U2 - The Joshua Tree (1987)

Rattle and Hum....Achtung baby ??

De periode 1985-1992 vind ik zonder meer de meest interessante U2 periode met deze Joshua Tree als hun absolute magnum opus.

Een absolute 5. Met als favoriet Exit. Op de dag dat ie uit kwam, ben ik voordat ik naar school ging naar de platenzaak gesjeesd. De hele dag met die plaat op school gelopen. Had totaal geen meerwaarde maar moest m gewoon meteen hebben. Geen moment heeft ie me teleurgesteld, in tegenstelling tot de albums die hierna zijn uitgebracht.

In alles heel herkenbaar, de weg naar de platenzaak (al was het bij mij na school), de overrompeling van het stevige Exit (zo mooi als die eerste luisterervaring werd het nooit meer), en het feit dat latere albums mij minder boeien ( ik heb nooit begrepen waarom All I Want Is You en Heartland niet op The Joshua Tree terecht kwamen, de rest van Rattle and Hum is bijzaak en een veredelde liveplaat).

Heartland was als ik me niet vergis al uit de sessies voor The unforgettable fire toch? Meen ik ooit eens ergens gelezen te hebben.

De compositie bedoel je? Of de opname? Dat laatste lijkt me niet, aangezien het nummer imo niet die typische sound heeft die TUF kenmerkt.

Ze begonnen eraan te schrijven ten tijde van de opnamen van TUF, en werkten eraan door tijdens TJT. Maar dus pas echt afgerond en opgenomen voor R&H, als ik Wikipedia mag geloven. Ik heb iets dergelijks, over de lange periode van totstandkoming van dit nummer, ook elders wel gelezen. Je kunt het dus aan alle drie de albums linken.

Ik bedoelde het componeren. Dat de opname uit de R&H periode stamt hoor je goed inderdaad.

Klopt, Heartland is een bewerkte demo uit TUF-sessies.

Is die demo openbaar? Ben ik wel benieuwd naar. Geweldig nummer namelijk.

Plaat na lange tijd weer eens geluisterd zowel gister als vandaag en valt vies tegen. Eigenlijk vind ik alleen Still Haven’t Found geweldig. Nummers als Trip Through Your Wires vind ik te makkelijk en Exit irriteert me, te veel alle registers (van The Edge) open en te weinig beheersing. Daarbij heb ik dit als album altijd al weinig samenhang vinden hebben, in tegenstelling tot het geweldige Unforgettable Fire. Nu de liedjes me ook meer tegenstaan blijft er niet zoveel meer over helaas..

Vanaf 1981 volgde ik U2, dankzij aandacht bij de KRO-radio en de enthousiaste verhalen in Oor. Ieder album betekende een stap voorwaarts van deze newwaveband: de piano die op tweede album October opdook, de productie van War en de verrijking van het oorspronkelijke geluid van U2 op The Unforgettable Fire dankzij het producersduo Eno & Lanois. Bovendien een groep met nogal eens herkenbare hoezen, kleine juweeltjes op zichzelf.

The Joshua Tree zou hun laatste album zijn waar de oorsprong van new wave dominant zou doorklinken, dankzij de gitaarwaaiergeluiden van The Edge. Als liefhebber van dat geluid is het meteen de laatste U2 waarover ik echt enthousiast was, al ben ik de groep uiteraard altijd blijven volgen.
Vorige week heb ik Bono's boek 'Surrender: 40 Songs, One Story' (2022) aangeschaft, dat ik komende zomer wil gaan lezen. Alvast gespiekt: van dit album bespreekt hij Bullet the Blue Sky, Where the Streets Have No Name en With or Without You.
Indertijd vond ik eigenlijk alleen de A-kant goed, maar de B-kant smaakt zovele jaren beter dan ik toen beleefde. Alhoewel de plaat in muzikaal opzicht net als de voorganger enigszins als een nachtkaarsje uitgaat, valt er ook daar (In God's Country bijvoorbeeld!) het nodige fraais op.

