menu

U2 - The Joshua Tree (1987)

mijn stem
4,11 (2016)
2016 stemmen

Ierland
Rock
Label: Island

  1. Where the Streets Have No Name (5:37)
  2. I Still Haven't Found What I'm Looking For (4:37)
  3. With or Without You (4:56)
  4. Bullet the Blue Sky (4:32)
  5. Running to Stand Still (4:18)
  6. Red Hill Mining Town (4:52)
  7. In God's Country (2:57)
  8. Trip Through Your Wires (3:32)
  9. One Tree Hill (5:23)
  10. Exit (4:13)
  11. Mothers of the Disappeared (5:14)
  12. Luminous Times (Hold on to Love) * (4:34)
  13. Walk to the Water * (4:49)
  14. Spanish Eyes * (3:16)
  15. Deep in the Heart * (4:31)
  16. Silver and Gold * (4:37)
  17. Sweetest Thing * (3:04)
  18. Race Against Time * (4:02)
  19. Where the Streets Have No Name * (4:50)
  20. Silver and Gold (Sun City) * (4:42)
  21. Beautiful Ghost / Introduction to Songs of Experience * (3:56)
  22. Wave of Sorrow (Birdland) * (4:06)
  23. Desert of Our Love * (4:58)
  24. Rise Up * (4:08)
  25. Drunk Chicken / America * (1:31)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 50:11 (1:47:15)
zoeken in:
avatar van c-moon
4,5
Er was een tijd... een tijd dat het telkens vol verwachting uitkijken was als Simple Minds of U2, toen aan mekaar gewaagd, een nieuw album gingen uitbrengen... meestal werd je dan beloond met een prachtplaat, met alweer nieuwe elementen in hun sound... dat was zo met "Sparkle In The Rain" en "Once Upon A Time" en nog meer "Street Fighting Years" bij Simple Minds, en "War", "The Unforgetable Fire" bij U2. En ook: "The Joshua Tree". Ook hier loopt de paralel met Simple Minds, nog even... Once Upon A Time was de minds hun grote Amerikaanse doorbraak plaat, met The Joshua Tree, toch bij wijze van spreken ook U2's "Amerikaanse plaat", gingen de ieren op zoek naar de Roots van de Rock 'n Roll in Amerika.

Het resultaat? Een schitterend Rockalbum, waar bij je de Blues en Soul hoort, vertaald in de ondertussen zo typische herkenbare U2 sound. Ik kreeg dit album voor mijn 16de verjaardag. En wat een cadeau! Ik dacht toen dat de band haar muzkale hoogtepunt bereikt had met THE UNFORGETABLE FIRE.. en dan kwam deze plaat uit.... Ik zie me daar nog in mijn kamertje zitten aan mijn stereo met de hoofdtelefoon op en genieten.. terwijl de hoes bewonderdend en de teksten meelezend...

Eigenlijk staat er op dit album niet één zwak nummer!!!

Where The Streets Have No Name is een heuse trip, je wordt meegesleept, en nog steeds, ook wanneer de band dit live brengt. Klasse. De gospel van I Still Haven't Found What I'm Looking For, die nog meer tot haar recht komt Rattle & Hum waar een super live-versie staat, met "The New Voices Of Freedom". With Or Without You is een terechte klassieker. Net zoals latere ballads zoals "One" en "Stay, Faraway So Close", een wereldsong.

Een absoluut hogtepunte, en zo snel blijken, ook in de live shows, is Bullet The Blue Sky een en al power. En ook met ijzersterke lyrics. In schril contrast staat dan het o zo breekbare, en door merg en been gaande akoestische Running To Stand Still. Klasse.

Vervolgnes krijgen we de country rock van Red Hill Mining Town, een van de weinig nummers die ik iets minder vindt. In God's Country, uitgebracht als single, of uiteindelijk niet, vind ik een van de meest ondergewaardeerde U2-songs, alleszins één van mijn favorieten. "Sleep comes like a drug, in God's Country".

Trip Through Your Wires is ook een duidelijk voorbeeld van U2's afspraak met haar roots. Knap gedaan, zeker ook de mondharmonica

Kippenvel factor 10, zeker ook als je bij het luisteren de tekst erbij neemt... One Tree Hill. Schitterend nummer ....

En dan is er Exit bijzonder dreigende songs... het begint rustig, heel stil zelfs, maar je voelt meteen de spanning. Zo van "hier gaat iets gebeuren". En dan barst wat later de hel los. Met hevig scheurende gitaren. The Edge in topvorm. Eigenlijk mogen ze nog wel eens zoiets doen. Subliem!

Het album wordt afgesloten met wat ik -muzikaal gezien dan- een vreemde eend in de bijt zou noemen op deze plaat, het volledig op synteziser gedreven donkere, ontroerende Mothers of the Disappeared. Luister naar de doorwochte betrokken zang van Bono hier, en lees terwijl de tekst. Krop in de keel. En zo wordt een prachtige plaat besloten. De luisteraar heeft knappe muziek gehoord, en is tegelijk een geweten geschopt.
Toch: dit stoort nooit echt.

