Peter Doherty - Grace / Wastelands (2009)

Ik moet terugkomen van mijn eerdere mening, dat ik het maar een saai album vind. Natuurlijk rockt het minder dan Libs of Shambles, de muziek die ik van hem gewend ben. Dat verwachtte ik dan ook toen ik dit album opzette. Alleen dit is een album met mooie gitaarrifjes geworden, goede teksten. Ik ben er heel enthousiast over. Al weet ik wel dat ik ook enthousiast werd van zijn eerdere werk, en dat steeds minder werd naarmate ik het meer hoorde. Dit album geef ik nu een hoog cijfer en dan maar hopen dat het een blijvertje is.

Blijft een fantastische plaat. Heb ook begrepen dat Babyshambles weer aan het demo-en zijn en de eerste nummers zijn gewoon heel erg goed. Creatief jaar voor Peter; veel schrijven, heel veel optreden en nog 95% van de keren op komen dagen ook.

En ik kom terug op mijn mening dat vooral het tweede gedeelte van dit album sterk is: inmiddels vind ik, na meerdere draaibeurten, ook de eerste helft erg prettig om naar te luisteren.

Fijne samenwerking tussen Doherty en voormalig Blur-gitarist Graham Coxon. Het van violen zwangere nummer 'A little death around the eyes' (in navolging van the last shadow puppets) is wat mij betreft het hoogtepunt van het album. Maar de rest is eveneens niet te versmaden: geen nummer teveel, geen nummer verveelt. Dat is uitzonderlijk.
De rust, de breekbare songs passen Pete goed: bij het luisteren zie ik een in zwart pak gestoken en hoed dragende Doherty in een rokerig café, zelf ook een sigaret tussen de vingers, zijn nummers ten gehore brengen aan het opgedofte publiek dat zit aan ronde tafeltjes en aandachtig luistert naar en meeleeft met de sfeervolle muziek.
Zoiets.

Onleesbaar bericht verwijderd.

gisteren op de lokerse feesten volledig solo met akoustische gitaar: pete doherty. echt geniaal was hij !!!

Ik vond zijn optreden net zo slecht als dit album. Zeker na het spetterende optreden van de Manic Street Preachers was Pete echt de reden om mijzelf bij elkaar te vegen en naar huis te gaan.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de cd in eerste instantie niet zo bijzonder vond. Echter, na een paar luisterbeurten begin ik er toch echt goed in te komen en begin ik hem steeds meer te waarderen. Zou zo maar kunnen dat mijn waardering binnenkort omhoog gaat schieten. Met oog op zijn komende (mogelijke) concerten in NL ga ik toch nog maar eens goed nadenken of ik daar niet naar toe moet gaan...

Fucking geweldig. Net zijn concert gezien in Watt Rotterdam. Echt genoten. Vooral van de nummers van dit album.

Dan begrijp je hem niet, want hij was geniaal. Beste optreden da ik deze zomer had gezien.

Ik leerde dit kennen doordat ik door een meisje aan de praat raakte en in de Watt naar deze dude was wezen kijken.
Ze vond het top.

Thuis beluisterd en ik moet zeggen: Ja!
Het is lekker broeierig vind ik. Tot nu toe vind ik, iam the rain en broken love song, de uitschieters.
Ik ga het een 3,5 geven.. misschien gaat dit nog wel omhoog

halfje omhoog. Vind het nogsteeds een prima cd, die een goede sfeer neerzet, heel het album lang.

Luisterde m van de week weer een paar keer, voor het eerst sinds augustus. Werd wederom overtuigd door de talenten van zowel Doherty als Coxon.

Deze moet ik eens kopen. Pete en ik lezen blijkbaar dezelfe boeken.