Interpol - Turn on the Bright Lights (2002)

Beste interpol (totbl) fans. Mochten jullie het nog niet weten, eind augustus van dit jaar treden deze mannen op in de 013 in Tilburg. Ze gaan daar dit album, vanwege het 15 jarige bestaan, live ten gehore brengen. Mooie kans voor de latere fans, die dit destijds gemist hebben, om het alsnog live te beleven/beluisteren.

En is de oosterpoort Groningen
Net de kaartjes binnen

Wat een heerlijk debuutalbum dit.
Pas een paar jaar geleden ontdekt deze band, en dit sterke debuut.
Vandaag weer eens gedraaid, prima plaatje.

Het kostte mij jaren om Interpol los te zien van Joy Division, als het mogelijk was zou ik ervoor in therapie gaan.
In hypnose gebracht worden door het tikkende geluid van een klok om vervolgens de demonen te lijf te gaan.
Mijn innerlijke strijd met deze vooroordelen zouden mij geen rust brengen, maar juist twijfel en verwarring.
Het gitaarspel van Obstacle 1 brengt mij in trance, en als de overgave er dan daadwerkelijk is, kan ik eindelijk aan de rest van Turn on the Bright Lights beginnen.
Kijk voor de laatste keer in dit felle licht om vervolgens met de psycholoog de reis voort te zetten.
En bij NYC maakt de kilheid plaats voor een soort van warme liefde.
Ik besluit om mij te concentreren op mijn ademhaling, en het geruis in mijn hoofd eventjes los te laten.
Een moment van gewichtloosheid, en mijn hart probeert het ritme van Leif Erikson te pakken.
Eerst voelen mijn voeten zwaar aan, dan lijk ik te zweven.
Het realistische besef van dat dit onmogelijk is, maakt zich meester van mijn gedachtes.
Opeens ben ik weer totaal in het Nu.
Tegenover mij het schokkende lichaam van mijn observator.
Alsof het overgenomen wordt door een epileptische aanval.
Glimlachend moet ik weer aan Ian Curtis denken.
She’s Lost Control .
Haar hoofd hangt scheef als een geknakte tak van een treurwilg.
Kwijl loopt uit haar mond.
Met een kort hard hoestje breng ik haar terug in het heden.
Geschrokken strijkt ze de vouwen uit haar kleding.
Ik heb geleerd om Interpol los te zien van Joy Division, een ervaring dat ieder muziek anders interpreteert is mij rijker.
Voor mij geen Say Hello to the Angels met Interpol, maar The Eternal van Joy Division.

Die vergelijkingen slaan eigenlijk nergens op. Zowel bands als Television en Joy Division hebben weinig gemeen met dit album. Deze plaat staat behoorlijk goed op eigen poten. Dat dit wat proto/post-punk allures heeft, daar ga ik volledig in mee maar daar eindigt het ook. Laat anders het hele post-punk gebeuren maar linken met deze plaat. Kunnen we lekker verder zeveren. Dit is me wat te ver gezocht maar bon. Turn on the Bright Lights staat goed op zichzelf want moest er dan toch duidelijke vergelijkingen zijn met andere reeds vernoemde artiesten/platen, dan ben ik wat de kluts kwijt. En geloof me, dat ben ik niet.

Zou dat wel zo zijn, dan mag je wel met mijn psycholoog in gesprek.

I take the challenge. Zal er goed stuiven denk ik.

Toen dit debuut uitkwam moest ik in eerste instantie ook aan Joy Division denken, wat ik ook bij de eerste van Editors had.
Ik ben het helemaal met je eens dat Interpol wel degelijk een eigen geluid heeft, en veelzijdiger is als wat ik in het begin dacht.
Beide bands waren veel vooruitstrevend in de nieuwe post-punk sound, iets wat pijnlijk duidelijk werd doordat vervolgens veel bands dachten om ook soortgelijke albums te maken.
Vervolgens hoorde je daar niks meer van; kwaliteit blijft wel staande.

Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik hier totaal geen Joy Division in hoor. Heb beide platen van JD in huis en vind die maar gewoontjes. Interpol greep mij direct bij de lurven met Antics, dit debuut heeft wel wat moeten rijpen maar is nu ook serieus in mijn achting gestegen.

Bij de eerste drie platen van The Editors hoor ik inderdaad JD terug, maar bij deze plaat heb ik dit niet.

Ik ook steeds minder, had dat gevoel wel gelijk toen het album uit kwam.

Er zit ook zeker ene kwart eeuw ontwikkeling van muziek in.
Joy Division krijg ik nog steeds kippenvel en power van, zal ook komen dit in mijn puberjaren was.
Wat generaties voor mij weer wat deed, doet mij ook vaak minder...
Deze Interpol doet het ook nog steeds goed

Fraaie plaat, waar ik wat vlagen van kon, maar nooit echt doordrong.
Het heeft de echo van de new wave uit de begin 80's natuurlijk wel, maar de eigen saus smaakt erg goed.
Joy Division hoor ik in de vocals en misschien een tikje als invloed, maar dat geeft niets.
De songs hebben een eigen signature en zijn pakkend en afwisselend.
Scherp gitaarwerk, strak en to the point.
Het heeft een bepaalde kilheid, maar de band weet door slimme melodielijnen toch enigzins lading over te brengen.
Terecht uitstekend onthaald toendertijd.