Live zou Bono helaas verder zich laten afglijden in een ambitie om de nieuwe messiah te willen zijn. Ten tijde van Achtung Baby & Pop was dit volledig weg, maar de laatste jaren kwam het weer helemaal terug, en zo maak je dan mee dat tijdens de Vertigo tour, hij bijna 5 minuten lang aan een stuk door staat te preken, daar waar ze in de plaats een nummer méér hadden kunnen spelen...

Maar terug naar The Joshua Tree. Ik dacht: iets beters als dit maken ze niet meer. Toen kwam het zéér verdienstelijke Rattle & Hum, dat je eigenlijk als logische vervolg op TJT kan beschouwen, en dan.... dan was er (nee, niet koffie).. Achtung Baby. De pracht van The Joshua Tree, kond dus wel overtroffen worden. Zo bleek.

Mijn persoonlijke U2 top 3 moet toch zijn:
1. Achtung Baby
2. The Joshua Tree
3. The Unforgettable Fire

Daarom dus een 4,5 voor THE JOSHUA TREE...

avatar van aERodynamIC
5,0
Nooit zal ik mijn gezonde portie jaloezie vergeten in 1987.....
Als 17 jarige was ik niet bepaald rijk te noemen (wie is dat wel op die leeftijd?) en moesten er regelmatig keuzes gemaakt worden. Ik ging zonder ook maar enige twijfel naar Prince in Utrecht, maar oei wat deed het pijn toen ik in Rotterdam was precies op de dag dat daar een concert van U2 plaatsvond in de Kuip. Al die uitgelaten U2-fans die bijeen kwamen op Rotterdam centraal om van daaruit door te gaan naar de Kuip. "Wuuuhhhhhh gaaaaaaan naar U-hoe-toe, we gaan naar U-hoe-toe' schalde het door de hal en de gelukzalige blikken op de gezichten spraken boekdelen. Ik wilde ook naar U-hoe-toe, maar helaas....
Bleef gelukkig nog wel de fantastische LP over die ik natuurlijk in bezit had. Het was niet mijn kennismaking met de band (die vond een paar jaar daarvoor al plaats), maar het bleef wel een tijd lang mijn favoriete U2 album. Het album waar de band de mega-status mee verkreeg en waardoor er ongetwijfeld ook een hoop oude fans afhaakten omdat die daar hun neus voor op haalden. Het zullen er niet veel geweest zijn, want U2 fans zijn redelijk loyaal, zeker in die tijd waren ze dat.
Het heeft mij ook nooit zo gestoord: stadions hoorden bij U2 en U2 hoorde in stadions.
Nummers te vinden op The Joshua Tree bewijzen dat eens te meer: grootse gebaren verpakt in wel degelijk kleine, schitterende emoties. Waar Bono zich druk over maakte daar deed jij als luisteraar dat ook al snel. Later is dat wat gaan irriteren misschien, maar toen zeker niet, in elk geval niet bij mij.

