U2 - Boy (1980)

An Cat Dubh, echt een New Wave nr.. Zalig!

Heb U2 pas echt leren kennen dankzij mijn vriend in '98.. Ik moest toen constant zijn video cassette van Zoo TV kijken.. (heb hem voor zijn Kerst nu de dvd cadeau gedaan, en blij dat hij was haha) Hij kon toen niet geloven dat er zo'n shows bestonden.. zijn eerste optreden pas POPmart en de cd Pop stond dus altijd op.. Ik ben nooit zo'n super fan geworden buiten de live optredens, dan zijn ze echt geweldig! Mijn favo is de laatste show in Brussel.. Man wat een sfeer, show en setlist! Af! Voor mij beter dan de 360 tour die ook wel geweldig was..

Nu ik de oudere albums begin te luisteren merk ik toch meer fan te zijn van de oude U2.. Ik ben namelijk een New Wave fan en zijn stem van toen ademt deze sfeer wel echt uit..

Overigens vind ik Out of Control en The Electric Co ook zeer goed.. Het enige minpuntje aan het album is dat het misschien na een tijd wat ééntonig begint te klinken..

Eén van mijn favo albums is trouwens ook een niet typisch U2 album: "Rattle and Hum". Ook een cadeautje voor mijn vriend en mits ik van blues hou was ik toch wel direct verkocht..

Voila en nu uitkijken naar het optreden in de Ziggo Dome.. Ben benieuwd, mijn 1e optreden in deze zaal..

Geldt voor mij ook. Ik vind hun eerste vier albums nog steeds hun beste.

Deze plaat gekocht na Ocober. October sloeg bij mij in als een bom en ik was reuze benieuwd naar de voorloper. Had ook de 12 inch gekocht. Net als bij October heeft deze plaat een redelijke christelijke inslag, ook de reden dat ik er enthousiast voor was. "I will follow" laat er direct geen gras over groeien. Waar ik erg gecharmeerd van was is toch de onbevangenheid en echt weer terug naar de oude pop/rockgroep. Gitaar bas, drums en zang (en soms orgeltje) , dat was genoeg. En dan gewoon energiek te werk. Het gitaarspel van Edge was vernieuwend voor die tijd, minimaal met maximaal effect, Bono zingt nog zonder te veel capsones. de bas en drums zorgen voor een prima basis.
Het haalde het voor mij net niet bij October, dat stond toch een trapje hoger, maar achteraf ben ik toch nog wel verbaasd over het niveau van dit debuut. En ook de eigen koers binnen het punk/wave genre en de teksten die juist niet blijven hangen in wanhoop en depressie. Een paar platen later is het jongetje groter geworden (War) en is ook de onbevangenheid weg. Knap hoe de hoes toch al iets zegt over de muziek, onbevangen, maar niet naïef. Een jongen die met bepaalde onschuld en onzekerheid en misschien ook wat angst de wereld in kijkt. En dat is ook precies wat we horen op deze eersteling van U2.

Volgens mij gaat dit de verkeerde kant op, met een "redelijke christelijke inslag" en dat I will follow daarover "direct geen gras laat groeien".

Huh? Het is ook maar net wat je referentiekader is en christenen mogen zich blijkbaar graag iets snel toe-eigenen als ze dit uitkomen. De U2 fans die ik mij kan herinneren bij die eerste albums waren bepaald niet christelijk, de band werd ook zeker niet gevraagd voor de EO-landdag.

Bono zei zelf dit over I will follow:

To be honest, I don’t remember that much about my mother. I forget what she looks like. I was fourteen or fifteen when she died, but I don’t remember. I wasn’t close to my mother or father. And that’s why, when it all went wrong – when my mother died – I felt a real resentment, because I actually had never got a chance …… to feel that unconditional love a mother has for a child. There was a feeling of that house pulled down on top of me, because after the death of my mother that house was no longer a home – it was just a house. That’s what ”I Will Follow” is about. It’s a little sketch about that unconditional love a mother has for a child: ”If you walk away, walk away I will follow,” and ”I was on the outside when you said you needed me/I was looking at myself I was blind I could not see.” It’s a really chronic lyric.

