Opeth - Orchid (1995)
mijn stem
169 stemmen
Zweden
Metal
Label: Candlelight
-
In Mist She Was Standing (14:09)
-
Under the Weeping Moon (9:53)
-
Silhouette (3:08)
-
Forest of October (13:05)
-
The Twilight Is My Robe (11:02)
-
Requiem (1:12)
-
The Apostle in Triumph (13:01)
-
Into the Frost of Winter * (6:21)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur:
1:05:30
(1:11:51)
1
geplaatst: 6 november 2018, 15:25 uur
De beste reclame voor dit album, de magistrale uitvoering
van Under the Weeping Moon op The Roundhouse Tapes:
Opeth - Under The Weeping Moon - YouTube
van Under the Weeping Moon op The Roundhouse Tapes:
Opeth - Under The Weeping Moon - YouTube
0
geplaatst: 13 november 2018, 22:29 uur
Zo zeg. Is dit een debuut? Man, wat een creativiteit en vakmanschap. Uiteraard zitten de composities nog wat onevenwichtig in elkaar, maar er valt heel veel te genieten op dit album. Blij dat het vanaf vandaag tot mijn verzameling behoort.
0
geplaatst: 28 maart 2020, 22:39 uur
namsaap schreef:
Mijn eerste kennismaking met Opeth was 'Blackwater Park' en van daaruit heb ik alles van deze geweldige band gevolgd en aangeschaft. Enige tijd geleden heb ik de CD-box van de Candlelight Years aangeschaft om me eens te verdiepen in het vroege werk van deze band.
Na beluistering van 'Orchid' wordt snel duidelijk dat Opeth een hele stijle leercurve heeft gemaakt tussen dit album en het punt waar ik ben ingestapt. De composities zijn te fragmentarisch en vormen geen geheel. Wat niet wegneemt dat op dit album al fantastische passages te horen zijn maar als totaal biedt het mij niet het luistergenot wat ik met het latere werk van Opeth heb.
Ook met de productie heb ik moeite. Het knalt niet en klinkt erg vlak, eendimensionaal.
Wellicht had ik dit album in een andere tijdsgeest veel beter kunnen waarderen. Nu blijf ik hangen op een 2,5.
Mijn eerste kennismaking met Opeth was 'Blackwater Park' en van daaruit heb ik alles van deze geweldige band gevolgd en aangeschaft. Enige tijd geleden heb ik de CD-box van de Candlelight Years aangeschaft om me eens te verdiepen in het vroege werk van deze band.
Na beluistering van 'Orchid' wordt snel duidelijk dat Opeth een hele stijle leercurve heeft gemaakt tussen dit album en het punt waar ik ben ingestapt. De composities zijn te fragmentarisch en vormen geen geheel. Wat niet wegneemt dat op dit album al fantastische passages te horen zijn maar als totaal biedt het mij niet het luistergenot wat ik met het latere werk van Opeth heb.
Ook met de productie heb ik moeite. Het knalt niet en klinkt erg vlak, eendimensionaal.
Wellicht had ik dit album in een andere tijdsgeest veel beter kunnen waarderen. Nu blijf ik hangen op een 2,5.
mmmmm……. Dat was bijna vijf jaar geleden. Inmiddels is mijn mening over dit album aardig bijgesteld. Voor Under The Weeping Moon geldt nog steeds dat ik dit nummer wat te fragmentarisch vind, maar de overige nummers kan ik tegenwoordig een stuk beter waarderen. Ook de productie is voor mij met de tijd een minder storende factor geworden.
Score: 76/100
0
geplaatst: 3 september 2020, 14:58 uur
Nu de zomer zijn einde nadert en de grijze wolken zich over ons samentroepen, is het ideale moment aangebroken om de muziek van Opeth nog eens de rondjes te laten doen. Ik heb besloten om me voor het eerst ook aan het ouder materiaal (pre-Still Life) te wagen en een chronologische wandeling door het oeuvre van dit gezelschap te maken.
Als debuutplaat kan Orchid alvast tellen. Je eerste album openen met een epos van 14 minuten is gewaagd, maar het beklijft onmiddellijk en eigenlijk wordt dat niveau zowat geheel het album vastgehouden. Ik had gevreesd dat dit vooral een ruwe diamant zou zijn, zoals zo vaak voorvalt met de eerste albums van succesvolle groepen, maar dat blijkt reuzegoed mee te vallen. Zowel de harde momenten als de rustpuntjes (bijv. de spookachtig mooie pianocompositie Silhouette) komen goed uit de verf. Vooral de black metal-invloeden zijn voor mij hier nog heel sterk hoorbaar.
Deze ga ik zeker nog herbeluisteren. En dan te denken dat Åkerfeldt hier nog maar 21 jaar was! Piepjong en al direct zo'n volwassen plaat in elkaar kunnen steken, het is bewonderenswaardig.
P.S. Een kleine disclaimer: op Spotify staat Into the Frost of Winter erbij als reguliere track, maar deze hoort wel degelijk niet bij het originele album. Het gaat over een "early unproduced rehearsal recording", aldus Wikipedia, die bij de reissue erbij is geplakt, maar wat mij betreft hadden ze het beter in de kluis gelaten, want het is een bak teringherrie die vreselijk afsteekt bij de rest van dit mooie album.
Als debuutplaat kan Orchid alvast tellen. Je eerste album openen met een epos van 14 minuten is gewaagd, maar het beklijft onmiddellijk en eigenlijk wordt dat niveau zowat geheel het album vastgehouden. Ik had gevreesd dat dit vooral een ruwe diamant zou zijn, zoals zo vaak voorvalt met de eerste albums van succesvolle groepen, maar dat blijkt reuzegoed mee te vallen. Zowel de harde momenten als de rustpuntjes (bijv. de spookachtig mooie pianocompositie Silhouette) komen goed uit de verf. Vooral de black metal-invloeden zijn voor mij hier nog heel sterk hoorbaar.
Deze ga ik zeker nog herbeluisteren. En dan te denken dat Åkerfeldt hier nog maar 21 jaar was! Piepjong en al direct zo'n volwassen plaat in elkaar kunnen steken, het is bewonderenswaardig.
P.S. Een kleine disclaimer: op Spotify staat Into the Frost of Winter erbij als reguliere track, maar deze hoort wel degelijk niet bij het originele album. Het gaat over een "early unproduced rehearsal recording", aldus Wikipedia, die bij de reissue erbij is geplakt, maar wat mij betreft hadden ze het beter in de kluis gelaten, want het is een bak teringherrie die vreselijk afsteekt bij de rest van dit mooie album.
* denotes required fields.
* denotes required fields.