menu

Mono - Hymn to the Immortal Wind (2009)

mijn stem
3,79 (133)
133 stemmen

Japan
Rock
Label: Human Highway (III)

  1. Ashes in the Snow (11:46)
  2. Burial at Sea (10:39)
  3. Silent Flight, Sleeping Dawn (6:00)
  4. Pure as Snow (Trails of the Winter Storm) (11:26)
  5. Follow the Map (3:56)
  6. The Battle to Heaven (12:51)
  7. Everlasting Light (10:23)
totale tijdsduur: 1:07:01
zoeken in:
avatar van Helicon
4,0
Prachtig mooi album van Mono. Heel erg filmisch. Onzettend mooi samenspel tussen strijkorkest en de band.

avatar van Harribo
2,5
beetje meer afwisseling mag wel
gister ze live gezien...wel aardig

avatar van Nakur
3,5
Svendra schreef:
Als je de weldadige verpaking weghaalt, blijven wel érg gewone deuntjes over. Sorry hoor, maar ik vind dit pure kitsch.


Als je de zanglijnen van een singer&songwriter weghaald, blijft er ook maar een karig gitaarriedeltje over. Of het weghalen van een beat in een hardcore plaat, hetzelfde verhaal. Een weldadige verpakking is een wezelijk element van het genre, dus ik snap niet dat je dat los van elkaar ziet.

avatar van Svendra
1,5
Met 'verpakking' bedoel ik juist niét de melodie, accoorden en ritme want die vormen voor mij het hart van de muziek. (Bij een singer&songwriter valt er dus weinig weg te halen). Nee, het gaat me om alle franje en effecten eromheen (incl. herhalingen). Je hebt gelijk dat die wezenlijk zijn voor het genre en daar zit op zich niet mijn probleem.

Maar wat ik bij ambient music graag óók hoor -en dat is puur persoonlijk -zijn interessante melodielijnen en structuren. Als ik die niet aanvoel, werkt de muziek tegen me en dan ga ik me ergeren. Bij dit album van Mono is dat dus het geval. Ik zie dat Sigur Ros in jouw top 10 staat, hun albums bijvoorbeeld kan ik wél waarderen.

Nakur schreef:

Als je de zanglijnen van een singer&songwriter weghaald, blijft er ook maar een karig gitaarriedeltje over. Of het weghalen van een beat in een hardcore plaat, hetzelfde verhaal. Een weldadige verpakking is een wezelijk element van het genre, dus ik snap niet dat je dat los van elkaar ziet.

avatar van BlueVelvet
Ik heb dit album nog nooit volledig kunnen beluisteren...het is zo ontzettend saai, voorspelbaar en eentonig. Mono, ooit een van mijn favoriete bands, waar ga je toch heen?

avatar van GarnalenPeller
1,0
Wat een kitsch.

avatar van rascaly
GarnalenPeller schreef:
Wat een kitsch.


Wel, ik heb nog niet alle tracks gehoord, maar bij degene die ik reeds heb kunnen beluisteren was dat ook het eerste woord dat door me heen ging.

khonnor
wat een zever

natuurlijk is dit
romantisch
sentimenteel
emotioneel
...

maar het wordt nooit overdreven of kitscherig. mono zijn "masters of their own art". ze hebben hun volledig eigen niche gevonden binnen wat gemakshalve post-rock genoemd wordt. cinematisch, weids, lichtjes bomastisch, en niet bepaald subtiel... maar wel godverdommese effectief, prachtig en overrompelend

en live zijn ze een f***ing sensatie. recht naar het hart.

khonnor
Toch effe wijzen op de imho geweldige review van deze plaat op pitchfork. Eigenlijk een beetje spijkers met koppen slaan

"To an extent, Mono resist critical analysis. The Japanese instrumental quartet has no lyrics to parse. It has little pop culture impact. The group has many imitators, but it remains superior.

What makes Mono most critic-proof is their goal: to make the listener feel. Much music has this goal, but with Mono it is writ large. Melodies are achingly pretty; climaxes are blitzkriegs of flying hair and frantic strumming. Mono's songs are essentially power ballads. What separates them from Céline Dion is a post-modern sense of cool: no lyrics to make sentiments cheesy, no over-production to earn critical scorn. (...)

Most of the time, Mono's melodies work. That's why thousands flock to Mono shows and often cry there. Crying, of course, is the end of rational thought.

Hymn to the Immortal Wind has probably caused floods of tears. That's a description, not a dis. The melodies are more sure-handed than ever. They are like missiles locked onto emotional buttons. (...)