Mooi, maar het lijkt mij nog geen advies om op zondag minimaal twee keer ter kerke te gaan.

Zo lees ik dat niet hoor, dat is jouw interpretatie. Ben het helemaal eens met Teacher, alsof het mijn ervaringen zijn

Zal ik eens wat zeggen over I Will Follow...

A boy tries hard to be a man
His mother takes him by the hand

Is in mijn beleving een soort antwoord op...

I've been waiting for a guide to come and take me by the hand
Could these sensations make me feel the pleasures of a normal man

De gids en zijn op-volger openen zoekend hun debuutalbum.

This is the way, step inside...

[quote]musician schreef:
Volgens mij gaat dit de verkeerde kant op, met een "redelijke christelijke inslag" en dat I will follow daarover "direct geen gras laat groeien".

Huh? Het is ook maar net wat je referentiekader is en christenen mogen zich blijkbaar graag iets snel toe-eigenen als ze dit uitkomen. De U2 fans die ik mij kan herinneren bij die eerste albums waren bepaald niet christelijk, de band werd ook zeker niet gevraagd voor de EO-landdag.

Drie van de vier leden waren lid van een redelijk fanatieke pinksterachtige gemeente. Zie mijn bericht bij October daarover.

Op Wikipedia staat het zo vermeld : U2 werd, evenals bijvoorbeeld de Schotse band Simple Minds, veelal tot de stroming new wave gerekend. De band ontwikkelde op de eerste albums, Boy (1980) en October (1981), evenwel een eigen en duidelijk herkenbare stijl. Vooral in de beginjaren had het christelijke geloof een sterke invloed op de songteksten van U2, wat met name te merken is aan nummers als I Will Follow, Gloria en With a Shout (Jerusalem).

Dat er in het begin de band niet zo veel christelijke fans had begrijp ik wel. De muziek was toch wel ontstaan vanuit de punk/new wave beweging en dat paste niet erg bij een grote groep christenen. Toch werd U2 besproken in evangelische tijd schriften, zoals Aktie van Youth for Christ, die de hoop hadden U2 ooit te kunnen boeken voor toen Flevofestival. De evangelische gemeente waar drie leden lid van waren zette hen onder druk dat ze daadwerkelijk moesten kiezen, voor de gemeente in plaats voor de band. De keuze is gemaakt. Het blijft duidelijk dat Bono zeker altijd geïnspireerd is geweest door de boodschap van het christendom, gezien de teksten. Maar daar moeten we niet direct denken aan allerlei kerkelijke zaken, maar meer denken aan rechtvaardigheid.

We zullen het eens navragen bij de evangelicals in de VS waar, over rechtvaardigheid gesproken, zo'n beetje 100% achter Donald Trump staat.

En ik geloof niet, dat we U2 daar op kunnen betrappen.
Noch op enigerlei politieke scheve schaats van U2 ruimschoots voor de idioot in het Witte Huis.

En dat is mijn punt een beetje. Je kunt uit de teksten van U2 halen wat je wilt, en iedereen mag dat uiteraard ook ervaren hoe hij/zij dat wil.
Ik zie de tekst, ik lees wat Bono er zelf van zegt en waarom zou ik er dan wat anders achter vermoeden dan wat ik zie.

Maar de politieke realiteit tussen U2, en het is een politiek geëngageerde band, en religie, staan mijlenver uit elkaar, ook al lees ik ook wel dat enige jaren na dit eerste album van U2 christenen voor het eerst er een ... zeg maar bezieling in horen/hoorden die meer aanspreekt dan wat er tot dan toe door christenen
werd aangehoord.
Bono's enthousiasme, zeker in die beginjaren, werkte in een zekere wijze aanstekelijk, ongeacht je achtergrond.

Dus dat betekent dat er onvermoede raakvlakken kunnen bestaan die alleen wel afhankelijk zijn van persoonlijke perceptie.
Of Bono vanuit zijn religieus verscheurde Ierland in zijn betere wereld veel ruimte laat voor religie is sterk te betwijfelen. De wereldgeschiedenis op dat vlak is niet erg bemoedigend, als je het op de keper beschouwd.

