U2 - War (1983)

Surrender is mijn favoriete U2 nummer van de eerste drie albums.
Het trappelende Like A Song en de afsluitende psalm 40 reken ik tot hun betere werk.

Sunday Bloody Sunday (hoe bloody actueel alweer) en New Year's Day zijn sterke singles.
Two Hearts Beat As One vind ik goed maar het nummer mist de allures van een volbloed single.

Red Light is voor mij het draakje dat van dit album geen vijf sterren festijn maakt.

War verscheen in het voorjaar van 1983 en betekende de definitieve doorbraak van het Ierse viertal, vooral in de USA. Je hoort hier nog een band enthousiast en bevlogen rocken. Alles klinkt losjes en spontaan. De sturm und drang komt op War nog overtuigend over, mede door de uitstekende songs waarmee U2 de luisteraar overrompelt. Dit is nog de fase dat U2 zijn onschuld niet heeft verloren en voor mij de beste periode van de band samen met de periode 1991-1997 (Achtung Baby, Zooropa en Pop). Dat is uiteraard weer een ander verhaal.

Beste song: Surrender.

Akkoord!

Met overgave gebracht en in zekere zin ook een soort van overgave na de strijd.

U2 hijst na de sturm und drang van War de witte vlag.
Het heilige vuur daarentegen zal nog een paar albums blijven branden.

Mijn minst favoriete album van het drieluik Boy-October-War, dat ligt niet zozeer aan de nummers maar wel aan de schelle/droge productie van Steve Lillywhite. Iets waarmee hij ook Sparkle In The Rain van de Simple Minds letterlijk naar de knoppen heeft geholpen. Vooral het geluid van de drums klinkt compleet ruk. Ik kan dit album ook nu nog met moeite helemaal draaien zonder een lichte hoofdpijn op te lopen. De hitjes kan ik tegenwoordig (helaas) niet meer aanhoren maar er staan wel een paar prachtige nummers op zoals The Drowning Man, 40, Two Hearts Beat As One. Verder goede herinneringen aan deze tijd en alle muziek die voorbij kwam drijven.

Ik vind de productie van Lillywhite op dit album erger dan op Sparkle in the Rain. Ik hou meer van het introspectieve U2 (zoals op October en TUF) dan het geforceerd strijdbare op War.

Ik heb het donkerbruine vermoeden dat vriend Lillywhite ten tijde van deze plaat gek was op een of ander productie tooltje wat zorgde voor deze gortdroge sound, of hij had/heeft een gehoorbeschadiging waardoor hij de hoge tonen niet meer hoorde en daardoor de hoge tonen teveel in de mix zette. Of hij had misschien de loudness / bass boost knop ontdekt op zijn stereo...

Ook hier stoort de productie mij niet. De gortdroge drums spreken me juist wel aan. Album met ook fraaie atmosferische elementen. Werd op TUF natuurlijk volledig overtroffen. Ik ga deze weer eens draaien. Mss kom ik tot ander oordeel.

Vandaag de vinyl remaster(s) gekocht en deze staat nu te draaien. Prima gedaan met een mooi boekwerk erbij, dit klinkt veel beter dan het origineel en het schelle is nu ook weg. Dit maakt het allemaal een stuk beter te genieten en ik ga mij stem dus ook iets verhogen. We zijn tenslotte nooit te oud om te leren...

Ik heb de vinyl remasters inmiddels ook allemaal in de kast staan. En die zijn inderdaad erg de moeite waard, zowel qua vormgeving als sound. Echt werk van gemaakt.

Welk schelle, denk ik dan? Al die audiofiele heruitgaven doen me wat aan waspoeders denken: ze blijven maar witter wassen dan de vorige.

Nou deze klinkt beter dan het origineel, dat is ook niet moeilijk want die klonk abominabel slecht. Ik ga dit verder niet meer uitdiepen, dit is al uitvoerig hierboven besproken. De re-issues van U2 verdienen een grote pluim, ze zien er zeer mooi uit met een begeleidend boekwerk met foto's etc. Ik ben overigens ook van mening dat niet alle re-issues beter klinken, sommige klinken zelfs slechter dan het origineel. Dus het is niet altijd de aanschaf waard, helaas weet je dat vaak pas als je de plaat al hebt gekocht.