Where the Street Have No Name is natuurlijk al zo'n mega-opener. Dit soort nummers zijn in staat om 40.000 man in een Kuip op en neer te laten deinen. De euforie straalt er muzikaal gezien van af. Een onvervalste klassieker die ik ontelbare keren gehoord heb en die tot op de dag van vandaag nog geen seconde is gaan vervelen.
I Still Haven't Found What I'm Looking For is doodleuk klassieker nummer 2. Het album is nog geen twee nummers oud en er zijn er al 2 binnen. Niet slecht natuurlijk. Telkens als ik deze versie hoor moet ik toch ook denken aan de Rattle and Hum-versie met gospelkoor. En het gitaarwerk is natuurlijk herkenbaar uit duizenden. Zonder The Edge geen U2 sound zoals we het zo goed kennen!
Klassiekers? We gaan gewoon door met de derde: With Or Without You. Het blijft een song met eeuwigheidswaarde voor mij. Ook dit is er zo eentje die ik nog steeds even mooi vind als bij de eerste luisterbeurt. Ik hou van het ietwat mysterieuze sfeertje en de mooie opbouw. Op mij komt het zeker oprecht over. Anderen vinden vaak dat Bono wat over the top gaat. Ieder zijn mening...
Bullet The Blue Sky is lang een wat minder favoriet nummer geweest van mij. Het heeft tijd gekost wilde ik dit nummer op waarde kunnen inschatten. Opmerkelijk, omdat dit juist een nummer is dat het bij veel fans juist heel erg goed deed. Maar inmiddels is die mening al lang en breed bijgetrokken en vind ik het een oerdegelijk nummer. Live vind ik het vaak net even sterker overkomen dan hier als studio-versie.
Running To Stand Still heeft wat Ry Cooder-achtigs in het intro. Het past ook goed bij het woestijn-sfeertje dat de band wil meegeven d.m.v. de hoes. Het knappe aan dit nummer vind ik dat het lijkt te gaan exploderen op een gegeven moment, maar dat dat dus simpelweg niet gaat plaatsvinden. Mooi gedaan.
Red Hill Mining Town is tekstueel sterk, maar ook muzikaal is het genieten geblazen. Op LP was dit het eerste nummer van kant B. En tja, dat gitaarwerk he.....
En dan mijn favoriete nummer van dit album: In God's Country. Alles in dit nummer dwingt me om me er helemaal aan over te geven, de zang van Bono, de ritme-sectie en The Edge. Het nummer raakt me enorm en is nog altijd een van mijn favoriete U2 nummers ooit.
Ook Trip Through Your Wires weet me telkens weer bij de strot te grijpen. Weliswaar zijn dit niet de klassiekers; het zijn wel mijn persoonlijke klassiekers. Dit nummer is ook een perfect vervolg op In God's Country: zelfde vibe, zelfde klasse.
Dan is het tijd voor de laatste 3 zoals ik ze altijd zie. Deze nummers horen op de een of andere manier gewoon bij elkaar.
One Tree Hill trapt dit 'drieluik' af. Het is een prachtig nummer met een heerlijke flow. De zang van Bono bevalt me hier ook erg goed.
Exit heeft een enorme spanningsopbouw en is zo lekker donker. Hier kan de explosie overigens niet uitblijven zoals eerder op het album nog wel lukte. Hoofdrol ook voor de bas van Adam Clayton.
Ontroerend mooi is Mothers Of The Disappeared. Het toont de bevlogenheid van Bono en zijn zorgen over wat zich in de wereld afspeelt. Toen vond ik het allemaal schitterend, nu weet ik het niet altijd even zeker, maar ondanks dat vind ik het toch knap dat hij met zijn sterren-status soms sneller iets weet te bereiken of ergens de aandacht op te vestigen dan menig politicus.
Dit nummer zelf is van een ongekende schoonheid en beschouw ik zeker als een van de favorieten op dit album. Een album dat eigenlijk alleen maar hoogtepunten kent en dat al 20 jaar lang (want zo lang ken ik dit album dan ook).

avatar van Gajarigon
2,5
The Joshua Tree had de eer mijn eerste U2 album te worden. De singles van U2 spraken me nooit zo aan, maar ik hoopte stiekem dat ze wat spannender materiaal op hun albums zouden plaatsen. Helaas pindakaas dus, het is allemaal propere brave poprockmuziek, erg fijn gemaakt maar niet zo mijn ding. Wat me verder opvalt is hoe iedereen hier door lijkt te bomen over hoe briljant de muzikanten hier wel niet zouden zijn. Enkele nummers kan ik nog wel appreciëren (With or Without You bijvoorbeeld) maar een heel album is toch net wat te veel van het goede.

avatar van deric raven
5,0
En dan zit je dan als Ier in het beloofde land Amerika.
Het onpersoonlijke werelddeel waar ze geen moeite meer doen om straten een naam te geven.
Je komt tot de conclusie dat je net als de wegen een nummer bent.
Dit is niet waar je naar op zoek bent gegaan.
Maar een vreemde aantrekkingskracht houdt je daar, terwijl je eigenlijk niet wilt.
Tot rust komend in de woestijn.
Bezinningsmoment.
Op de vlucht van Noord naar Zuid.
Daar zien dat de duistere kant van de USA erg dichtbij tot je komt.
Een minder mooie waarheid over de Verenigde Staten ontdekken in Argentinië.
Je wilt weer weg, maar er is geen weg terug.
Nachtmerries komen tot leven.
En ondertussen jezelf een beslagen spiegel voor houdend.
Wachtend tot hij zal barsten door de leugens.

The Joshua Tree begint vol overgave.
De frisheid is nog aanwezig in Where The Streets Have No Name.
Al snel zal het positivisme omslaan een negatieve realiteit.
Bono die op de albumhoes zijn gezicht afwend.
De rest van de band er verdwaasd achter.

David Bowie probeerde U2 een paar jaar eerder nog te waarschuwen.
This Is Not America.
Sha la la la la.

avatar van dazzler
4,0
U2 - THE JOSHUA TREE (1987)

Waarom kan ik deze klassieker uit 1987 nou niet gewoon 5 sterren geven?
Laat dit een vraag zijn waar ik nu al meer dan 25 jaar lang mee worstel.

Hij liet wat lang op zich wachten deze Joshua Tree.
The Unforgettable Fire (1984) maakte een onvergetelijke indruk op me.
Eno meets U2. De luidruchtige braverock ontmoette de verstilde ambient toets.

The Joshua Tree zou een dubbelalbum worden, maar werd het niet.
De andere tracks werden dubbele b-kantjes van de bijhorende singles.
En de legende wil dat Kirsty MacColl, vrouw van producer Steve Lillywhite
de tracklijst bepaalde: ze maakte er gewoon haar eigen top 11 van.

Daniel Lanois en Brian Eno waren ook weer van de partij.
De Canadees Lanois is altijd goed voor een indian summer gevoel.
Maar laat ik tot de kern van de zaak komen: side 1 vind ik super, side 2 minder.
Nog maar eens een keertje beluisteren tijdens deze review dus.