Bij bijna alle godsdiensten heb je radicale groeperingen die hun godsdienst misbruiken voor een soms misselijkmakende (politieke) agenda. Er zijn daardoor mensen die alle godsdienst en religie afwijzen, ik heb daar verder geen moeite mee. Het enige wat ik heb proberen duidelijk te maken dat drie leden van U2 betrokken waren bij een evangelische gemeente aan het begin van hun carriere en dat dit soms nog te horen is in de teksten. Misschien bij Boy niet zo duidelijk, maar bij October zonder meer. Zo tussen Boy en October hebben de drie leden van U2 afscheid genomen van de evangelische gemeente , misschien wel gedwongen. Maar ook op latere platen zijn er steeds verwijzingen naar het christelijk-joodse geloof, sommige nummers zelfs redelijk expliciet. Bono zorgt duidelijk voor een politiek georiënteerde boodschap en in hoeverre zijn drijfveren toch nog beïnvloed worden door zijn geloofsovertuiging weten we niet precies. Dat is voor mij minder interessant. Ik herken me misschien wel in het proces dat er plaats
heeft gevonden. Op het moment dat Boy uitkwam was ik ook betrokken bij wat evangelische stromingen, waar ik nu niets meer mee heb. Politiek zit ik op één lijn met Bono (financieel jammer genoeg niet....) heb een redelijk vrijzinnig gedachtegoed, maar heb nog wel religieuze gevoelens. En geniet nog steeds van vooral de oudere U2 platen, zeker de eerste drie koester ik.

Nee, dat was pas in 1982. Zie hier het achtergrondverhaal

Interessant verhaal. Had wel wat gelezen op hoofdlijnen, maar eigenlijk schrik ik wel van het benauwende sfeertje bij deze Shalom gemeenschap. Hoewel deze uitwassen ook in Nederland aan de hand waren.

DE 12 PLATEN VAN 1980 DIE MIJN LEVEN HEBBEN GERED

vervolg van: Talking Heads - Remain in Light (1980)

11. U2 1980 BOY

Ik ga de uitdaging aan om jullie mee door dit volgens mij behoorlijk sterke debuutalbum van U2 te loodsen. Als sleutel gebruiken we het werk van Joy Division. "I've been waiting for a guide to come and take me by the hand," zo opende Ian Curtis Unknown Pleasures (1979). "A boy tries hard to be a man, his mother takes him by the hand," zo horen we in de openingstrack van Boy (1980). Toeval? Allerminst. U2 zag Joy Division aan het werk in de studio toen de piepjonge Ieren hun derde single lieten producen door Martin Hannett. Bono was onder de indruk. En hoewel U2 niet bepaald als een doemband omschreven kan worden, verwerkt de Ierse zanger thema's van vervreemding, lijden en dood in zijn eerste songteksten. Met I Will Follow eert hij zijn te vroeg gestorven moeder. De transformatie van tiener naar volwassene die moederloos moet doormaken, bezingt Bono in Twilight: "In the shadow boy meets man." En dan keert het klokkenspel terug in het betoverende tweeluik An Cat Dubh / Into The Heart. Zoals Ultravox de Schotse wortels blootlegt in haar werk, zo doet U2 het hier op zijn Iers. Kant 1 eindigt met een heropgenomen versie van hun debuutsingle Out Of Control. Een knallende maar catchy rocker die niemand onberoerd mag laten. De strum und drang, het bij momenten nog naïeve geloof in eigen kunnen spat van Boy (1980). En Out Of Control laat ondanks de groeipijnen niet uit zijn lood slaan. Kant 2 opent met nog een oudje in een nieuw jasje. Stories For Boys had net als Out Of Control een nieuwe singlerelease verdiend. Het mag gezien worden als het themalied van het quasi gelijknamige album. Dan bouwen Steve Lillywhite en U2 een pauze in met de instrumental The Ocean. Dat goed bedoelde rustpunt klinkt een beetje als een minpunt. Het kleinood slaagt er niet in om hetzelfde verstilde effect te creëren als de titelsong van October (1981). Wellicht omdat er te veel adrenaline uitgaat van de omringende songs. A Day Without Me werd de tweede single van het album. Een wat merkwaardige keuze, omdat we hier te maken krijgen met een suïcidaal thema in een haast opgewekte verpakking. Ik moet wat aan A Flock Of Seagulls denken. Another Time Another Place vind ik een geweldige albumtrack omdat The Edge wat durft los te komen van zijn eigen, vanaf het debuut al zo herkenbare gitaarsignatuur. Dit is de song waar ik het meest de invloed van Joy Division in hoor. En dan hebben we The Electric Co nog niet gehad, een live klassieker die ik dan ook net iets beter vind klinken op Under A Blood Red Sky (1983), maar die opnieuw het jongetje van de hoes in the picture zet. Tot wat voor een man groeit het jongetje waarvan het speelgoed gebroken werd uit? In een crossfade doemt tenslotte Shadows And Tall Trees op. Een afsluiter die de vertwijfeling toelaat en zo al vooruitblikt op October (1981),

