Oké, heb dit album nu geluisterd. Het is inderdaad easy-listening. Alle nummers gaan er in als zoete koek, en zijn catchy as hell. Maar dat wil niet zeggen dat dit garant staat voor kwaliteit. Integendeel. Ieder nummer kent de zelfde beat. Namelijk een bass, click, clap, snare. Super simpele beats, waar dan nog één of ander simpel synthesizer toontje bij komt, om het toch te kunnen onderscheiden van elkaar.
Nuja, het opent met Womanizer, het nummer waar je nu mee doodgegooid wordt op televisie. Goed luisterbaar, en zal vooral goed scoren in discotheken. Cicrus word de volgende single, en dat nummer doet me eigelijk niets. Verdere nummers die me zijn bijgebleven zijn Mmm Papi en Mannequin. Niet omdat ze goed zijn, maar gewoon omdat ze zo lachwekkend idioot zijn. Met dat vage gekreun en dergelijke. Tofste nummer van de CD vind ik dan toch Lace & Leather. Die elektronische gitaarsolo look a like vind ik tof, en maakt het voor mij meteen de leukste song van de hele CD.
De ballads maken verder ook geen indruk op me, en vind ik echt niet overtuigend gezongen. De zang vind ik over het gehele album niet echt overtuigend, en eigelijk redelijk saai. Nuja, gewoon een goed luisterbaar album, maar zeker geen topalbum waar ik vaak naar ga luisteren.
1.5*