"Everlasting Light" is a good old-fashioned piano ballad that mushrooms to a Titanic-sized finale. Ms. Dion would be jealous. It's emotional manipulation of the highest order -- and that's OK. Surrendering to it is called "enjoying music."

avatar van Helicon
4,0
Ga hem weer eens luisteren! Magnifiek epos

avatar van lykathea
4,0
Niet de beste plaat van Mono maar nog steeds zeer genietbaar

Over een maandje te zien in Nederland

avatar van Mark DJ
2,5
Het is allemaal wel mooi enzo, maar het kan me om één of andere reden niet echt boeien en ik houd het zeer zelden het hele album vol.

avatar van herman
3,0
Had Mono eigenlijk al met het album hiervoor afgeschreven (de eerste drie staan in mijn persoonlijke postrock-canon), maar in het kader van het supertiptoppertopic beluisterd. Wat ik hoor is eigenlijk een soort Disney-versie van de belangrijke postrockplaten van tien jaar eerder: dezelfde stijl, maar dan een stuk kitscheriger. Het is wel goed gedaan, maar ik kan er niet echt mee uit de voeten. Enkel het derde nummer, Silent Flight, Sleeping Dawn (de titels hebben nog altijd wel wat), kruipt echt onder huid. Even kroop ik dichterbij de boxen om me te laten onderdompelen bij de muziek. Maar het is voor mij waarschijnlijk niet genoeg om deze plaat een blijvertje te laten zijn.

avatar van BlueVelvet
herman schreef:
Had Mono eigenlijk al met het album hiervoor afgeschreven, maar in het kader van het supertiptoppertopic beluisterd. Wat ik hoor is eigenlijk een soort Disney-versie van de belangrijke postrockplaten van tien jaar eerder: dezelfde stijl, maar dan een stuk kitscheriger.
Inderdaad, ik heb hetzelfde. Zonde, totaal overbodige muziek dit.

avatar van trebremmit
4,0
Overbodig? Kitscherig?
Het is niet origineel dat klopt, maar ik vind ze zeer oprecht klinken en het orkest met strijkers is echt van toegevoegde waarde, prachtige bombast en erg meeslepend wat mij betreft.
Zulke passionele muziek kun je toch geen kitsch noemen?

avatar van herman
3,0
Tsja, ook kitsch kan best met passie gemaakt worden. Ik hoor de emotie hier wel in terug, maar het grijpt me niet aan (afgezien van dat ene nummer). Vind de melodietjes iets te simpel/kinderlijk over komen, kan er ook niets aan.

avatar van prodi9y9
GarnalenPeller schreef:
Wat een kitsch.


kuch..

Ik heb deze net voor de eerste keer beluisterd en ik vind het prachtig! beetje explosions in the sky / this will destroy you alleen met wat ''strijkersss'' erbij! pure as snow vind ik het beste tot nu toe.

avatar van Lacrimas
Kan er misschien iemand bij genre 'post-rock' toevoegen?

avatar van The Scientist
4,0
Nee, dat genre bestaat op mume niet, en dat is maar goed ook

avatar van The Scientist
4,0
Dat zou veel te veel discussie opleveren over wat nou welk genre moet hebben, en meer problemen veroorzaken dan oplossen.


avatar van Arrie
Berichten verplaatst naar Mono (II)

avatar van snarf349
Een track van het aankomende album: Mono: "Dream Odyssey" | Tracks | Pitchfork
Erg sfeervol.


Misterfool
Pure kitsch lees ik hier, postrock volgens het boekje hoor ik daar. Kan allemaal waar zijn, maar wat een emotie zit hier in. Het uur vloog werkelijk waar voorbij. De pitchfork-review die Khonnor hier poste, vond ik heel treffend.

avatar van likeahurricane
4,0
Live in Utrecht, blijft een van de betere nummers
Mono - Ashes in the Snow @ De Helling Utrecht

avatar van Ammo
5,0
Dit is Postrock met een kapitale P. wat mij betreft. MONO creëert met 'Hymn to the Immortal Wind' een epische, grootse en heel pakkende verhaallijn, waarin je echt ondergedompeld raakt (als je dit tenminste toelaat). Het album een halve keer beluisteren - zoals vreemd genoeg sommigen hier hebben gedaan - zal inderdaad weinig opleveren. Sowieso kun je bij welhaast ieder album niet meteen zeggen of het kitsch is of saai of juist grandioos, als je het geen kans geeft om het tot je door te laten dringen. Ieder album verdient het om helemaal te beluisteren en dit meermaals. Dan krijg je de ziel van de muziek te pakken. Natuurlijk kan het dan ook zo zijn dat je dan zegt 'Ik vind het niks', maar dan is deze mening tenminste ergens op gebaseerd. Zeker postrock, denk ik, moet je vaker beluisteren. Dan zul je merken dat wat in eerste instantie misschien een beetje eentonig of simpel lijkt, juist een heel subtiele, kalme, bewuste opzet is die gaandeweg - bijna plagerig en dromerig - opbouwt naar iets bijzonders, naar iets groots, naar iets emotioneels. Precies dat is wat mij zo aantrekt in MONO. Ik heb ze nu een aantal keren live meegemaakt en zeker ook dan zie je hoe bezield ze spelen en hoe ze vol passie hun geluidswereld opbouwen. Kortom: overrompelend fraai!

Gast
geplaatst: vandaag om 02:49 uur

geplaatst: vandaag om 02:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.