FILE I

01. I Will Follow
02. Twilight
03. An Cat Dubh
04. Into The Heart
05. Out Of Control
06. Stories For Boys
07. The Ocean
08. A Day Without Me
09. Another Time Another Place
10. The Electric Co
11. Shadows And Tall Trees
12. -

FILE II

01. Out Of Control (single)
02. Stories For Boys (b-side)
03. Boy-Girl (b-side)
04. Another Day (single)
05. Twilight (b-side)
06. 11 O'Clock Tick Tock (single)
07. Touch (b-side)
08. I Will Follow (single)
09. Boy Girl (live b-side)
10. A Day Without Me (single)
11. Things To Make And Do (b-side)
12. Speed Of Life (outtake)
13. Saturday Night (outtake)
14. Cartoon World (unreleased live)

De 2CD deluxe editie uit 2008 telt 14 bonustracks, waarvan ik er hier 12 verzameld heb op File II. Ik liet een alternatieve mix van I Will Follow en een live versie van 11 O'Clock Tick Tock vallen voor de single versies van I Will Follow en Another Day Without Me die identiek zijn aan de albumversie. Bij andere weerkerende titels gaat het om verschillende versies van eenzelfde lied. 11 O'Clock Tock Tock is een single met een raar verhaal. Zoals hierboven aangegeven door Martin Hannett geproducet en van meet af aan een favoriet tijdens liveconcerten, maar dus niet te vinden op Boy (1980). Het nummer zou nog regelmatig terugkeren in verschillende versies op volgende single releases en pas op album verkrijgbaar zijn als Under A Blood Red Sky (1983) verschijnt. Track 12 van FIle I is een instrumentale outtake die in de laatste groeven van het originele vinylalbum zat en op de remaster als aparte track werd aangeboden. Ik rond mijn verhaal af met een quote van Peter Hook: "U2 heeft ons verhaal gestolen." Wat hij hiermee bedoelt is dat Joy Division zou kunnen geklonken hebben als U2, mocht Ian Curtis niet uit het leven gestapt zijn. Een compliment, vind ik.

wordt hier vervolgd: XTC - Black Sea (1980)

U2 en ik, dat is geen goede combinatie. Ik vond ze een van de meest overschatte bands van de 00’s, met hun cleane, opgeblazen en opscheppende sound. Daardoor heb ik het eerdere werk van de band later nooit echt een eerlijke kans gegeven. Daarom kan ik nu zeggen: Boy verraste me toch wel enigszins. Het is nog steeds niet per se het gitaarwerk waar ik wild enthousiast van wordt (ben ik misschien toch wat teveel een snob voor), maar dit ruwere eerste album ís een levendig debuut. Post-Punk, maar dan een heel stuk positiever dan de tijdsgenoten.

Aparte benaming voor U2 om ze als band van de 00s te typeren terwijl het toch echt een jaren 80 band is die daar ook zijn artistieke hoogtepunt had.

Hij zegt toch alleen dat ie ze in de 00's overschat vindt? En geeft daarmee dus ook indirect aan dat ze in de 80's hun artistieke hoogtepunt hadden.

Volgens mij ging A Day Without Me over de zelfmoord van Ian Curtis, meen ik ooit ergens gelezen te hebben.