Voor de rest neem ik audiofiel met een hele grote korrel zout, ik ben al 40 jaar op zoek naar het beste (bij mij passende) geluid en heb alles voorbij zien komen van peperduur tot gereviseerde vintage en 10.000 meningen van "experts". De grootste verbazing was wel toen ik bij iemand zat die een stereo set van 30.000 euro had staan (beste van het beste volgens hem) en alleen maar gecomprimeerde MP3's aan het afspelen was omdat hij het kopen van muziek zonde van zijn geld vond. Toen ik zei dat de kwaliteit van MP3 bestanden een stuk minder was zei hij dat hij dat op de koop toenam. Snapt u hem nog?

Nee dat is wel het meest bijzondere en gelijk bizarre verhaal dat ik ooit over dat onderwerp heb gehoord denk ik. Dan heb je toch ergens een aantal afslagen gemist voor mijn gevoel. Wat heruitgaves betreft; ik heb er inmiddels behoorlijk wat en op Peace sells van Megadeth na klinken ze bij mij in de woonkamer als een klok. En dat is het enige waar het mij om gaat.

N.a.v. deze discussie van de week dit album nog eens gedraaid en wat opvalt - en dat viel me ook al op van andere Lillywhite-producties uit dezelfde tijd - is dat het geluid een vrij smal beeld heeft, afgevlakt, blikkerig en weinig dynamiek vertoont. Het rare is dan weer dat op de rustigere nummers die dynamiek wel aanwezig is. Het heeft er alle schijn van dat de up-tempo songs (single's) bedoeld waren om ook op een transistorradio op het strand van Verweggistan luid te kunnen klinken - een truk die dj's wel; hanteren als hun installatie gecapped is (vanwege geluidsoverlast) : er veel hoog in draaien.

Kan anders niet snappen dat genoeg andere albusm uit die tijd - Echo & The Bunnymen - Heaven up Here bijv of Dead Can Dance - Within the Realm wel goed klinken.

Waar zou dat aan liggen Mjuman, je hebt absoluut gelijk dat er winst in het geluid te halen valt. Moest het allemaal harder vanwege de opkomst van de cd? Bij de Trevor Horn producties werkt het bijvoorbeeld veel beter. Blijkbaar deed Lyllywhite later ook de Achtung Baby productie, die plaat klinkt inderdaad totaal anders.

Heaven Up Here van de Bunnymen is een goed voorbeeld hoe een plaat wel moet klinken. Komt ook door producer Hugh Jones waar ik een groot liefhebber van ben. Hij verstaat de kunst van dynamiek en weet het beste uit een band te halen. Hij heeft de Bunnymen later ook weer (eenmalig?) op de kaart gezet met Siberia, een homerun van jewelste. En Dead Can Dance is natuurlijk weer een verhaal apart, dat is hogere kunst op de geluidsschaal. Hugh Jones heeft ook From The Lions Mouth van The Sound gedaan, nog zo'n 80's klassieker. Steve L. is een zwaar overschatte producer imho. Dit ligt niet aan de opkomst van de CD, de eerste CD's (mid jaren 90) klonken destijds vaak ook veel te schel. Dat is/was meer een mastering probleem.

Nog een trend die sinds de jaren 00 steeds meer opkwam was het horen van DETAILS. We moesten allemaal DETAILS horen. Dat gebeurde vaak door het mid hoog en hoog op te schroeven en dat gaat dan vaak weer ten koste van de dynamiek. Dat is ook met de huidige DAC's van tegenwoordig, we moeten nog meer DETAIL horen. Dan hebben we pas een goede stereoset. Ik ben daar even een tijdje in meegegaan en werd op een gegeven moment zo flauw van alle DETAILS dat ik alles de deur uit heb gedaan en nu weer gewoon met ouderwetse hifi draai. Wat kan mij het schelen dat ik niet een vogeltje linksboven op de rechter boomtak hoor fluiten. Mijn voetjes moeten gaan mee tappen en de luchtgitaar moet af en toe even tevoorschijn komen. Goed is ook niet altijd nieuw en duur, maar dat is weer een discussie voor een ander forum.