Where the Streets Have No Name is subliem.
Met die aanzwellende gitaarintro waan je je meteen in barre oorden.
Lege straten, spooksteden ... het achterland van Amerika. De hoes spreekt.
Drums en bas blazen deuren open. Achter die deuren zieltoogt het arme zuiden.
Armoede als gevolg van een anti-politiek van economische verstikking.

I Still Haven't Found What I'm Looking For is pure gospel.
Zowel in de verfijnde tekst een psalm als in de contemplatieve muzikaliteit.
Authentieker zou de biddende Bono hierna niet meer klinken.
Voor dit nummer alleen al verdient hij zijn hemel.

Brian Eno's klavier is de spil van With or Without You.
In die elektronische mist declameert Bono het eeuwige vraagteken van de liefde.
Met haar kan ik niet leven, sprak de eerste man in een hindoeïstische scheppingsmythe
over de vrouw. Maar zonder haar kun je ook niet leven, antwoordde God met een frons
nadat hij het mooiste wezen uit zijn compositorisch brein had geschapen.

In Bullet the Blue Sky horen we plots een volwassen band.
Rock met de beide voeten in de blues. A man breathes in a saxophone.
Bono's metaforen worden sterker. Bullet the Blue Sky wordt een politiek statement.
Over de Amerikaanse contrapolitiek in Zuid-Amerika, lang voor hij bij Bush op de thee ging.

Running to Stand Still leerde ik pas voluit waarderen in zijn live versie.
The Edge slaat een country gitaar aan en Bono zingt zijn anti-drugs anthem.
Een vervolg op Wire. Maar hoe geloofwaardig is dat uit de mond van een megaster?
Laat het er nu even niet toe doen ... het lied blijft overeind.

Dat was dus kant 1. Nu op naar kant 2..

Red Hill Mining Town laat me nog steeds koud.
Ik hou niet zo van Bono's vocale uithalen in dit nummer.
Zijn stem heeft beperkingen en die worden dan uitvergroot.
Laten we het grote gebaar misschien beter aan Jim Kerr over.

In God's Country wordt vaak getipt als één van de allerbeste songs op dit album.
En opnieuw blijf ik vanop de zijlijn toekijken. Ik mis een duidelijke melodie. U2 spreekt
op kant 2 een taal die minder aan mij besteed lijkt. Wellicht de reden waarom ik hun latere
albums slechts mondjesmaat tot mij neem op enkele weergaloze singles na dan.

Trip through Your Wires laat een scheurharmonica aanrukken.
We bevinden ons op stoffige wegen. De gitaar van The Edge rammelt.
Opnieuw verraadt het nummer enige gospel ambities. Als een postkoets door de prairie.
Die cowboyhoed op de hoes is een andere hint. Ik hoor invloeden, maar mis een lied.

De eerder vermelde b-kanten ontwikkelen zich minder richting country, blues of gospel.
Naar mijn menig zat er altijd een "verover de States" geurtje aan The Joshua Tree.
Het is U2 gegund hoor, maar muzikaal spreken ze me zo minder aan.

One Tree Hill wijkt af van het nieuwe pad op kant 2.
Hier klinkt U2 weer wat meer als zichzelf. Toch meen ik betere songs
te hebben gehoord tussen de b-kanten van de bonusdisc.

Ondertussen ben ik alweer behoorlijk bevestigd in mijn twijfels.
Ook dit keer overtuigde kant 2 me niet om hoger te gaan dan 4 sterren.

Er is nog het patethische Exit dat zich langzaam omhoogwerkt
uit mistige rookpluimen om dan te gaan rocken als een ouwe U2.
De rustpunten breken echter de vuist die het nummer wil maken.
Toch vind ik dit het beste nummer op de tweede plaathelft.

Sting schreef in 1987 They Dance Alone. U2 hekelde het regime
van Pinochet in Mothers of the Disappeared. Een nummer dat als een coda
achteraan de tracklijst bengelt. En plots hoor ik weer een melodie, een song.
Alleen jammer dat Bono hier zo gaat mompelen. Toch een mooie afsluiter.

Ik heb mezelf nog een laatste huistaak gegeven: ik wil een beter samenstellen
van The Joshua Tree sessies dat me beter ligt dan de huidige 11 tracker. Daarvoor
moet ik de b-kanten nog eens onder de loep nemen en de beste nummers
in de plaats van de wat minder gesmaakte songs zetten.

Waarom kan ik The Joshua Tree nou niet gewoon 5 sterren geven.
Misschien omdat eerlijk het langst duurt.

avatar van cosmic kid
4,5
cosmic kid (moderator)
Deze cd wedijvert samen met Achtung Baby om de titel beste U2-cd ooit.