Heb ook maar twee kaartjes gekocht. Dat gaat een warme augustusavond worden.

ik ga ook. 013.
Mooie van deze plaat is de combinatie van kilheid en ook schoonheid. Neem nummers als NYC, Untitled en the New. de nummers op de plaat hebben allemaal het vermogen je te hypnotiseren. Dat is héél knap. Ik hoor naast Joy Division duidelijke elementen van Radiohead en Pink Floyd.

Ik kan gewoon in slaap vallen met dit album

Sleep tight, grim rite, we have two hundred couches where you can...sleep tonight

PDA! Het mooiste nummer van dit album!

Het album wordt integraal gespeeld , ze spelen dus geen nieuwe nummers in augustus ? Ik vind dit toch hun beste album maar vind de rest ook steengoed.
Nu al zin in dit hoogtepunt op 30 augustus.

Berichten verplaatst naar Interpol

Zo warm is het niet
Zeker zin in vanavond, album hier op repeat. Geniet vooral van The New momenteel.

Is live dan ook een absoluut hoogtepunt.

Bericht verplaatst naar Interpol

Waar het Top 40 eindspel al niet goed voor is. Interpol is bij mij altijd blijven hangen in "klinkt goed, moet ik eens aandachtiger naar gaan luisteren". Zo'n bijna 10 jaar vond ik dat. Tot nr 15 voorbij kwam.

Kilheid en Schoonheid gecombineerd, treffend beschreven hierboven. Afstandelijk en toch kwetsbaar, kan ook.

hè hè

Obstacle blijft 1 van de beste tracks van deze eeuw.

Joy Division gewoontjes?......

Heiligschennis deze uitspraak van me maar ik neem er meer dan een jaar later geen woord van terug. Het is een persoonlijke mening. Heb niets tegen de band maar vind ze wel wat overrated.
Ben er nog altijd niet van onder de indruk.

Meer dan 15 jaar na het debuut ben ik pas echt in het werk Interpol gedoken, vooral dan hun eerste 3 albums. Je merkt dat voor vele fans dit nog altijd het hoogtepunt in hun werk is. En als ik destijds van in het begin mee was, zou ik misschien dat sentiment delen. Ik kan me voorstellen dat dit voor veel jonge mensen destijds een album was dat ze heel snel in hun hart sloten. Zeker gezien de bloedarmoede in de alternatieve muziekscene van eind jaren 90 begin jaren 2000.

Maar zelf ben ik absoluut een grotere fan van Antics. Niet dat TOTBL slecht is natuurlijk. Zeker niet, het is een heel charmante debuutplaat met een aantal geweldige nummers op. Maar ik zie overeenkomsten met The Smiths wat betreft de groei in hun albums. Een goede debuutplaat maar daar die wel op alle vlakken wordt overtroffen door de tweede. Zowel wat zang, teksten, songwriting, productie en arrangementen betreft. En een derde album dat net iets meer toegevingen doet aan het grote publiek, zonder aan kwaliteit in te boeten.

Op TOTBL baadt de muziek me toch iets te veel in een vroeg jaren 80 jasje. Met Say Hello To Angels dat zo lijkt te komen uit Het Grote Johnny Marr Handboek Voor Het Schrijven Van Een Smiths Nummer.

Maar zoals gezegd toch echt wel een knap debuut. Met sommige dingen waar mijn haren rechtop van komen. Zoals de eerste zinsnedes van zowel Obstacle 1 als PDA. En Leif Erikson is simpelweg een machtige afsluiter.

De tremelo gitaren van Kessler zijn iets dat sindsdien door massaal veel bands in hun sound gebruikt wordt. Maar destijds moet dat best verfrissend zijn geweest, na de lager gestemde zware powerchords van Grunge en Nu Metal. En ook de knappe outfits van de heren spreken me persoonlijk veel meer aan dan die vreselijke baggy pants waarmee het straatbeeld in die tijd nog vervuild werd. In ieder geval ben ik zeer blij dat ik me alsnog in deze band verdiept heb. Met een al bijna 2 weken durende binge tot gevolg.

Lol ik ook, want ik vond het een pracht van een nummer van de eerste keer luisteren meteen. En bij Radiohead is het kwartje nooit gevallen. Misschien moet ik OK Computer maar nog eens een kans geven.

Het wordt nooit meer beter dan dit. Nadat ik 10 jaar geleden deze plaat leerde kennen weet ik dat nu wel zeker. Er hangen te veel herinneringen en emoties aan vast. En dat is goed zo. Nog altijd kan ik geen enkel nummer skippen, nog altijd speel ik untitled gemiddeld drie keer na elkaar af voor ik verder ga met de rest van de plaat en hoewel ik heel goed weet hoe de nummers elkaar opvolgen, zou ik je de tracklist niet kunnen vertellen als je er mij naar vroeg. Dit is een plaat, en als je een nummer mist, zit je met een vreemd, leeg gevoel.

Om 5 sterren toe te kennen aan dit album ontbreekt er 1 hele belangrijke factor: de vocale zeggingskracht van zangert is ondermaats, hij kan niet genoeg emotie leggen in zijn voordracht. Klinkt te klinisch en vlak als het ware. Maar de instrumentele kant zit super in elkaar en verdient 5 sterren. Zanger 3 sterren. Gemiddeld dus een 4.

Bijvoorbeeld om Joy Division maar eens weer uit het schap te halen: Ian Curtis ook geen geweldige vocalist, maar hij kon wel emotie in zijn zang embedden en dan zijn lyrics!!! Instrumentaal was JD wel simpeler, maar toch effectief genoeg in het geheel van hun sound.

Deze topper is bijna volwassen #sweetseventien#happybday