Martha and the Muffins - Trance and Dance (1980)

Dit album van de week aangeschaft, in geremasterde versie nog wel. Naast de verbeterde geluidskwaliteit ook nog 6 bonustracks waaronder 4 live tracks.

Zelf doe ik het met de vinyl variant uit het geboorte jaar. Ik kan me haast niet voorstellen dat de geluidskwaliteit veel vooruit gegaan is. Lp is prima.

Er was redelijk succes voor Martha and the Muffins met debuut Metro Music. Nog datzelfde jaar brengen ze Trance and Dance uit, dat - net als de opvolgers - dat succes zou ontberen. Is dat terecht?

Die andere albums ga ik nog beluisteren, maar in het geval van dit album: nee, onterecht! Fris uit de startblokken met Luna Park met daarin bescheiden sax, waarna Suburban Dream met orgeltje; het nummer gaat dankzij een extravagante saxsolo van Andy Haas lós. Was Ezo is eveneens aangenaam wegens de tweestemmige zang van de twee Martha's, Johnson en Ladly. In Teddy the Dink klinkt bijna punk met opnieuw prominent de tenorsax.
Waar ik bij het debuut nogal in de muziek moest komen, blijkt Trance and Dance juist uitnodigend, zo landen Symptomatic Love en Primal Weekend met zijn onstuimige intro eveneens snel, mede dankzij de soms dwarse gitaarpartijen van Mark Gane en het ijle orgeltje, eveneens door de dames Johnson en Ladly gedaan. Kant 1 eindigt bijna kakafonisch.

Op kant 2 eveneens zes nummers. Halfway Through the Week staat symbolisch halverwege het album en Gane sleurt weer op gitaar; hij doet zelfs leadzang. Lichter en appetijtelijk is Am I On? waarna pretliedje Motorbikin' kort de boel laat rocken; opnieuw met lichte punkinvloed.
About Insomnia is dromeriger, de titel ten spijt, fraaie melancholie en melodie. Bijna alsof we The Bangles horen. In Be Blasé wordt naar ska geknipoogd mede dankzij de dansende baslijn en het pompende drumwerk van Tim Gane.
Ruim zeven minuten duurt het titellied van Trance and Dance dat de plaat afsluit. mede dankzij een drumcomputertje zoals ik dat van Gary Numan ken, klinkt sfeervolle new wave in een sterk opgebouwd nummer.

De Canadezen klinken op dit album vooral Brits - niet verrassend, want opgenomen in The Manor Studios van Richard Branson en het slapeloosheidlied in Townhouse in Londen, eveneens van Branson. Oftewel, voor hun tweede album stond men onder contract bij Virgin. Gek toch dat Brits succes ontbrak, ondanks de kwaliteit van de muziek. In 2013 kreeg het bij Cherry Red een fraaie heruitgave, hier te vinden. Dat is de versie waar vigil over schreef.
Waar ik ernaar uitzie om t.z.t. opvolger This Is the Ice Age te beluisteren, ontdek ik dat die niet op mijn streamingkanaal staat. Wél die daarna, Danseparc uit '83. Hopelijk wordt het hiaat opgevuld als ik bij 1981 ben.

Mijn reis door new wave kwam van Graham Parker and the Rumour en hun The Up Escalator en ik vervolg bij het eveneens in september 1980 verschenen debuut van het Nederlandse Nasmak.