Dat is ook de reden dat ik het gevoel heb dat Steve L. een soort tooltje had dat alles geautomatiseerd normaliseerde. Of dat waar is weet ik natuurlijk niet, wat ik wel weet is dat producer Steve L. meer muzikaal kapot heeft gemaakt dan mij lief is.

Lillywhite deed alleen de remix voor de singles Even Better Than the Real Thing en Who’s Gonna Ride Your Wild Horses, voor de productie van het album waren Lanois en Eno (gelukkig maar ) de producers

Een enthousiast en oprecht album van U2. Blikvangers zijn de twee hits "Sunday Bloody Sunday" en "New Years Day". Vooral "New Years Day" blijft een lekker en mooi nummer.

Verder vind ik "Surrender" een dijk van een nummer.

Ik had Bono al weer enige tijd niet zo gedreven horen zingen.
Als je weer even wilt weten hoe het was is War een perfect album.

Mijn favoriet blijft Like a song..... maar War heeft geen zwakke broeders.

Mooi gepassioneerd verhaal van Rick Beato over Drowning Man: https://youtu.be/XUx7JPlixzc

De eerste muziek die ik van U2 in huis had, was van de radio opgenomen: een concert in Paradiso, door de KRO uitgezonden. Ik was (en ben) liefhebber van hardrock, metal en new wave. Bij U2 maakte ik kennis met hoopvolle new wave. Heel anders dan The Cure, dat andere favobandje van me, maar met het stevige gitaarwerk, de energieke, passievolle nummers en intense zang was dit een welkome aanvulling. Het cassettebandje heb ik nog steeds.
Dankzij Veronica’s Countdown werd I Will Follow in de Nederlandse liveversie in de nazomer van 1982 #22 in de Nationale Hitparade. De eerste U2-elpee die ik in het geheel hoorde, was War. Hij kwam uit de bieb en deze tiener was ermee verguld.

Want: opnieuw heerlijke nummers met als bonussen hier en daar de piano van gitarist The Edge en de viool van Steve Wickham. Ze zorgden voor nog meer variatie en sfeer. Bovendien verpakt in een klaphoes met prachtige foto’s van Anton Corbijn en Ian Finlay.
Alleen Red Light en “40” pakten me minder, de eerste vanwege de blazers en de saaie gitaarriff, de tweede was wel erg rustig. Wel weer leuk dat het U2’s versie van Psalm 40 bleek te zijn, waardoor de orgelversie van mijn jeugd plotseling een nieuwe dimensie kreeg. Het intens melancholische Drowning Man beleefde ik als een buitenbeentje op deze plaat. Maar hoe mooi!
De sneeuwclip bij New Year’s Day was vaak op tv te zien en verhoogde de sfeer bij dit toch al sterke nummer. Ik heb het nummer jaren achter elkaar als eerste muziek van een nieuw jaar gedraaid… De single haalde in maart 1983 #9. Pas in oktober 1985, na het verschijnen van The Unforgettable Fire, werd Sunday Bloody Sunday een hit in Nederland. Maar dan wel piekend op #3.

Inmiddels staat de plaat hier in de kast, gekocht in de jaren '90 toen menigeen zijn vinyl op vrijmarkten voor een prikkie verpatste. War staat er met andere albums van de groep gebroederlijk naast het vinyl van Thin Lizzy, de andere grote Ierse band van die dagen.
Zo af en toe belandt ie weer eens op de draaitafel. De beleving is altijd dezelfde: deze muziek is fris gebleven. Ontegenzeglijk.

De laatste plaats voordat het rechttoe rechtaan geluid van de band veranderde. Fijne plaat.

JAREN 80 U2

1. War
2. The Unforgettable Fire
3. Under A Blood Red Sky
4. The Joshua Tree
5. Boy
6. October
7. Rattle & Hum

War is een plaats gestegen in mijn Achtung sinds de oorlog in Oekraïne en Gaza.
Een plaat die met andere woorden verbluffend actueel is gebleven na al die jaren.
Ook de ruk naar rechts in Europa hoor ik terug in Like A Song en Refugee.

Van best naar minst: Surrender, New Year's Day, Like A Song, Sunday Bloody Sunday, 40, Two Hearts Beat As One, Seconds, The Drowning Man, Refugee, Red Light