The Joshua Tree is voor mij de afsluiter van het trio War- The unforgettable fire- The Joshua Tree. Het mystieke, warme geluid van TUF is verder uitgekristalliseerd en daarnaast ging U2 de kunst beheersen van het schrijven van hits. Hiervoor hadden ze natuurlijk ook al hits gehad, maar met de eerste 3 singles scoorden ze hit na hit en traden ze toe tot de eredivisie van de rockmuziek.

Deze 3 singles zijn onderhand grijs gedraaid, maar objectief beluisterd blijven het prima nummers. Where the streets have no name behoorde, met dat fantastische intro, lange tijd tot mijn favoriete nummer van dit album. I still haven't found what I'm looking for is een prima gospel-achtig nummer en With or without you was de perfecte lancering voor deze cd. Onderhuidse spanning en U2, zoals ze nog niet geklonken hadden.
De mooiste nummers staan echter na deze 3 welbekende openingstracks. Bullet the blue sky is live inderdaad beter, maar blijft toch ook op de plaat prima overeind en Running to stand still is de perfecte afsluiter van kant 1. Dit nummer is zeker 1 van de mooiste U2-ballads.
Kant 2 is van buitenaardse schoonheid. Ik ken weinig 2e kanten die zo goed zijn als de 2e helft van The Joshua Tree.
Red Hill Mining Town kent een fantastisch en ietwat betoverend intro, In God's Country is typisch U2, typisch The Edge in topvorm. De mondharmonica waarmee Trip your wires begint, gaat door merg en been en One tree hill heeft dan weer de mystieke sfeer die ook zo kenmerkend is voor TUF.
De laatste 2 nummers drijven ook vooral op sfeer, maar dan wel perfect uitgevoerd. Wat verder erg prettig is aan deze cd, is de productie. Die voelt erg fijn en wijds aan en daardoor klinkt The Joshua Tree zeker niet gedateerd. Na The Joshua Tree zou alles anders worden. Rattle and Hum was een zeer prima tussendoortje en met Achtung Baby vond de band zichzelf opnieuw uit, en hoe!
Na Achtung Baby bleef U2 voor mij nog wel interessant met Pop en Zooropa, maar na How to dismantle an atomic bomb ben ik afgehaakt. Heden ten dage is het ook erg in om U2 te bashen, maar wie oa. naar deze cd luistert hoort een uiterst gedreven, emotionele en zeer oprechte band die de wereld wilde gaan bestormen. Dat is ze gelukt en de rest is geschiedenis.

avatar van avdj
4,0
Inmiddels origineel in bezit en heb het album toch maar op 4* gezet, waarbij het ver boven de andere U2 albums uitsteekt. Minpunt vind ik dat alle sterke nummers vooraan te vinden zijn. De drie laatste nummers vind ik wat zwakjes waardoor het album niet de afsluiting krijgt die het verdient. Overigens lijken alle U2 albums hier last van te hebben.

avatar van kobe bryant fan
3,0
Een redelijke plaat, ik ging normaal nooit iets van U2 beluisterd hebben gewoon omdat ik hun singles erg slecht vond en dacht dat de rest niet zo veel beter kon zijn, maar toen Jellecomicgek mij deze als tip gaf heb ik deze dan toch een kans gegeven, en ik moet zeggen het is beter dan ik had verwacht er wordt sterk gedrumd en de gitaarintro van het eerste nummer doet me een beetje aan de plaat The Suburbs van Arcade Fire denken alleen is Arcade Fire stukken beter.

Want ook al zit het instrumentaal niet zo slecht in elkaar, blijft het toch iets te oppervlakkig en kan Bono me niet op iedere song boeien. De opener: Where the Streets Have No Name had ik nog niet gehoord en die bewijst toch een fraaie single te zijn. Maar ook: Bullet the Blue Sky en Trip Through Your Wires zijn prima maar de overblijvende songs variëren van matig tot redelijk.

Conclusie: dit is zeker geen slechte plaat en er staan een paar mooie songs op maar ik vind toch dat deze plaat wat overrated is. Maar dat is natuurlijk mijn mening.

avatar van Co Jackso
4,0
Met de geniale opener Where the Streets Have No Name opent U2 zijn vrijwel foutloze album The Joshua Tree uit mijn geboortejaar. De meeste nummers zijn uitstekend en perfect opgebouwd, waarbij Bono duidelijk de man is die het verschil maakt. Natuurlijk zijn er hier en daar wat mindere nummers zoals Trip Through Your Wires en Bullet the Blue Sky. Daarbij is het allemaal ook wel wat veilig en soms iets te sentimenteel, niettemin is dit zo’n album die op elk moment van de dag aangezet kan worden.

