Interpol - Turn On the Bright Lights (2002)

Ok, een lange, nogal harde kritiek. Dit is mijn persoonlijke mening. Mijn mening is niet veel waard. Ik ga ze toch geven

Dit is, niet enkel op MUME, een populair en geprezen album. Niet alleen in post-punk, maar zelf nillies rock in het algemeen. Sommigen geven het 5*, en stellen het op een rij met de beste albums aller tijden. Het wordt nogal vergeleken met Joy Division. Dat snap ik volledig.

De muziek op het album is niet zo slecht. Ik denk dat als ze de teksten, en de zang (en de zanger) zouden veranderen, ik het misschien wel goed zou kunnen vinden. Interpol is echter zoveel lagen pathos en drama dat je er in verdrinkt. Bij Joy Division heb ik dat niet. Ian Curtis was echt en rauw en vertaalde dat in hartverscheurende schone muziek met echte rauwe en echte emotie.

Interpol is voor mij het tegenovergestelde. Het voelt nep. Alsof ze een genre gekozen hadden (niet flauw doen, natuurlijk kiezen ze dat, iedereen doet dat) en ze spelen dan een soort rol. Kijk, hier ben ik, de poète maudit MET EEN DUUR KOSTUUM OP EEN PODIUM. Nu ben ik allergisch voor zo een gedoe. Of doe het dan origineel. Doe iets extra. Veel post punk heeft het probleem dat ze klinken als een doorslagje van JD, sommigen zijn wel beter dan anderen omdat ze iets toevoegen. Of gewoon echt goede nummers schrijven..

Ik begrijp waarom dat de overblijvende leden van Joy Division erna New Order gesticht hebben. Te hard in het verleden blijven hangen is nutteloos, en zou fake zijn. Joy Division met een andere zanger zou nep zijn. Ik hoop voor Interpol dat hun latere albums anders zijn. En dat ze een andere zanger gevonden hebben.

Ik lees eigenlijk weinig kritiek, je geeft vooral inzicht in waar jouw allergieën liggen. Ook mooi.

Getypt in de top 100 van...:

Nu-wave is een verschijnsel dat nooit meer lijkt op te houden: er grijpen al langer bands terug naar de jaren 80 dan dat de jaren 80 geduurd hebben. Het houdt echt nooit meer op, vrees ik. In dit genre is er maar 1 plaat die er echt voor mij doet en dat is deze. Het zit allemaal verdomd ingenieus in elkaar. De loopjes, de baspartijen, bijna alles is downstroke (naar beneden slaan op de gitaar) en dat zorgt voor dat elk nummer heel dwingend 1234 1234 in je hoofd wordt gestampt en zie het er dan nog maar eens uit te krijgen. Dit is een plaat die ik kan dromen. De band put duidelijk uit de Newyorkse vijver van bands als Television, en dat doen ze goed. Het gemiddelde niveau van de nummers is heel hoog; hier geen missers. PDA benadert perfectie, en het outro is één van de mooiste stukjes muziek die ik ken.

Persoonlijke ervaring met Interpol: ooit speelde ik in een band en wij speelden op het bijpodium van het Metropolis-festival in Rotterdam. Hoofdact was Interpol, die net booming waren na het uitkomen van deze plaat. Iedereen in mijn band was grote fan, we luisterden continue naar deze plaat en onze speelstijl was helemaal aan het veranderen door de invloed hiervan. Op het festival zouden wij onze helden wel even ontmoeten. Na lang backstage te hebben rondgelopen stonden ze daar met zijn vieren: allen onberipselijk strak ik het pak, zonnebrillen op, glazen rode wijn sierlijk in de hand. De bassist droeg een pistoolgordel, waarvan niet helemaal duidelijk was wat er in zat. Zijn stonden daar zo ongelofelijk ongenaakbaar te zijn, ver verheven boven de rest van het artiestenplebs, dat wij niet, maar niemand anders ook, hun durfde aan te spreken. Achteraf natuurlijk spijt, waarom nou niet, het zijn ook gewoon mensen, maar op dat moment was dat gewoon zo met die knulletjes van een jaar of 23.

Aangekruist als favoriet:
1. PDA
2. Obstacle 1
3. Leif Erikson

Na 100 jaar weer eens m'n inloggegevens opgesnord voor dit album. Nooit iets van Interpol gehoord, terwijl ze 100% in m'n straatje zouden moeten passen.
Na de 1e 2 luisterbeurten blijft met name de bijzondere intense sfeer hangen. Vooralsnog heb ik het gevoel dat de belofte van het magistrale 1e nummer niet wordt waargemaakt gedurende het album. To be continued.