Interpol - Turn on the Bright Lights (2002)

Beste interpol (totbl) fans. Mochten jullie het nog niet weten, eind augustus van dit jaar treden deze mannen op in de 013 in Tilburg. Ze gaan daar dit album, vanwege het 15 jarige bestaan, live ten gehore brengen. Mooie kans voor de latere fans, die dit destijds gemist hebben, om het alsnog live te beleven/beluisteren.

En is de oosterpoort Groningen
Net de kaartjes binnen

Wat een heerlijk debuutalbum dit.
Pas een paar jaar geleden ontdekt deze band, en dit sterke debuut.
Vandaag weer eens gedraaid, prima plaatje.

Het kostte mij jaren om Interpol los te zien van Joy Division, als het mogelijk was zou ik ervoor in therapie gaan.
In hypnose gebracht worden door het tikkende geluid van een klok om vervolgens de demonen te lijf te gaan.
Mijn innerlijke strijd met deze vooroordelen zouden mij geen rust brengen, maar juist twijfel en verwarring.
Het gitaarspel van Obstacle 1 brengt mij in trance, en als de overgave er dan daadwerkelijk is, kan ik eindelijk aan de rest van Turn on the Bright Lights beginnen.
Kijk voor de laatste keer in dit felle licht om vervolgens met de psycholoog de reis voort te zetten.
En bij NYC maakt de kilheid plaats voor een soort van warme liefde.
Ik besluit om mij te concentreren op mijn ademhaling, en het geruis in mijn hoofd eventjes los te laten.
Een moment van gewichtloosheid, en mijn hart probeert het ritme van Leif Erikson te pakken.
Eerst voelen mijn voeten zwaar aan, dan lijk ik te zweven.
Het realistische besef van dat dit onmogelijk is, maakt zich meester van mijn gedachtes.
Opeens ben ik weer totaal in het Nu.
Tegenover mij het schokkende lichaam van mijn observator.
Alsof het overgenomen wordt door een epileptische aanval.
Glimlachend moet ik weer aan Ian Curtis denken.
She’s Lost Control .
Haar hoofd hangt scheef als een geknakte tak van een treurwilg.
Kwijl loopt uit haar mond.
Met een kort hard hoestje breng ik haar terug in het heden.
Geschrokken strijkt ze de vouwen uit haar kleding.
Ik heb geleerd om Interpol los te zien van Joy Division, een ervaring dat ieder muziek anders interpreteert is mij rijker.
Voor mij geen Say Hello to the Angels met Interpol, maar The Eternal van Joy Division.

Die vergelijkingen slaan eigenlijk nergens op. Zowel bands als Television en Joy Division hebben weinig gemeen met dit album. Deze plaat staat behoorlijk goed op eigen poten. Dat dit wat proto/post-punk allures heeft, daar ga ik volledig in mee maar daar eindigt het ook. Laat anders het hele post-punk gebeuren maar linken met deze plaat. Kunnen we lekker verder zeveren. Dit is me wat te ver gezocht maar bon. Turn on the Bright Lights staat goed op zichzelf want moest er dan toch duidelijke vergelijkingen zijn met andere reeds vernoemde artiesten/platen, dan ben ik wat de kluts kwijt. En geloof me, dat ben ik niet.

Zou dat wel zo zijn, dan mag je wel met mijn psycholoog in gesprek.

I take the challenge. Zal er goed stuiven denk ik.

Toen dit debuut uitkwam moest ik in eerste instantie ook aan Joy Division denken, wat ik ook bij de eerste van Editors had.
Ik ben het helemaal met je eens dat Interpol wel degelijk een eigen geluid heeft, en veelzijdiger is als wat ik in het begin dacht.
Beide bands waren veel vooruitstrevend in de nieuwe post-punk sound, iets wat pijnlijk duidelijk werd doordat vervolgens veel bands dachten om ook soortgelijke albums te maken.
Vervolgens hoorde je daar niks meer van; kwaliteit blijft wel staande.

Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik hier totaal geen Joy Division in hoor. Heb beide platen van JD in huis en vind die maar gewoontjes. Interpol greep mij direct bij de lurven met Antics, dit debuut heeft wel wat moeten rijpen maar is nu ook serieus in mijn achting gestegen.

Bij de eerste drie platen van The Editors hoor ik inderdaad JD terug, maar bij deze plaat heb ik dit niet.

Ik ook steeds minder, had dat gevoel wel gelijk toen het album uit kwam.

Er zit ook zeker ene kwart eeuw ontwikkeling van muziek in.
Joy Division krijg ik nog steeds kippenvel en power van, zal ook komen dit in mijn puberjaren was.
Wat generaties voor mij weer wat deed, doet mij ook vaak minder...
Deze Interpol doet het ook nog steeds goed

Fraaie plaat, waar ik wat vlagen van kon, maar nooit echt doordrong.
Het heeft de echo van de new wave uit de begin 80's natuurlijk wel, maar de eigen saus smaakt erg goed.
Joy Division hoor ik in de vocals en misschien een tikje als invloed, maar dat geeft niets.
De songs hebben een eigen signature en zijn pakkend en afwisselend.
Scherp gitaarwerk, strak en to the point.
Het heeft een bepaalde kilheid, maar de band weet door slimme melodielijnen toch enigzins lading over te brengen.
Terecht uitstekend onthaald toendertijd.

Heb ook maar twee kaartjes gekocht. Dat gaat een warme augustusavond worden.