Dark Was the Night (2009)

Na enkele luisterbeurten kom ik tot exact dezelfde conclusie.

Is al het andere werk van Yo La Tengo van dezelfde soort/ kwaliteit? Of is dit een Yo La Tengo dat totaal iets anders brengt dan wat het normaal brengt?

Ik ben uit nieuwsgierigheid eens het album "I can feel the heart beating as one" van Yo La Tengo gaan luisteren en het valt me absoluut niet tegen moet ik zeggen. Ik vind het nog niet zo goed als Gentle Hour, maar dit nummer had ook even nodig voordat het opviel bij mij.

Wauw, wat een namen! Feist, Ben Gibbard, Bon Iver, The National, Arcade Fire, Blonde Redhead... Wat is eigenlijk de bedoeling van dit project? Ga ik zeker eens proberen!
Edit: oké, Wiki biedt antwoord! Blijkbaar is dit een compilatiecd uitgebracht ten voordele van HIV- en AIDS-bestrijding. Mooi zo, ga ik zeker eens kopen als ik het zie liggen.

Erg mooie compilatie..
Niet alles is even briljant maar er valt genoeg te genieten:
The National, Yeasayer, Decemberists, Bon Iver, New Pornographers, Sufjan Stevens, Stuart Murdoch..

4*

Als je Gentle Hour zo goed vindt, moet je misschien eens op zoek gaan naar "And Then Nothing Turned Itself Inside-Out" van Yo La Tengo.

yo la tengo: briljante band, live en op plaat... altijd zichzelf gebleven, nooit op zoek naar commercieel success...

mooiste plaat : and then nothing turned itself inside out
beste plaat : painful
meest diverse plaat : i can hear the heart beating as one
beste song : nowhere near... vraag me dit binnen enkele weken nog eens en het resultaat zal zowaar compleet anders zijn...

enne, ot pracht compil. blijft boeien, ook na enkele maanden... en vooral in die mooie grote vinyl hoes...

Album nog niet gehoord, is Cello Song van The Books een cover van Cello Song van Nick Drake?

Oke! daar ben ik wel benieuwd naar

De versie van Nick Drake is wel mooier naar mijn inziens, maar toch leuk gedaan.

Compleet mee eens, vreselijker heeft hij nog niet gemaakt(en ik hou totaal niet van bright eyes).

Tot mijn grote schrik blijkt Gentle Hour toch een cover te zijn! Het origineel is van de Nieuw-Zeelandse band Snapper (die ik hier overigens niet terugvind op MuMe). Ik heb het nummer even opgezocht en moet concluderen dat:
1. Er vrij weinig veranderd is t.o.v. het origineel
2. Er meer nadruk op de piano wordt gelegd en het kleine beetje noise is weggelaten in de YLT versie.
3. De zang op de YLT versie zoveel beter is!
4. Dit nummer wel gemaakt lijkt voor YLT.

Toch vind ik het jammer, het is een hele goede cover, beter dan het origineel zelfs, maar ik respecteer covers meestal als leuke extraatjes en niet meer.

Voor een project als dit vind ik covers wel mooi, ik persoonlijk heb niets tegen covers, mits ze niet zijn gemaakt om goedkoop te scoren. Feeling good en With a girl like you (hoewel ik deze versie dan wel erg mooi vind) vind ik ook ongepaster dan deze en Cello song, zo onbekend dat je niet meteen het origineel in je achterhoofd hebt. En soms zijn covers gewoon sterk op zichzelf zoals YLT bewijst, ook al hebben ze dan schijnbaar niet zo veel veranderd.

ik vind het duet train song ook erg mooi,

en leuk om te horen dat dave sitek ook in zijn eentje goede nummer kan maken,
Die gaat nog een keer een solo-album maken wedden

With a little help of The Troggs,

Bij het opmaken van de eindejaarslijstjes kom ik er achter dat dit album de onbetwiste nr 1. van 2009. In het algemeen ben ik niet zo voor verzamelcd's (op enkele soundtracks na), maar met deze kwaliteit ben ik volledig om. Het ene hoogtepunt na het ander. heerlijk.

Andrew Bird met the giant of illinois vind ik het beste. Een van de beste verzamelalbums van de laatste 10 jaar. Duyster draait regelmatig uit dit album

'You Are The Blood' is in ieder geval meesterlijk.