avatar van Ronald5150
5,0
"The Joshua Tree" is mijn favoriete U2 album. Van begin tot eind ben ik gevangen door de mooie liedjes, die mooi afwisselend ingetogen, midtempo of uitgesproken klinken. Het openingstweetal met "Where the Streets Have No Name" en "I Still Haven't Found what I'm Looking For" is direct raak door met name het kenmerkende gitaarspel van The Edge. Een mooie delay and reverb op zijn gitaargeluid zorgen voor dat meeslepende karakter. Megahit "With or Without You" vind ik een mooi liedje, maar heb ik denk ik iets te vaak gehoord. Ik stoor me er overigens evenmin aan hoor. Een van de absolute hoogtepunten vind ik het politiek zwaarbeladen "Bullet the Blue Sky". Een dreigende sfeer, de bezwerende stem van Bono, de galmende gitaar van The Edge en die stuwende groove van de ritmesectie. Vanaf de tweede helft van het album gaat het tempo iets naar beneden met juweeltjes als "Running to Stand Still" en "One Tree Hill". De andere tracks zijn ook gewoon goed, want een slecht nummer is op "The Joshua Tree" in geen velden of wegen te bekennen. Op "Exit" komt de dreigende sfeer van "Bullet the Blue Sky" weer terug, al is de dynamiek anders. "The Joshua Tree" is een klassieker, een hoogtepunt in het oeuvre van U2 en bovenal gewoon een tijdloze plaat.

avatar van thelion
5,0
Met The Joshua Tree veranderde er iets bij U2 wat het precies was daar ben ik nog steeds niet uit, maar het was i.i.g. niet een heel nieuw geluid eerder was The Joshua Tree een uitgekristalliseerde vorm van The Unforgetable Fire. Waar de opvolger van The Joshua Tree, Achtung Baby (het tussendoortje Rattle & Hum even niet mee gerekend) wel een behoorlijke koerswijziging was kan je mischien wel stellen dat The Joshua Tree de afsluiter was van de eerste periode. En met dit album kwam ook de "gave" om hits te produceren waar voorheen de singles met geluk de Top 10 haalden waren de 3 singles van The Joshua Tree alle 3 vette Top 10 hits en in de jaren hierna zouden er nog velen volgen.
Het is in mijn beleving wel het album van U2 van de jaren 80, zoals gezegd 3 zeer vette singles Where the Streets Have No Name, I Still Haven't Found What I'm Looking For en With Or Without You, maar ook de overige nummers zijn van een grote klasse vooral het afsluitend kwartet van dit album is van een zeer hoogstaand nivo.

Interessante wetenswaardigheid over The Joshua Tree (ik spreek hier over de boom die op het album staat afgebeeld) is dat in 2011 Guus van Hove (toenmalig directeur van Poppodium 013 in Tilburg) is overleden aan de gevolgen van een hitteberoerte in het Joshua Tree National Park (California) terwijl hij daar op zoek was naar de bewuste boom. Ironisch genoeg stond die boom niet in dat National Park maar in Death Valley (Nevada) waar hij overigens al in 2000 is omgewaaid. De omgewaaide boom ligt er nog steeds met een plakette er bij met de text "Have You Found What You're Looking For".

avatar van west
5,0
Inmiddels na al die jaren luister ik weer eens naar een andere uitgave van dit album, dit keer de geremasterde vinyl versie. En wat dringt die plaat dan weer tot je door zeg. Ik draai vaak de bekendste eerste drie nummers als laatste. Dit omdat ik de rest nog wat beter bij elkaar vind passen. Die zijn echt donker en passen fantastisch bij het prachtige artwork, de foto's van Anton Corbijn in de Joshua Tree Desert. Bij de LP zit zo'n groot fotoboek vol met onheilspellende foto's die tegelijk schitterend mooi zijn. En dat kan je eigenlijk ook over de muziek van deze plaat zeggen.
Die eerste drie nummers zijn ook erg mooi natuurlijk, alleen net wat minder donker, muzikaal gezien dan. En songs als Bullet The Blue Sky (wat een titel!), Running To Stand Still & Exit zijn echt subliem. De rest doet er niet veel voor onder en dat levert een bijzondere plaat op.

avatar van Running On Empty
5,0
vielip schreef:
Silver and gold is inderdaad sterk. Maar had in mijn optiek totaal niet bij de rest op het album gepast qua feel en sfeer. Wat dat betreft is het in de live versie op Rattle & hum perfect op z'n plaats. Verder kan ik zo geen b-sides of leftovers bedenken die sterk genoeg zijn om op The Joshua tree thuis te horen. Spanish eyes is leuk, evenals Dancing barefoot (al zie ik die hier niet bij de bonustracks staan zie ik net). Maar kom op, die zijn toch niet beter dan de nummers op het album?!

De extra tracks van The Joshua Tree vind ik echt stuk voor stuk ijzersterk, maar er zijn er wel enkele die ik qua sfeer veel beter bij The Unforgettable Fire vind passen, met name bij het 2e deel daarvan.

avatar van aerobag
2,5
Ik weet het, ik ben een behoorlijke negatieveling als het om deze band gaat, maar hoort aan: U2 en ik hebben wat geschiedenis.

