Ok, een lange, nogal harde kritiek. Dit is mijn persoonlijke mening. Mijn mening is niet veel waard. Ik ga ze toch geven
Dit is, niet enkel op MUME, een populair en geprezen album. Niet alleen in post-punk, maar zelf nillies rock in het algemeen. Sommigen geven het 5*, en stellen het op een rij met de beste albums aller tijden. Het wordt nogal vergeleken met Joy Division. Dat snap ik volledig.
De muziek op het album is niet zo slecht. Ik denk dat als ze de teksten, en de zang (en de zanger) zouden veranderen, ik het misschien wel goed zou kunnen vinden. Interpol is echter zoveel lagen pathos en drama dat je er in verdrinkt. Bij Joy Division heb ik dat niet. Ian Curtis was echt en rauw en vertaalde dat in hartverscheurende schone muziek met echte rauwe en echte emotie.
Interpol is voor mij het tegenovergestelde. Het voelt nep. Alsof ze een genre gekozen hadden (niet flauw doen, natuurlijk kiezen ze dat, iedereen doet dat) en ze spelen dan een soort rol. Kijk, hier ben ik, de poète maudit MET EEN DUUR KOSTUUM OP EEN PODIUM. Nu ben ik allergisch voor zo een gedoe. Of doe het dan origineel. Doe iets extra. Veel post punk heeft het probleem dat ze klinken als een doorslagje van JD, sommigen zijn wel beter dan anderen omdat ze iets toevoegen. Of gewoon echt goede nummers schrijven..
Ik begrijp waarom dat de overblijvende leden van Joy Division erna New Order gesticht hebben. Te hard in het verleden blijven hangen is nutteloos, en zou fake zijn. Joy Division met een andere zanger zou nep zijn. Ik hoop voor Interpol dat hun latere albums anders zijn. En dat ze een andere zanger gevonden hebben.