staat, is de oerdegelijkheid van Hear... Ook dat de band duidelijk met de trends meegaat en hier met typische ninetees alternative rock op de proppen komt. Naar het einde zakt het wel in. Zeker omdat het me nog wel eens aan de populaire periode van Fleetwood Mac doet denken. Jammer dat het einde zo slecht is, want dit album begint nog best goed.

Tussenstand:
1. Operation: Mindcrime
2. Rage For Order
3. Queensryche EP
4. Empire
5. The Warning
6. Heart In The Now Frontier
7. Promised Land

Beter dan Promised Land? Fascinerend, dat lees je niet vaak.

Some people fly is toch echt een goed nummer in de Q.R .traditie