Laat ik allereerst vooropstellen dat ik niets tegen de ideologieën van U2 an sich heb. Er gaat onlosmakelijk wat hypocrisie schuil achter een fameus rockstar die predikt over fair trade en sustainability, maar zo zijn ook de woorden van een zelfverzekerde wereldverbetaar inherent verbonden aan een opgetrokken neus van een deel van de toeschouwers. Kun je het een man echt verwijten dat hij een steentje wilt bijdragen aan een betere toekomst en dat hij zijn podium wil gebruiken om bewustzijn te creëren? De opgetrokken neus zegt waarschijnlijk meer over de toeschouwer zelf dan de intenties van de weldoener. Ook al zou Bono zelf het volgens mij helemaal niet erg vinden als iedereen hem vanaf nu Saint Bono zou noemen, hij zal zich vast wagen aan een ondeugend knipoogje naar zichzelf in de spiegel. Echter dit is speculatie, ik ken de beste man zelf niet natuurlijk.

U2 is wat voor mij verpest in mijn jonge jaren. Ik had een oom die groot fan was van U2, maar dan ook echt kolossaal fan. U2 was zijn tempel en Bono zijn god. Nu is enthousiasme over muziek en de aanbidding van een specifieke band niets wat mij dwars zou zitten, maar deze oom was belast met een irritatie-opwekkende ik-weet-alles-beter-dan-jij houding.

Geen ander band mocht ook maar naar de veters van zijn Ierse toppers kijken, laat staan ze strikken. Hoe vaak ik op verjaardagen wel niet aan moest horen dat moderne muziek waardeloos is en dat we ons gelukkig mochten prijzen dat U2 zo af en toe nog de moeite neemt om een album op te nemen. Vervolgens werden de live DVD’s weer uit de kast gehaald voor een geforceerde luistersessie, we hoefden gelukkig nog net geen band shirt aan. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat hij alles vergeleek met U2, zelfs als in de verste verte geen raakvlaken te bekennen waren. Dat vond ik eigenlijk nog wel het zwaarste vergrijp. Oh deze band? ja dat klinkt als U2, maar dan slechter. Heb je dit nummer gehoord? Klinkt als U2 in hun experimentele fase, maar die waren wel kundig genoeg om het te laten slagen. enzovoort, enzovoort.

Het zal je misschien niet verbazen, ik heb daardoor een enorme aversie tegen de band ontwikkeld. De afkeer is inmiddels wat gesust, vroeger was het zelfs nog erger. Ik begin sommige albums van ze steeds beter te waarderen, maar ik hoop dat u mij excuseert als ik stel dat, van alle albums die regelmatig als ‘beste ooit’ beschreven worden, ik de Joshua Tree toch altijd nog een vrij ontoepasselijke keuze vind.

Het album opent met de big three, het gerenommeerde trio, de gedoodverfde favorieten op het album. De sound is groots, spreekt tot de verbeelding met de rollende melodische gitaarlijnen en streeft naar een sterke sentimentele sfeer. Maar daar ga ik al, het weet me niet volledig te enthousiasmeren. Ik wil het niet direct wegzetten als ‘over the top’ of ‘overdreven aangezet sentiment’, maar dat is dus helaas wel de nasmaak die bij mij blijft hangen en mijn plezier voor dit album in de weg gaat zitten. Dat gezegd hebbende, Where the Streets Have No Name heeft nog wel een bepaalde intrinsieke charme en Bono weet het nummer zo goed te verkopen dat ze er nog wel redelijk mee weg komen.

Maar dan komt Bullet The Blue Sky, voor mij het absolute hoogtepunt van het album. Een doordringende sound met dreigende gitaren en een Bono met een sterke vocale performance. Dit is de U2 die ik graag hoor. Running to Stand Still is ook een aangename verrassing, een ingetogen nummer die niet opbouwt naar een grandioze climax, een zijde van U2 die ik dan ook weer kan waarderen. Red Hill Mining Town begeeft zich dan weer in wat uitgesprokener territorium en je raadt het al: Hier raakt U2 me weer kwijt.

Daarna volgen er een aantal nummers die niet slecht zijn, maar ook niet sterk onderscheidend zijn. Het rijkelijke muzieklandschap van One Tree Hill is nog een uitzondering, maar je begint je af te vragen of degene die over de tracklisting ging niet beter de eerste 6 nummers wat meer had kunnen verspreiden.

Het gegeven dat Brian Eno sinds the Unforgettable Fire achter de productie-knoppen heeft gezeten, wekt bij mij altijd nog verwondering op. Het solo-werk van Eno geniet bij mij altijd in hoog aanzien, maar interessant genoeg weten zijn producties mij niet dusdanig te prikkelen om dit een klassieker te vinden. De Producer Eno is toch een andere verschijning dan de artiest Eno. Eno blijkt echter wel een sterke visie te hebben op hoe je een album toegankelijk en aantrekkelijk maakt voor een wijd publiek, bewijst hij met de successen van de albums van U2, maar ook uit samenwerkingen met Slowdive en Coldplay.