Dat heb ik ook ooit eens gelezen, maar dat blijkt dus niet te kloppen:


A Day Without Me - Wikipedia - en.wikipedia.org

Bono is toch een profeet?

En hoe checken we of die uitvoering inderdaad niet anders is dan de studioversie?

Met mijn teletijdmachine.

Ik ga mee!

Het debuut van de Ieren is best aardig en ademt een fijne jeugdigheid en onstuimigheid. I Will Follow is direct een song die de aandacht trekt, het bevat een lekker ritme en bepaalde urgentie. Twilight is iets minder maar is niet slecht en bevat een lekkere sfeer. Het is tevens duidelijk te horen dat Bono nog wat jeugdig overkomt, pas later zou zijn stem aan diepte winnen. An Can Dubh is aardig maar niet meer dan dat, de vele oh's en ah's van Bono moeten voor mijn gevoel een gebrek aan richting in deze song maskeren. Into the Heart, een lang intro, niet hemelbestormend maar het meanderende ritme en de pianoklanken maken het tot een prima track. Met Out of Control lijken de heren echt de wereld te willen bestormen, wederom jeugdig maar het enthousiasme spat ervan af, een sterke song, tevens een titel waarop The Edge zijn stempel drukt. Stories for Boys, degelijk en solide maar niet direct een nummer dat mij laat opveren. The Ocean, 1,5 minuut zwelgen in Ierse emo wave, een korte maar fraaie sfeerschets. A Day Without Me, het springere karakter vind ik wat flauw, tevens een van de zwakkere nummers op het debuut. Another Time doet mij ook niet veel. Gelukkig is The Electric Co. met zijn ritmewerk sterker dan zijn voorgangers. Afsluiter Shadows and Tall Trees is een redelijke afsluiter maar duurt te lang en het refrein is wat eenvormig. De eersteling bevalt goed, het enthousiasme werkt aanstekelijk en de plaat telt een aantal prima tracks, echter de plaat bevat ook enkele mindere broeders.

Tussenstand:

1. Boy

Vandaag in het Dagblad van het Noorden een artikel over het concert van U2 exact 40 jaar geleden in Vera tijdens de Boy tour in Nederland.
Recensent Eddy Determeyer, met name geïnteresseerd in Jazz en Blues, omschreef de muziek als “soppige cementrock” en dat U2 zich niet kan meten met de plaatselijke bands als New Adventures en Ratata (Jan Rot).
Nieuwsblad van het Noorden was destijds totaal niet aangesloten bij de opmars van new wave/(post)punk in de muziek.

Typisch gevalletje van 'verkeerde persoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment'. Zo zijn er legio voorbeelden (denk ik) van recensenten die er, achteraf uiteraard, volledig naast bleken te zitten.

Ja wat wil je, de blues-, glam- en andersoortige (prog)rock zaten zo erg vastgezogen in de Groninger klei, dat je dat er niet zomaar even kon uittrekken. Wat vond het Groninger publiek er eigenlijk van?

Er waren 180 bezoekers. Ik ken er één van, die was onder de indruk van de energie van de band. Het geluid was niet best, maar dat kwam toen vaker voor in Vera.
Hierbij de bewuste recensie.

[opa_vertelt_van_vroeger]
In de Melkweg, 14 oktober 1980 waren er niet veel meer - 1.50 m was vrij gemakkelijk te handhaven - en het was een en al energie. Een COL (collega OL) was er destijds ook en die was ook bij debuut van de Poolapen in Paradiso en dat concert had (volgens zijn woorden) hetzelfde effect: hij voelde zich weer 30 jaar jonger.
Overigens had de band 's middags al een showcase gedaan in Hilversum, voor de KRO.

Zo peert het journaille wel vaker mis: Jan Vollaard noemt nav een concert in dezelfde Melkweg (20 april '85) Red Guitars - anybody? - een van de meest belovende Engelse popgroepen van het moment
[/opa_vertelt_van_vroeger]

Jazeker kennen we die. Vollaard was mss iets te enthousiast, maar Red Guitars - Slow to Fade (1984) is een prima plaat!