Vandaag heb ik deze verzamelaar eens rustig beluisterd. Zeer fraaie liedjes van bekende namen, maar één nummer sprong er voor mij direct uit: Antony met het nummer I Was Young When I Left Home. Laat hem een heel album zo opnemen!

'Sleepless' is toch echt briljant...

Geniale track. Kom ik nu pas achter.

Verzamelalbums weten zelden lang te boeien. Meestal ziet de helft van de artiesten het als een tussendoortje. Dit keer lijkt dat niet het geval. Oké er zijn er wel weer een paar die zich van hun slechtste kant laten zien met nietszeggende songs, zoals The Decemberists en Riceboy Sleeps, maar het overgrote deel boeit. De twee cd’s duren bij elkaar ruim twee uur, maar het is bepaald geen straf om die tijd uit te zitten met pareltjes van onder meer Sufjan Stevens, Yeasayer en Spoon.

Pindahaai

Big Red Machine:
In al zijn eenvoud de mooiste song van de verzameling. Kippenvel!
Voor de rest ook zeer de moeite waard. Zojuist het werk van Feist binnengehaald - kende ik nog niet.

Meisje Feist maakt ook onderdeel uit van Broken social scene, misschien ook nog een tip.

Dank je, ik ga op zoek

Heeft bij mij ook even geduurd voor ik het 'had'. Sowieso briljante verzamelaar dit!

Ik vind eigenlijk het Origineel van Castanets mooier... zang en blazers die beter bij elkaar aansluiten, dit is in mijn ogen een beetje overkill, al heeft het ook wel iets

You're so far around the bend!:)

Dank aan MM om me deze fantastische compilatie te laten ontdekken.
Wat ik niet begrijp zijn de negatieve comments over Sleepless, de song van Decemberists. Raar om kippenvel te krijgen van een nummer dat anderen niet of matig appreciëren..

Een album om heerlijk te ontdekken tijdens deze zeer warme, zwoele en bijzondere zomer van 2018. Bijzonder ook is dat ik het echt nummer voor nummer aan het verkennen ben. Dat is dit album dan ook zeker waard. Maar ook om bijzondere verbanden te ontdekken tussen muzikanten die ik allemaal ergens in mijn hoofd heb rond dwarrelen met hun nummers. Had ik niet verwacht. Het lijkt wel een verhaal van de muzikale professor L. Blokhuis

Een voorbeeld: Antony Hegarty en Bryce Dessner - I Was Young When I Left Home

Bij de eerste keer beluisteren wordt mijn 7e muzikale snaar meteen geraakt. De stem, de begeleiding en de compositie. En de stem komt mij bekend voor. Dan blijkt het Antony Hegarty te zijn. Ik ken die stem toch ook van mijn voormalige geliefde Bjork ? Aha ! Volta natuurlijk ! 'My Juvenile'. En dan ook even de twijfel: Man ? Vrouw ? Aha Transgender. Mooie stem zo.

Bryce Dessner, ah, een broer van Aaron Dessner. Die dan weer deze dagen een album genaamd Big Red Machine uitbrengt samen met mijn favoriet Justin Vernon. Maar een nummer van dat album staat ook al op dit album (?). Ik heb trouwens dan ook weer een fantastisch album van Bryce geheten Music for Wood and Strings, een heerlijk trance album.

Maar, voor mij, is het meest bijzondere dat het origineel (naar ik vermoed, je weet het met Dylan ook niet altijd) van Bob Dylan is. Een muzikant waar ik, in mijn jeugd, echt ben mee opgegroeid door de grote voorliefde van mijn oudste broer (zijn boerderij heette zelfs 'Maggie's Farm'). Ik ben - ws door het te grote gehalte van Dylan in mijn jeugd) geen fan van de man.

Maar toen ik het origineel net van Dylans No Direction Home beluisterde werd ik net zo geraakt als de cover welke op dit album staat. En de tekst neemt mij ook mee naar Amerikaanse zomerse zwoele sferen zoals ze alleen door een Stephen King (ik ben fan) beschreven kunnen worden. Deze zwoele, warme dagen lenen zich voor deze muziek, gecombineerd met een boek van King die door mij, liggend op een warme luie zomerstoel, wordt gelezen terwijl ik aan een zeer verkoelend biertje nip..

En ik heb nog lang niet alles gehoord van dit album... Nog 5 weken vakantie. Moet lukken