De nieuwe Mono. Dit zei ik dus een tijdje terug. Ik was er wel enigszins bang voor. Are You There was een goed album, maar echt veel bijzonders gebeurde er verder niet meer.
Hier is nog steeds geen nieuwe Com(?) op te vinden, maar een Com(?) deel 2 zou net zo voorspelbaar zijn, dan het verder uitdiepen van Are You There.
Dit Hymn is een soundtrack voor een liefdesfilm, die nog moet verschijnen. Het soort bombast waar de een een doos tissues bij nodig heeft en de ander een kotsbakje. Ik val zeker in die laatste categorie.
Bij muziek heb ik wat minder moeite met bombast, zolang het maar oprecht gebracht wordt.
Productioneel is dit album een meesterwerk. Er is een orkest en er is een band, daar kan veel fout gaan. Een album kan in zo'n geval een overproductie hebben, zodat het geheel heel klinisch klinkt en in dit geval zou de bombast dan al snel vervallen in kitsch. Aan de andere kant, met een onderproductie, is de kans er dat veel instrumenten verzuipen.
De woorden 'organisch' en 'intimiteit' zijn voor dit album uitgevonden echter. Drums klinken als bij een live concert, gitaren zingen en schuren met veel warmte en het orkest staat in je huiskamer.
Is dit album erg anders?
Mono heeft de laatste jaren vooral een erg eigen gitaarstijl ontwikkeld. Veranderd is dat zeker niet.
Het album leunt niet op de gebruikelijke hard/zacht dynamiek, maar climaxt meer naar hardere momenten toe, als de stukken aanzwellen. Gitaren zijn ook qua feedback meer melodieus dan dat ze een gehoorbeschadiging veroorzaken. Toch durf ik wel te zeggen dat het meer feedback kent dan op Are You There het geval was. Veel nummers climaxen toch wel en dat heeft meermaals een geluidsmuur tot gevolg. Door de orkestratie is het geheel echter altijd melodieus.
Oordeel?
Zeker weer een stap vooruit op Are You There. Dit kun je moeilijk voorspelbaar noemen. Vernieuwend ook niet, maar dat is het genre toch allang niet meer? Zelfs vaandeldragers als Mogwai, en Red Sparrows herhalen zichzelf. Geef me op dit moment maar Mono, van alle nieuwe platen in het genre.
Mooi slepend, bombastisch en wat leuke climaxen. Hoogtepunt is toch wel Pure As Snow dat gigantisch climaxt, naar toch wel een orkaan aan geluid, waar gitaren weer moeizaam tot stilstand komen.