Afijn, het is een heel betoog geworden, maar ik ben ook altijd wel geïntegreerd in artiesten die als ‘beste ooit’ bestempeld worden, maar die bij mij niet de snaren weten te raken die de band bij zoveel andere wel aanslaat. Ik ben dankzij deze herbeluistering van hun albums wel iets meer opgewarmd voor de band, dus dat is ook iets waard.

avatar van AbleMable
4,0
Ook jij hebt een punt.. Er zijn idd zat soloartiesten die 't op een gegeven moment kwijtraken en ook veels te lang doorgaan. Op een gegeven moment is ook voor hun het punt aanbeland om met pensioen te gaan.
En wat elke artiest op een gegeven moment wel kwijt raakt is de urgentie. En dan kunnen de albums nog prima zijn hoor, maar enige vorm van urgentie hebben ze niet meer. Laatste albums van bv eerder genoemde Leonardo Cohen en Bob Dylan vind ik prima nog te behappen maar wereldschokkend is het allemaal niet meer. En Johnny Cash kreeg idd een goeie boost vd samenwerking met Rick Rubin en leverde paar goede albums op maar lang niet zo urgent als zijn beste werk uit de jaren 50 - 60.

avatar van Niek
3,0
Plaat na lange tijd weer eens geluisterd zowel gister als vandaag en valt vies tegen. Eigenlijk vind ik alleen Still Haven’t Found geweldig. Nummers als Trip Through Your Wires vind ik te makkelijk en Exit irriteert me, te veel alle registers (van The Edge) open en te weinig beheersing. Daarbij heb ik dit als album altijd al weinig samenhang vinden hebben, in tegenstelling tot het geweldige Unforgettable Fire. Nu de liedjes me ook meer tegenstaan blijft er niet zoveel meer over helaas..

avatar van RonaldjK
4,0
Vanaf 1981 volgde ik U2, dankzij aandacht bij de KRO-radio en de enthousiaste verhalen in Oor. Ieder album betekende een stap voorwaarts van deze newwaveband: de piano die op tweede album October opdook, de productie van War en de verrijking van het oorspronkelijke geluid van U2 op The Unforgettable Fire dankzij het producersduo Eno & Lanois. Bovendien een groep met nogal eens herkenbare hoezen, kleine juweeltjes op zichzelf.

The Joshua Tree zou hun laatste album zijn waar de oorsprong van new wave dominant zou doorklinken, dankzij de gitaarwaaiergeluiden van The Edge. Als liefhebber van dat geluid is het meteen de laatste U2 waarover ik echt enthousiast was, al ben ik de groep uiteraard altijd blijven volgen.
Vorige week heb ik Bono's boek 'Surrender: 40 Songs, One Story' (2022) aangeschaft, dat ik komende zomer wil gaan lezen. Alvast gespiekt: van dit album bespreekt hij Bullet the Blue Sky, Where the Streets Have No Name en With or Without You.
Indertijd vond ik eigenlijk alleen de A-kant goed, maar de B-kant smaakt zovele jaren beter dan ik toen beleefde. Alhoewel de plaat in muzikaal opzicht net als de voorganger enigszins als een nachtkaarsje uitgaat, valt er ook daar (In God's Country bijvoorbeeld!) het nodige fraais op.

Vanavond heb ik de berichten gelezen die bij dit album als 'mening' staan gemarkeerd. De eerste was er meteen één waarin ik mij goed vinden, met de indrukken die c-moon alweer in 2005 postte, al denk ik niet dat Bono "de nieuwe messiah" wilde zijn. Wél is hij sterk sociaal gedreven, de mening toegedaan dat hij in zijn positie iets extra's zou moeten doen. Mothers of the Disapeared bijvoorbeeld, over de dwaze moeders in Argentinië, het regime vragend waar hun echtgenoten en zonen waren gebleven; misschien had ik er zonder U2 nauwelijks van geweten.
Velen ergeren zich aan deze wereldverbeteraar en deels begrijp ik dat wel; "altijd" dat vingertje... Maar zulke uitingen zijn welbeschouwd toch beter dan een wereldberoemde collega-ster die alleen maar bezig is met het verzamelen van geld, aandacht en likes? Iets willen betekenen voor anderen, is dat nu zo erg? Ja, ik herken de irritatie ook wel als Bono weer eens ergens wat van vond en dat uitgebreid deelde, maar waar komt mijn irritatie eigenlijk vandaan en waarom irriteer ik me niet aan de vele holle frasen van anderen die ik in menig interview tegenkwam?
Ach, misschien denkt c-moon er zovele jaren later ook wel genuanceerder over. Het boek is volgens mijn collega die het me sterk aanraadde een goed middel om de beweegredenen van Paul Hewson te begrijpen en daarmee diepere lagen in U2's werk aan te boren; zelfs leuk voor niet-U2-fans, vindt hij. Ik ga het meemaken.

Terug naar de muziek: een ijzersterke eerste plaatkant en een iets minder pakkende tweede, waarop desondanks het nodige is te genieten. Het resulteert bij mij in een dikke 8 oftewel vier sterren. En het intro van Where the Streets Have No Name blijft één van de spannendste intro's in de popmuziek, dattuhetmaarweet.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:28 uur

geplaatst: vandaag om 23:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.