Vanavond heb ik de berichten gelezen die bij dit album als 'mening' staan gemarkeerd. De eerste was er meteen één waarin ik mij goed vinden, met de indrukken die c-moon alweer in 2005 postte, al denk ik niet dat Bono "de nieuwe messiah" wilde zijn. Wél is hij sterk sociaal gedreven, de mening toegedaan dat hij in zijn positie iets extra's zou moeten doen. Mothers of the Disapeared bijvoorbeeld, over de dwaze moeders in Argentinië, het regime vragend waar hun echtgenoten en zonen waren gebleven; misschien had ik er zonder U2 nauwelijks van geweten.
Velen ergeren zich aan deze wereldverbeteraar en deels begrijp ik dat wel; "altijd" dat vingertje... Maar zulke uitingen zijn welbeschouwd toch beter dan een wereldberoemde collega-ster die alleen maar bezig is met het verzamelen van geld, aandacht en likes? Iets willen betekenen voor anderen, is dat nu zo erg? Ja, ik herken de irritatie ook wel als Bono weer eens ergens wat van vond en dat uitgebreid deelde, maar waar komt mijn irritatie eigenlijk vandaan en waarom irriteer ik me niet aan de vele holle frasen van anderen die ik in menig interview tegenkwam?
Ach, misschien denkt c-moon er zovele jaren later ook wel genuanceerder over. Het boek is volgens mijn collega die het me sterk aanraadde een goed middel om de beweegredenen van Paul Hewson te begrijpen en daarmee diepere lagen in U2's werk aan te boren; zelfs leuk voor niet-U2-fans, vindt hij. Ik ga het meemaken.

Terug naar de muziek: een ijzersterke eerste plaatkant en een iets minder pakkende tweede, waarop desondanks het nodige is te genieten. Het resulteert bij mij in een dikke 8 oftewel vier sterren. En het intro van Where the Streets Have No Name blijft één van de spannendste intro's in de popmuziek, dattuhetmaarweet.

Zeker maar verder is dit een zwaar overschat album

Omdat … ??

Ja, begrijp ik ook niet helemaal, iconisch album.

Omdat de eerste drie tracks geweldig zijn, maar daarna zakt de boel als een kaartenhuis in elkaar en valt er naar mijn oordeel nagenoeg niets meer te beleven.

Ik heb een totale ander beleving bij track 4 /11.
Maar ja, wij zullen de uitspraak smaken verschillen maar weer eens van stal halen.

Mijn smaak is nog in opperbeste staat!

Vond het dan ook een smakeloze opmerking van Leonidas55

Nou totaal niet mee eens hoor. Geen zwak moment op deze geweldig geproduceerde plaat en ik heb zelden een album meegemaakt met zoveel sterke B-kanten op de singles. De goed uitgevoerde boxsets zijn smullen voor de liefhebber.

Exit is een van de mooiste nummers van de plaat, en die komt pas laat voorbij.

Zal ik die nog eens luisteren

Misschien was ik op een bepaald moment klaar met de hits van deze plaat en die staan allemaal keurig op de eerste helft (kant 1 voor de LP).
Kant 2 vind ik geweldig en als ik 'm draai, wat niet al te veel meer gebeurt, genieten die songs mijn voorkeur.
One Three Hill, Exit en Mothers of the Disappeared zijn tamelijk geniaal.
In ieder geval mijn 3 favo's.

Kant A blijft briljant. Kant B is alternatiever/obscuurder, maar net zo lekker

Altijd een meester in het uitleggen: A-side: briljant lekker; B-side: alternatief lekker! Enorme hulp

Nog even en The Joshua Tree is een zeldzame undergroundparel die niemand kent.

Inderdaad een enorme hulp, weinig woorden voor nodig.
Een album dat ik de vorige eeuw, op mijn studentenkamer, vele malen volledig grijs heb gedraaid. Ik heb bij Tommy toentertijd verschillende exemplaren aangeschaft. En net als andere albums verdwijnt het langzaam uit het oog maar raak je het nooit kwijt.

Exit is idd mooi Deric. Vooruit 3 sterren. Gekker moet het niet worden!

Niet mijn muziek blijkt telkens weer. Vandaag dit album maar weer een herkansing gegeven. Ik probeer te begrijpen wat men erin hoort en wat ik blijkbaar niet hoor. Veel liedjes op dit album vind ik niet mooi en Bono werkt op mijn zenuwen met zijn maniertjes van zingen.

Vanaf het moment dat ie uit kwam, tot vandaag de dag nooit iets bijzonders aan gevonden. Singles 1 en 3 zijn erg sterk, maar volledig stuk gedraaid en Still haven't found heb ik vanaf de release altijd al een gigantische draak gevonden. De overige nummers zou ik vooral als vlak en monotoon bestempelen. Minste album van het "vroegere werk", al kan je het ook een overgangsperiode noemen.

zeer krappe ***

Daar hebben meer artiesten last van
Airplay heeft zijn grote voordeel maar kan daarna ook vervelend (bv. Bo Rap..pfff).en nadelig worden
Maar als je het niet meer wil/kan horen... heeft dat totaal niks met de kracht/kwaliteit van zo'n albumtrack te maken blijft toch staan als een huis
Zeer Ruime ***** voor het totale album

Ik ben het van harte met je eens. Had ik dat argument meegeteld was ik lager uitgekomen. Maar dat wil ik jou en U2 niet aandoen....

Fijne songs, ontwikkeling vanaf de eerste plaat hoorbaar, zonder dat er bij mij weerstand ontstaat (zoals bij de platen na Pop).