vigil schreef:
Ik vind een aardig album maar te veel een herhaling van ...But S. Vaak deed hij wat anders met z'n albums maar dit is veel van het zelfde en dat hadden we eerder al gehoord en dan was het nog beter ook in 1989/90.
Vind je het echt?
Voor de opnametechniek en productie geef ik je gelijk.
Ik heb het album met moeite maar weer eens uitgezeten, maar wat een mager album is het eigenlijk.
Er is juist een volstrekt gebrek aan de mooie herrie van ...But Seriously, het is alles bij elkaar een slaapverwekkend geheel dat z'n weerga niet kent.
Het album is zonder problemen voor te schrijven bij slaapproblemen, succes gegarandeerd.
Het kabbelt en het kabbelt maar voort, het is echt bedroevend.
Er zijn drie uitzonderingen op het hele album, de tracks Both sides of the Story, Survivors en We wait and we Wonder. Als je dat toch afzet tegen But Seriously of No Jacket required.
Het zijn mooie uitzonderingen, laat ik dat voorop stellen.
Maar ik kan me voorstellen dat iemand gillend afhaakt na tracks 2 t/m 5.
En al die nummers duren voor je gevoel uren en uren.
Nu zijn er ballads en ballads. En met een beetje goodwill zijn er 2 die er nog een klein beetje bovenuit steken. Dat zijn dan Can't find my way en We fly so close.
Dan heb ik 5 tracks en 32 minuten aan muziek. Had hij het daar maar bij gelaten en wellicht nog gewacht op een track er bij.
Misschien was hij goed gemutst op ...But seriously en had juist de depressie toegeslagen ten tijde van de opnames van Both sides. Ik heb ook zomaar het gevoel dat dit niet meer goed gaat komen.